07/01/2011 Eerste trainingen in 2011

Allereerst mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat je een sprankelend 2011 mag beleven en dat je wildste dromen uitkomen!

De eerste trainingen van 2011 zitten erop. In omstandigheden die ik in mijn 23-jarige carrière nog niet heb meegemaakt. Maar ik ben, ook letterlijk, overeind gebleven en dat is al een prestatie op zich. Vandaag waren mijn trainingsroutes voor het eerst sinds enkele weken weer beloopbaar. Maar het ziet ernaar uit dat nu de sneeuw (voorlopig?) wijkt, we een flinke portie regen gaan te verwerken krijgen. Ik heb mijn voorzorgen genomen en een paar Roclite-trailschoenen aangeschaft om ook in de modder voldoende grip te hebben. Concurrenten die mij in het slijk willen loslopen (ik noem geen namen!) zijn bij deze gewaarschuwd. Het merk schoenen heb ik ontdekt op de site van “Jogger Jo” Schoonbroodt die op 31 december met zijn maatje Simon Blok opnieuw de vrije Sylvestermarathon organiseerde. De rede heeft het deze keer gehaald van de passie en ik ben thuis gebleven. Jammer voor de organisatie die natuurlijk met een aantal afzeggingen had af te rekenen, maar volgende keer hopen we er weer bij te zijn.

18/01/2011 Jaar van de vrijwilliger

2011 is uitgeroepen tot “Jaar van de Vrijwilliger”. Niet dat de wereld ervan wakker zal liggen, maar ik sluit me graag aan bij dat internationale initiatief. Neem ons als voorbeeld. We zijn joggers, de schrijver en de meeste lezers van deze blog. Voor de gezelligheid, de sportieve uitdaging of om welke andere reden ook, doen we graag mee aan een wedstrijd of “een challenge”. Meestal ’s zaterdags of ’s zondags springen we de auto in en rijden naar een locatie waar mensen klaar staan om ons in te schrijven, ons te bevoorraden, tijdens en na de wedstrijd. Op het parcours staan signaleurs om ons de juiste richting uit te sturen. Anderen (of dezelfden) hebben in de maanden en weken daarvoor een aansprekend parcours uitgetekend. Ze hebben de nodige sponsors bij elkaar gezocht om ons na de wedstrijd nog een wedstrijd- of tombolaprijs mee naar huis te geven. Al die mensen, zeker van een kleinere organisatie, zijn vrijwilligers.
En als er iets verkeerd loopt zijn we de eersten om diezelfde vrijwilligers aan te spreken. Dat heb ik gedaan in Flémalle waar ik van het rechte pad raakte en … dat doe ik nu weer, jullie kennen me! Ik doe een oproep tot de signaleurs om de aandacht niet te laten verslappen als de eerste 30 deelnemers voorbij zijn! Maar ik wil in de eerste plaats een eresaluut brengen aan al wie zich belangeloos inzet voor onze sportieve hobby!

Intussen kijk ik al reikhalzend uit naar de nieuwe uitdagingen van dit jaar. De kalenders van de nieuwe challenges zijn verschenen. Het begint al te kriebelen!

20/01/2011 Hoeve Caestert in verval

Hoeve Caestert, een traditionele verzamelplaats van de Zweitlanceurs op het plateau van Caestert en in de zomermaanden “drenkplaats” van onze lopersgroep, heeft zware schade geleden door jaren verwaarlozing en de felle sneeuwval van de vorige maand. Een gedeelte van de stallen is ingestort. De armlastige Waalse regio, eigenaar van het gebouw, heeft geen geld om de hoeve te restaureren. Er is intussen een petitie-actie gestart voor het behoud van de historische hoeve die dateert van 1686.

28/01/2011 Kort nieuws

Vanmiddag een kort trainingstochtje gedaan in bijzonder aangenaam loopweer, koud maar zonnig. Heel wat anders dan vorige dinsdag toen miezerregen en een fikse westenwind de top van de Slingerberg tot een bijzonder onherbergzame plek maakten. Vandaag kon ik na een uurtje met een tevreden gevoel huiswaarts. Alleen het rechterbeen liet zich enkele keren opmerken, maar voor het overige zit alles snor voor de competitie die ik volgende week hoop te hervatten.
Wie het ook (weer) helemaal ziet zitten is Jean-Pierre Immerix. De vochtophoping in de knie was verdwenen maar na de training en vooral de ochtend nadien was het gewricht heel stijf. Een homeopathisch middeltje bracht echter een spectaculaire verbetering. Voor Jean-Pierre kan het nieuwe seizoen niet snel genoeg beginnen. Ook al heeft hij van de arts de raad gekregen om niet te hevig van stapel te lopen en het aantal wedstrijden te verminderen.
Ook Willy Hertogen en Jean Stevens, twee oude krijgers van de challenge van Luik, zijn opnieuw klaar voor de strijd. Claude Herzet traint als vanouds met een sierlijke tred. Als schijn niet bedriegt, zal ook Claude paraat zijn.
Gerard Thiessens laat voorlopig niet in zijn kaarten kijken. Maar ik verwacht dat hij me opnieuw het vuur aan de schenen zal leggen in de “Condroz” en de “Hesbignon”.
Josette Pirlot, van haar kant, blijft dromen van 10 marathons. Nog twee te gaan. Een doel dat haalbaar moet zijn als ze meer regelmaat in haar lange trainingen kan leggen.

02/02/2011 De Zweitlanceurs onderweg

De lopersgroep “De Zweitlanceurs” uit Maastricht is al dertig jaar actief. Maar waar in vervlogen tijden veertig tot vijftig man ’s zondags de start nam aan het sportpark Jekerdal in Sint-Pieter, moet de groep het nu stellen met een twintigtal vertrekkers. Paul Seegers, 75 intussen, is er nog altijd bij. Maar Jean, de laatste van de drie Haine-broers, heeft onlangs ook moeten afhaken. Voor het vertrek stelt Harry Crapels de route voor aan de voltallige groep maar uiteindelijk blijven slechts een handvol moedigen over die de grote ronde, meestal rond de 20 kilometer, ook echt afleggen. Maar niet iedereen heeft hetzelfde tempo, dus moet er geregeld gewacht worden om de groep weer samen te krijgen. Lou Nicolai, een vaste waarde in de groep, moet vanwege een zwakke rechterknie het peloton meestal snel laten gaan. Maar geen nood. Lou kent als geen ander de sluipwegen in het grensgebied van Maastricht. Verleden zondag trokken we voor het eerst sinds lange tijd nog eens naar Lixhe. Toen we de Treechberg naar beneden gingen, was Lou al niet meer te bespeuren. We liepen verder langs het kanaal in de richting Lixhe tot we in de verte een rode stip opmerkten. Een fietser, een jogger? Een loper, dat kan Lou toch niet zijn met zoveel voorsprong? Maar het was Lou wél. Aan het keerpunt hadden we hem eindelijk te pakken. Hij volgde nog even maar na enkele honderden meters maande hij ons aan door te lopen en niet op hem te wachten. Hij zou wel op eigen tempo opnieuw in Maastricht geraken. Op eigen tempo? Op de Mergelweg, traditioneel de laatste rechte lijn naar Jekerdal, liep hij weer voor ons uit. We moesten onze geteisterde spieren nog eens op de proef stellen om na een tocht van twee uur en een kwartier in zijn spoor te eindigen. Waarlijk een kunststukje in het “afsnijden”! “Groet um” kent Lou dan ook met recht en reden de titel toe van “meester-afsnijder”.

zon 06/02 2011 10 u * Beaufays * 16,1 km * 1:12:13 * 13,3 * 29/231 * 1/8 * ♥♥♥♥

Vorige zondag was het weer zover. Na enkele maanden van weliswaar stevige training, mochten we weer de weg op voor een heuse wedstrijd. Ik had de “10 miles du Beaufayard” uitgekozen, in de buurt van Luik over Ardense heuvels en op een wirwar van paden en wegels. Ik had Josette kunnen overtuigen om zich nog eens aan een wedstrijd te wagen. Marie-Paule was ook van de partij maar hield zich wijselijk schuil in de kantine. Er stond een flink deelnemersveld aan de start. Weinig bekenden echter. Ze hadden in Beaufays blijkbaar een vers blik lopers geopend.
Het eerste kwart van de loop ging voornamelijk in dalende lijn naar de Vesdervallei. Ik zat onmiddellijk in een goed ritme dat alleen even verstoord werd toen ik op een smal paadje door tragere lopers werd opgehouden. Voor halfwedstrijd haalde ik de eerste dame in. De beklimmingen maar ook de steile afdalingen over asfalt en zompige aarde misten hun effect niet. Maar uiteindelijk bleken enkele langere stukken vals plat rond de achtste kilometer nog het moeilijkst te verteren. Niettemin kon ik plaatsje voor plaatsje winnen. De laatste 4 km waren vlak. Alleen hier hadden we wat last van de felle wind. Aan de finish verraste ik mezelf door ruim onder de vooropgestelde 1u15′ te blijven en met gemak “de eerste bladzijde” van de uitslagenlijst te halen.
Josette Pirlot kwam binnen na 1u31 op plaats 158 van 231 deelnemers en als achtste vrouw van de 28. Onderweg hadden haar medelopers wel met enige bezorgdheid naar haar ademhaling geluisterd, maar Josette voelde zich kiplekker en had zelfs nog een tikkeltje sneller gekund. Ze was opgetogen over haar prestatie maar ook opgelucht dat ze de finish had gehaald zonder “oponthoud”.
(Foto 1: Mijn eerste wedstrijd van het seizoen met heel wat supporteressen langs de kant. Foto 2: In het park van de abdij van Beaufays, in gezelschap van de eerste dame, Céline Dispas. Foto 3: Een pelotonnetje met Josette in de koestal. Foto 4: De laatste meters van Valère Sauwens, een halve minuut voor mij. Met dank aan de fotografen van de organisatie.)

21/02/2011 Trainingsroute

Mijn trainingsroute van gisteren, zondag 20 februari. Ruim 20 km, van Sint-Pieter door het ENCI- en Caestertbos, langs het kanaal van Kanne via Vroenhoven dorp tot Veldwezelt, dan via Dousberg en Daalhof over Wolder terug.

Trainingsroute

zon 27/02 2011 10.15 u * Fexhe-le-Haut-Clocher (Challenge hesbignon ) * 10,8 km * 0:46:12 * 14 * 42/281 * 2/14 * ♥♥♥♥

Waar konden we beter rondjes draaien dan in Fexhe-le-Haut-Clocher, het dorpje dat de vermelding van zijn hoge klokkentoren trots in zijn naam draagt? Het was mijn eerste deelname aan de Hesbignon van dit jaar. Het parcours bestond voornamelijk uit betonwegen maar we moesten ook door enkele modderige stukken en jawel, ook weer door een koestal. De laatste kilometers wogen het zwaarst, niet in het minst door de wind die altijd flink huis houdt in dit deel van Haspengouw.

Voor de start had ik Johnny Geuten van de Bilzerse Joggingclub ontmoet. Hij wilde nog een laatste snelle wedstrijd meepikken vooraleer een twaalf weken-voorbereiding van de marathon van Stockholm aan te vatten.
Tussen de deelnemers ook Alkenaar Romain Uitdebroeks die een hobby heeft gemaakt van het verzamelen van eerste plaatsen in zijn (en ook mijn) categorie. Hij liep van in de start weg en pakte ook nu de hoofdprijs bij de 60-plussers, een halve minuut voor uw dienaar. Roland Vandenborne had de dag van te voren de eerste wedstrijd van de Condruzien afgewerkt en beperkte zich in Fexhe tot een oefenloopje. Noël Heptia, die zaterdag ook in het modderbad in Nandrin had geploeterd, hield zich helemaal niet in en was na een dikke kilometer al uit mijn gezichtsveld verdwenen. In de eerste kilometers zat ik vlak achter een groepje met onder meer Gerard Thiessens, Johan Mardaga, Etienne Vanderschelden en Marcel Baeckelandt. Zij vormden het ideale mikpunt voor het eerste derde van de loop. Ik kon ze een voor een inhalen. Ik ging ook een dame voorbij … die ik achteraf niet in de uitslag terugvond (een spookloopster?). Johan Mardaga bleef de hele wedstrijd op een twintigtal meter van mij volgen, maar het gat toelopen leek hem wat te riskant. Op de golvende wegen half wedstrijd kon ik een fiks tempo onderhouden, rond de 4 minuten per kilometer. Ik moest alles uit de kast halen om de 25 seconden die Noël Heptia was uitgelopen, goed te maken. Na een pittig klimmetje rond de achtste kilometer kwam ik in zijn spoor … en was ik blij dat ik kon aanklampen. Op een dikke kilometer van de finish kon ik dan uiteindelijk een kloofje slaan. Aan de streep stond Paul Rihon al te glimmen van contentement. Hij was binnen na 44 minuten, in de buurt van Valère Sauwens en Johnny Geuten.

Naar boven

zat 05/03 2011 16.00 u * Les Avins (Challenge condruzien ) * 13 km * 0:57:54 * 13,4 * 54/219 * 2/15 * ♥♥♥♥

Met meer dan 200 stonden we zaterdagmiddag te rillen aan de start van de tweede wedstrijd van de “Condruzien”. Er waaide een ijzige oostenwind op de hoogten van de Condroz. Het gevarieerde en bijzonder aantrekkelijke parcours liep door het kasteelpark van het Château de Hoyoux. Dit privé-domein was uitzonderlijk geopend voor de challenge.

Ik vertrok in de buurt van Paul Delaitte die ik voor het eerst dit jaar ontmoette en Paul Rihon die blijkbaar een snipperdag had ingelast. We liepen in dalende lijn naar het riviertje, de Hoyoux. Het tempo zat er meteen goed in. Gerard Thiessens die aanvankelijk in mijn spoor liep, moest me na 3 kilometer laten gaan. Gerard mist voorlopig nog dat tikkeltje extra om mij te bedreigen. Een steile klim door een weide bracht me in het spoor van een groepje bekenden. Rond de zesde kilometer , voor de tweede moeilijkheid – een sterk oplopend en modderig bospad – was ik onder meer Noël Heptia en Etienne Vanderschelden voorbijgegaan. Even verder haalde ik Eveline Wesphael in. Zij bleek niet de eerste dame. Dat was de “blonde pijl” Virginie Soenen, die een minuut voor me eindigde. Roland Vandenborne beschikte blijkbaar niet over zijn beste benen. Ik ging hem voorbij in het bos en zag hem ook in het tweede deel van de loop niet terugkomen. In de laatste meters leverde hij een “gentleman’s duel” met Noël Heptia om niet als derde over de streep te gaan. Roland won …
Ik bereikte de top van de helling in het bos in het gezelschap van Alexis Bellens. Maar de jonge knaap van Flémalle had nog veel over en liet me achter op weg naar het kasteeldomein. In de verte ontwaarde ik de blauwe outfit van Pol Van Kerrebroeck, de winnaar van de V3 in Nandrin. De afstand was te groot om nog maar aan inhalen te denken. Uiteindelijk stonden we in de uitslag vlak achter elkaar, met een verschil van 24 seconden. Pittig detail: Pol kon niet blijven voor de prijsuitreiking … hij moest zijn 60 koeien nog gaan melken! “Hoe vindt een veehouder nog de tijd om te trainen?” vraag je je misschien af. Eenvoudig, hij traint niet! Zo kan het dus ook …
Terug naar de wedstrijd. In het kasteelpark, rond de tiende kilometer, voelde ik de kracht uit mijn benen wegvloeien. In de lus rond de parkvijver, waar je de lange sliert lopers tegen de elementen en zichzelf kon zien vechten, kon ik inschatten hoeveel voorsprong ik had op de concurrenten die ik enkele kilometers daarvoor had ingehaald. Ze bleken geen terrein goed te maken. Ook in het eerste deel van de laatste helling – 650 meter geleidelijk omhoog – was het harken. Daarna hervond ik mijn ritme. En in de lange afdaling terug naar het dorp kon ik nog eens goed de sporen geven. Ik zag en hoorde een jongere, mij onbekende loper, naderen. Toen hij uiteindelijk in mijn spoor zat, kon ik nog een versnelling uit de kuiten schudden. Een slecht karakter helpt echt in de competitiesport …
(Foto’s, met dank aan de anonieme fotograaf van de Challenge: afgepeigerde lichamen aan de finish. In volgorde: Pol Van Kerrebroeck, Willy Cortleven, Gerard Thiessens, Kris Govaerts. Alleen Maja Van Zand, winnares bij de dames V2, heeft nog een brede smile over.)

zat 19/03 2011 17.00 u * Warnant (Challenge hesbignon ) * 11 km * 0:46:13 * 14,2 * 50/252 * 4/15 * ♥♥♥♥

De vermoeidheid van de “Jogging des Eoliennes” ofte “Jogging van de windmolens” hangt nog in mijn botten als ik dit verslag neerschrijf. Aeolus, de god van de wind, is ons gunstig gezind als we op weg gaan voor 11 kilometer over golvende wegen, waarvan een halve kilometer deels glibberig onverhard. Ik maak me geen illusies voor een podiumplaats bij de veteranen 3. Van bij het vertrek zijn Romain Uitdebroeks, Roland Vandenborne en Pol Van Kerrebroeck de pijp uit. Ik zie ze pas terug aan de streep.
In de eerste 3 kilometer gaat het vooruit, minder dan 12 minuten. Voor halfwedstrijd kom ik bij Gerard Thiessens, in het gezelschap van Martine Hustings. De eerste dame een beetje verderop is verrassend Laurence Dressen. In de lange klim over de snelweg, rond de zesde kilometer, ga ik Etienne Vanderschelden voorbij. Misschien wat te enthousiast, want in het laatste deel van de helling stokt mijn tempo. In de afdaling naar de windmolens kan ik me herpakken. Dat is ook nodig want Noël Heptia houdt er samen met Marcel Baeckelandt een pittig tempo op na, zo’n 20 seconden voor me. Vanaf kilometer acht kan ik het tempo weer opschroeven tot 4 minuten per kilometer. Op anderhalve kilometer van de streep haal ik Noël bij. Hij draaft in het gezelschap van twee jonge veulens die in de laatste kilometer nog een versnelling in huis hebben. Marcel Baeckelandt blijft me deze keer voor.
Pechvogel van de dag was Carlos de Almeida die bij de opwarming onzacht in aanraking kwam met een auto en met een pijnlijke voet rondstrompelde.
In de kantine deze keer jammer genoeg geen Leffe …
(Foto’s met dank aan Eddy Defrère: boven: Thierry Vanherck op weg naar een twaalfde plaats overall, midden: Romain Uitdebroeks, eerste veteraan 3, onder: Jean-Pierre Cuypers zoekend naar de aankomstlijn.)

28/03/2011 Jef en de mueslireep

Jef van de Weerdt stuurde “de redactie” een boeiend relaas van zijn marathon van afgelopen zaterdag.
” Hallo runners,
Ondanks dat ik de laatste 3 weken wat vage klachten heb (spierpijn in mijn bovenlijf) en daarom ook de Binnenmaasmarathon niet heb gelopen, heb ik alle moed verzameld om dan maar in Bensberg (Köln) de marathon te gaan lopen…een soort test marathon. Eens kijken of je ook een marathon kunt lopen als je niet helemaal in orde bent,want als ik later een goeie marathonloper wil worden moet je dat ook kunnen!
Na een hectische rit (file) kwam ik voor mijn doen vrij laat in Bensberg aan, snel rugnummer halen, omkleden… en om 2 uur werden we weg geschoten. Dus veel tijd om na te denken of dit wel verstandig was had ik niet! Omdat ik pas tegen 6 uur binnen zou zijn (als alles goed zou gaan) had ik voor een lange trui/broek gekozen. Dat was behalve het eerste half uur een goede keus, het koelde er flink af tegen de avond.
De benen voelden goed aan (5km: 26.30 – 10km: 52.50). Ondertussen had ik gezelschap gekregen van ene Rudy uit Brabant (ultraloper). Samen keuvelend over het ultralopen gingen de kilometers snel voorbij (15km: 1.18.22). De eerste ronde (21km: 1.52.44) zat er op, 4 minuten langzamer dan vorig jaar. Het doel om onder de 4 uur te lopen zat er nog in.
Hoe het kwam weet ik niet, maar de tweede (laatste) ronde liep ik weg van mijn maten. Ik haalde af en toe een loper in ondanks dat mijn tempo tot onder de 11km per uur was gezakt! Van de twee vorige keren dat ik hier liep ,weet ik dat de tweede ronde een stuk zwaarder is (veel vals plat). Dat merk je de eerste ronde niet zo omdat je dan tussen de lopers van de halve zit. Het ging nog steeds goed (25km: 2.15.17 – 30km: 2.42.21). Ik loop op positie 115 van de 250 deelnemers, krijg ik toegeroepen….nog niet zo slecht, dacht ik nog, en zette nog even aan om de 3 lopers voor mij in te halen (35km: 3.12.34). Bij de bevoorrading neem ik een stukje muesli en dat doet me geen goed. Ik voel me plots heel beroerd….voel dat het er van boven en onder uit gaat komen….ik wil gaan wandelen, maar stel het nog even uit…..het zijn tenslotte nog maar een paar (zware) kilometers. Het was ook dom om die mueslireep te eten, ik eet normaal alleen stukjes appel tijdens de marathon en nu niet! Toegegeven, het was wel wat laat ….maar na wat aan mijn appelschijfjes geknabbeld te hebben voelde ik me al beter….Rudy (de ultraman) gaat me voor bij…ik moet aanhaken zegt hij, ik ben te kapot om wat terug te zeggen….en krijg de finish in zicht… een sprintje zit er zelfs niet meer in, en kom total loss over de streep….3.56.59uur. Vraag niet hoe maar het doel is gehaald! 113e van de 239 uitlopers….en 3e van de 10 (m60)lopers….ik ben niet naar de prijsuitreiking gegaan,(als die er al was)zo kapot was ik,een droog shirt aan en naar huis.
Normaal heb ik het gevoel dat ik echt niet sneller had gekund maar wel verder…..maar vandaag even niet!
Of het slim is om met die vage klachten van mij een marathon te lopen is de vraag…de huisarts van mij loopt geen marathons,dus zijn advies kan ik wel raden! En de Amerikaanse onderzoeker David Raiclen heeft bestudeerd en bevestigd in het “Journal of Human Evolution” dat Neanderthalers vermoedelijk zijn uitgestorven omdat ze niet veel zin hadden in rennen … dus!
Dat was de 43e marathon, nog 22 te gaan tot mijn 65e jaar.
Groeten
Jef”

Proficiat Jef, met je 43ste marathon en ook met je eerste podiumplaats. Volhouden jongen, er liggen nog veel prijzen op je te wachten!

28/03/2011 Loe is terug

Zondagmorgen aan Sportpark Jekerdal in Maastricht: tussen de aanwezigen die min of meer aandachtig luisteren als Harry Crapels de route van de dag voorstelt, ook de man die we enkele maanden node hebben moeten missen, Loe Gossieau.
Na enkele kortere loopjes en een aantal spinningoefeningen in de fitnesszaal voelt Loe zich weer klaar voor de zondagse duurloop van de Zweitlanceurs. De gezondheidsperikelen zijn voorbij, niets staat nog een glorieuze comeback in de weg.

Een ander trouw lid van de lopersgroep, Josette Pirlot, bereidt zich intussen fanatiek voor op de marathons van Antwerpen en Visé. Ze heeft de laatste weken verscheidene trainingslopen van meer dan drieëneenhalf uur afgewerkt.

zon 03/04 2011 10.15 u * Tihange (Challenge condruzien) * 13,1 km * 0:58:19 * 13,3 * 77/317 * 1/16 * ♥♥♥♥

Zondagmorgen trokken we met vieren naar Tihange. Gerard en Josette waren er bij als medelopers en Marie-Paule als begeleider. Na de ramp van Fukushima keken we nu wel met andere ogen naar de imposante torens van de kerncentrale die het decor vormen van de loop op de beboste Maashelling. Vooral in het eerste en derde deel kregen we heel wat klimwerk voorgeschoteld. Op de vaak smalle en verraderlijke paden was er daarenboven weinig ruimte voor recuperatie. Ik had Josette kunnen overtuigen dat deze pittige loop mooi zou passen in haar lange afstandstraining van de laatste weken. Ze was achteraf ook best tevreden over haar eerste kennismaking met de Challenge van de Condroz. Alleen een sanitaire stop in de laatste kilometers had haar enkele minuten gekost. En bij haar eerste inschrijving viel ze meteen in de tombolaprijzen …
De eerste kilometers liep ik slechts een handvol seconden achter mijn oude bekenden. Sneller moest dus zeker niet en door de “files” op de single tracks kwam ik ook niet in de verleiding om andere lopers te passeren. Nog voor halfweg kwam ik in het spoor van Roland Vandenborne. “‘T git né” hijgde Roland. De vele trainingskilometers als voorbereiding op de Montafon-marathon hadden zijn benen afgesneden. Op een van de vele hellingen kon ik Marcel Baeckelandt inrekenen. Een mooie revanche voor de loop in Warnant waar hij me net was voorgebleven. Het kostte heel wat meer moeite om Noël Heptia bij te benen. De snelheidstrainingen die Noël in Seraing afwerkt, missen hun effect niet. Anderhalve kilometer had ik nodig om de laatste meters goed te maken. Plots kreeg ik ook Pol Van Kerrebroeck in het vizier. Pol was blijkbaar te fel van stapel gelopen en wroette zich met veel gekerm en gekreun naar het einde. Hij had geen antwoord op mijn versnelling, ik vermoed zelfs dat hij me niet herkend had. Zo liep ik onverwachts in winnende positie bij de veteranen 3. Als eerste drie zestigers kwamen Pol, Noël en ik in een zakdoek over de finish. Achteraf maakte ik in de zaal nog kennis met nummer 4, Rosario Ilario. (Rosario is de voornaam). Gerard Thiessens haalde ook royaal de eerste honderd van een goed gestoffeerd deelnemersveld.
(Foto Marie-Paule: Hoogtevrees op het podium.)

18/04/2011 Genieten?

De voorbije veertien dagen heb ik mezelf wat competitierust gegund. Het mooie weer van de laatste dagen nodigde natuurlijk uit tot enkele fietstochtjes. Het verkleinwoord is hier misschien niet op zijn plaats als je weet dat ik onder meer op het geaccidenteerde terrein van de Schnee-Eifel (in de buurt van Prüm) actief was. Was me dat een karwei! Maar het was wel genieten op de bochtenrijke afdalingen in deze bosrijke omgeving.
Overigens verliepen de trainingen van de laatste weken desastreus. Komt het door het fietsen, door mijn voedingspatroon (teveel kaas) of is het de oude dag … ik had zulke zware benen dat ik haast niet vooruit geraakte.

Ook tegenslag voor Josette Pirlot die haar zinnen had gezet op de marathon van Antwerpen van vorige zondag. Helaas heeft Josette een zware bronchitis opgescharreld na de wedstrijd in Tihange. Ondanks de signalen bleef ze fanatiek lange trainingen afwerken. Uiteindelijk moest ze zich gewonnen geven. Antibiotica en een tijdelijk loopverbod moeten haar weer in conditie brengen voor Visé, haar volgende marathondoel.

zat 23/04 2011 17 u * Waremme (Challenge hesbignon) * 12,8 km * 0:53:21 * 13,8 * 36/298 * 3/18 * ♥♥♥

De hoogzomerse temperaturen van de voorbije week mogen dan een godsgeschenk zijn voor zonnekloppers, joggers doen het liever bij een paar graadjes minder. Helaas was het kwik zaterdagmiddag opgelopen tot boven de 25 graden, geen pretje op de open ruilverkavelingswegen rond Waremme.
Geen Gerard Thiessens aan de start. Een teek uit de Moezelvallei heeft mijn loopgezel tijdelijk uitgeschakeld. Michel Mancini was wel opnieuw van de partij.
Toen ik me eenmaal uit het loperskluwen bij het vertrek had bevrijd, had ik meteen een flink tempo te pakken. De eerste 3 kilometer in 12 minuten en enkele seconden. Snel voor mijn doen, te snel. Maar ja, luttele meters voor me zag ik een groep met Romain Uitdebroeks, Roland Vandenborne en Noël Heptia en de verleiding was te groot om me een lange achtervolging te besparen. Roland liet me met een breed handgebaar voorgaan. Uit zijn rood aangelopen gezicht meende ik af te leiden dat hij niet zo goed tegen de hitte bestand was. Maar dat bleek een voorbarige conclusie. Romain, van zijn kant, had toen echter al het hazenpad gekozen.
De volgende kilometers liep ik in het gezelschap van Patrick Cremer die in de tweede wedstrijdhelft terrein verloor.
Maar de snelle aanvangskilometers in de hitte begonnen vanaf kilometer 5 hun tol te eisen. Het zou een kwestie van overleven worden. Vooral op de stekelige hellingen moest ik wat reserve inbouwen. Toch slaagde ik erin een groepje met Jules Kempeneers (die nog een eind van zijn beste vorm verwijderd is) en Paul Rihon in te halen. Maar dat deed ook … Roland. Tot hij me op de laatste helling weer liet voorgaan. In de lange afdaling kon ik me vastbijten in de sierlijke tred van Jules. Roland had echter zijn derde adem gevonden en dook voor mij het lommerrijke kasteelpark in. Mijn kaars was uit. Nog twee lopers uit het groepje haalden me in. De aankomst op de mooie dreef van het kasteel van Selys Longchamps kwam geen meter te vroeg.

Toen ik enkele Jupilers later de uitslag onder ogen kreeg, bleek dat ik op plaats 36 was geëindigd van bijna 300 deelnemers. Een uitstekend resultaat dat mijn gekreukt ego weer een boost gaf. Bij de uiteindelijke (zelf)evaluatie heb ik toch maar het “stervende zwaan”-gevoel aan de finish laten primeren op de koele cijfers en mezelf niet het maximum aantal hartjes toegekend.

(Foto’s www.funatle.be. Foto 1: De laatste loodjes … Foto 2: Pierre Dubois. Foto 3: Voor de lezer die eens wat anders wil dan oude mannen …)

zat 30/04 2011 19 u * Couthuin (Challenge hesbignon) * 11,9 km * 0:51:19 * 13,9 * 43/241 * 1/13 * ♥♥♥♥

In Couthuin, niet ver van Hoei, hadden ze zaterdag beter loopweer besteld dan vorige week in Waremme. Het parcours had niet misstaan in de “Condruzien”: sterk golvend, het begin en het einde over asfalt en beton, het middelste deel meestal over smalle paden en wegeltjes. Wat me het meest zal bijblijven was een eindeloos lijkende steile afdaling door een bos.
Ik vertrok met Gerard Thiessens in mijn spoor. De antibiotica was nog niet uit zijn lijf, maar de competitiedrang was te sterk om thuis te blijven. Noël Heptia, Pol Van Kerrebroeck, Marcel Baeckelandt en de eerste dame, Valérie Leroy, liepen enkele tientallen meters voor me. Verderop zag ik Etienne Vanderschelden, die weer een blitzstart had genomen. Paul Rihon had blijkbaar weer zijn goede benen teruggevonden en liep nog verder vooruit. Rond halfweg kon ik aanpikken bij het groepje. Ik plaatste een versnelling om als eerste het bos te kunnen induiken. Marcel Baeckelandt beet zich vast in mijn spoor. We konden een kloofje slaan met de achtervolgers. Bij de daaropvolgende steile klimmetjes kon ik Etienne inhalen. Intussen had Marcel me moeten laten gaan. Zoals op training had ik ook nu last van zere benen. Maar “de luchtpomp” werkte uitstekend en in de laatste kilometers kon ik nog enkele plaatsjes winnen. Het “Château-Ferme van Marsinne”, waar de aankomstlijn lag, was een mooi decor om nog even na te genieten.

(Foto’s Pierre Olivier. Foto 1: Marcel Baeckelandt en Etienne Vanderschelden. Foto 2: Gerard perst er een spurtje uit en verrast Noël in de laatste meters. Foto 3: Raoul Janson, een krasse zeventiger.)

09/05/2011 Jef en Josette in de Maasmarathon

Het was weer puffen zondag voor de 700 deelnemers aan de Maasmarathon: warm weer en weinig wind op het parcours langs de Maas. Voor mij was het de tweede trainingstocht van 30 kilometer in twee weken. Jammer genoeg met slechte benen van de eerste tot de laatste kilometer. Ik was aan de tiende kilometer ingestapt om Josette Pirlot te begeleiden in haar negende marathon. Josette was voorzichtig vertrokken en kon tot in Maastricht een gelijkmatig tempo onderhouden dat haar in minder dan 4 uur terug in Visé zou moeten brengen. Maar toen begonnen de darmen op te spelen en moest ze twee keer langs de kant. Gelukkig had ze op het lange rechte stuk naar Eijsden opnieuw het goede ritme opnieuw te pakken, aldus haar gemotoriseerde echtgenoot “Bu”. De laatste kilometers vanaf Voeren, met nog enkele gemene hellinkjes, hadden haar duidelijk geen goed gedaan. Lijkbleek bereikte ze Visé, maar wel midden in het “grote peloton” in 4:05. Enkele uurtjes later was alle leed geleden en was ze alweer op wandel met kleindochter Noor.
Jef van de Weerdt was wat voortvarender van start gegaan, zelfs al moest hij daarvoor wat meer tijd inleveren in het tweede deel. Niet ingecalculeerd in zijn tactisch plan was de hitte die hem al vanaf de eerste kilometers krachten kostte. Vanaf kilometer 15 was het harken. In zijn vierenveertigste marathon eindigde Jef uiteindelijk 10 plaatsen achter Josette.
Jo Schoonbroodt, 60 intussen, blijft de wereld verbazen: elfde plaats overall!
De laatste kilometers heb ik afgelegd in het gezelschap van Pascal Dussart uit Durbuy, ultraloper en triathleet. De man was in volle voorbereiding op een drievoudige triathlon in Duitsland. Wie zegt daar dat lange afstandslopers een slag van de molen hebben gehad? …

vri 13/05 2011 19 u * Fraiture (Challenge condruzien) * 11,8 km * 0:51:32 * 13,7 * 66/299 * 2/19 * ♥♥♥♥

Vrijdagavond waren de Condroz-loopfanaten te gast in Fraiture. Het dorpje heeft een bijzonder actief organisatiecomité, want later op het jaar wordt er ook een 20 kilometerloop gehouden. We hadden uitstekend loopweer voor 11,8 kilometer ” à pîd po l’bwês” zoals ze dat in het Waals zeggen. (Te voet door het bos, dus). Twee derde van het parcours was onverhard over hobbelige veldwegen en bospaden met verraderlijke boomwortels. Twee stekelige hellingen en een gevaarlijke afdaling over een oude Romeinse heirbaan maakten het Condroz-plaatje compleet.
Bij de start was het opletten geblazen voor het kleine en/of jonge grut dat samen met ons van start ging in de korte loop. Heptia- en Dattoli-junior toonden zich daar trouwens waardige opvolgers van hun vaders. Na enkele honderden meters stoof Eveline Wesphael me voorbij. In het tweede deel moest ze wel heel wat plaatsen inleveren maar niettemin eindigde ze ruim als eerste dame. Ook veteraan 3 Rosario Ilardo, die de laatste weken goed op dreef is, ging me voorbij. Ik kon me wel in zijn spoor handhaven. Op de eerste zware helling kon ik Carlos de Almeida inhalen. Rond de achtste kilometer – toen ik de afdaling over de Romeinse stenen zonder kleerscheuren had overleefd – kon ik me voorbij Rosario Ilardo, Noël Heptia en Marcel Baeckelandts wroeten. Noël stuurde me vooruit naar Pol Van Kerrebroeck die ik op de laatste helling op asfalt kon terugslaan. Pol kwam echter opnieuw in mijn spoor. Toen ik omkeek, hijgde hij me toe “N’aie pas peur Willy, c’est à toi”. Zo gaat dat tussen veteranen… Het zou natuurlijk nog mooier geweest zijn als het voor de eerste plaats geweest was. Maar Roland Vandenborne bleek 15 plaatsen voor me uit te rennen. Hij was vorige week naar Scherpenheuvel gelopen. Hij had blijkbaar veel kaarsjes laten branden en was met heel goede benen uit het bedevaartsoord teruggekomen.
Rosario eindigde voor Noël. Verderop in de uitslag ook Paul Delaitte die dit jaar veel minder hooi op zijn vork neemt en naar eigen zeggen nog altijd de naweeën ondervindt van de overdaad aan competitie van vorig jaar.
Etienne Vanderschelden kon zijn kansen niet verdedigen. Na dertig meter liep hij een spierverrekking op maar hij hobbelde de hele afstand toch uit. Paul Rihon hield het deze keer bij een trainingstempo.
Zoek niet naar Gerard Thiessens in de uitslag. Gerard was zaterdag actief in de Geuldalloop in Berg en Terblijt waar hij tweede werd in de categorie 55+, achter de ongenaakbare Jo Schoonbroodt.

vri 20/05 2011 19.30 u * Bierbeek (Estafettechallenge met Marc Tutelaire) * 15,5 km * 1:00:00 * 15,5 * 15/94 * 3/14 * ♥♥♥

Vorige vrijdag waren we te gast in het schitterende park van het Sint-Kamillusinstituut in Bierbeek. De loop werd geoganiseerd en door en voor Psylos vzw, de Vlaamse sportfederatie voor sporters met een psychische beperking.
Voor het eerst stond ik aan de start van een aflossingswedstrijd: een 1-uursloop in ploegen van twee. Elke loper legde om beurt een omloop van 1200 meter af. Ik vormde ploeg met Marc Tutelaire, 48 jaar uit Antheit bij Hoei. Een Vlaams-Waalse combinatie die organisator Roland Vandenborne uit zijn hoed had getoverd. Marc wilde niet te diep gaan om nog wat reserves over te houden voor een andere sportieve uitdaging de dag later, een kajak-fiets-loopwedstrijd. (Wie verzint het allemaal?) Zelf wilde ik ook niet het onderste uit de kan halen. Maar toen de wedstrijd figuurlijk op gang werd geschoten (figuurlijk, want de revolver … of starter deed het niet) heeft geen van ons beiden zich kunnen inhouden en zijn we er maar vol voor gegaan. Voor ik mijn eerste ronde had aangevat, was mijn jeton al zoek en na de eerste licht oplopende hectometers had ik al op mijn adem getrapt. Maar na twee ronden had ik mijn tempo vast. De aanmoedigingen van Marc deden de rest. Van aanmoedigingen gesproken, Marie-Paule had zich samen met Mevrouw Dubois op het terras geïnstalleerd en liet verder de wedstrijd aan zich voorbijgaan. Ze zag dus ook niet dat de ploeg met nummer “100” uitkwam op 15,5 kilometer. Een mooie prestatie die vooral op het actief mag geschreven van mijn maat die niet alleen een eeuwigheid jonger is maar ook heel wat trappen hoger staat in de hiërarchie van de lopersklasse.
(Foto’s met dank aan Joseph Defrère. Foto 1: Team 100. Foto 2: Domenico Di Vito stuift door de bocht)

zon 12/06 2011 10.15 u * Braives (Challenge hesbignon) * 10,2 km * 0:41:26 * 14,2 * 58/356 * 1/17 * ♥♥♥♥

Alles liep gesmeerd zondag. Na drie weken zonder wedstrijd had ik er wel zin in. Ik had mijn zware trainingsbenen thuis gelaten en ook de temperatuur was optimaal. Roland had zondag een trail op het programma staan in Aywaille, Romain stond evenmin aan de start. Dus kon ik voluit voor de eerste plaats gaan in mijn categorie, temeer omdat Noël de training pas had hervat na een knieblessure.
Het parcours was voor twee derden vlak. Het eerste en derde deel kon ik afmalen met een gemiddelde van 4 minuten per kilometer. De korte, stekelige hellingen in het middenstuk waren dan weer de ideale springplank om enkele sneller gestarte collega’s voorbij te gaan. In de uitslag sta ik in de buurt van Patrick Cremer, Paul Rihon en Emmanuel Huet. Meer moet dat niet zijn …

14/06/2011 Trainingsroute

Speciaal voor Modest, trouwe bezoeker van deze site, nog eens een route. Zoals jullie zien, nogal wat lange rechte stukken. In Maastricht liepn we langs de Lage Kanaaldijk naar de Sluis van Ternaaien. Verder naar de hangbrug en daarna recta linea naar Vroenhoven. Langs Wolder ging het terug naar onze uitvalsbasis in Sint-Pieter. De bedoeling was vooral het dorpscentrum van Kanne te vermijden. Op Pinkstermaandag wordt Kanne overrompeld door dagjesmensen die van heinde en verre op de rommelmarkt afkomen.

Trainingsroute

vri 17/06 2011 19.30 u * Vyle et Tharoul (Challenge condruzien) * 16,6 km * 1:15:36 * 13,1 * 73/488 * 2/15 * ♥♥♥♥

Het moet een van de hoogtepunten van het jaar geweest zijn in Vyle et Tharoul, vorige vrijdagavond. Het dorpje in het aantrekkelijke valleitje van de Vyle, in de bosrijke omgeving van Hoei, ontving meer dan 700 deelnemers (voor twee wedstrijden) in de Challenge condruzien. De hoofdwedstrijd ging over 10 mijl. Het moet zijn dat in de Condroz nog andere maten gehanteerd worden dan in de rest van het koninkrijk want de afstand bedroeg 16,6 kilometer. Dat doet echter niets af aan het enthousiasme van de plaatselijke organisatie en bezieler Bernard de Lamotte die uitgebreid in de bloemetjes werd gezet voor de tiende – en wellicht laatste – uitgave van zijn wedstrijd. De avond werd in stijl afgesloten met een “feu d’artifice”. Toen was uw dienaar en zijn eega evenwel al naar huis teruggekeerd zodat ik u voor een verslag naar de regionale pers moet verwijzen.
10 mijl dus – of in de buurt – met alle Condroz-ingrediënten: steile hellingen, bospaden met boomwortels en valkuilen, landbouwwegen bezaaid met keien en joekels van kasseien, passages door hoog gras, doortochten door boerenerven en kasteelparken (met een heuse rozentuin). Ik kon alle hindernissen ontwijken en heelhuids binnenkomen. ( Zie ook mijn volgend berichtje.) Onderweg werden we vergast op muziek van – als ik het allemaal goed heb kunnen bijhouden – een doedelzakspeler, een vioolspeler, een accordeonist, drie hoornblazers en een moderne band.
Door de grote toeloop en het verraderlijke parcours was het zaak geconcentreerd te zijn vanaf het begin. Na een kilometer kregen we al een eerste helling te verwerken. Ik liep er Marc Tutelaire voorbij, een van de deelnemers die aan alle 10 edities hebben deelgenomen. Marc liep met een stramme rug en moest het noodgedwongen kalm aan doen. Ook Etienne Vanderschelden en Noël Heptia hadden nog last van blessures en liepen op oefentempo. Pol Van Kerrebrouck was tegen zijn gewoonte in rustig gestart en volgde mijn tempo. Na een zestal kilometer hoorde ik zijn geprononceerde ademhaling niet meer en nam ik aan dat hij terrein had moeten prijs geven. Iets voor halfwedstrijd kon ik aansluiten bij Roland Vandenborne die in het gezelschap liep van Yves Van Tomme en Eveline Wesphael. Overigens was de eerste dame deze keer Ginette Schaffrath. Na de marathon van Visé heeft ze blijkbaar weer de draad van de Challenge condruzien opgepakt. Ze leverde in elk geval opnieuw een sterke prestatie. Ik kon deze keer het tempo van Roland goed volgen. Was hij wat vermoeid van zijn lange marathontrainingen of had ik een betere dag? Ik beet me vast in zijn spoor, alhoewel dat op de smalle, onvoorspelbare paadjes een hachelijke zaak was. We vormden een groepje met de verbazende Patrick Renard (vader van topper Arnaud) en een ons onbekende loper in “Mercator”-shirt. Op een anderhalve kilometer van de finish versnelde Roland in een gevaarlijke afdaling. In “zijn biotoop” nam hij snel enkele meters. In de laatste moeilijk beloopbare hectometers kon hij zijn voorsprong nog uitbouwen. De dekselse Patrick Renard wilde echter van geen wijken weten en sneuvelde op enkele meters van Roland. In het laatste klimmetje snelde de Mercatorman me ook nog voorbij. Niettemin ben ik erg tevreden met mijn plaats en tijd. Volgens “talentscout” Jos Biets zijn dagelijkse trainingen de verklaring van de boost in de prestaties van Patrick Renard. Binnenkort kan hij zelfs zijn zoon het vuur aan de schenen leggen!
(Foto Marie-Paule: Met Roland. Nagenieten?!)

Naar boven

21/06/2011 Pijnlijke ribben

Zondagvoormiddag, training met de Zweitlanceurs op Caestert. Een ogenblik onoplettendheid en pats … ik lag er. Het overblijfsel van een boomstammetje in mijn weg. De domme val in een reflex opgevangen met mijn hand, arm en ribben. Ik wist dadelijk dat het weer van dattum was. Toch maar doorgelopen en zelfs 2 uur afgemaald met Josette. Vandaag met stramme leden een uurtje losgelopen, dat wil zeggen afgezien. Het moet al de vijfde keer in mijn rijkgevulde carriere zijn dat mijn ribbenkast een flinke klap te verwerken krijgt. Geduld oefenen en pijn verbijten …

30/06/2011 Uitkijken

Het is uitkijken naar de prestaties van enkele loopvrienden. Volgende zaterdag wordt in Oostenrijk de Montafon-marathon georganiseerd. In een schitterend Alpendecor moeten de deelnemers de Arlberg bedwingen om de klassieke afstand tussen Silbertal en Sankt-Anton te overbruggen. Het toeval wil dat enkele goede bekenden aan de start staan. Jef van de Weerdt doet al voor de derde keer mee, in het gezelschap van een loopgroep uit Maastricht. Ook Roland Vandenborne en zijn maatje Jean-Pierre Claus hebben deze mooie wedstrijd ontdekt. Als voorbereiding werkte Jef de loodzware marathon van La Roche af, Roland en Jean-Pierre martelden hun benen in een 36 km-trail in Aywaille. Ik wens hen veel succes … en ben benieuwd naar hun verslag.
Voor Josette Pirlot ligt de volgende uitdaging nog wat verder af. Op 12 augustus zal ze met duizenden andere deelnemers het vertrek nemen van de Dodentocht, honderd kilometer wandelen rond Bornem in Klein-Brabant. Josette heeft het niet zo gekke idee om stukken van de afstand te lopen. Ze maakt nu lange trainingstochten met een rugzakje. Henk Sipers heeft navolging gekregen.
Zelf probeer ik mijn conditie te onderhouden met fietsen en wandelen. Mijn gekneusde ribben bezorgen me nog heel wat last, lopen is voorlopig nog uitgesloten. Ik vermoed dat me nog ruim een week “onthouding” te wachten staat.

zat 02/07 2011 16.30 u * Oversteekrun Rosmeer * 9,8 km * 0:42:18 * 13,9 * 39/117 * 12/27 (M 50) * ♥♥♥

Het is het weekend van de impulsbeslissingen geweest. Oorspronkelijk wilde ik zondag de looptraining hervatten. Maar toen ik zaterdagmorgen bij een testje merkte dat mijn ribben de schokken bij het lopen zonder morren opvingen, heb ik in een opwelling beslist om in de namiddag de Oversteekrun mee te pikken. Een trainingsloopje in een gezellige sfeer met heel wat bekenden, het sprak me meer aan dan een eenzame trip langs het Albertkanaal. Rustig meedraven in de groep, dat was de bedoeling. Ik vertrok achteraan maar om uit het startgewoel te raken had ik het tempo al vrij vlug opgeschroefd. In de klimmende beginkilometers ging ik zonder forceren heel wat deelnemers voorbij. Na een goede 3 km kreeg ik onverwacht Willy Hertogen in het vizier. Enkele meters voor hem liepen Jean Poesen, Jean Stevens en Ann Houbaer. Ik had intussen een lekker tempo te pakken en ging het groepje voorbij. In de laatste van de twee pittige rondjes in en rond Rosmeer begonnen mijn benen te protesteren tegen het gebrek aan training van de voorbije veertien dagen. En in de laatste rechte lijn met de wind op kop stoomde de tandem Poesen-Stevens me weer voorbij.
Wat aanvankelijk als rustige training bedoeld was, was dus uitgedraaid op een fikse tempoloop. De “après-course” verliep wel volgens het oorspronkelijke opzet. Na verscheidene maanden zag ik een aantal bekenden terug. Hierover meer in een van de volgende bijdragen in dit blog. Leuk detail: mijn huisarts was actief als fotograaf.
(Foto: De start in het gezelschap van Harie Roex en Tine Timmermans.)

zon 03/07 2011 10.15 u * Haneffe (Challenge hesbignon) * 14,4 km * 1:08:42 * 12,6 * 179/397 * 10/25 * ♥♥

Bij mijn terugkeer uit Rosmeer vernam ik dat Gerard Thiessens terug was uit vakantie en zondag meteen de draad van de Waalse challenges wilde heropnemen in Haneffe. Ik had mezelf vandaag al verrast. Ik dacht, waarom niet een tweede keer? En ik besloot Gerard te vergezellen naar de “hesbignon”.
Meestal komt de terugslag van een periode van inactiviteit pas na de tweede training. Dat had ik vroeger al ondervonden. Mijn wedervaren van zondag bevestigde die ervaring. Bij de opwarming wist ik al dat er geen ontkomen aan was, “slechte poten”. Ik vertrok in de buik van het peloton in het gezelschap van jongens en meisjes die ik anders alleen voor en na de wedstrijd zie. Net onder de 5 minuten per kilometer, dat is alles wat ik kon opbrengen. Ik knoopte een gesprekje aan met Willy Cuipers en Jean-Marie Haeckens die ik mijn buurt opmerkte. Gerard en de kompanen van de andere dagen liepen ver vooruit. Ze eindigden minimaal vijf minuten voor me. De kloof bleek duidelijk na 5 kilometer toen ik Gerard het kasteelpark zag verlaten waar ik nog een lus van een vijfhonderdtal meter moest afleggen. Ik kon de tijd nemen om mijn collega-lopers gade te slaan en ik moest vaststellen dat ook de deelnemers die verder dan de honderdste plaats eindigen een mooie prestatie leveren en vechten voor hun plaats. Na twee derde wedstrijd lagen nog een paar klimmetjes te wachten en kon ik enkele groepjes inhalen. Maar de opflakkering duurde slechts een drietal kilometer, daarna moest ik opnieuw terrein prijs geven.
Tijd voor een Leffe en ontspanning na de uitspattingen van het weekend…

08/07/2011 Talent

De Oversteekrun – dit jaar ten voordele van het Begeleidingscentrum Ter Heide in Hoepertingen – was niet alleen een sportieve uitdaging, maar ook een gelegenheid om bij te praten met een aantal oude bekenden. Tussen de deelnemers stonden vier oud-leerlingen, van verschillende generaties. Een vijfde, van de eerste lichting op het College, Filip Konings, leidde het verkeer in de buurt van start- en aankomstplaats in goede banen.
Marc Maurissen heeft intussen ook al een leeftijd bereikt waarop een mens al wat meer filosoof wordt. “Echte harde trainingen hoef ik niet meer te doen, aldus de Bilzenaar, ik word toch niet meer beter.” Beter misschien niet meer, maar goed blijft hij in elk geval. Zoek zijn naam in de uitslagen maar bij de eersten, want deze triatleet van opleiding heeft nog altijd snelle benen. De triatlons heeft hij de laatste jaren wat afgebouwd, te ver en te veel georganiseer. Maar in de plaatselijke loopwedstrijden gaat hij er nog graag tegenaan.
34 jaar en op het (voorlopige?) hoogtepunt van zijn sportieve carrière, Philip Poilvache. Sinds de Spouwenaar nog maar enkele jaren geleden met lange afstandslopen begon, is er geen houden meer aan. Deze trainingsbeul gooide 14 kilogram gewicht overboord en doet trainingen tot 45 km. Zijn beste marathontijd verbeterde hij intussen van net onder de 3 uur tot 2u 39′ (Eindhoven 2010). Zelf ziet hij nog een marge van enkele minuten. In de halve marathon van Weert van dit jaar stond hij op het hoogste trapje van het podium. Dat was ook het geval in de Kristoffelloop van Munsterbilzen waar hij geflankeerd werd door Benny Stulens en … Marc Maurissen. Voor de “petite histoire”: in de Tungri-run in 2007 eindigde ik op de Motten nog in het spoor van Philip.
Verderop in het deelnemersveld zetten Sarah Mingels, een piepjonge kinesiste uit Vlijtingen, en Tine Timmermans uit Lafelt, enkele lentes ouder, hun beste beentje voor. Jonge moeder Tine is na gezinsuitbreiding aan een comeback bezig.
(Foto’s Sven Simons: Links boven: Philip Poilvache, rechts boven: Marc Maurissen, links onder: Sarah Mingels, rechts onder: Tine Timmermans)

09/07/2011 Oude krijgers

Een wedstrijd leeft van de vrijwilligers die de organisatie opzetten en de deelnemers die jaar na jaar present tekenen. Tussen de talrijke leden van de Bilzerse Joggingclub die in Rosmeer aan de start stonden, ook de twee vaste waarden, Willy Hertogen en Jean Stevens. Ze zijn ook al meer dan 20 jaar trouw aan de Challenge van de provincie Luik. Met zijn 68 is Jean Stevens is intussen een van de ouderdomsdekens van het circuit. Maar Jean voelt nog het vuur van de jeugd branden en blijft vechten voor iedere meter.
In een wedstrijd in eigen streek mag Jean-Pierre Immerix natuurlijk niet ontbreken. Zijn blessureperikelen zijn de lezer van “Groet um” bekend. Nadat eerdere diagnoses van zijn gehavende linkerknie hem leken af te schrijven voor de competitie, heeft een derde (!) specialist Jean-Pierre nieuwe moed gegeven. Met een speciale zool zou hij zijn geliefde sport kunnen blijven beoefenen. Jean-Pierre staat intussen weer aan de start van wedstrijden. Maar van harte gaat het niet. In de vijf kilometer (langere afstanden zijn voorlopig uit den boze) kwam hij met een grimas van pijn over de streep. Misschien toch nog wat geduld opbrengen en het voorlopig bij rustige trainingen houden?
(Foto’s Sven Simons. Foto 1: Willy Hertogen, Jean Stevens en Jean Poesen op de tweede rij. Foto 2: Maddy Jans met de glimlach van de grote dagen.)

20/07/2011 Nieuws uit de Alpen

Mijn twee correspondenten Jef van de Weerdt en Roland Vandenborne hebben hun verslag van de Montafon-marathon doorgestuurd. Het is altijd prettig het relaas te lezen van twee oude marathonrotten, vooral als je zelf de wedstrijd al hebt betwist. Dat is intussen vier jaar geleden. ( Typ “Montafon” in bij “Zoeken” op de homepagina en je komt bij mijn verslag van 07/07/2007 terecht.) Ik denk zelfs dat ik een van de eerste laaglanders ben geweest die deze prachtloop heeft ontdekt. Achteraf kom ik tot de vaststelling dat ik daar een dijk van een wedstrijd heb gelopen. De (lichte) ontgoocheling van na de wedstrijd was voornamelijk ingegeven door het besef dat ik nog een aantal minuten heb verloren door een wegvergissing. Ik ken me hierbij “postuum” nog een vierde hartje toe. ( Vier hartjes is het maximum.)

Jef: ” Het is vrijdag 1 juli in het Brandnertal in Oostenrijk, wij zijn hier al een kleine week met vakantie en ik wil nog even een klein uurtje gaan loslopen want morgen start ik voor de derde keer in de Montafon-marathon…en het loopt voor geen meter, zeker teveel apfelstrudel en schnitzel gegeten ,maar het kan ook aan het weizenbier liggen… je moet toch iets de schuld geven.
Na een slechte nacht (slaap altijd slecht voor een marathon) ben ik al om 7 uur bij de start, er is bijna niemand…. ik heb me vergist, we starten pas om 9 uur i.p.v 8uur, oh ja beter te vroeg dan te laat. Na een tijdje komt de bus met mijn loopmaten van Atletiek Maastricht. Ze hebben de slaap nog in de ogen want ze werden al om half vijf uit bed gehaald. Verder tref ik nog 2 Belgen( Jean-Pierre en Roland), vrienden van Willy Cortleven. Het gesprek gaat over wat we gaan aandoen, op 2000 m hoogte zou het maar 5 graden worden! Na wat met lopers van de streek gesproken te hebben ( het zou wel mee vallen met de kou ) besloot ik dat 2 t-shirts wel warm genoeg zou zijn daar boven op die berg. Samen met Lucie van Gastel starten we achter in het lopersveld (+/-200 deelnemers). Zij zou veel gaan wandelen en als laatste binnen komen want ze had een flinke trainingsachterstand, zei ze tegen mij. Nu begrijp ik niet veel van vrouwen,een ding weet ik onderhand wel : ze doen meestal iets anders dan ze zeggen. Dus als ik bij haar in de buurt kon blijven zou ik een mooie tijd lopen, met een tijd tussen 5.15 en 5.30 zou ik al tevreden zijn. ”

Roland: ” Na een lange rit met horten en stoten omwille van de vele wegenwerken in Duitland kwamen wij, Jean-Pierre Claus en ik, donderdag omstreeks 15u aan in het mondaine Sankt Anton waar de gastvouw van Hotel Goldenes Kreuz ons hartelijk ontving.
Na een korte verkenning van het mooie dorpje besloten we nieuwsgierig op zoek te gaan naar de laatste kilometers en aankomst van de marathon. Wij vonden wel de 39 en 40 km maar niet de 41, nochtans kort bij de aankomstlijn. Die 41 zouden ze morgen wel plaatsen… Na een lekker diner in het Sporthotel, overgoten met een lekkere fles rode wijn, was het tijd om enkele biertjes te nuttigen in een hippe bar. Van die rode wijn krijg ik altijd nadorst… Na een verkwikkende nachtrust waren we vol goede moed om er eens op uit te trekken in de bergen, natuurlijk met de lift omhoog. De weergoden waren Sankt Anton en omstreken niet goed gezind. Regen en koude dwongen ons tot een snelle terugtocht naar het dal en een plaatselijk café waar nog andere marathondeelnemers rust en warmte zochten. Tijd om te vertrekken naar Silbertal (889 m), startplaats van de marathon, voor het afhalen van de startnummers en de pastaparty. De startnummers waren ze vergeten mee te brengen maar de pasta was wel lekker en Limburgers zijn al geen moeilijke mensen…
Zaterdagmorgen, 2 juli, was het vroeg uit de veren zijn om om 6u30 de bus te nemen naar Silbertal waar de startnummers nu toch al aangekomen waren. Na nog wat nuttige raadgevingen van de sympathieke Jef Van de Weert waar ik al veel van gelezen (gehoord) had en die we daar toevallig ontmoeten, was het tijd om te starten om 9u, vol goede moed want wij hadden toch de nodige trainingsarbeid geleverd (3 trails, 2 lange trainingen in Wéris, enz).

Commentaar: de heren hebben in Oostenrijk blijkbaar geen dorst geleden …

Jef: ” Na het tweede klimmetje wist ik het al, ik had geen superbenen vandaag en zou op de kleinste versnelling over die berg moeten zien te komen. Lucie was al uit het zicht verdwenen… (6km in 32.25). Bij km 9 was het zeer steil en zag ik haar weer voor mij lopen, even voorbij de 10km (1.05.45) ging ik haar zelfs voorbij. Er volgde nu een “makkelijker” stuk en weg was ze!
De komende 10km zijn nog zeer zwaar en steil, dus op het gemak naar boven. 20km in 2.24.17. We moeten nu over een pas van 3km, een en al stenen/ blubber en koeien(stront). Je moet het gezien hebben, anders geloof je het niet. Ik doe er weer een dikke 40 minuten over, net als de twee vorige keren en maak maar een kleine val zonder gevolgen. Alleen liggen mijn 2 flesjes met MAGGI-oplossing in de koeienstront. Shit, dan moet ik ze maar ergens in een beekje schoonspoelen, dacht ik! We hebben het ergste gehad, nog een kleine 20 km naar beneden, en de benen voelen nog goed, zelfs beter dan in het begin. Dat kon ik niet zeggen van een loper die aan de kant stond met hevige krampen. Ik bood hem spontaan – zo als ik ben – een MAGGI-blokje aan, die had ik als reserve meegenomen (een flesje geven kon ik niet maken….). Hij zei “wass ist das”. Ja, wat moet je dan zeggen! Ik zei iets van “voor in die suppe” en nog van “Jo Schönbrot gebraugt die auch”. Hij had nog nooit van Jo Schönbrot gehoord…raar! Hij wilde het niet!….ook goed, dan maar niet. Met al dat gedoe ging ik ook nog bijna op mijn gezicht en ik kon me nog net op de been houden. Roland, een van de Belgen is daar wel gevallen en had flinke “lakschade”. Dus nog voorzichtiger naar beneden….3 lopers die een stukje voor mij liepen, maakten een hek open en vroegen aan mij of ik het goed wilde dicht maken zodat de koeien er niet uit konden….voor de zekerheid heb ik er maar een dubbele knoop in gedaan! ”

Roland: ” De nummers van de concurrenten Veteranen 3 waren goed in het hoofd geprent en de strijdlust was er. Eerst wat naar beneden en dan 19 km klimmen, dat was het menu voor het eerste deel volgens de raadgevingen. Jean-Pierre had besloten een voorzichtige start te nemen met als eerste doelstelling veilig aankomen. In de dalende eerste kilometers zagen we ene Joseph Geisler direkt wat afstand nemen. Geen probleem, de weg was nog lang. In de drie eerste kimmende kilometers naderde ik tot op een 50-tal meters van de 1ste V3 en steeg het vertrouwen in een mogelijk goede afloop. De steilere stukken kwamen eraan en ik merkte al gauw dat concurrent Geisler bleef lopen waar ik al eens een wandelpauze diende in te lassen en dat hij stilaan uit het gezichtveld verdween. Gaandeweg kwam ik ook tot het besef dat ik niet de benen en de kracht had die ik gewenst had en dat het moeizamer en moeizamer ging. Een Nederlandse loper Mat liep in mijn buurt en beklaagde zich ook over een mindere dag en wandelde de steilere stukken op en kwam telkens weer terug op de vlakkere stukken.
Dan kwamen de 3 à 4 kilometers waarvoor iedereen gewaarschuwd had, een zeer technisch gedeelte en daar liep het helemaal fout. Telkens het verkeerde spoor, uitglijden, te weinig souplesse en behendigheid. Ook Mat verdween uit het gezicht en ik zag hem pas terug na de aankomst. Enkele vrouwen passeerden… Dan maar wat goedmaken in de zeer lange afdaling en wat risico nemen, ge weet maar nooit… Plots deden de benen het weer en was er weer grinta. De vrouwen waren snel weer teruggepakt en ook enkele voorzichtigere lopers. Een fikse tuimelperte maakte echter een abrupt einde aan mijn euforie. Zonder aanwijsbare reden lag ik plots op het grint en met een serieus geschaafde, bebloede linkerkant diende het verder te gaan. Het enthousiasme was eventjes getemperd maar de adrenaline deed weer wonderen. ”

Commentaar: Het fameuze bergpad vlak na de top heeft zijn reputatie weer alle eer aangedaan. Jef klopt de spijker op de kop: Je moet het gezien (en gevoeld) hebben, anders geloof je het niet.

Jef: ” We bereikten weer de bewoonde wereld en er kwamen enkele mooie stukken asfalt waar het tempo weer wat omhoog kon. Ik had nog steeds goeie benen en ging nog enkele lopers voorbij, ik zelf werd niet meer ingehaald … vreemd!
De klim bij km 38 was ook geen probleem, nog uitkijken bij de laatste afdaling richting ST Anton en de finish kwam in zicht. Nog een loper voorbij in het laatste stukje omhoog richting streep en ik kwam “vrij fit” im ziel (5.14.27),146e van de 172 uitlopers en 8e van 10 in m60. Met de tijd was ik tevreden, met de plaats wat minder! Voorbij de finish werd ik opgewacht door mijn loopmaten van Atletiek Maastricht…top! (Dus die waren allen voor mij binnen), ook Lucie in een mooie tijd van 4.58.30 en 3e bij de dames w?….en ze zou er 9 uur over doen, ja ja!
Dit was de derde marathon in twee maanden en al weer de vierde dit jaar (in het totaal de 46e), nog 19 te gaan! ”

Roland: ” De laatste 10 km verliepen weer vlot en de fikse hellingen die er nog kwamen stelden geen onoverkomelijke moeilijkheid zodat een medeloper me zelfs eventje vergeleek met een gems, wat natuurlijk schromelijk overdreven was.
Ik bereikte km-punt 40 in een nog vrij goede spiertoestand maar dan draaiden we plots de Dorfstrasse in waar ook de aankomst was en waar ik tot mijn verbazing diende te stoppen. De man aan de microfoon kreet heel enthousiast: Vandenborne Roland aus Belgien, 2de in Klasse 60+, wat me toch tevreden stelde. Jean-Pierre eindigde wat later nog vrij fris en diende ook tegengehouden te worden.
In het hotel wachtte ons een fijne verrassing. Mijn familie, die pas ’s morgens vertrokken was uit België, stond juist in te checken aan de balie van het hotel en keek wat verschrikt naar mijn geblutste lijf. Na een voor hen, niet sportievelingen, verwarde uitleg dat vallen en opstaan deel uitmaakt van een bergmarathon, waren ze toch enigszins gerustgesteld. Na het drinken van enkele 73cl Broeder Jacob, een nieuw, lekker bier dat ik van thuis meegebracht had, was het tijd voor de prijsuitreiking die me een echte, authentieke koe-bel opleverde en wat applaus van de meegekomen supporters. Tijd voor een klein feestje en een lekker etentje met veel wijn en bier, dé beloning na een zware dag. Jean-Pierre vatte zondagmorgen alleen de lange terugtocht aan naar Belgie terwijl wij met de familie verder reisden naar Sillian in Ost-Tirol voor nog een weekje bergplezier. ”

Commentaar: Roland legde de afstand af in 4.25.43. Jean-Pierre bereikte de finish in 4.45.41. Een dikke proficiat aan mijn drie loopmaten voor hun prestatie en dank aan Roland en Jef voor hun kleurrijk verslag.

29/07/2011 Opbouwen

De kilometerteller van mijn trainingsdagboek voor juli is nog maar net boven de 100 gegaan. De gedwongen rust door mijn ribblessure – de rechterkant van mijn ribbenkast durft nog opspelen bij een felle inspanning, maar al bij al heb ik er nog weinig hinder van -, en een weekje vakantie zonder training maar met overdaad aan tafelgeneugten hebben mijn conditie een knauwtje gegeven. Vorige week ben ik dan maar aan een tussentijdse heropbouw begonnen. Vier trainingslopen om weer in het ritme te komen en vooral om weer wat souplesse te pompen in mijn zware benen. Op mijn training van vrijdag kwam ik Gerard tegen die net wat “bergjes” wilde gaan doen. Meegegaan voor de gezelligheid en op mijn tandvlees terug na 1u50′. Zondag ging het heel wat beter, 2 uur met een select groepje Zweitlanceurs. Daar kon ik met Gerard vaststellen dat Josette momenteel op een uitstekende vorm drijft.
Vandaag liep ik rond de Observant Nico Kerssemeeckers tegen het lijf. Nico is ook verslingerd aan de Waalse challenges. Hij is niet alleen een vaste klant in de Condruzien, maar pikt ook graag een wedstrijd mee in de Challenge Famenne-Ardenne waar hij zich op nog steilere hellingen kan uitleven.
Vrijdag afspraak in Villers-le-Temple waar weer een uitdagend rondje Condroz wacht. Roland was in Hermalle sterk bezig, dat belooft!

vri 29/07 2011 19.30 u * Villers-le-Temple (Challenge condruzien) * 11,7 km * 0:52:00 * 13,5 * 70/366 * 4/16 * ♥♥♥

Het was vrijdagavond de grote toeloop in Villers voor een nieuwe uitgave van de Condruzien. Kennelijk hadden alle loopfanaten uit de Condroz en wijde omgeving die niet met vakantie waren, zich present gemeld. Plus twee “special guests” uit Maastricht, Jo Schoonbroodt en Robert Willems.
De organisatoren hadden de richting van het parcours omgekeerd. De gevaarlijke afdaling van Scry was nu een helling geworden en kwam in het laatste deel van de loop toen de meeste deelnemers – en in elk geval ondergetekende – al flanellen benen hadden. Een meute van bijna zeshonderd deelnemers werd de smalle straatjes van Villers ingestuurd. Het eerste rondje ging nog over asfalt maar na 2 kilometer lag het onverhard te wachten, “hobbel de bobbel paden” noemt Jo ze op zijn site (http://www.mergellandmarathon.nl/jo.html), onophoudelijk klimmen en dalen gedurende 8 kilometer. Na het gebruikelijke gewoel bij de start liep ik snel in – of beter kort achter – bekend gezelschap. Patrick Renard die mij bij mijn laatste optreden nog had verbaasd, bleef nu achter. Roland Vandenborne had nog de 22 km van Louette-Saint-Pierre in de knoken hangen en hield zich gedeisd verderop in het pak. Ik kon vrij snel Noël Heptia en Etienne Vanderschelden inhalen. Beiden waren door blessures niet op hun best. Na enkele kilometers liep ik in het spoor van Paul Rihon, Carlos de Almeida en Marcel Baeckelandt. Ik dacht hen met mijn gebruikelijke tactiek in te rekenen: langzaam het tempo opvoeren en de snelle starters oprapen. Maar dat lukte niet echt. Ik had “pap” in de benen en bleef kilometers lang in dezelfde positie hangen. Uiteindelijk lukte het toch, hoewel Carlos tweemaal haasje over speelde. Maar mijn reisgezel Gerard Thiessens die ik lang voor me uit zag lopen, bleef buiten schot. Gerard hield een strak tempo aan en schoof langzaam maar zeker van me weg. Boven op de helling van Scry wist ik dat Gerard – messcherp de laatste maanden – mij voor het eerst ging voor blijven sinds we samen de Waalse wedstrijden afschuimen. Een historische prestatie was in de maak. Voor hem uit liepen Rosario Ilardo, de laatste tijd in heel goede doen, en Pol Van Kerrebroeck. Ze legden beslag op plaats 2 en 3 van de veteranen 3, ruim achter Jo Schoonbroodt, die lustig meedraafde in de voorste gelederen. Mijn waarschuwing vooraf dat het parcours best gevaarlijk was, kon Jo duidelijk niet remmen. Toen we de overwinningspremie – een fruitmand – voor Jo in ontvangst hadden genomen, hebben we ons huiswaarts gerept. Gerard was gehaast om het blijde nieuws aan zijn vrouwtje te melden. Was dit een eenmalige gebeurtenis of het begin van een lange reeks voor Gerard? Blijf dit blog lezen en mis niets van onze titanenstrijd…
(Foto’s Joseph Defrère: Boven: Gerard op weg naar een historische prestatie. Naast hem in het oranje, Carlos. Onder: Nog een bekende tussen de deelnemers, Jean-Marie Haekens van Bilzen )

Naar boven

zon 07/08/2011 17.00 u * Terrasjogging Bilzen * 10,4 km * 0:43:54 * 14,2 * 28/144 * * ♥♥♥♥

De zon had dan toch het goede idee te voorschijn te komen voor de terrrasjogging zodat de loop in het centrum van Bilzen zijn naam alle eer kon aandoen. Er stonden heel wat bekenden langs het parcours, onder meer Luc Hoessels en Vic Meesters die hun aanmoedigingen niet spaarden. Ik moest terugdenken aan iemand die er niet meer was, mijn veel te vroeg gestorven collega, Truda Schoubs.
De Bilzerse Joggingclub had de kronkels aan de Borreberg uit het parcours gehaald. Niettemin moet je op het vlakke maar bochtenrijke circuit hard je best doen om een gestaag tempo te handhaven.
In de eerste kilometers had ik Zweitlanceur Harrie Darding uit Wolder als mikpunt. Na een halve ronde kreeg ik Johan Mardaga in het vizier. Het duurde een ronde voor ik de helft van de 80 meter achterstand had afgeknabbeld. Toen ik hem dan in de derde ronde voorbijging bleef hij op luttele meters volgen, dat kon ik afleiden uit de vele aanmoedigingen die hem te beurt vielen. Je zou haast zeggen dat Johan “een bus” supporters had aangevoerd! Ik legde de 4 ronden af in een gelijkmatig tempo, rond de 11 minuten, en kwam daarmee in het eerste vijfde van het deelnemersveld over de streep. Een prijsje voor 60-plussers zat er niet in, aangezien ze in Bilzen alle lopers boven de 45 jaar in één zak stoppen!
Ik eindigde net achter Dirk Claesen die de loop ‘freewheelend” had afgewerkt. Terwijl wij naar adem hapten, nam Dirk uitgebreid de tijd om al zijn vrienden en kennissen langs de weg te groeten.
In de spits van de wedstrijd leverden Luc Nassen en Philip Poilvache een pittig duel dat pas in de laatste meters werd beslecht in het voordeel van Luc. Jammer voor Philip die al op revanche aast in de champignonloop van Valmeer. Marc Maurissen die ik zag voorbijstomen op de Kloosterwal – legde beslag op plaats zeven.
(Foto 1: Philip Poilvache aan de leiding voor Willy Peter en Luc Nassen. Foto 2: Doortocht op de Markt.)

13/08/2011 Josette eerste vrouw in de Dodentocht!

Josette Pirlot heeft de Dodentocht – een wandeltocht over 100 km in Klein-Brabant – afgelegd in 11u30′. Ze kwam als eerste vrouw bij de eerste vijftig van meer dan 10.000 deelnemers aan in Bornem. Een geweldige prestatie!
Even de voorgeschiedenis: ikzelf stond in 2006 met collega Koenraad Nijssen aan de start. Met veel pijn en moeite haalde ik het einde in een goede 20 uur. Vorig jaar brachten dochter Elke en schoonzoon Stijn de tocht tot een goed einde. Woorden wekken, voorbeelden strikken. Dus ging Josette ook de uitdaging aan.
Ze was met Hugo Pauly uit Vroenhoven, een doorgewinterde stapper, naar Bornem afgereisd. Hugo is een trouwe deelnemer aan deze en vele andere tochten en legt de afstand door de band af in 16 uur. Maar Josette liet haar reisgezel meteen in de steek en vertrok met een marathontempo van goed 10 km per uur. Dat kon ze volhouden tot aan km 30. Daarna zakte het gemiddelde licht. Maar ze bleef zonder pauze doorlopen tot aan km 56. De bevoorrading en de gesmaakte frangipanekes verorberde ze al lopend. Alleen enkele sanitaire pauzes konden haar tijdelijk afremmen. In het derde deel van de tocht wisselde ze lopen en wandelen af. Lang wandelen bezorgde haar trouwens last aan de linkerknie en -heup. Van het hielspoor dat haar in het verleden wel eens parten speelde, heeft ze al helemaal niets gevoeld. Ze liep in de eerste gelederen en het applaus van de enthousiaste kijkers en feestvierders langs de weg gaven haar vleugels. Rond de zeventigste kilometer kwam de man met de hamer langs. Maar niet veel verder doken Elke en Stijn plots op. Ze volgden de tocht via de tracking en waren zo in de ban van de prestatie van hun (schoon)moeder dat ze het niet meer konden houden in Tongeren en zich naar Klein-Brabant spoedden. Hun aanwezigheid gaf Josette een morele boost. En toen een tweede dame haar koppositie kwam bedreigen, had ze nog de kracht en vooral de wilskracht om het tempo nog eens op te voeren. Om half negen zaten de honderd kilometer erop.
De urenlange trainingen (met rugzak, die ze tijdens de tocht zelfs niet zou meenemen) van de voorbije maanden, de bewondering van publiek, organisatie en familie, en ongetwijfeld de vormpiek van een begenadigde dag hadden ervoor gezorgd dat ze nog in een opmerkelijke staat van frisheid aan de feesttent aankwam. Een tricolore medaille, een bloem en een fles blond “Bornem”-bier waren de beloning, naast de eeuwige roem die haar deel zal zijn.
Na de finish kreeg Josette prompt een micro onder de neus geduwd. Radio Een zond het interview uit in het landelijke nieuwsbulletin. ” Het zal bij een eenmalige deelname blijven. Ik ben een stuk van een long kwijt en zo’n inspanning vergt teveel van mijn lichaam. Maar toen de tweede vrouw mij wilde voorbijsteken, dacht ik bij mezelf “nooit ofte never”! “, aldus Josette.
9 uur: Bornem is nog niet goed wakker en maakt zich langzaam klaar om de grote massa wandelaars te ontvangen. Josette is al op weg naar Lafelt waar later op de dag de gelukwensen per sms binnenstromen. De “Bornem” heb ik mogen uitdrinken. Gezondheid op de prachtprestatie!

zon 14/08 2011 19.00 u * Petit-Waret (Challenge hesbignon) * 11,3 km * 0:49:15 * 13,7 * 53/276 * 2/13 * ♥♥♥♥

“Petit-Waret en fête”, stond er op een reuze-affiche toen we het dorp in de buurt van Andenne binnenreden voor een nieuwe aflevering loopplezier in Wallonië. Toch maar even afwachten of we echt aan het feest zouden zijn.
Voor de wedstrijd liep ik Jean-Marie Haekens en Johnny Geuten tegen het lijf. Johnny nam zich voor de loop rustiger af te werken na zijn ervaring in Villers-le-Bouillet waar hij zich had “opgeblazen” na een furieuze start.
Na een rondje in het dorp – waarin ik me in het spoor van Rosario Ilardo en Roland Vandenborne kon nestelen – doken we met een razende vaart een vallei in. Op een gegeven ogenblik liepen we met vier veteranen 3 bij elkaar. Noël Heptia grapte dat we een partijtje belote konden spelen. Maar daar had Roland blijkbaar niet veel zin in want hij ging nog sneller naar beneden. Na een ongewoon intermezzo – een everzwijn dat weliswaar achter een afsluiting een stukje met ons meerende – zochten we de bospaden op die er door de regen van de laatste dagen verraderlijk glad bijlagen. Na een eerste klim kwamen we uit in het natuurreservaat van Sclaignaux. De speaker aan de start had ons een schitterend uitzicht op de Maasvallei beloofd. Dat was zeker niet overdreven maar ik heb me toch maar geconcentreerd op mijn voorganger Rosario die er een pittig tempo op nahield. Roland had wat terrein moeten prijsgeven in de beklimming maar maakte van een bijzonder gevaarlijke afdaling in de blubber gebruik om me voorbij te snellen. Nog vier andere concurrenten die het risico niet schuwden gingen me voorbij. Op een “grote man met stretchkousen” na kon ik ze achteraf weer inhalen. Ook Roland die door de opeenvolging van een marathon en een trail de nodige frisheid miste om mee achter Rosario aan te gaan. Pol Van Kerrebroeck die nog voor ons liep, viel in de laatste kilometers stil en moest uiteindelijk met de vierde plaats in onze categorie genoegen nemen. In de 2 km lange slotklim sloeg Rosario een kloof die hem de eerste plaats V3 opleverde. Ik kon nog net een jonge snaak voorblijven die nog een aanval had ingezet in de laatste 150 meter, ook al moest ik daarvoor de “deur dichtdoen”. De jongeman en U lezer misschien ook, zullen nu wellicht over mij denken “niet jong, wel gek”. Maar wat wil U, de adrenaline …

24/08/2011 Kort nieuws

Jef van de Weerdt blijft de marathons aaneenrijgen. Nummer 47 werkte hij af in Monschau, waar hij al voor de vijfde keer aan de start stond. Jef trotseerde de regen en de modder om te eindigen in 4u24′. Volgende afspraak: de Mergellandmarathon in Meerssen.

Loe Gossieau treft het niet de laatste maanden. Nu houdt een achillespeesblessure hem weer van de trainingsroutes van de Zweitlanceurs. Maar het ergste leed lijkt geleden. De laatste sessie bij de fysiotherapeut is achter de rug en hij mag eindelijk opnieuw de hardloopschoenen aantrekken. Loe doet iedereen zijn hartelijke groeten en, mailt hij, “veer zien us” hopelijk eind september/ begin oktober op de Mergelweg.”

vri 26/08 2011 19.30 u * Ocquier (Challenge condruzien) * 12,5 km * 0:57:04 * 13,1 * 48/192 * 3/12 ♥♥♥♥

Ocquier in een mooi stukje Condroz was vrijdagavond het decor voor de twaalfde wedstrijd van het regelmatigheidscriterium. Regenweer en bospaden boden de ideale gelegenheid om voor het eerst mijn trailschoenen aan te trekken in competitie. Daarmee had ik meer grip in de modder maar het bleef wel opletten geblazen toen het in de laatste kilometers door het bos vrijwel donker was. Onze hobby is trouwens niet zonder gevaar. Zie Jean-Pierre Cuypers die vorige week tijdens de loop in Lantin … door een hond is gebeten.
Van bij de start werden we onmiddellijk met de neus op de feiten geduwd, namelijk een fikse klim, gevolgd door een steile afdaling op een grindpad. Roland Vandenborne ging onmiddellijk goed door. Voor de wedstrijd keek hij maar bedenkelijk toen ik naar zijn vormpeil informeerde. Dat is voor mij intussen een goede reden om wantrouwig te zijn en niet te voortvarend zijn spoor proberen te volgen. Rosario Ilardo volgde wel en na een goede 2 kilometer keek ik al tegen een flinke achterstand op. Aan de vijfde kilometer hadden we de moeilijkste passage – een steile klim in het bos – achter de kiezen. Daarna volgden er een aantal vlakke kilometers en nog enkele afdalingen waar ik een pittig tempo kon aanhouden zonder dat ik evenwel een meter naderde op Rosario. Ik kon nog enkele plaatsjes inwinnen maar in de laatste klim op het asfalt snelde Bernard Degrange me nog voorbij, ” de grote man met de stretchkousen” van het vorige verslag. Na 57 minuten kwam ik als een “slijkmensch” over de streep. Als ik mijn gevoel mag geloven, had ik mijn beste wedstrijd van het seizoen gelopen.
In de feesttent kregen we het bezoek van Miss Liège. Volgende keer eens aan Roland vragen of ze ook de prijzen heeft uitgedeeld.
En tenslotte, de man die die de wedstrijd won luistert naar de naam … Ludovic Dernier.

zon 04/09 2011 10.15 u * Hannut (Challenge hesbignon) * 10 km * 0:41:05 * 14,6 * 48/301 * 2/16 ♥♥♥♥

Er stonden zondagochtend op de atletiekbaan van Hannuit 300 deelnemers aan de start voor een van de “snelste” wedstrijden van het Waalse circuit. In het pak ook Marc Lenaerts, “bakkertje 64” voor de kenners. Na aanhoudend blessureleed was hij er opnieuw bij. Op zijn blog lees ik dat hij er in de namiddag ook nog de Brouwerijloop in Alken van de Limburgse Haspengouwchallenge heeft aangeplakt. Opletten voor overdaad, Marc! Het parcours – een rondje op de baan en de eerste kilometers in dalende lijn – nodigde uit tot een snelle start. Rosario Ilardo liep vlak voor me. Vorige week had ik hem een kleine voorsprong gegeven die ik nooit meer heb kunnen goedmaken. Misschien moet ik het eens anders aanpakken en ik besloot hem te volgen. Als dat maar goed zou aflopen … Ook Noël Heptia en Yves Van Tomme zaten aanvankelijk in mijn buurt. Maar Noël bleef het hoge tempo niet volgen. Yves drong langer aan maar moest na een drietal kilometer ook een kloofje laten vallen. In ons groepje bevond zich ook Fabien Maury, dertiger en collega van Noël. Fabian zoekt in de challenge de conditie voor de canicross-wedstrijden waarop hij zich wil gaan toeleggen. Dat lukt bijzonder aardig, hij wordt elke wedstrijd sterker. ( Of de hond ook zoveel vooruitgang boekt, is mij niet bekend. ) We legden de eerste vijf kilometer af in 20 minuten. Een lichte knik naar boven of naar beneden, een smal en hobbelig graspad, voor Rosario was het telkens een gelegenheid om een tussenversnellinkje te plaatsen. Maar ik weigerde te begeven. Ook op de beklimming naar het kerkhof kon ik … overleven. We haalden Paul Rihon en Carlos de Almeida in. Rond de negende kilometer snelde Bernard Degrange ons met reuzenschreden voorbij. Versnellingen in de diepe finale worden stilaan zijn handelsmerk. De beslissing in het duel met Rosario zou op de atletiekbaan vallen, zoveel was duidelijk. Maar ik maakte me niet teveel illusies. Ik kon aanklampen, meer niet. En al bij het opdraaien van de piste haalde Rosario uit. 15 meter was uiteindelijk het verschil aan de streep. Blij dat ik kon uithijgen. We hadden de zondagvoormiddag niet in ledigheid doorgebracht… Gerard Thiessens, na een maand opnieuw in competitie, liep even later binnen. Na enkele positiewisselingen kon hij Noël uiteindelijk achter zich houden.
Nog dit: Guy Eben, winnaar bij de 70-plussers, haalde een gemiddelde van 12,3 km per uur … faut le faire!
(Foto Joseph Defrère: De hele wedstrijd zie ik de blauw-witte kleuren van Neupré AC voor me.)

zat 10/09 2011 18.00 u * Pailhe (Challenge condruzien) * 10,3 km * 0:48:59 * 12,6 * 53/213 * 4/12 ♥♥

Mijn oude kwelduivel heeft me zaterdag genekt. De opgestapelde vermoeidheid van twee slapeloze nachten had mijn maag overhoop gehaald. Mijn energievoorraad was al flink aangetast toen ik aan de loop begon.
Het parcours bestond uit twee lussen rond het schitterend gelegen kasteel van Saint-Fontaine. Na een uitgebreide verkenning wisten we welke verschrikkingen ons te wachten stonden. 28 graden en een hoge luchtvochtigheid waren de andere elementen die ons tot voorzichtigheid maanden. We begonnen met een fikse klim, gevolgd door een steile afdaling. Ik liet Roland Vandenborne die moeite had om het juiste ritme te vinden, achter me. Voorlopig dan toch. Na een kleine 2 kilometer doken we het bos in. Rosario Ilardo was toen al uit het zicht verdwenen en zou zonder tegenstand de eerste plaats in onze categorie pakken. Bernard Degrange ging me deze keer al vroeg voorbij. Zelfs een uitschuiver in het bos kon hem niet stuiten in zijn drang naar voren. In de eerste kilometers kon ik nog een redelijk tempo aanhouden. Maar aan de vijfde kilometer – ik had net Gerard Thiessens ingehaald – was mijn bobijntje af. Ik kroop naar boven op de steile en met stenen bezaaide boswegen. Het scheelde maar enkele grammetjes karakter of ik was gaan stappen. Roland maakte van een afdaling gebruik om me voorbij te stuiven. In een moeilijke passage over een omgewoeld bospad liet hij me meteen achter. Noël Heptia en Marcel Baeckelandt liepen een vijfitigtal meter voor me. Maar van terugkomen was geen sprake. Ik was al blij dat ik niet meer terrein moest prijsgeven. Voor het eerst in lange tijd bleef ik achter Noël die – tussen haakjes – vertrokken was in de overtuiging dat het parcours zo goed als vlak was. Roland ging fel door, haalde Noël bij en liet hem dan weer voorgaan. Ook Yves Pirlet dook voor de eerste keer dit jaar voor me op. Terug in het dorp kon ik in een afdaling op asfalt nog een korte versnelling uit de kuiten schudden. Maar terug op het vlakke was de fut er weer uit. De eerste dame Sabine Vandezwalmen ging me met een krachtige tred voorbij. Ik wist ook Gerard onmiddellijk achter me. Ik wachtte op mijn reisgenoot … maar hij kwam niet. Ook voor hem was het op. De zwoele temperatuur had hem klein gekregen. Pol Van Kerrebroeck en Paul Rihon eindigden kwamen wat later over de streep. Ook zij hadden blijkbaar niet hun beste dag. De uitgeputte lichamen aan de finish spraken boekdelen. Vooral de hitte van de voorbije twee dagen had de meeste deelnemers uitgeput. Merkwaardig genoeg heb ik weinig last gehad van het warme weer. Maar dat hielp me deze keer niet vooruit…
(Foto Joseph Defrère: Om dit treurige verhaal wat op te vrolijken, een foto van Genevieve.)

14/09/2011 Laatste Mergellandmarathon?

De Mergellandmarathon, betwist in de heuvelrijke omgeving van Meerssen, was zondag aan zijn veertiende editie toe. Dat zou ook wel eens de laatste kunnen geweest zijn. Want ondanks het uitdagende parcours heeft deze organisatie in het (Nederlands) Zuid-Limburgse heuvelland nooit de grote massa weten aan te trekken. De Mergellandmarathon is zowat de huismarathon van Jo Schoonbroodt die ook dit jaar een chrono ruim onder de drie uur neerzette. Ikzelf heb de wedstrijd twee maal afgewerkt, op twee verschillende omlopen. Want het parcours is in de loop der jaren verscheidene keren gewijzigd en dat is meestal ook geen goed teken. Wat er ook van zij, Jef van de Weerdt stond zondag aan de start voor 48ste marathon, zijn zesde van dit jaar.
Jef is niet alleen een verwoed loper, hij is ook een geboren verteller. Hij stuurde zijn loopvrienden volgend – licht ingekort – verslag.
” Het was alweer vijf jaar geleden dat ik de marathon in Meerssen had gelopen. Bij mijn broer die op de markt woont ga ik me dan ook altijd omkleden … gelukkig herkende hij me nog toen ik na 5 jaar weer eens voor de deur stond. Ik was van harte welkom! Ik weet het,maar zo gaat dat eenmaal bij familie van de Weerdt, vraag het maar aan mijn zus in Margraten! Mijn broer heeft net zo als ik iets met lange afstanden, ik met hardlopen en hij met zijn duiven. Alleen met dit verschil: zijn prijzenkast staat vol met nationale en internationale prijzen, en ik … heb alleen een bekertje voor de tweede plaats bij de Limburgse kampioenschappen haankraaien!
Maar nu de marathon, bij de start nog even met Henk Sipers gesproken. Hij liep met een babyjogger als voorbereiding voor zijn sponsorloop voor kanker. Hij start samen met zijn Duitse metgezel op 1 oktober en loopt van Aken naar Amsterdam in 7 dagen iets van 275 km!
Omdat we samen starten met de lopers van de 26km ga ik wat vooraan staan. Ik had ook nog goeie benen vandaag, dus het liep gesmeerd. Ondanks drie beklimmingen (Raarberg, Kruisberg, Denneberg) kom op 10 km door in 53.24, met dank aan Johan die me weer eens kwam hazen tot aan het 11km punt. Toen werd het plots heel stil … geen Johan en geen lopers voor of achter mij en bijna geen publiek! Ik loop op de 30ste plaats naar later blijkt … en neem wat gas terug (15km 1.19.45) en wordt door enkele lopers ingehaald (20km 1.48.37). Iets meer dan 11 km per uur, voor mij is dat eigenlijk iets te hard. Als dat maar goed gaat want er komen nog de nodige heuvels en kilometers De eerste is de 1,5 km lange slingerberg in Geulle, die kom ik nog goed boven (25km 2.18.57). We krijgen de wind op de kop!
Huub Rokx fietst nog een stuk met mij mee en zorgt voor wat afleiding! De kilometers beginnen te tellen en het is ondanks de “power bar’ met de power … bar slecht! ( 30km 2.48.07). Ik reken uit dat ik de 4 uur net niet ga halen, ik haal nog een loper uit België in waar ik de laatste marathons (La Roche, Monschau) strijd mee geleverd heb, hij was mij steeds enkele plaatsen voor … sympathieke vent, nu nog zijn naam onthouden! De snelle eerste 20 km breken mij nu op, het is nu bloed zweet en … nee die heb ik niet meer! Er gaan me nog vijf lopers voorbij,de benen willen niet meer (35km 3.19.46) Jan Gullikers komt me nog de laatste 7 km hazen … Ook dat nog denk ik, net het moeilijke stuk van Genzon waar ik wou gaan wandelen. Niks wandelen roept hij, op je tanden bijten. Mijn spieren ontploffen zo wat ….maar ja dat is nu het mooie van de marathon: niet opgeven, gewoon doorgaan, ondanks de hevige pijn in de benen. De afdaling bij Waterval gaat ook niet soepel. Ik haal toch nog twee lopers in. Jan schreeuwt me de laatste beklimming in Schietecoven naar boven. Niks te wandelen je bent toch geen watje! (40km 3.51.56) en ik kom nog verbazend goed boven! Nog een laatste heuveltje. Niks wandelen, door! je kunt nog een paar lopers in halen, roept Jan. Dat is toch iets te veel voor mijn pijnlijke spieren en er finishen vijf lopers minder dan 30 sec voor mij. Jammer maar ze waren net iets beter (of jonger). Mijn tijd van 4.04.45 is goed voor de 46e plaats….en 7e in de M55-klasse met 23 deelnemers en dat vind ik netjes, al zeg ik het zelf … en 3e bij de M60 … als die er geweest was! Met dank aan mijn twee hazen Johan en Jan. ”

zat 17/09 2011 18.00 u * Aalst bij Sint-Truiden (Challenge hesbignon) * 12 km * 0:50:03 * 14,4 * 32/173 * 3/14 ♥♥♥♥

De beproeving van vorige zaterdag in Pailhe was wel verteerd maar mijn bioritme lag vorige week nog steeds in een knoop. Van een verkwikkende nachtrust kon ik alleen dromen. Met een nieuwe wedstrijd in het vooruitzicht restte er mij niets dan te “bidden” voor een mirakel.
Zaterdagavond waren we dus te gast in Aalst bij Sint-Truiden. Dat is Jos Biets-country en locatie van de de enige Vlaamse manche van de Waalse Haspengouwchallenge. Epicentrum van het loopgebeuren was het voetbalveld van Sporting, aan de rand van het dorp te midden van de fruitplantages. De wedstrijd liep over flink glooiende ruilverkavelingswegen. Het parcours zou me moeten liggen, op training voelden de benen goed. Nu maar afwachten hoe het lichaam zou reageren op de inspanningen in competitie.
Aanvankelijk liep ik in het spoor van enkele dames. Toeval, geen tactisch opzet! Na een goede drie kilometer begon ik groepjes in te halen. Ik kreeg stilaan het gevoel dat mijn gebed verhoord was en dat er een mirakeltje in de maak was. Ik plaatste zelfs een korte versnelling op een klim om een aantal achtervolgers “in de wind te zetten”. Etienne Vanderschelden wees me na de aankomst op die tactische fout. “Je kan beter in een groepje beschutting zoeken tegen de wind en je versnelling op het vlakke plaatsen”, aldus Etienne, en gelijk had hij. Maar in je enthousiasme wil je wel eens te gretig zijn. Halfweg kwam ik bij Gerard Thiessens. Daarna kreeg ik Noël Heptia en Roland Vandenborne in het vizier. Dat was de prikkel om het tempo nog op te schroeven. Philippe Gheury die de laatste weken vaker mijn pad kruist, was ook bij hen. Om de kloof van honderd meter helemaal te dichten, wist ik dat ik nog flink zou moeten doortrekken op de de enige grashelling van het parcours. En dat lukte nog ook. Zelfs Patrick Cremer moest er op de klim aan geloven. Roland die met grote verbetenheid tegen de wind en zichzelf aan het vechten was, keek verbaasd opzij toen ik hem voorbijging. Uiteindelijk kwam ik aan de finish nog dicht in de buurt van Rosario Ilardo. Romain Uitdebroeks, opnieuw winnaar bij de V3, ging hem met een tiental seconden vooraf. Ook Paul Rihon was weer goed op dreef.
Achteraf volgde de debriefing in de kantine, in gezelschap van “Broeder Jacob” , de blonde uit Wezemaal …
(Foto’s Joseph Defrère. Foto 1: Op kop van een groepje in de eerste kilometers.Foto 2: Eline Biets in actie tijdens de wedstrijd. Na de loop trad ze op als bloemenmeisje.)

Naar boven

01/10/2011 Vierde sluis in Ternaaien

Langs de legendarische Groet Um-route zijn grootscheepse infrastructuurwerken van start gegaan. In Ternaaien wordt een vierde sluis gebouwd met een lengte van 225 meter en een breedte van 25 meter. Het project omvat ook bijgebouwen, een pompgemaal en een waterkrachtcentrale. Het wordt de grootste sluis voor de binnenvaart in Europa. De bouwkosten worden geraamd op 90 miljoen euro. Nederland neemt daarvan 10 % voor zijn rekening, namelijk voor het deel dat op Nederlands grondgebied ligt. Europa legt 27 miljoen euro bij, Wallonië zorgt voor de rest. Volgens een artikel in het Belang van Limburg van 2001 zouden de werkzaamheden ten laatste in 2010 rond moeten zijn … De nieuwe streefdatum is 2014. Tot dan zullen de Zweitlanceurs en de talloze fietsers die door Klein-Ternaaien passeren stof moeten slikken en tussen het werkverkeer door moeten laveren. Want voorlopig zijn er geen voorzieningen getroffen voor fietsers en voetgangers. Natuurliefhebbers vrezen dan weer voor een verstoring van vogel- en paaigebieden in de omgeving. (Foto 2: De werkzaamheden zijn sinds enkele weken eindelijk gestart.)

01/10/2011 Nazomer

Het zonnige weer van de laatste dagen heeft me tot enkele fietstochten verleid. Na drie wedstrijden in evenveel weken was het tijd om even een rustpauze in te lassen. Dus dat kwam goed uit. Alhoewel de rust relatief was met trips van honderd kilometer en meer in de Eifel, Nederlands Zuid-Limburg en Zeeland. Binnenkort kunnen we er weer tegenaan in de Hesbignon. Hopelijk opnieuw met Jean-Marie Haekens die door een blessure veertien dagen loopverbod moet uitzweten. Wie ook weer stilletjes droomt van een terugkeer in de Waalse wedstrijden is Jean-Pierre Immerix. De steunzool in zijn linkerschoen verricht wonderen zodat Jean-Pierre de Maasrun van 10 kilometer zonder problemen kon afwerken. Nu alleen nog het tempo wat opkrikken …

zon 09/10 2011 10.15 u * Moha (Challenge hesbignon) * 10,6 km * 0:46:18 * 13,7 * 63/324 * 5/19 ♥♥♥♥

Na enkele weken zonder competitie had ik er weer zin in. Gerard had zich afgemeld zodat ik zondagmorgen alleen op pad moest.
Moha, dat is een erg gevarieerde omloop met vertrek en aankomst in de vallei van de Mehaigne. Ik stond niet echt voorin bij het vertrek en door het gedrum van de meer dan 300 vertrekkers was het dus even inhouden op de smalle en verraderlijke paden, onder meer door een kalksteengroeve. Ik liep – louter toevallig natuurlijk – in het spoor van de mooiste meisjes van het peloton. Toen we het eerste gedeelte onverhard achter de rug hadden, begon het serieuze werk, een steile beklimming van een kilometer, gevolgd door een uitloper van twee kilometer vals plat. Meteen het sein om de inspanning op te drijven zonder mezelf in het rood te jagen. De meesten van mijn “bekenden” waren intussen een stuk uitgelopen. Van Rosario had ik in de eerste kilometers een glimp opgevangen maar die was intussen al buiten bereik. Hij eindigde tweede in onze categorie achter de ongenaakbare Romain Uitdebroeks. Naar waar Noël zich ophield, had ik het raden. Alleen Etienne Vanderschelden en Marcel Baeckelandt herkende ik in een groepje voor me. Ook Pol Van Kerrebroeck zat daar oorspronkelijk bij, maar hij was nu ook uit mijn gezichtsveld verdwenen. Naar Roland moest ik niet speuren want die zat in de States voor de marathon van Kansas. Halfweg kwam ik bij Etienne. Op het plateau moesten we onze weg zoeken in een bos. Ik liep in het spoor van de jonge Pierre-Henri Corswarem die zelfs een ogenblik de goede richting kwijt was in het labyrint van zigzagpaden. Daarna volgde een steile afdaling op het asfalt. Ik gooide alle remmen los om nog iets aan mijn achterstand te doen. De boomlange Pierre-Henri beende van me weg. Uiteindelijk duurde het tot de laatste kilometer eer ik Marcel Baeckelandt te pakken had. Toch wel niet op krek dezelfde plaats als vorig jaar, in de steile beklimming naar de ruïne van de middeleeuwse burcht van Moha. De lus door de burcht was nog een fantasietje van de organisatoren voor ze ons de laatste rechte lijn instuurden. Het pittige tempo van de tweede wedstrijdhelft was deze keer niet voldoende om in de prijzen te lopen. Ik was “goed, maar niet goed genoeg”, zou mijn ex-collega Rudi zeggen …

(Foto’s Joseph Defrère: Noël Heptia (links) en Pol Van Kerrebroeck waren deze keer te sterk.)

zon 16/10 2011 10.15 u * Waremme (Challenge hesbignon) * 10 km * 0:41:00 * 14,8 * 66/417 * 4/15 ♥♥♥♥

Voor de tweede zondag op rij staat er een Hesbignon-wedstrijd op het programma en voor de tweede keer dit jaar is Waremme de gastlocatie. Dit keer vertrekken we vanop de markt voor een rondje over ruilverkavelingswegen en door het natuurgebied van Petit-Axhe. Zacht glooiend, ideaal voor de snellere jongens.
Er wacht een aangename verrassing bij de inschrijving als ik Jean-Pierre Immerix tegenkom. Voor het eerst in vele maanden is de veelloper uit Veldwezelt er opnieuw bij in de Hesbignon, waar hij nota bene al van 1995 een vaste klant is. Jean-Pierre moet zich voorlopig op het vlakke gedeisd houden maar kan alweer een tempo van 12 per uur aan. Hij zit daarmee eigenlijk ruim onder zijn conditionele mogelijkheden en moet het nu vooral van de klimmetjes hebben om wat plaatsen goed te maken. Jean-Marie Haekens is ook terug van enkele weken weggeweest. De geknelde zenuw in de onderrug speelde hem nog parten in de stukken op de betonwegen. Naast Johnny Geuten is ook Johan Mardaga van de partij. Johan bereidt de familiale toekomst in het loopcircuit voor en brengt zijn zoon aan de start. Voor aanvang verneem ik van de aanwezige Truienaren dat Roland Vandenborne categoriewinnaar geworden is in de marathon van Kansas City in 3:28:49. In de totaaluitslag bezet hij plaats 110 van 1331 finishers. Gefeliciteerd!
Ik start samen met Romain Uitdebroeks. Door verbouwingswerken schiet zijn training er voorlopig bij in maar dat belet de Alkenaar niet om na een rustige start een fikse tussenversnelling te plaatsen om zijn traditionele eerste plaats bij de V3 op te eisen. Veel overschot heeft hij deze keer niet op Rosario Ilardo op de tweede plaats. Noël Heptia is de derde man op het podium. “Ik heb nog nooit zo snel gelopen” glundert Noël aan de drankentafel na de finish. Zo snel dat ik hem de hele loop zelfs niet heb gezien! De snelheidstrainingen op de baan van Seraing beginnen te renderen, zoveel is duidelijk. Noël – “every inch a gentleman” – schenkt me na de prijsuitreiking de gewonnen fles Beaujolais. Ik ben ook wel best tevreden over mijn eigen prestatie. Ik heb de 10 km afgewerkt met de regelmaat van een metronoom : 20:31 na 5 km, 41 minuten rond als eindtijd. Marcel Baeckelandt en Etienne Vanderschelden zijn mijn eerste mikpunten. In het park rond de helft van de afstand kan ik Yves Van Tomme inrekenen. Daarna is het jagen op Paul Rihon en Philippe Gheury die er in de laatste kilometers moeten aan geloven. In de sporthal van het “Complexe sportif Edmond Leburton” blijkt dat al mijn vriendjes binnen een goede halve minuut zijn geëindigd.
( Foto Joseph Defrère: Johan Mardaga in het spoor van zoon Maarten. )

zat 22/10 2011 16.00 u * Havelange (Challenge condruzien) * 11,7 km * 0:50:02 * 14,0 * 47/303 * 2/15 ♥♥♥♥

Niemand kende het parcours in Havelange, want voor het eerst georganiseerd. Het bleek een naar condruzien-normen vrij vlakke, maar wel gevarieerde omloop te zijn met bospaden, veldwegen tussen de akkers en mooie stukken asfalt.
Ik vertrok in het spoor van Marcel Baeckelandt. Na drie kilometer volgde een stuk vals plat op het asfalt waar Marcel mij moest laten gaan. In het bos kreeg ik Pol Van Kerrebroeck te pakken. Ik hoorde nog een tijdje zijn pompende ademhaling achter me. Na de aanmoedigingen van mijn twee fans (zie foto hierboven) kon ik nog een groepje inhalen met onder meer de eerste dame ( Marie-Eve Léonard, mevrouw Patrick Philippe, tweede overall) en de senior Christophe Melin die vorige week een heel stuk voor me geëindigd was.
De langste klim lag na 7 kilometer. Dat kwam me goed uit want daar kon ik mijn achterstand op Noël – die halfweg zo’n 15 seconden voor me uitliep – zo goed als dichtlopen. Een kleine 10 meter scheidden me nog van Rosario. In een bocht merkte hij me op. Hij had niet meer de kracht om meer voorsprong te nemen … maar hem inhalen kon ik evenmin. En dus liepen we in elkaars spoor over de finish, 5 seconden was het verschil.
Als de talrijke fotografen langs het parcours hun werk goed hebben gedaan, zal deze wedstrijd op een zonnige herfstdag ook in beelden voor het nageslacht bewaard blijven …
( Foto: Mijn twee fans in Havelange.)

zon 30/10 2011 10.15 u * Oreye (Challenge hesbignon) * 10,3 km * 0:41:45 * 14,8 * 46/382 * 2/22 ♥♥♥♥

Het zachte herfstweer is onze bondgenoot als we op weg worden gestuurd voor de “Boucle d’Oreye”. Na de eerste bocht krijgen we al onmiddellijk een klim van een kilometer te verwerken. Gelukkig voel ik goede benen … maar ik zie wel dat Rosario al vijftig meter voor ligt. Drie km in 12 minuten, vijf km in 20 minuten. Ik loop in het spoor van de familie Boghe – vader en zoon – die in de laatste kilometers afstand nemen. In het kasteelpark van Otrange maakt Johnny Baillez rechtsomkeert. Johnny die in de opwarming dartelt als een jong veulen, moet terug met een pijnlijke hamstring. Tussen de vijfde en de achtste kilometer moet ik een strak tempo aanhouden om een groepje met Serge Gillet, Marcel Baeckelandt en even verderop Noël Heptia voorbij te gaan. Ik heb wel al wat energie verbruikt maar ik heb er vertrouwen in om er ook in het moeilijkste deel van het parcours – de klim van het kasteel naar de Romeinse kassei – stevig tegenaan te gaan. Valt dat even tegen! Ik kan wel mijn positie handhaven en in de afdaling naar het dorp zelfs nog enkele lopers, onder meer Christophe Melin en Raymond Demaret, voorbijsnellen. Philippe Gheury blijft me deze keer 10 seconden voor. Met een versnelling in de laatste kilometer schuift Rosario nog enkele plaatsen op. Ik kom uit op een onverhoopte tweede plaats. Roland is wel opnieuw in het land gesignaleerd maar is nog niet aan zijn heroptreden in de challenges toe. En na de wedstrijd stel ik vast dat Romain zich niet met de esbattementen heeft bemoeid en er met zijn maatje Guido Philippaers een gezondheidsloopje van gemaakt heeft. Zijn geïrriteerde rechterknie zal het ook op prijs stellen. Noël en ik kunnen dus met een fles Bergerac naar huis. Rosario troont de eerste prijs – een three pack Grimbergen – mee naar Saint-Nicolas.
De Leffe smaakt achteraf aan de “Limburgse tafel”.
(Foto’s Joseph Defrère. Foto 1: Rosario heeft het goede ritme te pakken. Foto 2: Jean-Pierre Cuypers ziet het wel zitten in de afdaling naar het kasteel van Otrange. Foto 3 : Echt vlot gaat het niet in de laatste klim. )

03/11/2011 Over joggers, motoren en foto’s

Eén foto zegt meer dan duizend woorden. Het is dan ook een buitenkansje voor jullie reporter ter plaatse dat hij zijn verhalen over de epische duels die in het weekend worden uitgevochten kan opsmukken met een plaatje van deze prachtatleten. Elke week staan er wel een aantal amateurfotografen langs het parcours om de loopprestaties op de gevoelige plaat (enfin, het geheugenkaartje) vast te leggen. Gratis, voor de fun. Kijk bijvoorbeeld naar de webalbums van Pierre Olivier of van Serge Carrier. Ook op de site van funathlé.be vind je een aantal links naar foto-albums.
Een van die kiekjesjagers is Joseph Defrère. Deze vijftiger, afkomstig van Luik, maar nu met zijn Nederlandstalige echtgenote wonend in Leuven, is een habitué van de challenges. Enkele jaren geleden begon hij foto’s te maken van zijn hardlopend petekind, Gilles. Dat is de zoon van broer Eddy, een bekende in het Waalse loopcircuit en actief in de organisatie van de “Boucle d’Oreye”, waarvan jullie net in het vorige stuk een meeslepend verslag hebben gelezen. Als het weer wat meezit, springt Joseph op zijn Yamaha FJR 1300 en scheurt / tuft (schrappen wat niet past) hij naar een jogging van éen van de challenges die in Franstalig België zo welig tieren. Vooral de drukke en gezellige organisaties dragen zijn voorkeur weg. Joseph maakt er ook een erezaak van om de plaatjes zo snel mogelijk op het net te krijgen. Lopers willen dat het vooruit gaat en willen uitslagen en foto’s zien voor de wedstrijd goed en wel is afgelopen. Joseph slaagt erin om zijn twee hobby’s – motor rijden en fotograferen – te combineren. Op zijn Picasa-galerij vind je dan ook een fotoverslag van de loop in Hannut broederlijk naast een reportage van Manx GP Classic voor motoren. Joseph houdt van beweging en actie in zijn foto’s. De motoren lijken me net iets sneller dan de lopers. Snel dus naar de Picasa webalbums van Joseph Defrère want de mooiste beloning voor de amateurfotograaf is immers dat je kijkt en uitkijkt naar zijn foto’s.
(Foto: Joseph Defrère voor één keer zelf op de foto.)

11/11/2011 Marc bouwt op

Het gebeurt wel meer dat ik op mijn wandelingen en trainingstochten in de buurt van Kanne bekenden ontmoet – joggers, fietsers, hengelaars. Vorige woensdag zag ik langs het Albertkanaal een zwarte verschijning langzaam vooruitschuiven. Bleek het Marc Parthoens van Herderen te zijn. Door mijn Waalse escapades zie ik Marc niet meer in wedstrijden. Ik herinner me nog een pittige strijd in de Kristoffelloop van Munsterbilzen van enkele jaren geleden. Intussen heeft hij tijden van 18′ op de 5 km en 1:23′ op de halve marathon neergezet. Marc schuwt de harde trainingen niet. Hij spiegelt zich aan het voorbeeld van grote broer Pierre die nu weliswaar het actieve en succesrijke hardloophoofdstuk heeft afgesloten en voortaan meer plezier vindt in het fietsen. Ook zus Liliane heeft het loopvirus te pakken.
Marc is zich op zijn 43ste aan het voorbereiden op zijn eerste marathon. Dat had Eindhoven moeten worden als een dubbele hernia zijn voorbereiding niet was komen verstoren. Wat heet verstoren? “Zes weken thuis je kas zitten opvreten”, zucht Marc. Intussen mag hij langzaam weer in beweging komen. Noodgedwongen heeft hij de focus verlegd naar het voorjaar 2012. Wellicht wordt de Maasmarathon in Visé het grote doel.
(Foto: Het toeval wilde dat ik met mijn camera op pad was. Ik heb Marc dus in real time op foto kunnen vastleggen.)

zon 13/11 2011 10.15 u * Fallais (Challenge hesbignon) * 13,3 km * 0:55:25 * 14,5 * 71/363 * 3/24 ♥♥♥♥

Waals Haspengouw is op zondagochtend in grijze nevelen gehuld als ik met Gerard Thiessens op weg ben naar de laatste afspraak van de Hesbignon van dit jaar. Maar zie, bij het naderen van Fallais trekt de hemel plots open en komt een stralende zon te voorschijn. De bucolische rust wordt alleen verstoord door het motorengeronk van de rally van de Condroz die blijkbaar gewoon doorgaat ondanks het dodelijk ongeval van gisteren. Het is bijzonder fris en na enig aarzelen besluit ik in wintertenue van start te gaan, inclusief muts en handschoenen. De speaker dringt erop aan ons nummer goed zichtbaar op te spelden, zo niet dreigt de uitsluiting. Zijn vermanende toon wordt niet echt gesmaakt door de wachtende groep.
Door de drukte op het smalle Ravelfietspad heb ik 4:53′ nodig voor de eerste kilometer. Samen met Patrick Renard slalom ik in de volgende kilometer tussen de deelnemers door en kan ik op de nu bredere weg mijn eigen tempo vinden. Rosario Ilardo en Noël Heptia hebben een blitzstart genomen. Ik zie hen pas aan de finish terug. Noël heeft zijn prestatie van vorige week in Saint-Georges niet kunnen herhalen en eindigt tweede na Rosario, een halve minuut voor mij. Rosario lapt mij anderhalve minuut aan het been en wint onbedreigd bij de veteranen 3. Romain Uitdebroeks staat na drie kilometer met een pijnlijke kuit langs de kant. Uren op een ladder staan is niet direct een geschikte voorbereiding van een loopwedstrijd, ondervindt de Alkenaar. Roland Vandenborne zit verderop in het veld. Roland moet stilaan de tol betalen van zijn zware seizoen: de wedstrijden in de challenges, vijf trails en onlangs nog de veeleisende marathon van Kansas City. Na een eerste lus haal ik Gerard in die zijn snelle start moet bekopen. Het middenstuk van het parcours is behoorlijk heuvelachtig en heeft een hoog Condroz-gehalte: hobbelige maar gelukkig droge veldwegen en een akelige kasseihelling. Ik loop er in het gezelschap van de eerste dame, Martine Hustings. De laatste 4 kilometer zijn zo goed als vlak. Ik draai nu rond de 4 minuten per kilometer. Ik moet er wil flink de pees opleggen om Pol Van Kerrebroeck – die al de hele wedstrijd voor mij uitdraaft – bij te benen. Ik wil het tactisch spelen en achter zijn rug even op adem komen om hem in de laatste kilometer te verrassen. Maar Pol herkent me aan mijn schaduw! Echt aanklampen lukt hem ook niet meer. Ik kom nu in het spoor van enkele jongelingen, Renaud Pire en Antoine François – veertig jaar groener dan uw verslaggever. Verblind door de illusie van de eeuwige jeugd zet ik de aanval in. Maar mijn stramme spieren roepen me snel tot de orde …
(Foto J. Defrère, alias Jef van Leuven: De snelle jongens, van links naar rechts: Sébastien Mahia, Raphaël Durviaux en Gert Theunis. Gemiddelde: 18 km per uur. Gert haalt het deze keer voor Raphaël.)

19/11/2011 Herfst

Herfstsfeer op mijn trainingsroutes …

zon 20/11/2011 10.30 u * Les 10 Miles de Thier à Liège (Belles Courses) * 16,1 km * 1:14:24 * 12,9 * 69/526 * 2/22 ♥♥♥♥

Gerard en ik hebben deze zondag gekozen voor een heuvelloop in Thier à Liège, aan de grauwe noordkant van Luik. We vinden een parkeerplaatsje tussen de hondendrollen, glasscherven en ander zwerfvuil. Bij de weinige bekende gezichten onder de massa deelnemers, onder meer Claude Herzet en Jean-Pierre Cuypers.
Ik start in het gezelschap van Gerard Thiessens en Philippe Gheury. Philippe is ook vaak een “buur” in de challenges. Van bij de eerste bevoorrading volgt hij op enkele meters. Op bepaalde ogenblikken voel ik zijn hete adem in mijn nek maar voorbij geraakt hij niet. In de laatste kilometers kan ik een tiental seconden van hem weglopen. Hij eindigt twee plaatsen achter me. Rond de vierde kilometer begint het serieuze werk, de beklimming van een terril ( voor de Nederlandse lezers: een oude steenberg van de mijn). Aanvankelijk kunnen we de bultjes nog de baas tot een heel steil stuk ons tot stappen dwingt. Even later moet ik mijn (begrensde) lenigheid aanwenden om bij de afdaling niet in het decor te belanden. Beneden komen we tussen de tragere 7 km-lopers terecht. Een van hen grapt: “Ici on met les Formule 1 et les karts sur la même piste”. Zo hoor je het ook eens van een ander.
Halfweg heb ik al heel wat energie verbruikt. Nu maar hopen dat er nog wat in de voorraadtank zit. Want het blijft op en neer gaan, keren en draaien op asfalt en onverhard. Rond de twaalfde kilometer krijgen we wat respijt met een vlak stuk. Op het grind langs de rijweg kan ik een mooi tempo blijven onderhouden. Tot we weer een zijsprong maken. Op de grens tussen stad en land kan je er genieten van enkele pareltjes van Belgische ruimtelijke ordening. We duiken de dieperik in. Ik moet vol in de remmen op een asfaltpad met meer dan 20 % hoogteverschil. Op de terugweg naar boven heb ik kennelijk het bord van de vijftiende kilometer gemist en ben dus aangenaam verrast als ik plots de aankomstzone binnenloop. Ik pak de tweede plaats bij de veteranen 3. Winnaar is Servais Halders van Voeren. Servais die grote sier maakt in de Challenge van de provincie Luik, heeft bijna 4 minuten minder nodig voor de klassieke afstand. Geen discussie mogelijk dus. Discussie is er wel bij de prijsuitreiking. De computer heeft blijkbaar een aantal namen of nummers door elkaar geklutst. Mijn naam komt zelfs niet op de lijst voor. Michel Mancini maant me aan om mijn prijs op te eisen. De man met de modieuze groene bril aan de groene tafel heeft blijkbaar vertrouwen in me en overhandigt me mijn prijs, een groene tas met allerlei lekkers. Als we de aftandse zaal verlaten, schijnt de zon boven Luik …
(Foto’s Joseph Defrère: Boven Philippe Gheury, onder Claude Herzet)

zat 26/11 2011 15.00 u * Marchin (Challenge condruzien) * 12,2 km * 0:50:03 * 14,6 * 40/268 * 1/17 ♥♥♥♥

Er waait zaterdagmiddag een gure wind op de hoogten van Marchin. Hier staat een corrida van vier ronden rond de mooie Place de la Belle-Maison op het programma. Als afsluiter van het Condroz-seizoen hebben de organisatoren gekozen voor een vrij snel, licht golvend parcours met een oplopende grindweg als enige moeilijkheid.
Voor de start praat ik met Philippe Gheury nog even na over de 10 mijl van vorige week die we haast als een tandem hebben afgelegd. Het zal vandaag niet anders zijn. Pol Van Kerrebroeck maakt zich al zorgen als de start met enkele minuten wordt uitgesteld. De koeien staan ongeduldig op hem te wachten … Ook Nico Kerssemeeckers komt even voorin piepen.
Het draaiboek van deze loop ligt al na twee kilometer vast. Ik zit in een groepje met onder meer Rosario Ilardo, Yves Van Tomme en Philippe Gheury. Pierre-Henri Corswarem loopt even voor ons uit. Pol volgt niet maar zal, dank zij zijn regelmaat, wel de Challenge condruzien winnen. Noël Heptia heeft op training een blessure opgelopen en doet het kalm aan. En Roland Vandenborne snakt naar het einde van het seizoen, wat niet belet dat hij binnenkort al de voorbereiding van een nieuwe marathon aanvat. Na een vijftal kilometer moet Yves afhaken. Zelf moet ik me in de eerste twee ronden beperken tot aanklampen. De verwachte versnelling van Rosario blijft uit en ik kan in de laatste ronde zelf de kop pakken. Er is wel nog een probleempje. Ik weet niet precies waar de finish ligt maar Philippe is zo vriendelijk mij te “briefen”. We halen Pierre-Henri in maar enkele hectometers verder schiet hij plots weer naar voren. En in de laatste honderdvijftig meter schudt hij nog eens een fikse versnelling uit de benen waarna hij in de sporthal languit op de grond naar adem ligt te snakken. Philippe eindigt net achter me. Voor het eerst sinds maanden kan ik Rosario nog eens achter me houden. 6 seconden is het verschil.
Bij het wachten op de prijsuitreiking vertelt Jean-Pierre Cuypers sterke verhalen uit zijn rijk lopersverleden …
(Foto Pierre Jadot: Pierre-Henri Corswarem aan de leiding van ons groepje.)

zon 11/12/ 2011 10.30 u * Haneffe (Jogging des Templiers) * 9,650 km * 0:39:52 * 14,5 * 28/239 * 2/12 * ♥♥♥♥

Nu de challengewedstrijden achter de rug zijn, moet ik zoek naar een nieuwe uitdaging. De Jogging des Templiers in Haneffe staat nog niet op mijn palmares, dus waarom niet? Van mijn V3-concurrenten is alleen Rosario aanwezig. Hij heeft zich in laatste instantie door zijn maatje Djamel Belgomri laten ompraten om naar Haneffe af te zakken. Hij geniet nog na van zijn twee tweede plaatsen in de einduitslag van de challenges en is niet echt gemotiveerd om mij het vuur aan de schenen te leggen. Na drie kilometer laat hij los om bij zijn trainingsgezel Djamel te blijven.
Het licht glooiende parcours ligt me wel. Alleen nog een mikpunt zoeken tussen de lopers voor me. Misschien de ranke verschijning in het groen die na 5 kilometer zo’n 20 seconden voor me uitloopt. Marie-Eve Léonard, ongetwijfeld de eerste vrouw. In een opwelling van mannelijke ijdelheid begin ik aan de achtervolging. In Havelange heb ik haar kunnen kloppen. Maar op dit vlakkere parcours blijft ze een strak tempo handhaven zodat ik maar met veel moeite enkele seconden van mijn achterstand kan afknijpen. Onderweg krijg ik aanmoedigingen van Thierry Spoelhout die mij kent, zo vertelt hij achteraf in de sporthal, van mijn inhaalraces. Net als ik me wil gewonnen geven, neemt Marie-Eve wat gas terug en kan ik haar voorbij. Enkele tientallen meters toch. Want intussen is haar man naast haar komen lopen. Ik hoor hem tactische aanwijzigingen geven. “Nog even wachten en in de bocht versnellen”. En zie, Marie-Eve geeft er in de laatste honderd meter nog een lap op en laat me onverbiddellijk achter.
Er zit een kleine lus in het parcours waar de lopers elkaar kruisen. Het toeval wil dat ik voor de eerste keer dit seizoen de toppers in actie kan zien. Ik zie Arnaud Renard en Patrick Philippe (meneer Marie-Eve Léonard van hierboven) voorbijstuiven, even later gevolgd door Olivier Legros. Arnaud pakt de eerste plaats. Benny Stulens van Mal wordt vierde en eerste veteraan 1. Bij het overlopen van de uitslag blijkt dat er nog een veteraan 3 voor me geëindigd is. Enkele seconden slechts, maar goed, hij zal dan wel beter geweest zijn. Jean-Pierre Immerix finisht in het spoor van Willy Cuipers. Een half jaar geleden afgeschreven vanwege zijn gehavende linkerknie, haalt Jean-Pierre nu al een gemiddelde van 12,4 over 10 golvende kilometers. De mirakels zijn de wereld nog niet uit. Al zal de aanwezigheid van een Oekraïense schone in de sporthal Jean-Pierre wel speciaal hebben gestimuleerd om de ronde door de Haspengouwse velden snel af te werken. Tenslotte nog dit: zijn reisgezel Jean-Marie Haekens gaat tot vier keer toe een wafel kopen. De wafelbakster is … een Oekraïnse schone. Ter verdediging van Jean-Marie moet wel gezegd worden dat de vierde wafel voor uw verslaggever is …
(Foto J.Defrère: Marie-Eve Léonard verteert de inspanning met de glimlach.)

Naar boven