zon 26/11/2023 10u * Crisnée Jogging des Amis de la Protection Civile * 9,6 km * 00:55:15 * 10,4 * ??/?? * ??/?? * ♥♥

Voor het vertrek naar Crisnée heb ik er al geen goed oog in. De communicatie van de nieuwe loop is summier en maar enkele dagen voor de start beschikbaar. En de parcourskaart is zo goed als onbruikbaar. We zullen dus ter plekke en in real time moete ondervinden wat de “Vrienden van de Civiele Bescherming” voor ons in petto hebben. Maar Crisnée is dicht bij huis en ik heb wel zin in een wedstrijdje. Dus, waarom niet? Bovendien ga ik ervan uit dat de Protection Civile over de geschikte accommodatie beschikt om ons in de beste omstandigheden te ontvangen. Valt dat ook even tegen, als we daar aankomen. De inschrijvingen en de après-course vinden plaats in twee “nood”tenten. Geen pretje met dit ellendige weer. Als klap op de vuurpijl zijn er ook geen douches. Bang dat de kleedruimte, die er ongetwijfeld is in de moderne hallen, straks wordt vuil gemaakt door de modderduivels na hun ronde in de Haspengouwse leem? Maar waarom dan organiseren? De initiatiefnemers hebben overigens al in 2020 een eerste poging gedaan die toen evenwel door corona werd gefnuikt. Oh, nog dit: wie vragen heeft bij de vraagtekens in de gegevensbalk bovenaan… zal antwoord krijgen op het einde van dit verslag.

Hoewel er nauwelijks publiciteit is gemaakt voor de eerste jogging van Crisnée, staat er toch een flinke groep looplustigen aan de start. Ik heb een opwarmingsrondje gemaakt in de koude miezerregen. Nu is het wel droog en dat zal het ook blijven tijdens de loop. Alles bij elkaar goed weer voor een herfstloop. Ik sta nog met enkele Limburgers te ouwehoeren als de groep plots in beweging komt en de start dus blijkbaar al gegeven is. Fotograaf Louis Maréchal die kiekjes staat te maken tussen de lopers moet zich ook uit de voeten maken. De eerste kilometer door het dorp Kemexhe – waar de kazerne van de Civiele Bescherming zich bevindt – is dalend en zorgt meteen voor een leuk tempo rond de 5’30”. Dat is zowat het snelste wat ik nog mag verwachten. We steken de brede Chaussée Verte over… en dat roept bij mij al meteen vragen op. De hele meute kruist de steenweg zonder bescherming van signaalgevers. Ik zie wel een oranje hesje 200 meter verder. Daar zal de officiële oversteekplaats geweest zijn maar de ongeduldige lopers zijn dan al aan de overkant. Gelukkig is er weinig verkeer… We zijn dus veilig(?!) en wel aan de westzijde van de Chaussée Verte en beginnen aan een lus van zo’n 5 km voor we weer diezelfde steenweg bereiken. Maar daar is de oversteek beter geregeld…

Mario Smolders, die samen met mij is vertrokken en die je ongetwijfeld hebt opgemerkt op de eerste foto, neemt nu afstand van me en zal gedurende kilometers zo’n 30 meter voor me uitdraven. Op smalle kronkelende paden in het groen, meestal op asfalt, met een enkele strook over gras. Ofwel over rechte betonwegen, zeg maar ruiverkavelingswegen. De wind heeft hier vrij spel maar houdt zich wel nog wat in. Maar goed ook, want ik loop al snel afgezonderd. Kort achter me is er zo goed als geen beweging. Het rondje bevalt me voorlopig wel. Na de passage aan de speel- en sportterreinen komen we voorbij de Ecole La Buissonnière. Ik ben voor het eerst in deze contreien en probeer ook de omgeving in mij op te nemen. Ik moet mezelf oppeppen om mijn tempo vast te houden. Dat is voorlopig alleszins niet hoog genoeg genoeg om mijn achterstand goed te maken op Mario. Het reliëf is licht golvend. Zo moeten we weer klimmen in de richting van een imposante watertoren in donkere baksteen. Die dreigend afsteekt tegen de grijze lucht. Een ideetje: een verbroedering met Heukelom, ook een watertorendorp. We lopen echter niet tot aan de Château d’Eau (in het Frans hebben ze een chiquere naam voor watertoren) maar worden linksaf gestuurd, weer door de velden, tot we opnieuw de bebouwing bereiken. We zijn in Fize-le-Marsal. Rechtdoor aan het kruispunt? Het zal wel. Gelukkig heb ik nog spoorzoekers voor me. Want een signaalgever is hier niet te bespeuren. ( Zoals daarstraks op de Chaussée Verte, ook niet echt volgens de regels.) We lopen langs een indrukwekkende Haspengouwse vierkantshoeve. Het gaat verder bergafwaarts over beton, weer in het veld. Aan een rechterbocht wacht de bevoorrading op ons. Die heb ik niet nodig; Wat ik me wel afvraag: waar is hier de splitsing tussen de 5 en de 10 km? Ik heb die alleszins niet opgemerkt.

Net op km 5 draaien we links een smal pad in. Zal ik dan toch voordeel kunnen halen uit de trailschoenen die ik heb aangetrokken op aanraden van de organisator? Dat was overigens een van de weinige concrete aanwijzingen die ik heb kunnen vinden. Afgezien van de beschikbaarheid van “bonne bière et pains saucisses”. Die ik niet zal nuttigen om redenen die straks duidelijk zullen worden. Een kilometer onverhard dus, op hobbelig gras bezaaid met takjes en twijgjes. Stijgend bovendien, ideaal dus om Mario eindelijk in te halen. Ik maak alleszins al wat achterstand goed, terwijl ik de drang weersta om, zoals twee andere lopers, even mijn blaas te ledigen. Even een korte glibberige afdaling – die ik, ondanks mijn aangepast schoeisel, uiterst voorzichtig neem. Dan weer klimmend op het beton naar een lange dalende rechte weg, weer in het veld, waar ik het hoogste tempo haal van de hele loop. Mario volgt niet als ik hem dan uiteindelijk bijbeen. Tweede doortocht op de Chaussée Verte, nu in tegenovergestelde richting van daarstraks. Ik heb het moeilijk op een kort klimmetje. Mario komt weer dichter, ik hoor de takjes kraken onder zijn voeten. Ik kan weer wat meer afstand nemen op een nieuwe lange passage in het gras en daarna door een bosje. Het blijft uitkijken naar de linten die de route aangeven. Voor me is niemand meer te bekennen. Km 9,1: en nu? Geen pijl op de grond of op een boomstam. Rechtdoor kan niet. Links door een hekken, rechts naar een weg? Ik sta stil, Mario kiest dan maar voor de weg. Verkeerd… stel ik vast aan de aankomst als ik andere lopers plots vanaf de parking naar beneden zie draaien en als Christian Vandevenne na me eindigt. Hij had aan km 5 nochtans een comfortabele voorsprong. Mario is weer achtergebleven op de (vermeende) laatste kilometer naar de finish. Ik zoek naar de streep .. en houd dan maar halt achter de tent en voorbij de worstenkraam. Een streep? Euh, er is geen streep. Geen tijdsregistratiematten, ook dat nog. Ik keer dan maar terug naar de Trakks-boog om te checken of mijn nummer wel genoteerd is. En uit mijn ongenoegen over de verwarrende want niet meer bestaande parcoursaanduiding (“weggespoeld door de regen”). Daar heb ik een kwartier later alweer spijt van. Uiteindelijk zou je als loper elk wedstrijdinitiatief moeten toejuichen. Een betere voorbereiding en begeleiding door ervaren organisatoren is wel op zijn plaats. Volgend jaar beter?

Ik heb tot nu toe nog geen uitslag gevonden. Benieuwd of die er zal komen. Ik ben (gelukkig (?!) niet de enige die verkeerd is gelopen. Mijn tijd klopt sowieso niet want ik heb tussen de 500 en 1000 meter “gestolen”. In elk geval eindigt de nochtans aangename loop op een lullige manier. Ik haast me terug naar huis, voor een warme douche. Bert Ernest is ook spoorslags teruggekeerd. Zoals ook Carlos de Almeida die zelfs niet gestart is en zijn looptenue in de auto heeft gelaten. Marie-Paule die mij tevergeefs opwacht in de hal van de Civiele Bescherming is danig onder de indruk. Niet van mijn prestatie maar van het materiaal van het interventieteam. De twee ongebruikte drankbonnetjes zijn voor Nicolas Bynens die dan toch een prijs verwacht…