zon 24/05/2021 10u30 * Manaihant Jogging Connect (Challenge L’Avenir) * 8,5 km * 00:43:19 * 11,7 * 66/137 * 2/3 (Voorlopig) * ♥♥♥♥

Wat is er te zien in Manaihant op een Pinkstermaandag in coronatijd? Niet echt veel. Tenzij vandaag een rij mensen in een processie, enkele wandelaars en hier en daar een loper, bezig aan de Jogging Connect van de Avenir. En dat laatste is nu precies de reden waarom uitgerekend vandaag het dorp, ten zuiden van Battice in de buurt van de verkeerswisselaar op de E42-autoweg, een vermelding krijgt in een overigens vrij obscure website. De lopers, waarvan sprake, zijn bezig aan of bereiden zich voor op een kort maar heftig rondje in het weidelandschap rond het dorp. Marie-Paule heeft al een korte rondleiding in de kerk achter de rug als wij – Servais Halders en ik, of wie dacht u – ons op gang trekken voor onze negende virtuele run in het Luikse. Dat zijn er al meer dan wij onszelf achteraf herinnerden. Wij weten in elk geval waarvoor we trainen. Stellen al die Strava-lopers zich nooit die vraag? Hoe dan ook, laten we maar eerst proberen het er vandaag goed vanaf te brengen.
Ik vertrek traditiegetrouw als eerste en moet meteen flink aan de bak. De eerste kilometer zou wel eens de moeilijkste kunnen worden. Er waait een flinke tegenwind en het gaat na de start 600 meter omhoog. Ik verbijt de pijn in de benen en haal nog een redelijk tempo. In de volgende kilometer wacht een moeilijke evenwichtsoefening: herstellen van de bruuske inspanning in het begin en het tempo verhogen in de afdaling die zich hier aankondigt. Ik blijf ruim onder de 5 minuten en kan dat ritme ook volhouden in de volgende nu stevig dalende kilometers tussen het fluitenkruid en de hagen. En even verder tussen de bomen van het Bois de Herve. Van dat Bois blijven overigens alleen de bomen langs het smalle asfaltweggetje over. Het zijn hoe dan ook heel aangename looppaden die – in deze richting tenminste – snelle kilometertijden mogelijk maken. Mijn Garmin zal wel verbaasd zijn als hij plots 4’33” en in de zesde kilometer zelfs 4’28” mag noteren. De wegen komen me bekend voor van mijn vorige deelname en van mijn verkenning van de afgelaste Semi van Herve eind vorig jaar. De samenhang van al deze weggetjes is mij minder duidelijk. Gelukkig zie ik de pijlen tijdig, en zijn de bordjes oordeelkundig geplaatst. Ik meld dan ook met grote trots dat ik de loop zal afleggen zonder haperingen en zonder overbodige meters. Op weg naar En Wez stuif ik tussen de processiegangers van het begin van het verhaal door. Ik nader kilometerpaal 4 en bereid me voor op de tweede en zwaarste klim van de ronde. 700 meter, met bochtjes tot tegen de 10%. Ik kruip naar boven, nu en dan het hoofd optillend en speurend naar het einde van de beproeving. Er klinkt muziek vanuit de stal aan de rechterkant van de weg. Maar wat mij echt helpt is dat de stijgingsgraad hier wat afzwakt. Ik kan de benen al wat soepeler ronddraaien en wil op de zo goed als vlakke meters voor het viaduct over de autoweg zo snel mogelijk weer in mijn ritme komen. Ik kijk even om en zie een zwarte gestalte naderen. Daar is Servais. Mijn eerste doelstelling was hem voor te blijven tot aan het begin van de de klim. Dat is me toch al gelukt. Enfin, op de lange afdaling in km 6 ben ik er toch aan voor de moeite. Dan maar proberen hem zo lang mogelijk in het vizier te houden. Maar hij verdwijnt al snel achter de bochten. We komen nu in het valleitje van de Hac. Dat is de naam van het beekje. Toch nog iets nieuws geleerd vandaag. Op de open Rue d’Elvaux zie ik hem voor het laatst, tot waar hij het Kattengat induikt. De Trou du Chat is een steegje op flarden asfalt en gaat aan km 6,7 aan een linkerbocht over in onverhard. Maar het is vooral die 800 meter klimmen die er flink inhakt. Ik loop hier mijn zwakste kilometer. Dat leid ik af uit de vergelijking met de tijd van Servais. Ik moet hier een 1’10” toestaan waar ik het verschil in de andere kilometer kan beperken tot zo’n 50 seconden. Ik hoor een loper achter me… die ik op het dalende onverharde stuk van een paar honderd meter – uitkijken voor losse keien en puntige stenen – nog even achter me kan houden. Wie weet helpt dat weer voor mijn eindtijd. Servais heeft Jonathan De Cecco, zo heet hij, in elk geval een hele tijd als mikpunt voor zich gehad. De nieuwe klim vanuit de vallei van de Manaihant – en dan bedoel ik het beekje – is op papier de makkelijkste maar dat valt in het zware tweede deel van de loop ook flink tegen. Voorbij de Chocolaterie Demaret (links, voor wie eens wil gaan proeven) ligt de laatste rechte lijn, 900 meter op de rijweg van Manaihant naar Herve. Maar er is nauwelijks verkeer en voorts is de man rechts nog altijd zijn gazon aan het maaien. Eerst even bergaf, dan weer klimmen op de Thier Martin. Ik ben weer enigszins hersteld van de inspanningen op drie voorgaande hellingen, genoeg om een degelijke eindtijd neer te zetten.
De tijdsregistratie haspel ik af binnen de dertig seconden. Daarna kunnen we snel naar de auto waar de afgekoelde Servais zich kan gaan opwarmen. Na de donkere Leffe in Voeren voelt hij zich al snel weer de oude. De gouden oude…

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: De processiegangers die ik later zal kruisen op het parcours. Foto 2: de u bekende hoofdrolspelers van dit kortverhaal. Links de opwarming, rechts de laatste meters.)