zat 30/07/2022 19.30u * Corrida Des Borlatis (CLAP) * 8,7 km * 00:44:58 * 11,6 * 38/76 * 1/2 * ♥♥♥♥

Ik neem dit weekend voor het eerst op uitnodiging deel aan een wedstrijd. Plaats van het sportieve (en feestelijke) gebeuren is Borlez, deelgemeente van Faimes. Ik ben er samen met enkele (ex-) collega’s uitgenodigd bij Griet en Koenraad die resideren in het landelijke hinterland van Waremme. De vrolijke lieden van Borlez – de Djoyeus Borlatis – organiseren, niet voor het eerst, een loopwedstrijd in het kader van het dorspfeest. Voor Filip Staes, een van de invités, wordt het meteen de eerste loop in een Luikse challenge. Hij zal straks nog een primeur meemaken. Overigens is zijn voorbereiding van de wedstrijd compleet anders dan die van mij. Waar ik mijn laatste eetmaal al vijf uur achter de kiezen heb, verorbert hij nog een (weliswaar kleine ) wokschotel anderhalf uur voor de start. Ik ben al drie kwartier aan het inlopen als hij een kwartiertje voor de start even de benen strekt. En vooral, hij zit ontspannen en goedgeluimd aan de gastentafel, terwijl ik al enkele keren een verborgen plekje in de enorme tuin van de gastheer heb opgezocht voor een kleine boodschap en in afwachting van de parcoursverkenning ijsbeer op het lommerrijke terras aan de Rue Cortil Jonet 19.

Kortom, ik ben niet de gezelligste van het gezelschap maar kan het anders met de angst voor slechte benen tijdens de nakende sportieve opdracht? Het weekje vakantie zonder training (ondanks of precies door dagelijkse wandelingen) hebben een verwoestend effect gehad op mijn onderstel. En het is bang afwachten of de trainingen, voornamelijk gericht op souplesse, enig soelaas hebben gebracht. Voor de start heb ik wel al twee officieuze prijzen binnengehaald: die van oudste deelnemer en die van deelnemer met de meeste fans – deze laatste prijs gedeeld met Filip Staes.

Een klein peloton wordt aan de kerk op gang gebracht met de ambachtelijke formule “Trois, Deux, Un”. De “Go” daarna is voor de grootste groep en zeker de korte wedstrijdlopers de prikkel om meteen het gas open te draaien. Na 200 meter op de Rue Georges Berotte loop ik al afgescheiden tussen de snelle starters en de voorzichtige beginners. Die laatste groep is groter dan ik dacht maar dat kan ik pas achteraf uit de uitslag afleiden. Mijn solo-doortocht heeft wel het voordeel dat mijn fans (en die van Filip) me meteen opmerken en met luide aanmoedigingskreten naar voren stuwen. Na 400 meter draaien we rechtsaf, de Sentier du Corainon in, een aarden pad. De stampede van het hollende peloton jaagt een stofwolk op. Ik zoek mijn weg achter de donkere schimmen voor me. 1100 meter verder mogen we de “chemin pierreux” verlaten en krijgen we gelukkig (ik spreek nu voor mezelf) asfalt onder de voeten.

Bovendien gaat het even bergaf naar het Château van Les Waleffes. Hopelijk helpt dat om mijn stijve bovenbenen los te gooien. We maken nu een lus rond het kasteel, eerst op oplopend asfalt, dan op een lang stuk onverhard. Precies op de overgang en op de top van de helling word ik ingehaald door Michel Ruymen. Een kilometer lang laveer ik tussen de hobbels en bobbels en verlies ik nog twee plaatsen aan Olivier Mahy en Roger Van Langeveld. Zelf heb ik de Waco- juffrouw achter me gelaten. De drankpost is wat ongelukkig opgesteld aan de buitenkant van een rechtse bocht. We duiken een holle weg in waar het op dit uur (kwart voor acht) al redelijk donker is. Ik ben even meer bezig met recht blijven dan met tempo maken. Dat laatste kan weer wel op de ruilverkavelingsweg onder een open hemel aan km 2,7. Mijn Garmin tekent hier tweemaal een snelheidspiek op. Tot mijn eigen verbazing, moet ik eraan toevoegen. Het blijft nu 300 meter vlak voor we aan twee bultjes beginnen op de 900 meter lange weg terug naar downtown Borlez. Ik scroll even door naar km 4,2 waar een primeur wacht voor Filip. Het parcours loopt dwars door de koestal van de “ferme pédagogique” van Jacques Demarneffe. Met mijn pedigree van Luikse challengeloper is dit voor mij geen verrassing meer. Filip zal morgen wel wat te vertellen hebben aan de ontbijttafel.

Intussen zijn we aan de tweede ronde begonnen. Filip 4 minuten voor mij. Hij is op weg naar plaats 14 met een eindtijd van 8 minuten onder die van uw verslaggever. Nog meer te vertellen morgenvroeg. Hij zal met moeite zijn croissants opkrijgen… De loop van vanavond beperkt zich tot twee rondjes. dat is “le minimum syndical” voor een corrida. Maar ik vermoed dat de parcoursbouwers het kasteel van Les Waleffes in elk geval in de ronde wilden opnemen en daarom op een lus van circa 4,4 km uitkwamen. Maar goed dat ze er geen drie ronden van gemaakt hebben, bedenk ik als ik voor de tweede keer de Rue Georges Berotte opdraai. Het wegdek van die Rue heeft de vorm van een bolhoed en ligt me helemaal niet. Ik heb het overigens sowieso moeilijk om de benen rond te draaien. Het vooruitzicht van een tweede doortocht op de keitjes van de Sentier du Corainon helpt ook niet echt. Het applaus van mijn fans is intussen ook uitgestorven. Aan de “ferme” hadden ze zich zelfs in drie groepjes opgesplitst – voor, in, en achter de boerderij – om de indruk van één langgerekte aanmoedigingskreet te creëren. Maar misschien is deze interpretatie maar een hersenspinsel van mij en stonden Griet, Koenraad, Kris, Rudi, Hilda en Marie-Paule gewoon toevallig op die plaats.

Hoe dan ook, ik ben intussen bezig aan het met stenen bezaaide pad tussen de door de droogte verdorde weiden op weg naar Les Waleffes. Zoveel mogelijk de scherpste keitjes ontwijkend om mijn rechterhiel te sparen. Ik drijf het tempo opnieuw op in de Rue Saint-Pierre en probeer mijn cadans aan te houden op de Rue de Borlez langs het kasteel. Dit is vanavond zonder meer mijn favoriete “secteur”. Dan weer een viertal minuten het verstand op nul op de veldweg achter en rond het kasteel. De donkere passage kost me nog meer tijd dan in de eerste ronde. Op het beton zwengel ik het tempo weer aan. En geniet (met mate) op de Rue du Fond de la Maronne. Temeer omdat ik een egaal ritme kan aanhouden. Michel, Olivier en Roger die me een dertigtal regels geleden zijn voorbijgegaan, lopen nog altijd binnen oogbereik. En mijn enige concurrent bij de veteranen 4, Raymond Jungbluth, is nog altijd op veilige afstand. Voor zover ik dat met een vluchtige blik achterom heb kunnen waarnemen. Nu wacht alleen nog de (zo goed als) kaarsrechte Rue de la Croix de Mer. Waar ik tegen opzag bij het bestuderen van het parcours op Openrunner. Maar die in de wedstrijd zelf behoorlijk meevalt. Vooral omdat ik de eerste knik op het asfalt heel goed en de tweede op beton (gewoon) goed verteer. Ik speel even met de gedachte om het hier in de laatste kilometer wat kalmer aan te doen omdat de posities toch lijken vast te liggen. Maar besluit dan toch maar om de spieren nog wat langer te geselen. Raymond is een taaie en zou wel eens ideeën kunnen krijgen. Enfin, mijn categoriegenoot legt zich neer bij de situatie en stuurt me achteraf nog een complimentje : “Félicitations Willy pour ta belle course d’hier. Tu as su maintenir un très bon rythme apres un départ rapide… Bon dimanche !!!” De laatste keer voorbij de koeien. Onderweg zijn er behalve de signaleurs geen mensen te zien. Koeien des te meer. Hier aan beide kanten van de weg. Rechts is beter vertegenwoordigd dan links. Maar dit is dan ook niet het Waalse parlement. De laatste bochten door de hoeve van Jacques. Door een donkere stal. De signaleuse wenst me nog courage voor de laatste dertig meter. De streep – twee strepen eigenlijk – en dan de schijfjes watermeloen en de partjes sinaasappel. Quotering; nipt vier hartjes want een tikkeltje beter dan vorige week in de corrida van Warnant.

Na een gloeiend hete douche in de installaties van Etoile de Faimes schuif ik aan bij mijn fanclub onder de tent van de Djoyeus Bolatis. Daar hebben ze intussen het verschil geleerd tussen jetons en tickets voor de consumpties. De zes podiums passeren de revue. Geen prijzen voor de leeftijdscategorieën. Dan maar hopen op geluk bij de tombola. En zo gaan de twee veteranen 4, Raymond Jungbluth en uw dienaar, alsnog met een fles wijn naar huis. We sluiten de avond af aan de Cortil Jonet waar speed-pedelecs de weg kruisen van transmannen…

(Foto’s: Marie-Paule, Rudi)