zon 19/02/2023 10.30u * Geer (CLAP) * 10,5km * 00:55:13* 11,4 * 82/164 * 3/7 * ♥♥♥

Ruim een uur voor de start is het al flink druk aan de nieuwe sporthal en nieuwe start- en aankomstlocatie van de Clap-loop in Geer, enkele kilometers ten westen van Waremme. Ze hebben daar de perfecte datum gevonden: geen concurrentie van andere lopen in de wijde omgeving en een tweede kans voor de Limburgers die geen zin hebben in modderglijden rond Alden Biesen. Er zullen uiteindelijk meer dan 400 deelnemers de start nemen in drie lopen die overigens terzelfdertijd vertrekken. Dat maakt het voor de organisatie al wat overzichtelijker dan drie verschillende starttijden. Nu nog zorgen voor een luidspreker. Dan had ik en de overgrote meerderheid van mijn collega’s niet hoeven af te gaan op de plotse beweging van de massa om te weten dat we vertrokken waren.

Na 700 meter komen we uit op het traditionele parcours van vorig jaar toen de loop vertrok vanuit de Ecole St. Joseph in het centrum van het dorp. Ook het centrum van de gemeente trouwens, want het piepkleine Geer is met zijn 3000 inwoners nog (altijd?) een zelfstandige entiteit. De eerste kilometer is voornamelijk (licht) dalend en geeft geen uitsluitsel over de conditie van de dag. De tweede kilometer wel: op het licht stijgende beton voel ik al meteen dat ik het voorzichtig moet aanpakken. Ik zie Luc Hilderson langzaam wegschuiven maar weersta de neiging om in zijn spoor te kruipen zoals in Visé. Overigens ben ik wel verrast dat hij hier aanwezig is. De laatste jaren zie ik hem haast alleen in de Challenge L’Avenir, nu Challenge La Meuse. In kilometer 3 kom ik al wat beter in mijn ritme. Ik haal veteraan 4 Christian Vandevenne in. Het is voor het eerst sinds corona dat we elkaar nog eens treffen in een wedstrijd. Voor het overige schommelen de kilometertijden rond 5’15” wat ook mijn algemeen gemiddelde zal worden. We hebben intussen afscheid genomen van de 15km-lopers die naar rechts zijn afgeslagen. We moeten nog even tussen een groep wielertoeristen laveren, nemen enkele vloeiende bochten in de dorpjes Ligney en Darion en worden na enkele honderden dalende hectometers linksaf gestuurd, op een betonnen wandel-en fietspad langs de Jeker, deel van het Waalse Ravelnetwerk. Deze passage van ruim een kilometer ligt na vorig jaar nog vers in mijn geheugen. Dat zal straks even anders zijn. Ik zou de benen wel even willen ontspannen en het tempo een ogenblik willen laten zakken maar ik wil Luc Hilderson niet uit het oog verliezen. Dat gebeurt hier en daar ongewild waar hij verborgen wordt door een grotere loper achter hem. Bovendien hoor ik plots het gehijg van Michel Mancini achter me. Maar de twee bultjes op het slingerende pad slaan Michel enkele honderden meters verder weer achteruit.

Na 4,4 km komen we weer even uit op het parcours in de eerste kilometer om te beginnen aan de tweede lus van de zogenaamde “Promenade du Geer”. We verlaten even het Jekerdalletje (qua steiltegraad niet te vergelijken met mijn trainingsparcoursen) in de richting van Lens-Saint-Servais. Het is nu ongeveer halfweg. Als ik Luc nog wil bijbenen zal het in de nu volgende oplopende kilometers moeten gebeuren. De zesde kilometer wordt nipt de snelste van de loop ondanks een pijnopstoot in de rechter lende, een geschenkje van mijn 10-jarige herniavriend. Na een scherpe linkerbocht overbrug ik de laatste meters naar Luc op de steilste helling van de loop. Nauwelijks 2% dat wel, maar veel heb ik niet over. Precieze herinneringen heb ik niet meer aan dit deel van het parcours. Ik begin me zelfs af te vragen op ik niet op het 15 km-parcours beland ben. Een blik op mijn Garmin stelt mij gerust. Ik heb de afgelegde kilometers dus duidelijk overschat …of ik ben meer aan het afzien dan me lief is.

Ik draai als eerste het smalle onverharde pad in na 7 km. We lopen nu door een bosstrook terug naar het dorp. De ruim anderhalve kilometer langs de Jeker (hier dus in zijn bovenloop), wordt slechts even onderbroken door een korte passage op een rijweg. Op deze single track word ik wel opgehouden door een loper voor me. Ik wacht nog enkele bochtjes om hem voorbij te gaan. Of beter, hij maakt zelf plaats om mij door te laten. Achter me heeft Luc een aantal meter moeten prijsgeven. Intussen ben ik door de eerste 15km-lopers voorbijgesneld. Ik geef nog even een aanmoediging mee aan Frankie Verluyten, in tweede positie. Zo snel is dus 17km/uur, bedenk ik, als ik hem met zijn hoog opgetrokken knieën en korte vinnige pasjes tussen de bomen zie verdwijnen. Ik ben bezig aan de laatste meters door het bos, op de Chemin de Saint-Hubert. Maar de heilige verricht geen mirakel en ik ken een moeilijk moment als de benen niet meer meewillen. Op de eerste dorpsstraten loopt het dan weer wat beter. Voorbij de rotonde voor de laatste licht stijgende 600 meter op de Rue de Boëlhe naar de finish. Mijn plaats – precies in het midden van het peloton – kan ik zonder problemen veilig stellen. Mijn gewoonte om alleszins de laatste kilometer van een loop te verkennen komt me nu ook weer goed van pas. Het is hier onoverzichtelijk tussen de geparkeerde auto’s en de dranghekken. Moeten we links of rechts lopen? Ik merk net op tijd de seingever op. Maar die is dadelijk ook weer verdwenen, stel ik later vast. Er moeten nochtans nog heel wat deelnemers binnenkomen. Nog een terugdraaiend bochtje en dan op grind naar de streep in de diepte naast de sporthal. Luc eindigt nauwelijks twee plaatsen achter me. De veteranen 4 hebben zich, op één uitzondering na, allemaal gemeld voor de 10km. De nummers 1 en 2, Raphael Van den Broeck en Nicolas Bynens, hebben het kaf van het koren gescheiden: respectievelijk 8 en 7 minuten voor mij. De derde plaats heb ik wel kunnen bemachtigen.

Ik ben net zinnens om het fonkelnieuwe Complexe Sportif van Geer de maximumscore te geven (er is hier zelfs een lift) tot ik onder de douche kruip en daar een fontein ijskoud water over me krijg. In de andere kleedruimtes heersen trouwens dezelfde Siberische omstandigheden. De kantine is gelukkig behaaglijk warm. Bij de prijsuitreiking ontbreekt dan weer een microfoon. Ook hier is het behelpen met dank aan een jonge Geerois (inwoner van Geer en deelnemer) die zijn jonge, krachtige stem ter beschikking stelt. Prijzen zijn er gewoontegetrouw alleen voor de toppers. We blijven toch nog bij de laatsten in de ijdele hoop de hoofdprijs van de tombola weg te kapen. We nemen afscheid van onze tafelgenoten, Fabienne en Patrick en hun snelle zonen. De route naar huis loopt vanmiddag via een ruime zuidelijke bocht langs Luik. Tongeren staat vanmiddag immers onder het bewind van de carnavalnarren.