zon 07/08/2022 13u * Tour van Spaen (Grote Spouwen) (Victors Cup) * 10,1 km * 00:52:33 * 11,5 * 79/122 * ♥♥♥

De Limburgse organisatoren blijven halsstarrig vasthouden aan de zondagnamiddag als startuur, ook in de zomermaanden. Maar in Spouwen bakken ze het helemaal bruin. Daar worden we om 1uur naar de startgrid geroepen. Dat betekent voor mijn eerste deelname aan de nog recente manche van de Victors Cup een aanpassing van de pre-wedstrijd-routine. Ik combineer dan maar ontbijt en lunch.

We staan dus op een ongewoon uur met een peloton van ruim honderd deelnemers klaar voor de Blondeswinning, een van de vele grote vierkantshoeven in het Bilzerse dorp, in dit geval gerenoveerd tot ontmoetingscentrum. Hoewel we vandaag nog net de aangekondigde hittegolf ontlopen, zal de zomerse hitte en de de brandende zon een bepalende factor worden in het wedstrijdverloop. Op de Sapstraat wordt de nog compacte meute moed ingeblazen door een enthousiaste saxofoonspeelster. Er is op de startstraat en trouwens ook op de rest van het Bilzerse deel van het parcours geen geparkeerde auto te bespeuren. Goed werk van de organisatie en de gemeente. De eerste drie kilometer lopen voornamelijk door het dorp. Kilometer 1 en 2 gaan bergaf en leveren mij meteen tijden onder de 5 minuten op. Die zullen straks van pas komen bij de eindafrekening. Want op de Willesteeg is de speeltijd al voorbij en volgt er tot km 5,7 een paternoster van hellingen, meestal op ruilverkavelingswegen. Wat gebeurt er intussen rondom mij? Mijn achterbuur Martin Kossig die zich de laatste maanden in het grootste geheim heeft voorbereid, maakt zich al snel uit de voeten. Christel Vankrunkelsven snelt me ook voorbij. Haar zus loopt een dertigtal meter voor me. De meeste andere bekenden lopen ver me. En sommige achter me. Misschien komen ze later in het verslag nog voor. Ik hoop van niet want dat zou betekenen dat ik nog verder achteruitboer. Hoe dan ook, na nauwelijks twee kilometer loop ik al afgezonderd. Het parcours is licht gewijzigd (ten opzichte van mijn testloop, bijna een maand geleden). Door mijn verkenningen en enkele wegvergissingen (een gevolg van mijn artisanale parcoursbeschrijving) heb ik een goed beeld gekregen van het wegenpatroon in Grote Spouwen. We gaan nu via de Hennestraat naar de hoofdstraat, de oplopende Grote Spouwenstraat. De parcourswijziging – meer in de dorpskern – heeft hier alleszins niet voor meer toeschouwers gezorgd. Wat wil je? De Spouwenaren zijn op dit uur bezig aan hun “hinnebats”. Toch heeft een straatbewoner het goede idee de nu al puffende deelnemers te verfrissen met zijn tuinslang. Tenminste zij die dit op prijs stellen, …ik hoor daarbij. We draaien voorbij de stier. De sculptuur verwijst naar de vete tussen die van Grote en Kleine Spouwen. Meer wil en kan ik er niet over kwijt. Ik ben trouwens gehaast om op te draaien naar de Herderenstraat waar ik even wat verloren tijd kan inhalen in de afdaling. Door de daarnet vernoemde parcoursaanpassing missen we wel een mooi asfaltweggetje langs de boomgaarden. Nu lopen we via de Koolweg naar de Grammestraat waar zich een aantal fans heeft verzameld.

Ik had al een halve kilometer een vermoeden maar nu heb ik ook de zekerheid dat de jonge Ianthe Bauduin in mijn spoor loopt/liep. Ze gaat me voorbij op de klimmende Koolweg. Aanklampen kan ik niet. Trouwens ik ben nog altijd zoekende naar een goed ritme. Na een scherpe bocht naar rechts lopen we tussen de boomgaarden even terug richting het dorp. Het loopt opnieuw licht omhoog, ook op de eerste onverharde strook die we links inslaan. Ik ben intussen nog door twee andere dames ingehaald. Eerst door Sofie Neven (met grote hoofdtelefoon) en Niki Schepers met wie ik ook in Hoeselt een eind weegs heb afgelegd. Je hebt hier op de hoogste delen van het parcours een mooi uitzicht op de groene omgeving (en de heden ten dage niet meer weg te denken windturbines) maar daar heb ik alleen tijdens de verkenning van kunnen genieten. Vandaag moet ik me dwingen om de grondschilderingen te bekijken die ik vorige vrijdag nog heb bewonderd. In het heetst van de strijd is het zaak geconcentreerd te blijven en de inspanning te doseren. Door het Weerterbosje en in de schaduw weer naar boven, naar het open veld. Niki laat me hier definitief achter (aan de finish een dikke minuut voor me), Sofie zal ik nog wel eens inhalen maar heeft aan de Blondeswinning toch een half minuutje voorsprong. Ik neem gretig het bekertje aan bij de bevoorrading. En giet het over mijn hoofd. Overigens loop ik al enkele kilometers met een droge keel.

We nemen een kleine chicane, net halverwege, waar een groep e-fietsers in toom wordt gehouden door een signaleur. De luide muziek op de kruising der wegen op het plateau galmt gelukkig niet lang na. Ik had het al even in de mot maar Leen Vankrunkelsven, een podiumcertitude bij de vrouwen 40+, verliest terrein. Haar zus is haar al een tijdje geleden voorbijgegaan, nu haal ik haar zelfs in. In de vorige Victors Cup-manches was ze altijd enkele minuten voor me. Ze trekt met haar benen. “Geblesseerd?” vraag ik haar bij het voorbijgaan. “De hamstring” is de verklaring. We lopen door een typische Haspengouwse zonk. Ianthe legt de laatste klimmende meters stapvoets af maar schakelt boven weer op een hogere versnelling over. Tot mijn verbazing zie ik Martin Kossig enkele meters voor me. Bij het oplopen van het onverharde “Boven het bos”- pad, 1,5 km geleden, had hij nog 150 meter voorsprong. In de afdaling naar Membruggen schuif ik voorbij en neem meteen voorsprong. Dat had hij bij onze gezamenlijke opwarming wel voorspeld, maar ik geloofde er geen snars van. Mijn collega-Mergelloper krijgt nog een flinke opdoffer in de resterende kilometers. De (dure?) SQM-installatie noteert een verschil van 4 minuten aan de finish. Tijd om even de organisatoren te bedanken voor de grote ronde die ze voor ons hebben uitgetekend. Daar is in Limburg moed voor nodig. Meestal houdt men het bij rondes. We duiken Mummerke in. Dat is niet alleen een ander dorp maar ook een andere gemeente. De parcoursbouwers laten Kleine Spouwen dus links liggen en zoeken het in het zuiden. Gunnen ze het de “Géete” niet? Dat zijn de Geiten, die van kleine-Spouwen. De lus door het Demerbrongebied biedt wel het voordeel van een vlakke passage en voor mij een kilometertijd net onder de 5 minuten. Achthonderd meter op splinternieuw asfalt. Aan het eind slaat een zittende rij inboorlingen ons gade. Zonder aanmoediging, wel te verstaan. Een jenevertje misschien om de tongen en de handen los te maken? Maar de Waterbond waakt. Dan volgt een lange bocht in het groen tussen de beemden. Dat lijkt bucolisch, alleen houden mijn benen en voeten niet zo van het grof beton dat ons door het laagland voert. Vanaf km 7 zitten we weer in de heuvelzone. Leen VKV haalt me nog een laatste keer in maar moet in de helling van Hamperveld toch weer afhaken. Sofie Neven maakt de omgekeerde beweging. Na het aannemen van een drinkbus van een fietsende fan vindt ze de kracht om mij nu echt achter te laten. Ianthe is weer op wandelmodus moeten overschakelen. Net een keer te veel om mij voor te blijven. Als dat al haar bedoeling zou zijn. Ik overleef met moeite de helling maar kan het tijdverlies weer lichtjes compenseren in de afdaling. Dan middels een rechterbocht (en gelukkig droge modder) naar de Kanunnik Nulensstraat. Opnieuw triest beton. Na het passeren van een kapelletje en twee zwijgzame toeschouwers worden we rechtsaf gestuurd voor een mooi lusje en een lastige knobbel op asfalt. Helaas zijn mij benen al te zeer aangetast om van deze passage te genieten. Op de top laat de tuinslang van een toeschouwer het afweten op het ogenblik dat ik mijn kale schedel heb ontbloot voor een verfrissende waterstraal. Tweehonderd meter verder is er gelukkig nog een drankpost. Waar ik me verslik bij het tweede bekertje. “Nog een kilometer” moedigt de jongeman met het naakte torso, Domien Vanhille, me aan. Hij zal de laatste zijn die me voorbijgaat.

Vanaf hier zal ik de laatste loodjes – en dat zijn hier echt de zwaarste – in eenzaamheid moeten dragen. In het nieuwe parcours ligt nu een tweede onverharde strook. Mijn vermoeide benen ontwijken met moeite de hobbels en de voren op de veldweg. Fotograaf Mark Nelissen wacht ons met zijn telelens op in de schaduw van een dikke boom. Ik wroet me naar boven. Een eenzame oudere man langs de weg weet mijn inspanning naar waarde te schatten. In de aanloop naar de steile uitloper van de Biesterstraat volg ik het voorbeeld van de lopers een eindje voor me en zoek de rechterkant van de weg op. Een fout die ik bij de verkenning niet maakte. Nu ben ik verzeild in de nog steilere binnenbocht. Dan toch maar naar links voor de laatste honderd meter naar de top. Links Willy Hertogen, rechts Marie-Paule, aan fans geen gebrek. En vooral de rij applaudisserende supporters rechts die me net dat tikkeltje extra geven om de laatste meters te overbruggen. Nog 200 vlakke meters op de Sapstraat. Maar mijn kruit is verschoten. Een versnelling zit er niet meer in.

Ik haal nog nipt het tweede derde van het deelnemersveld. Daar kan ik mee leven. Met krek hetzelfde gemiddelde als vorige week in Borlez. Toen heb ik me wat te gul beloond met vier hartjes. Ik zal nu maar naar beneden afronden. Een categorieklassement vermeld ik deze keer niet. Senioren en 40+: laten we er geen karikatuur van maken…

Er is nu volop bedrijvigheid in het “Tourdorp”. De organisatoren hebben hier een groot evenement op poten gezet. Jammer dat één poot kaduuk is. Volgend jaar wel douches, hoop ik? Ik drink nog een fris pintje met Willy Hertogen en Marie-Paule. En we maken kennis met Gertjan Geelen, afkomstig van Sint-Pieters-Voeren en nu lopend onder de vlag van Riemst. Hij heeft net de 15de plaats behaald in de 10 km. Om uit te lopen vergezelt hij dadelijk zijn moeder Godelieve in haar 5km-loop.

(Foto’s: Marie-Paule)