zon 19/03/2023 11u * Bolland (Challenge La Meuse) * 9km * 00:51:19* 10,4 * 94/159 * 1/3 * ♥♥

Ik ben ruim op tijd in Bolland, in de groene ring rond Herve, maar voor een parkeerplaats in de nabijheid van start en aankomst ben ik ruim te laat. Er staat al een lange rij auto’s langs de Rue de Noblehaye: van de deelnemers aan de trail die al van start zijn gegaan en van spelers en begeleiders van de jeugdvoetbalploegen die een wedstrijd spelen op de velden van RCS Bollandois. De 500 meter tussen mijn auto en de kantine kan ik voor de wedstrijd als opwarming aangrijpen. Maar diezelfde afstand tweemaal na de wedstrijd afleggen met een zware sporttas is minder aangenaam. Het miezert als ik aankom en na afloop is het al niet beter. Tijdens de loop zelf blijft het wel min of meer droog.

De wedstrijd over negen kilometer die we voor de boeg hebben heeft twee gezichten: een lelijke tronie in de eerste helft, een sympathieke snoet in het tweede deel. Maar alles bij elkaar een mooie loop … voor wie goede benen heeft. Dat is bij mij allerminst het geval, moet ik al vaststellen bij het inlopen. Ik hoop dan maar dat de sterk dalende aanvangskilometer me zal lanceren voor de rest van de loop. De kilometertijd ziet er op papier veelbelovend uit maar hij levert me niet echt veel vertrouwen op voor wat volgt. Dat is om te beginnen een steile klim, eerst op een hobbelig pad in het bos, dan op het asfalt. Zwaar hijgend en met loden benen bereik ik de piek na 1400 meter. Bij het bekijken van mijn Garmin-gegevens achteraf ben ik onaangenaam verrast dat ik al die inspanningen heb moeten leveren om een povere 400 meter te overbruggen. Ik kan wat bekomen in de volgende steile afdaling van 600 meter. Ik draai mooi rond maar blijf op reserve lopen. Beneden in het valleitje van de Rau de Bolland wacht ons weer een moeilijke passage. Ik ben wel enigszins opgelucht dat we niet links een bochtig bospad indraaien. Ik heb me daarnet bij de verkenning laten misleiden door de pijlen voor de trail die ook bezig is. Het gaat dus rechtdoor maar meedogenloos stijgend, tot meer dan 10% op enkele stroken. Het gladde asfalt van daarnet heeft hier plaats gemaakt voor een verhakkeld maar wel nog verhard wegdek. Ik krabbel naar boven maar vertik het om op stappen over te gaan, zoals ik sommige medelopers links en rechts zie doen. “Wat voor zin heeft dit allemaal?” maalt het in mijn hoofd. Zou ik toch niet beter een punt zetten achter mijn competitieverhaal? Ik schuif die drastische beslissing nu al jaren voor me uit en blijf intussen maar verder ploeteren. Hoe dan ook, hier haal ik echt geen plezier uit.

Boven nemen we een bocht naar rechts. Ik piep even achterom. Geen gele trui te bespeuren. Luc Hilderson moest daarnet bij de eerste klim al achter blijven en lijkt voorlopig niet terug te komen. Het blijft vals plat omhoog lopen. Ik geraak maar niet in mijn ritme. Ook niet op de Mur du Couvent. Dat is geen muur maar een weg van waaruit we dadelijk een panoramisch uitzicht hebben op de weiden en heuvels van het Land van Herve. Ik kan er niet echt van genieten. Daarvoor zie ik te veel af… en is het weer te mistig. Het moeilijkste is achter de rug. Dat weet ik na eerdere deelnames, in 2018 en in de individuele “Connect”-loop in 2021. De tijden in de kilometers 4,5 en 6 mogen dan al wat beter zijn, ze blijven 15 seconden boven mijn kruissnelheid in competitie. Het is hier overigens wel leuk lopen in deze groene omgeving. De zesde kilometer slingert zich in brede bochten naar beneden… en weer omhoog. Die laatste klim verteer ik wat beter. Dan verlaten we weer de rijweg – overigens zonder verkeer – en draaien aan een boerenerf linksop. Boven buigen we nog eens naar links af. We moeten opnieuw klimmen maar het is hier vooral vrij glad en de veldweg is in de eerste honderden meters bezaaid met keien en losse bakstenen. Ik heb hier wel minder spierpijn maar haal evenmin enige snelheid. Veteraan 2 Christian Denoisieux gaat me hier voor de tweede keer voorbij en laat me op de Ravel definitief achter.

Dit onvermijdelijke fietspad begint dicht bij het centrum van Herve en leidt ons terug naar de Bolland. “Courage, encore 2 kilomètres ” hoor ik een signaleuse zeggen. En ik hoor het haar graag zeggen. 9 kilometer lijkt een niemendal maar in deze heuvelachtige contreien is dit ruim voldoende om je drie hellingen voor de voeten te gooien. We hebben nu een snelle kilometer voor ons: op het asfalt en heel lichtjes dalend. Alleen een scherpe U-bocht kan ons even afremmen. Eindelijk voel ik me weer wat loper. Bij het terugdraaien kan ik even de verschillen opmeten ten opzichte van enkele bekenden: Sandra Delrez heeft een kleine 2 minuten voorsprong. De tijden dat ik haar inhaalde na twee derde wedstrijd zijn ook vervlogen. Dan is het rechttoe rechtaan naar de finish. De benen beginnen eindelijk wat soepeler te draaien, merk ik op de laatste glooiingen. En zo eindig ik dan toch nog met een goed gevoel. Het is dan ook dubbel jammer dat ik op een lullige manier nog twee plaatsen kwijtspeel. De streep ligt achter de voetbalkantine na een scherpe bocht. Maar een onverlaat heeft hier een afsluiting verplaatst (kan ik afleiden uit een filmpje van de aankomst van de eersten). Ik twijfel even of ik links of rechts van de “nadar” moet indraaien. De dame en de man die ik in de voorbije hectometers heb ingehaald en achtergelaten, glippen me weer voorbij. Ik spoel de kleine ontgoocheling door met een slokje sportdrank, was mijn vuile schoenen af ( het gevolg van amper drie meter diepe modder in km 2 ) en sjok terug naar mijn auto, vijfhonderd meter verder.

Na een douche met de perfecte temperatuur in de voor het overige bescheiden accommodatie van de voetbalclub, neem ik de trappen naar de kantine voor de prijsuitreiking. Want nu Nicolas Bynens gekozen heeft voor een (rustige) trail, Luc Hilderson, naar eigen zeggen, te veel kilo’s meesleept, Raymond Jungbluth nog niet echt hersteld is van een bronchitis en Jean Dessouroux dit seizoen spoorloos is, nu al deze voorwaarden dus vervuld zijn, krijg ik de eerste plaats bij de v4 in de schoot geworpen. Maar met de uitslag voor ogen, vraag ik me wel af hoe ik mijn prestatie moet inschatten. Ondanks mijn belabberd gevoel laat ik nog 65 deelnemers achter me. Eénoog in het land der blinden? Ik drink nog een glas in het gezelschap van Raymond Jungbluth en Nicolas Bynens. Die laatste is van het extraverte type en babbelt met Jan en alleman. En zo geraak ik ook eens aan de praat met Aline Pesser, de “grande dame” van de Challenge L’Avenir/La Meuse, aînée 2 intussen. Benoît Schoonbroodt, grote manitou van de challenge, verslikt zich haast in mijn naam bij de prijsuitreiking maar geeft me zelfs twee prijzen mee, nu hij hoort dat ik niet van de “région” ben. Met een nog zwaardere sporttas – nu ook nog gevuld met een grote fles Val Dieu – en onder de motregen stap ik voor de vierde keer de Rue de Noblehaye af, terug naar mijn auto. Au revoir (?) Bolland…