zon 11/04/2021 10u30 * Cointe E-jogging (CJPL) * 9,6 km * 00:53:02 * 10,2 * 68/100 * 2/4 * ♥♥♥♥

Servais moet vaak naar zijn GPS kijken als we de weg zoeken naar het sportpark aan de Boulevard Gustave Kleyer in Cointe. Hij zag nochtans het levenslicht in de buurt, in het ziekenhuis Sainte Rosalie. Maar ja, dat is ook al weer bijna 71 jaar geleden. Het is ongezellig koud en nat op het westelijke plateau van Luik. We beginnen maar meteen aan onze opwarming, annex verkenning van deze E-jogging. De vijfde al dit jaar die we samen aanpakken. We hebben de reguliere jogging al vaker betwist, Servais zelfs vijfmaal. Maar een nauwkeurige prospectie van de begin- en eindkilometer in het park is geen overbodige luxe. Ik ben benieuwd of ik er ditmaal wel in slaag het parcours af te leggen zonder wegvergissingen. Want er zitten nogal wat lussen en kronkels in dit stedelijk parcours.
Aan de start worden we begroet door de grote manitou van de oudste Luikse challenge, Pascal Julin. Ik vertrek ook weer als eerste. Het scannen van de code en het ingeven van mijn nummer verlopen zonder problemen maar ik verlies toch weer tijd in de eerste honderd meter. Eerst door twijfels of de smartphone mijn vertrek wel heeft geregistreerd en vervolgens bij het opbergen van de telefoon in mijn heupbandje. Enfin, ik ben daarna snel in mijn ritme. En begin even voorbij de rotonde in wat het centrum van Cointe moet zijn aan een lus in een statige villawijk. Het is fijn lopen op de Avenue des Platanes en de Avenue des Ormes. Mooi asfalt, een licht wiegend reliêf en zondagse rust. Wat wil een mens nog meer? Ik kruis nogal wat zondagslopers die een gezondheidsloopje doen en niet behept zijn met tijden en klassementen, zoals de figuren die de revue passeren in mijn verslagen. Servais heeft me al snel ingehaald. Ik krijg nog even de tijd om de imposante reclame van sponsor MJ te bewonderen op zijn zwart trainingsvest. Dan is hij ribbedebie. Na 2,8 km kom ik terug aan de rotonde. Ik zie wel Le Mémorial, Le Plateau Gourmand, Le Kleyer, het kantoor van Belfius maar niet de pijl die mij de weg moet wijzen. Lap, 15 seconden aan mijn been. Ha, toch, links. Ik trek me weer op gang op de stijgende Rue du Batty. Een linkse bocht naar de Rue Professeur Mahaim. Leuk, weer een afdaling. Tot ik plots uitkom bij een hekken. Van een ziekenhuis, zo te zien. Moet ik hier verder op dit privédomein? Ik hoor een stem. Een dame roept me iets toe vanuit een gebouwtje. “Vous ne pouvez pas entrer ici, Monsieur”, herhaalt de dame als ik de deur heb geopend om haar duidelijker te verstaan. “Ik ben aan de wedstrijd bezig en heb me blijkbaar vergist”, antwoord ik. “La” course, bedenk ik meteen. Die juffrouw zal zeker niet weten waarover ik het heb. Maar ze wenst me nog een prettige dag. Terug vanwaar ik kom. Na 150 meter merk ik de pijl op. Maar die hangt achter een muur aan de kant vanwaar ik kwam. Ja, jongens. 250 meter te veel gelopen en 1’30” verloren. Maar het had nog erger gekund. Als ik enkele uren later mijn Garmintrack afspeur en Google Streetview te voorschijn haal, merk ik dat ik op het punt stond een Hôpital Psychiatrique
binnen te lopen. Als de dame nu eens gezegd: “Blijft u maar hier, mijnheer”?! Na dit akkefietje zet ik mijn weg verder, nog steeds in een aangenaam tempo. Dat wordt bruusk verstoord door een bult tot 17% (zie foto). Ik schakel meteen over op lijfsbehoud en ga stapvoets naar boven. Gelukkig zijn we er snel vanaf en gaat het op en af verder langs een groene zone. Dat blijkt de achterkant van het sportpark te zijn. Na 4,5 km duikt er een nieuw parcoursprobleem op. De pijl wijst duidelijk naar een pad door een parkje. Moet ik hier in? Toch maar links ingeslagen. Net op dat ogenblik word ik ingehaald door een snellere loper achter me. Ik schrik even wanneer hij me groet maar weet nu tenminste dat ik goed zit. Aan km 4,8 sta ik opnieuw met de handen in het haar (bij manier van schrijven). Er zit weer een kink in mijn Garmintrack. Nog eens 10 seconden weggegooid. Even later als ik weer op het juiste pad ben, verlaten we de dichte bebouwing. De afdaling leidt onherroepelijk naar een nieuwe klim, zo gaat dat in deze contreien. Een bocht naar rechts aan km 5,6 markeert het begin van de langste klim van het parcours. Ik herken deze strook aan de rand van de stad. Rechts een bakstenen muur en verder zelfs een akker. Ik probeer uit de rode zone te blijven zonder te veel aan tempo in te boeten. In elk geval ben ik snel bij de loper die ik bij de voet van de klim in de verte heb gezien. Op de stijging van 800 meter moet ik slechts een kleine 100 meter op wandelmodus overschakelen. En kan ik boven op de kasseitjes van de Rue des Grands Champs weer mijn snelle benen boven halen. Disclaimer: snel voor de tweede oudste van het deelnemersveld. Dadelijk meer over de oudste. De geur van verse croissants prikkelt mijn neusgaten. Ik snor voorbij de wachtenden aan de bakkerij L’Alliance du Pain. Dat heb ik dan weer opgemerkt. Nu maar hopen dat ik de volgende pijl niet mis. En dat scheelt niet veel! Het witte karton hangt achter de bocht die we moeten nemen. Het lijkt wel opzet om de deelnemers op het verkeerde been te zetten. Hier overdrijf ik, maar snugger is het alvast niet. Nu, ik heb de pijl op tijd opgemerkt en neem de Rue du Bel Horizon om de afdaling van de Boulevard Gustave Kleyer aan te vatten. Overigens is de horizon vandaag miezerig. Het is weer licht aan het regenen gegaan. Maar mij hindert het aprils grilletje niet. Ik heb nu maar één doel meer voor ogen: zo snel mogelijk de doorweekte piste van Cointe bereiken… en Michel Mancini van de tweede plaats bij de veteranen 4 verdringen. De oudste van deze loop staat al in de uitslag met een tijd rond het uur. Ik mag hem de tweede plaats toch niet in de schoot werpen door mijn parcoursfouten. Ik ga voluit langs de boulevard, nu eens op de keitjes van het geïmproviseerde voetpad, dan weer op het asfalt van de fietsstrook langs de rijweg. Voor geparkeerde auto’s door, tussen geparkeerde auto’s en hagen, rakelings langs een Luikenaar die net met zijn boodschappen van de winkel komt… We moeten nu scherp linksop. Omhoog het park van Cointe in. Het tempo is er volledig uit maar ik wil ook geen risico’s nemen op de glibberige en smalle bospaden. Nog even naar beneden op de hobbelige steentjes tot ik weer tempo kan maken op de brede, zij het verzopen wandelpaden in het park. Ik werp een blik op mijn Garmin en zie dat het snor zit. Ik zit ruim onder de tijd van Michel. Nog een rondje op de afgeleefde piste en de trapjes op naar de QR-code. En raad eens wat? Het ingeven van mijn gegevens lukt zonder haperingen. Oefening baart dan toch kunst.
Ik dribbel tevreden terug naar de auto en een verkleumde Servais die alweer veel geduld heeft moeten oefenen. Hij nam daarnet nog een fotootje van me. Jammer dat ik hem nooit kan kieken wegens altijd achter. Ondanks het matige gemiddelde ben ik erg te spreken over mijn wedstrijdgevoel. Dat hoop ik in elk geval vast te houden in de volgende dagen en weken met verschillende uitdagingen op het programma, onder andere de Vredesloop in Vroenhoven. Tot een volgend verslag, bij leven en welzijn heel binnenkort.