don 04/05/2023 18u30 * Diepenbeek Campusrun * 10km * 00:53:37* 11,1 *195/366 * ??/?? * ♥♥

Lang voor valavond heerst er al een festivalsfeer op de campus van de UHasselt, nog aangezwengeld door het zomerweertje dat ons vandaag te beurt valt. Ik heb deze week dus gekozen voor de Campusrun, meteen mijn eerste deelname aan de loop in het universitair domein van de Universiteit Hasselt. De voorziene competitiepauze van een tiental dagen kwam me net goed uit na een dipje door een verkoudheid. Bij de trainingen van de laatste dagen kwam het er vooral op aan het lichaam in beweging te houden en terzelfdertijd te laten herstellen. Dat lijkt voor de start min of meer gelukt te zijn. Een sterke prestatie mag ik vandaag nochtans niet verwachten.

Jammer want bij hoge uitzondering is dit parcours nu eens biljartvlak en zou het de ideale gelegenheid bieden om nog eens een gemiddelde in de onmiddellijke buurt van de 5min/km te halen. Dat zal er helemaal niet uitkomen, voel ik al in de eerste kilometers. Het duurt zo’n 700 meter voor we wat beenruimte krijgen in het compacte peloton van bijna 500 vertrekkers (voor de twee wedstrijden). Ik probeer de traagste vertrekkers (die zich natuurlijk weer vooraan bevinden in het startvak) wel voorbij te gaan maar schuw te plotse versnellingen. Ik groet in het voorbijgaan even Ronny Maes (foto 1) en word op mijn beurt gegroet – en ingehaald – door het Diepenbeekse duo Patrick Vanaken en Erik Thoonen. De meeste deelnemers zijn studenten, vermoed ik, en mij volslagen onbekend. En uiteraard enkele decennia jonger. Het aantal deelnemers aan het Vandersanden Limburg Runs-criterium is beperkt. De ongewone wedstrijddag en het ongebruikelijke startuur is gekozen op maat van de studenten en zal de werkende gezinsmens minder goed uitkomen. Het parcours is uitgetekend in het groene beemdengebied van de Demer, in het eerste deel op fietspaden in beton. Nadat we de rivier voor het eerst hebben overschreden loopt de weg rechtdoor, afgezien van enkele lichte bochten. Na 2,5 km worden we scherp linksaf gestuurd. Ik kan de “snellere” (maar nog altijd matige) tijden van de eerste 2 km niet aanhouden. De benen willen niet echt mee en die 2,5 km voelen aan als de dubbele afstand. Na een tweehonderd meter op het asfalt gaan we over op het onverhard in een bosje. Ook de volgende 400 meter blijven onverhard. Het is wat zoeken naar een vlakke strook tussen de putjes en dat hindert me uiteindelijk meer dan de zon die we nu recht op de schedel krijgen. De volgende 500 meter op het voetpad van de Ginderoverstraat leiden naar twee bochten en terug de universiteitscampus in. De juffrouw van Hoeselt Run die daarstraks van me is weggelopen duikt na de bevoorrading plots weer vanachter mijn rug op. Er zitten nog twee stroken hobbelig gras tussen de drankpost en de streep. En een doortocht in een gebouw (dat van Fitlink, waar we straks onze Leffe zullen nuttigen?) Ik ben toch niet van het parcours geraakt en in de “campustrail” (door de gebouwen van de unief) terecht gekomen? Maar mijn gezellen stellen me gerust. Hoe dan ook, die laatste kilometer is bezaaid met hindernissen en zal mijn gemiddelde nog een bijkomend neerwaarts knikje geven.

Nog een ronde… De loop van Jean-Pierre Immerix zal er dadelijk wel opzitten. Ik ben voor het eerst sinds maanden weer op pad met mijn maat uit Veldwezelt. Dat hij er überhaupt nog bij is, mag door zijn knieperikelen als een half mirakel beschouwd worden. (De verplaatsing naar Diepenbeek met Jean-Pierre achter het stuur en Ria als copiloot achterin, is op zichzelf al een verslag waard. De privacyregels verhinderen echter een kleurrijke beschrijving van de geanimeerde dialoog tussen de echtelieden…) Waar ik wel eens beter in mijn ritme kom in het tweede deel van een loop, worden mijn benen vandaag almaar zwaarder. Maar terwijl de plotse hitte de boosdoener bleek te zijn geweest voor de meest collega’s heb ik zelf niet te veel last gehad van de uitbundige zon. In de zevende kilometer langs de Demer kan ik op karakter dan toch nog mijn tempo handhaven. Ik ben Wendy Stouten van Hoeselt Run weer voorbijgegaan maar zij blijft volgen op enkele meters. Zij blijft ook in het bosje aan km 8 in mijn spoor. Maar dan is het voor mij ongeveer op. Ze laat me achter op de hobbelige veldweg en zal geleidelijk meer voorsprong nemen in de kronkelige laatste kilometer. Merkwaardig genoeg blijkt die negende kilometer (gedeeltelijk op het onverhard) dan nog de tweede beste van de tweede ronde geweest te zijn. In die moeilijke tweede ronde raap ik wel nog een aantal studenten-deelnemers op. Er lopen vanavond nog al wat Chinese vrijwilligers mee: studenten Lichamelijke Opvoeding die de 10 km als “studie”-opdracht moeten afwerken. Dank zij hen oogt mijn totaaluitslag nog aannemelijk. Ik giet het drankbekertje uit over mijn hoofd en beëindig met moeite en met de slechtste kilometertijd mijn eerste (en laatste?) Campusrun. De dame die de nummers inzamelt na de finish wil me staande houden. Maar ik maak haar duidelijk dat ik eerst even wil bekomen. Enkele minuten later krijgt ze dan toch haar gegeerd kleinood.

De klankboxen bonzen intussen op volle sterkte. Donderdag is blijkbaar fuifavond voor de studenten. Dat hebben we vanavond weer bijgeleerd. En nu ga ik rusten…

(Foto’s: Marie-Paule)