zat 04/03/2023 09u45 * Brunssum Vijverparkloop * 8 km * 00:41:38* 11,5 * 15/28 * ?/? * ♥♥♥♥

In deze wedstrijdluwe weekends is het wat zoeken naar een loopevent. En zo kom je dan in het oosten van Nederlands Zuid-Limburg terecht. Een korte loop in een park sprak me wel aan. Het hoeven niet elke week heuvelachtige omlopen op moeilijk terrein te zijn. Brunssum staat in hardloopmiddens bekend als de stad van de Parelloop. In de marge van die massaloop en als voorbereiding worden er “trainingslopen” georganiseerd in de drie parken die Brunssum blijkbaar rijk is. De Vijverparkloop is de laatste van de drie. Bij het aanmelden heb ik wel even met de ogen geknipperd: 3€ inschrijfgeld. Hier zijn nog echte vrijwilligers aan het werk. Ze leveren verzorgd werk af zonder toeters en bellen. Een inschrijvingstentje, enkele linten en een led-tijddisplay, dat is het zo ongeveer. De aankomsten (en de tijden?) van de individuele lopers worden manueel genoteerd. Er kruipt dus wel wat tijd in het opstellen van de uitslag… die na twee dagen nog niet online staat. Ik moet u dus voorlopig de naam van de winnaar schuldig blijven. En van andere deelnemers die in het verslag zullen opduiken. (Edit: Hoera, vandaag14/03, tien dagen na de loop, staan de uitslagen op het net. Winnaar is Marcel van Pol. Mijn uitslag is boven aangevuld.)

De opwarming in drie rondjes is achter de rug. Die waren nuttig, niet alleen om de benen op bedrijfstemperatuur te brengen, maar ook om in de eerste ronde, in het spoor van de andere deelnemers, niet verrast te worden door een bocht of een oneffenheid van het pad. Zo’n twintig mannen en vrouwen zijn tijdig uit hun bed geraakt om hier om kwart voor tien de start te nemen. Naast me staat Burkhard Pütz uit Eschweiler, de enige bekende in de groep. Ik zag hem laatst ook in de Challenge La Meuse. En aangezien ik goed gezichten onthoud… Zijn naam heb ik uit de uitslag van de Jogging van Gemmenich gevist. “Drie, twee, een, start!” Hier geen bonkende muziek maar een rustige stem om het vertrek aan te kondigen. Hoe klein het peloton ook is, je wordt altijd meegesleept door de groepsdynamiek en dus loop ik ook hier mijn beste rondetijd (is hier zo goed als gelijk aan de kilometertijd) in de eerste ronde. Vanaf de tweede ronde zit ik dicht bij mijn algemeen gemiddelde van 11,5km/uur. Dat is het beste wat ik nog vermag. En dus moet ik ermee tevreden zijn. U ook, hoop ik. Vanaf de tweede ronde liggen de posities ongeveer vast. In de derde ronde haal ik een dame in die ik daarvoor al even was voorbijgegaan. En die overigens net achter mij zal finishen. En in de laatste ronde kan ik nog een plaats opschuiven ten nadele van een collega die zijn krachten heeft overschat in het eerste deel van de loop. Echte toppers staan hier niet aan de start, leid ik af uit de tijd van de winnaar die mij toevallig ter ore komt. Namelijk 31minuten, even onder de 4 minuten per kilometer. Dat is wel snel genoeg om mij twee keer te dubbelen. Daarnaast hebben nog een viertal andere lopers me een ronde aan de broek gelapt. Terwijl ik rondjes aan het draaien ben – acht in het totaal dus – is het zaak de tel niet kwijt te geraken. Dat is wat mij overkomt in de vierde ronde. Voor alle zekerheid vraag ik even aan de dame achter me hoe ver we intussen zijn. Mijn Garmin had me ook het antwoord kunnen geven, bedenk ik achteraf. In de laatste ronde stelt een blik op het sporthorloge me wel gerust dat ik niet te veel …of te weinig rondjes doe.

Ik ken intussen elke meter van de asfaltpaden waarop we onze 8 kilometer afwerken. De route wordt afgebakend door een minimaal aantal linten die bijzonder slim zijn aangebracht en geen ruimte laten voor twijfel. Het parcours laat een mooi bruggetje rechts liggen. Het zou wel een leuke passage geweest zijn maar minder snel …en daar gaat het uiteindelijk toch om. We lopen langs de grasvelden. Maar goed ook, volgens Marie-Paule, want die liggen toch maar vol hondenpoep. In het park staan ook enkele beeldhouwwerken waarvoor ik alleen tijdens de verkenning oog kon hebben. Alleen de zuil in de grote vijver staat ook tijdens de loop prominent in de picture. Een meeuw volgt de wedstrijd trouwens vanop het kunstwerk. De zwanen en eenden brengen minder interesse op voor de vroege sporters. Ik zie twee delen in de loop: de eerste driehonderd meter aan de “achterkant” (zo voel ik dit deel althans aan) is eerder donker door de bomen en kronkelig. In dit deel liggen ook twee bultjes die elke ronde wat moeilijker lijken. Het pad is ook nogal hobbelig en helt aan de “kleine” vijver af naar het water. Daarna lopen we door het overdekte openluchttheater, gebouwd in de vorm van een amfitheater.

Het tweede deel begint met een bocht rond een boompje, aangegeven door een op de grond gespannen lint. Hier zou je perfect kunnen afsnijden en enkele meters winnen. Maar iedereen – in mijn buurt althans – houdt zich strikt aan de voorgeschreven route. In de volgende zeshonderd meter maken we een brede bocht in hoefijzervorm langs de “grote” vijver. Op de langste rechte lijn van het circuit wil de wind wat tegenwerken maar na 200 meter worden we beschut door een hoge aarden wand en verder naar de finish toe door flatgebouwen. Daar is het voor een stijve hark als ik oppassen voor een bobbel in het asfalt, omhoog geduwd door een dikke boomwortel. Na een moeilijke want snelheidsremmende bocht naar rechts zijn we aan het einde van de lus. Hier houden een aantal enthousiaste fans de wacht. Op de rest van het parcours heerst de rust. Die ongetwijfeld ook gewaardeerd wordt door de hengelaar in zijn schuiltentje.

Ik sluit de sportieve uitstap naar Brunssum met een tevreden gevoel af. Dat zou een mooi einde van dit verslag geweest zijn…als Marie-Paule mij niet had gewezen op een informatiebord in het park. Wat blijkt? Het Vijverpark is aangelegd in een bruinkoolgroeve van een eeuw geleden. De hoge wand aan de noordzijde en de vijvers zijn het rechtstreekse gevolg van de ontginning in de groeve Brunahilde II, midden in de stad.

(Foto’s Marie-Paule. Laatste foto uit het gemeentearchief van Brunssum.)