zat 10/09/2022 14.30u * Negenoord Run Dilsen-Stokkem * 10 km * 00:51:26 * 11,6 * 29/60 * 1/6 (65+) * ♥♥♥♥

Al gehoord van Negenoord? U ook niet bekend? Dat zal veranderen nu Jean-Pierre Immerix en uw dienaar een loop hebben betwist in dit natuur-en wandelgebied langs de Maas in Stokkem. We zijn er met 112 voor een 5 en 10 km-loop, voor het merendeel deelnemers uit het Maasland. Het kleinschalig event is overigens pas toe aan een van de eerste edities. De organisatoren Toerisme Dilsen-Stokkem en de Maaslandse Atletiekclub Dilsen hadden de pech bij het opstarten meteen gedwarsboomd te worden door de corona-pandemie. Het getuigt hoe dan ook van moed om een loopwedstrijd voor het grote publiek uit de grond te stampen in het Maasland waar met uitzondering van de Maasrun in Lanaken de grote leegte heerst.

Lot Timmermans van de toeristische dienst heeft voor ons een rondje van 2,5 km uitgetekend in het natuurgebied langs de oude Maas. Doe dat vier keer en je komt aan 10 km. Niet moeilijk, zal je zeggen. Maar dat de afstand nu eens een keer klopt, vind ik wel het uitdrukkelijk vermelden waard.

We beginnen eraan om halfdrie. We hebben net bij het inschrijven een flinke plensbui op het hoofd gekregen en rekenen er dan maar op dat we tijdens de loop van regen gespaard blijven. En zo zal het ook zijn. En genieten we rond de klok van drie van ideaal loopweer. De eerste kilometer op een verhard pad tussen de weiden is zo mogelijk nog idealer. De ondergrond van dolomietsteen – waar ik me na het lezen van de parcoursvoorstelling op de site – zorgen over maakte, blijkt een zege te zijn voor mijn versleten voeten. Na een kilometer moeten we een scherpe bocht – een U-turn – maken op het onverhard om de ontbrekende meters voor de 2,5 km per ronde aan te vullen. Die honderd meter op het gras, in de modder en op keitjes zullen me elke ronde opnieuw tergen. We kunnen op die manier wel de lopers vlak voor ons en vlak achter ons monsteren. Ik zie Jean-Pierre Immerix aankomen, niet ver achter Leon Coninx. Dat zijn hier twee van mijn zes categoriegenoten bij de 65-plussers. En hoewel Leon voor slechts 5 km of twee ronden is gestart, heb ik me toch op hem gericht in het begin van de loop. Ik ben hem dus al voorbijgegaan als ik ook zijn dochter Dorien even verder opmerk. Zij heeft zo’n 20 meter voorsprong. Ik probeer ook in haar spoor te geraken. Misschien kan haar 5km-tempo mij helpen om een mooie 10 km-tijd neer te zetten. Maar een kilometer verder moet ik mijn te ambitieus plan opgeven. Ik ben geen partij meer voor de eerste vrouw 35-plus.

We zijn intussen aan de laatste kilometer van de eerste ronde. Op wat we het tweede deel van het parcours mogen noemen. Het golft hier stevig op en neer en bovendien bestaat de ondergrond nu uit gras met hier en daar een plas en wat modder, en keitjes. Mijn tempo krijgt een deukje van 15 seconden. De eerste ronde zit erop. Speaker Rik Donders – ze kennen hem dus ook aan de Maaskant – geeft ons voor alle zekerheid mee dat we nog drie rondjes voor de boeg hebben. De tweede ronde kost me 20 seconden meer dan de eerste. Ik houd het verlies dus binnen de perken. En slaag er zelfs in krek dezelfde tijd neer te zetten in de derde ronde. De tijdsregistratie van SQM per ronde zegt uiteraard meer dan de tijden per kilometer. En levert mij achteraf het bewijs dat ik mijn tempo mooi handhaaf. Je vermoedt dat wel maar nu zie je het zwart op wit.

Vanaf de derde ronde – als alleen nog de10km-lopers onderweg zijn – is het deelnemersveld ver uit elkaar geslagen. Ik zie twee eenzame lopers voor me op de hoogte in het eerste deel van de ronde. Ik zoek wat afleiding in mijn hoofd door de afstand ten opzichte van de man in het blauw (Ben Soons?) voor me in te schatten. Maar klopt mijn indruk dat ik wat meters heb teruggewonnen bij het keerpunt aan km 8,4 (in de laatste ronde)? Ik verlies overigens nog een plaatsje aan Bert Weetjes (te herkennen aan de kleuren van de Maaslandse Atletiek Club Dilsen). Dat is dan onze derde ontmoeting tijdens de loop. In de eerste twee ronden hield hij zijn dochter Jinthe gezelschap in de 5 kilometer. En zo levert zijn jojo-tactiek hem een vermelding op in Groetum. Op het plateau waar we in oostelijke richting lopen valt de warmte op me. Er is overigens geen waterbevoorrading tijdens de loop. Dat moet volgende keer beter. Hoewel ik er zelf nauwelijks last van heb ondervonden. Ik zie bij het terugdraaien aan het keerpunt dat er zich een groepje gevormd heeft achter me. Als die me inhalen verlies ik meteen een flink pak plaatsen. Wil ik mijn positie behouden – de hoeveelste dat ook mag zijn – moet ik blijven doorduwen. En de steekjes in mijn linkerkuit zal ik dan maar voor lief nemen. Weer zuidelijk nu. Hier zorgt de matige wind voor afkoeling. Achter de bocht aan km 1,3 van het rondje grazen de Galloway-runderen. De Konikpaarden die hier ook thuis zijn, euh, zijn vandaag blijkbaar niet thuis. De fraaie houten brug over. Voor de vierde keer al. En voor de vierde keer hou ik even in uit vrees uit te glijden. Daar is de aarden weg weer. Zonder twijfel het moeilijkste deel van het parcours. Rechts van me spelen enkele watervogels in de oude Maasarm. Links, hoog boven me, is het stil op de Winterdijk. Daarnet zag ik er nog enkele mensen. Op een kilometer van de finish, op een kort heuveltje, houden enkele toeschouwers en een seingever wel nog de wacht. Zowaar een applausje. Ik maak vluchtig kennis met de podiumlaureaten als die mij dubbelen. Ik kijk nog een laatste keer achterom. Het groepje is niet in aantocht. Deze laatste doortocht op het gras en keienpad verloopt beter dan daarnet. SQM bevestigt mijn indruk. Mijn laatste ronde is zelfs de tweede snelste. Nog een laatste bultje en dan mag ik het loopvak links van de kegeltjes inslaan. Over de finish. En daarna weer terug… naar de mevrouw met de medailles. Die heb ik zeker verdiend vandaag. Enkele minuten later komen ook Jos Polders en Danny Zwerts over de streep. Het is nog enkele minuten wachten op Jean-Pierre.

Nu eerst naar de douches van de nabijgelegen voetbalclub. Die hebben we voor ons alleen. Zoals ook een lokaaltje met televisiescherm waar we samen met Jos en Danny de esbattementen in de Vuelta volgen. Zijn de anderen al meteen naar huis vertrokken? Ik vermoed dat de bedrijvigheid aan de aankomst ook snel zal stilvallen. Een tent, een zaal, niets van dat alles. Het bezoekerscentrum De Wissen blijkt gesloten. Toch wel een gemiste kans voor de organisatie. Tenzij ze zich in Dilsen tevreden stellen met het inschrijvingsgeld… De après-course is dus een tegenvaller. Voor het overige een pluim voor de loop zelf.