Corrida de Liège (CJPL)

zon 01/11/2022 11.15u *Corrida de Liège Sart-Tilman (CJPL) * 9,2 km * 00:55:16 * 10 * 79/123 * 1/3* ♥♥♥

Een hardnekkige verkoudheid heeft me bijna twee maanden uit competitie gehouden. Nu ben ik er weer klaar voor. Hoewel het toch nog even afwachten zal zijn hoe het gestel zal reageren op het wedstrijdritme. Op een weekje na heb ik wel voorzichtig kunnen trainen maar voor een echte competitiebelasting had ik nog geen zin en tot voor kort ook te weinig kracht. De Corrida van de CJPL (Challenge van de provincie Luik) is misschien een mooie gelegenheid om weer in het wedstrijdgewoel te duiken. De traditionele afsluiter van het CJPL-seizoen op 1 november wordt sinds enkele jaren wel niet meer in het Parc de la Boverie gelopen. Dat is voortaan verboden terrein voor sportmanifestaties. De organisatie is nu uitgeweken naar Sart-Tilman, de groene bubbel tussen autowegen, spoorlijnen en industriewijken in het zuiden van de agglomeratie. Ik heb lang het raden gehad naar het parcours. Uiteindelijk ontdek ik dat we vier rondjes moeten afleggen in het bos. Ik neem dan toch maar het risico naar Luik af te zakken in de hoop dat het profiel en de ondergrond me zullen bevallen.
Het weer is zonnig en het doet plezier om na lange(re) tijd weer een aantal bekenden terug te zien. Er zitten ook enkele verrassende gezichten tussen de meer dan 100 deelnemers: de blonde Bilzerse, Liesbeth Vanneste (vierde dame), Ivo Vandermaesen (winnaar bij de veteranen 3) en een mij onbekend koppel uit Tongeren. Michel Mancini heeft zijn kleinzoon Arnaud meegebracht. “C’est un footballeur” zegt Michel met een grijns. Maar ook in het lopen een belofte,”un espoir”, getuige zijn mooie tijd op de korte afstand. Maar ik ben vooral gehaast om het rondje te verkennen. Dat doe ik zelfs twee keer. Voor verrassingen zal ik dus niet meer komen te staan. In de veronderstelling dat ik mijn oude spieren in beweging krijg. De opwarming voorspelt in elk geval weinig goeds. En het parcours…

Panorama over de Ourthe-vallei vanaf het plateau van Sart-Tilman


We zijn pas op gang geschoten of we staan weer stil… voor een gesloten slagboom. We wurmen ons door een smalle opening links. Zonder gedrum, iedereen volgt braaf de raad van wedstrijdleider Pascal Julin die ons daarnet heeft gewaarschuwd voor het obstakel. Een bocht naar links en we beginnen aan de eerste helling, een kuitenbijter met een piek tot 10%. Ze schuiven me langs links en rechts voorbij. Ik kan me troosten met het gevoel dat ik er sneller vanaf ben dan gedacht. Na een vlakke strook volgt er nog een tweede mildere klim voor we het hoogste punt van het parcours bereiken. Daar mogen we onze evenwichtskunsten uitproberen in een steile afdaling met een schuine kant. Vaste kost in het veldrijden, een hoogst uitzonderlijke situatie in een loop. Ik heb daarnet al twee keer kunnen oefenen bij de opwarming en kan me met de nodige concentratie staande houden. Halverwege de brede grasstrook (een brandgang?) worden we rechtsaf gestuurd, nog steeds dalend maar nu op een smal pad op een bladertapijt tussen de bomen. Na 1,3 km (eerste ronde) komen we even uit op een open plek in het bos waar we opnieuw licht omhoog moeten. Het bredere pad, hier en daar verhard, leidt naar de tweede steile piek, vlak voor de finish. Het is weer krasselen om boven te geraken – nu tot 8% stijging – en voor de eerste keer over de streep. Nog drie ronden. Ik heb al leukere vooruitzichten gehad. De tweede beklimming van helling nr.1 valt me nog zwaarder dan daarnet, misschien omdat er nu wat meer ruimte is tussen de lopers en ik mijn miserie alleen moet dragen. Dat gevoel zal in de volgende ronden nog intenser worden. Boven op de eerste trap van de beklimming zoek ik het beste spoor om wat tempo te maken. Dat betekent nu en dan van links naar rechts laveren en de korte stenenpartij op rechts nemen. Nog verder naar rechts strekt zich het panorama uit naar de vallei van de Ourthe. Ik had er daarstraks bij de verkenning wel oog voor, maar nu is er geen tijd meer voor sightseeing. Marie-Paule heeft wel kunnen genieten van het panorama. De tweede ronde zit erop. In een verslag gaat dat wel sneller en makkelijker dan in het echt.

Ze zijn niet klein te krijgen, de oude rakkers. Rechts boven Michel Mancini, onder Nicolas Bynens.

Half wedstrijd. Ik loop al een tijdje in het gezelschap van een heer en dame en leid daaruit af dat ik toch een constant tempo kan aanhouden. Hoe hoog dat eigenlijk is, kan ik pas achteraf van mijn Garmin aflezen. 6 minuten per km, het is even slikken. Bij mijn eindbeoordeling dadelijk zal ik die op het oog ontgoochelende prestatie wel relativeren. In elk geval, tijdens de loop heb ik geen idee van het gemiddelde tempo. Maar dat de twee steilste hellingen mij tot een nauwelijks verholen wandeltempo dwingen, daar kan ik niet omheen. Het is telkens een opluchting als ik weer even kan genieten van de vlakke meters op het plateau. Het blijft echter uitkijken voor valstrikken, ik bedoel putten in het wegdek. Ik ontsnap gelukkig aan een verstuiking als ik links opdraai naar de brede afdaling. Dan weer het bos in. Ik weet intussen de half bedekte boomwortel liggen die een collega voor me even in verlegenheid bracht. En heb voor het vertrek het bladertapijt (met de voeten) gescreend op onderliggende putten. Ik snij nu al met wat meer zelfvertrouwen de bochten aan voor ik weer even onder de open hemel kom aan “het huis met de notenbalk”. Op het eerste deel van de Rue Triolet (eigenlijk gewoon een bosweg) is het dan weer de slordig geasfalteerde ondergrond vol scheuren en oneffenheden die de would-be snelle loper (ik dus) tegenwerkt. Weer aan steile helling nr.2. Marie-Paule heeft zich hier na de eerste ronde geposteerd en legt de doorkomst van voornamelijk oudere lopers vast op de niets ontziende sensor van haar pocket-Sony. Voor de derde keer voorbij de start- en aankomstplaats aan de moderne installaties van de RCS Sart-Tilman, de voetbalclub in Celtic-outfit. De mij onbekende fotograaf zit nog altijd in een donker hoekje voor de kantine en zal zijn schuiloord niet verlaten voor het einde van de loop. (Edit: De fotograaf is Rudi Geraerts. Je vindt zijn knappe foto’s op  https://www.flickr.com/photos/rgsports/albums/72177720303365800. ) De snelste jongens zijn mij intussen al een tiental minuten aan het dubbelen. Dat overkomt me zo’n 15 keer. Alain Guissart en Christophe Mémurlin zijn twee van die snoodaards. Nog eenmaal het steengruis en de keien van de beginklim trotseren. Tussen de eerste en de tweede trap van de helling waart nog steeds fotograaf Serge Pescador rond. Hij heeft zich nu languit op de buik gelegd om onze doortocht te vereeuwigen. De laatste keer door het bos rechts. Op het hobbelige paadje daar naartoe voel ik voor het eerst een pijntje in mijn rechtervoet. Gelukkig is het euvel vandaag zo goed als achterwege gebleven. De laatste kilometer komt eraan. Nog even de resterende energie samengeschraapt om toch nog enkele seconden van mijn eindtijd af te knijpen. Ik verlies traditiegetrouw nog enkele posities in de (verlengde) eindspurt maar weet dan toch nog een veertigtal collega’s achter me te houden. En versier onverwachts de eerste plaats in het kleine v4-gezelschap. Het tempo mocht dan aan de lage kant liggen, ik had toch nog net het wedstrijdgevoel dat me in de trainingen van de laatste weken ontbrak. Drie hartjes dan toch…

De après-course moeten we aan ons laten voorbijgaan vanwege Allerheiligen-verplichtingen. Van de opwinding van de sportarena naar de stilte van het kerkhof…

(Foto’s: Marie-Paule)