zon 07/11/2021 10u15 * Les Vallons de la Méhaigne Braives (Challenge hesbignon) * 10 km * 00:53:02 * 11,3 * 99/183 * 3/4 * ♥♥♥♥

“Hoe gaat het?” en “Dat is lang geleden!” zijn de meest gehoorde en uitgesproken zinnen als ik na 2 jaar weer opduik in de vroeger zo vertrouwde Hesbignon-biotoop. Dat het net in Braives gebeurt, pakt om twee redenen goed uit: de licht golvende omloop is de perfecte “uitlooproute” na het gezwoeg op de heuvels van het Land van Herve. En ik pik daarmee ook nog nipt de laatste challengeloop van het seizoen mee. Ik ben even de oriëntatie kwijt als we het voetbalveld van REH Braives bereiken. We ontdekken het oude stationnetje – ik tijdens de loop, Marie-Paule als ze haar traditionele ochtendwandeling maak. Maar voor het overige, stel ik vast tijdens de wedstrijd, is het parcours ongewijzigd sinds …2014 toen ik er voor het laatst aan de start stond.
In de Hesbgnon staan ze met de kippen op en dus zijn we om kwart over tien al vertrokken voor de 10 km. Ik heb postgevat in het tweede deel van het peloton, zie hier veel bekende gezichten rond me maar heb geen idee wie zich nog in de kop en de staart van het peloton ophoudt. Dat zal niet zonder gevolgen blijven… Bij de eerste doortocht op de Rue de Brivioulle achter het voetbalveld vraag ik aan Etienne Vanderschelden of Noël Heptia ook van de partij is. “Niet gezien” roept hij me terug en zo denk ik dat ik vrije baan heb bij de veteranen 4. Ik kom moeilijk op gang. Het vals plat in de eerste kilometers helpt ook niet echt mee. Bea Strauven en wat later Pierrot Dubois met wie ik even op pad ben, geven me de raad niet in hun gezelschap te blijven hangen wegens te langzaam en kampend met fysieke ongemakjes. Op de onverharde derde kilometer moet ik niet alleen heel wat plassen omzeilen maar ook extra voorzichtig zijn om mijn rechtervoet niet te mishandelen op de hobbelige ondergrond. Ondanks mijn voorzichtige aanpak haal ik nog verdienstelijke kilometertijden. Mario Smolders loopt zo’n vijftig meter voor me uit. Zijn aanwezigheid geeft me net dat extra prikkeltje. Ik haal hem in net voor de vierde kilometer. Op de Ravel doe ik nauwelijks enkele seconden af van het gemiddelde tot hiertoe. We komen voor de tweede keer door de Rue Nouvelle waar niets speciaals te melden valt. Tenzij misschien de oude muurreclame “Ameublement moderne” en het afgebladderde bord boven de showroom van Carodet. Maar mogelijk heeft u geen oog voor deze details en wacht u vol spanning op het vervolg van mijn verslag.
Ik ben verrast als we aan het bord van de 5 kilometer passeren. Nog maar vijf meer te gaan. (Ik ben in gedachten nog in de halve marathon van Herve). Ik haal enkele lopers voor me in. De weg begint nu langzaam op te lopen. Dit is de eerste van de drie hellingen boven de lieflijke vallei van de Méhaigne. Een man pept een jonge dame op om even door te bijten en geeft nog wat aanwijzingen over het afwikkelen van de voeten. Ik “maak me uit de voeten”, ik heb geen boodschap meer aan een soepeler (en waarschijnlijk efficiëntere) loopstijl. Daar had ik dertig jaar geleden mee moeten aan beginnen. Dit lage gebied wordt doorkruist door meanderende beekjes, zie ik later op de kaart. Wij houden onze voeten droog op de betonnen paden en stroken. Na een eerste bult (met het leraar-leerling-koppel) volgt snel een tweede stekel. Die me echt pijn doet. Ik geraak nauwelijks vooruit op de 8% dicht tegen kilometerpaal 6. Boven worden we beloond met een afdaling die me meteen een eerste kilometertijd onder de 5′ oplevert. Niet dat ik me daarvan tijdens de wedstrijd bewust ben. Ik heb wel de indruk dat de benen beter beginnen te draaien en dat mijn start “op het gevoel” me in het juiste ritme heeft gebracht.
Intussen loop ik al een tijdje in het gezelschap van een dame (een aînée 2, als ik een gokje mag wagen) die een klingelend geluid verspreidt. Een sleutelbos danst rond in het windvest dat ze rond haar midden heeft gegord. We lopen het dorpje Avennes binnen. Doortocht aan de Moulin de Velupont. Meteen daarna gaat het fors omhoog. De sleutelbosklingelende laat me achter. Niet te verwonderen, denk ik, betere conditie na de Marathon du Beaujolais. Over haar deelname laat haar trainingsvest geen twijfel. Boven (maar eigenlijk nog niet…) worden we nog even een donker bospaadje ingestuurd. Ik heb mijn sportbril niet bij me en let er op mijn knieën hoog genoeg op te tillen om niet te struikelen. Tweehonderd meter verder is er weer licht en komen we via een steegje weer tussen de huizen. De derde helling met een scherpe rechtse bocht naar de kerk van Avennes is niet alleen een fraai stukje parcours maar gaat me verrassend goed af. Verwacht hier wel geen tempo. Dat heb ik al lang niet meer en al zeker niet op hellingen, mijn vroegere favoriete stroken. De tijden van de de zesde en de achtste kilometer steken wel af tegen de prestaties op de snelle gedeelten maar dat is gewoon op het conto van het hoogteprofiel te schrijven. Nog een kronkel voorbij de kerk. Dan wacht de Ravel. Wat de rechte lijn van Hunaudières is in de 24 uren van Le Mans, is deze Ravel voor de Hesbignon. Daar gelegd voor snelheidsduivels. Twee kilometer vlak, perfect beloopbaar, (bijna) recht naar de finish. Ik haal nog verscheidene deelnemers in, ja ook de sleutelbos… Over de streep. Mooi gedaan, vind ik van mezelf. Ook al zal er over mijn loop niet nagepraat worden. Zoals vandaag voor en na de loop, over de wedstrijd van vorige zondag in Oreye. “Zeg, in Oreye, nooit meegemaakt, een nieuwe …Halbers? (Halders, verbeter ik). Dat gemiddelde voor een zeventiger.” Ik train wel eens met hem, laat ik vallen. Om zelf ook nog iets van zijn reputatie mee te pikken. Naar de douche, en de bomvolle kantine.
Even een lachwekkende situatie bij de prijsuitreiking. In het tumult heb ik wel mijn naam horen afroepen maar niet mijn plaats. Ik kruip met enige moeite op het hoogste schavotje maar word door Michel Mancini met vriendelijke aandrang verzocht om plaats te ruimen voor hem. Blijkt dat er nog twee 70-plussers me voorafgaan. Michel, op de tweede plaats, die ik helemaal uit het oog was verloren en de winnaar Manuel De Haro Sanchez, die ik zelfs niet ken en al naar huis is. Niettemin, goed gedoseerd, sterk geëindigd, heerlijk gevoel nog eens in groep te lopen: dat is wel een vierde hartje waard. Alleen jammer dat de blonde Leffe in de kantine tegenvalt…

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Oud station van Braives. Foto 2: Windvestje uitspelen onderweg. In de achtergrond Mario Smolders. Foto 3: Podium met Michel Mancini (midden) en Calogero Mauro rechts.)