zon 19/11/2023 10u30 * Thier à Liège * 6,7 km * 00:42:54 * 9,4 * 52/102 * ??/?? * ♥♥

Het kan dus toch, een trail die mij bevalt. Die ontdek ik in Thier à Liège, aan de noordelijke rand van de Luikse agglomeratie. Voorwaarden: de loop mag niet te lang zijn en ik moet er starten zonder prestatiedwang. Ik heb vooraf de 10 miles uit mijn hoofd gezet en gekozen voor de korte loop van 7 km. De “petite course” vermijdt de twee terrils die hier de omgeving beheersen maar biedt nog genoeg reliëf en variatie om er een leuk maar uitdagend sportuurtje van te maken.

Ik ben ruim op tijd aan de Ecole Primaire, een troosteloos schoolgebouw in een grauwe volkswijk. Hier zal (uiterst ) links wel wat stemmen rapen bij de verkiezingen, denk ik zo… en kijk wie daar aan de start staat, PTB-voorman Raoul Hedebouw. Voor een selfie met de volkstribuun bent u overigens aan het verkeerde adres in dit bloedserieus blog… Ik zie verder nog veel andere bekende gezichten aan de start, de meesten overigens voor de lange loop. Ik heb me deze keer vooraf ingeschreven maar dat levert me alleen een verfrommeld nummer op dat de eerste wereldoorlog lijkt te hebben meegemaakt…

Een kort rondje, overigens nog korter dan de officiële afstand van 7 km, dat lijkt een makkie voor de beschrijving. Maar het parcours kronkelt zo fel dat ik hier en daar de kluts zal kwijt geraken. Ik heb wel een idee van mijn vorige en enige deelname in 2011, nog in de helaas te korte bloeiperiode van mijn “Luikse” carrière. En het toeval wil dat ik nauwelijks enkele weken geleden hier een tiental trainingskilometers gelopen heb met Nicolas Bynens, op diens thuisparcours, en met Servais Halders. Die verkenning van wat ik op Strava “Liège verte” heb genoemd, levert me enkele aanknopingspunten op.

We wachten met zijn allen, ook met het grotere peloton voor de 10 Miles, op het startschot. Noodgedwongen in een lange rij op het smalle voetpad. In de achterste gelederen zal ik dat startschot niet horen. Plots komen de wachtenden voor me in beweging. Ik volg ze dan maar. Gedurende een kleine kilometer bergafwaarts, langs de Boulevard Ernest Solvay. Na een kort klimmetje tussen de huizen gaat het nog steiler bergaf op een smal wandelpad. Ik houd hier licht in, beducht als ik ben voor de gladde kasseitjes. Na 1200 meter is de speeltijd voorbij en krijgen we een eerste zware klim voor de voeten: 300 meter volgens mijn Garmin, maar door de +10 – percentages, lijken die veel langer te duren. Ik wissel enkel woorden met Richard Mathot (10 mijl) en Bert Ernest (7km) en zwoeg naar boven. Ik kan nog net in looppas blijven en probeer boven een gepast tempo te vinden. We maken nu een lus rond het Château Bernalmont (mij sinds enkele weken bekend, na de sightseeing met Nicolas) op goed lopende asfaltwegen. Deze 1,5 km zullen achteraf de makkelijkste blijken van de hele ronde. Ik loop in mijn eentje en houd mijn eigen ritme aan. Dat ligt alleszins niet hoog genoeg om plaatsen te winnen. Het gaat overigens ook weer wat omhoog tussen het groen links en enkele huizen rechts. We komen op het einde van de lus – daar is ook de bevoorrading en Pascal Julin die ik daarnet ook heb gezien. We draaien nu een smal pad in, waar ik ook met Nicolas gelopen heb. Dat is achter het golfterrein van Bernalmont. We zijn intussen bezig aan de derde kilometer. De modder op de single track noopt tot enige voorzichtigheid, te meer omdat ik mijn nieuwe schoenen in de mate van het mogelijke wil sparen. Intussen is er weer een lichte “dénivelé positif” in het parcours geslopen. Ik hou me zelf gaande maar hoge gemiddeldes zal ik hier niet scoren. De cijfers op Garmin bevestigen achteraf dat ik zelfs de 6’30” per km niet haal. Niet dat ik me daar zorgen over maak. Dit moet het gevoel zijn van “courir pour le plaisir”. Plots hoor ik een fietser achter mij. Dat blijkt de voorrijder van de 10 mijl te zijn. De grote loop deelt even het parcours met de 7km. Daar is Dorian (Fintolini), de koploper en de latere winnaar van de 10 mijl. De tweede en de derde loper zullen me ook nog inhalen. Via een klein steegje komen we weer in de bebouwing, langs de kerk van de Saints Victor et Léonard, ook op de route van Nicolas. Ik heb dan toch de dame met het oranje geverfde haar ingehaald die al enkele decameters tekenen van verzwakking toonde. Dan gaat het over het beveiligde voetpad van de Rue du Haut Pavé naar de Rue de L’Ermitage. Maar we kunnen niet genieten van het asfalt maar moeten ons een weg banen op een hobbelig voetpad op grind en even verder door de graszoden. Met andere woorden snelheid kunnen we hier niet halen. Die haal ik merkwaardig genoeg evenmin op de dalende wegen in de bebouwde kom van Thier, ook niet in de haarspeldbocht van de Rue Thier à Liège. Ik zal me dan maar tevreden stellen met het genot van de leuke passage in de dorpskern.

Precies aan km 5 zijn we op het laagste punt en worden we een trap opgestuurd. Die trap heeft zelfs een straatnaam, de Rue de Herstal, en is vooral steil. Na de eerste reeks trappen die ik nog lopend kan nemen, moet ik toch stapvoets naar boven. Kilometer 6 kost me bijna 8 minuten. Ook na de trappen blijft het klimmen. Het duurt tot we weer aan de Boulevard Ernest Solvay zijn, dus dicht bij de finish, dat we weer enkele vlakke meters voor de voeten krijgen. We maken nu nog een lusje in het groen (waar daarstraks de jeugd zich uitleefde op de 1,7 km). Eerst dalend over de herfstbladeren. Ik heb de twee mannen die me op de trappen zijn voorbijgegaan weer ingehaald. Ik word wel even opgehouden op het smalle pad maar kan ze net voor het laatste knikje omhoog terug naar de Boulevard toch achterlaten. Ik kijk nog enkele keren achterom op het brede grindpad maar word niet meer verontrust van achter uit. Grootvader en kleinzoon Guido en Robin Vrancken zien me voorbij komen langs de bank waar ze op Jo wachten die bezig is aan de laatste mijlen van zijn wedstrijd. Ze zullen nog eerst Beny Stulens kunnen toejuichen.

Ik eindig zo’n twee minuten na Christian Vandevenne en heb dezelfde voorsprong ten opzichte van Jean-Pierre Jans, Dat zijn de enige veteranen 4 die ik ken in het pak. De oudsten zijn wij niet, bijlange niet. Er is ook nog de onverwoestbare Calogero Mauro. Voor de korte loop zijn er geen categorieën, tenzij jeugd en “débutants” (waar ik vandaag bij hoor) en dus ook geen prijzen. Calogero torst wel fier een geschenkmandje, zie ik achteraf. Mogelijk geniet hij van een voorkeursbehandeling… die hij verdient, zeker na een nachtje feestvieren op de soirée van de Challenge condrusien. Mijn gemiddelde valt me in eerste instantie wat tegen. Maar mijn plaats, bijna in de helft van het deelnemersveld, plaatst het tempo in een ruimer kader en geeft me al wat meer voldoening. Ik vermoed overigens dat mijn trainingsvolume wel wat hoger zal liggen dan dat van de gemiddelde loper in het tweede deel van de uitslag. Hoe dan ook, ik keer tevreden terug naar huis…