zat 19/10/2019 15u30 * Sint-Truiden Asster Estafettechallenge * met Bart Maes * 01:00:00 * 7 – (samen) 14 * 13,4 * 17/55 * 4/7 (Heren 110+) * ♥♥♥♥

Mijn eerste zorg vanmiddag, op weg naar Sint-Truiden, is of ik überhaupt zal kunnen starten in de Asster-estafette. Ik heb bijwijlen bonkende hoofdpijn maar besluit dan toch om de verplaatsing te maken. Ik ben officieel ingeschreven en wil de organisator en mijn ploegmaat niet in de steek laten. Het belangrijkste nieuws van vandaag is overigens al voor de wedstrijd te rapen. Jos Biets staat aan de start.

We kennen Jos als de onvermoeibare mede-organisator en werkkracht van de Hesbignon- en de estafettechallenge. Zijn actieve carrière ligt echter al jaren achter ons en heb ik zelf ook niet meegemaakt. Maar bij mijn aankomst op de wedstrijdlocatie merk ik Jos meteen op in korte broek en sportvest. Het is hem dan toch menens. Het blijkt Albert Vandensavel geweest te zijn die de grote Truienaar heeft overtuigd om samen met hem ploeg te vormen in zijn thuishaven Sint-Truiden. Jos onderhoudt zijn conditie weliswaar met korte oefenloopjes maar stelt die ook weer zwaar op de proef met rijkelijke hoeveelheden bier na afloop van de Hesbignon en andere wedstrijden. Nu vraagt hij zich toch met een bang hartje af hoe zijn (her)optreden zal aflopen. Het lopend gedeelte ervan eindigt alvast na drie ronden.
Wie thuis is in de estafettechallenge kent het psychiatrisch ziekenhuis Asster in Sint-Truiden want dat is de locatie van de zevende manche van het aflossingscriterium. Als we op de site aankomen, is Roland Vandenborne bezig aan de laatste inspectie van het rondje. Hij plaatst dranghekkens en spant nog enkele linten aan. Bij de noeste werkers herken ik ook Hubert Wilderjans. Andere, mij niet bekende, medewerkers zijn druk doende de aankomstboog op te pompen, sinaasappelen te snijden en andere voorbereidselen te treffen om het ons hier vanmiddag naar de zin te maken. Mijn ploeggenoot is ook al volop in de weer. Dat is niet minder dan de facilitair manager van Asster, Bart Maes. Voor mij een hele eer, voor hem een een (hopelijk) waardige vervanging voor zijn geblesseerde vaste maat Hugo Mertens. We zijn bij de eersten aan de inschrijvingstafel, zelfs voor de officials achter de tafel hebben plaatsgenomen. Alleen Marc Nelissen is al aanwezig. Hij hoopt in laatste instantie nog een ploegmaat te vinden. “Komt in orde” zegt Jos Biets. Marc wordt gekoppeld aan Richard Driesen. Die ploeg zal in onze buurt eindigen. Ik begin snel met mijn verkenning van het rondje en vooral met een test van mijn eigen fysieke toestand. De schokken bij het lopen bezorgen me alleszins geen bijkomende “kop”zorgen. Nu hopen dat de benen ook meewillen. Tijdens mijn inlooprondjes kan ik alvast genieten van het mooie decor waarin we mogen aantreden. In een afgesloten domein in het groen, op de grasperken en op de nette paden en wegen tussen de gebouwen en de paviljoenen van het centrum. Als oud-werknemer heeft Roland natuurlijk bevoorrechte contacten met het centrum en als een van de directeurs dan zelf een liefhebber is, zit je gebeiteld. Helaas is een mooie locatie en een perfecte organisatie zoals vandaag geen garantie voor een groot deelnemersveld. Roland en Bart kunnen een gevoel van ontgoocheling niet verbergen. Overigens lopen we weer voor een goed doel, dat is vandaag de belevingstuin van het centrum.
Het peloton van 52 man vertrekt op een van de zijpaden tussen het gras. Mijn ploegmaat Bart moet (wil) als eerste aan de bak. Ik stel me op tijd op aan de boog om de eerste stokwissel niet te missen, zoals in Alken. In de derde ronde overkomt het me toch nog. Even onoplettend door een gesprek met een toevallige buur en we verliezen enkele seconden. De eerste lopers zijn een minuut of drie weg. Opletten voor een rood shirt en dan de juiste man kiezen, een lang en mager type. Ik geef een teken aan mijn aanstormende ploegmaat, neem de stok over en ben weg voor mijn eerste ronde. Ik verteer de heuveltjes goed en stel vast dat hoofd en benen redelijk in orde zijn. En loop meteen mijn snelste kilometer. Richard Driesen had een goede haas kunnen zijn als hij zijn eerste ronde niet nog sneller had afgelegd. Te snel blijkt, want in de volgende ronden blijft hij achter me hangen en in het tweede deel haalt hij ook mijn kilometertijden niet meer. In de tweede ronde duikt Nathalie Van Oosterwijck (nu bij ATLA?) naast me op. Maar ook deze haas is te snel en zij kan haar tempo wel handhaven. Waar is de tijd dat we samen over de streep gingen?

Tot ronde 3 kan ik onder de 4’30” blijven. Uiteindelijk is het verschil tussen mijn snelste en langzaamste kilometer 10 seconden. Mijn ploegmaat Bart Maes is telkens 20 tot 25 sneller en trekt ons zo, als laatste ploeg, over de limiet van 14 kilometer. Want het parcours, hoe aantrekkelijk ook, begint na enkele ronden zijn tol te eisen. Van de 12 bochten onderweg zijn er zo’n 4 of 5 die zelfs de snelste deelnemer tot stilstand brengen. De “heuvelzone” tussen 250 en 500 meter is bezaaid met enkele bultjes die almaar zwaarder lijken te worden. Vooral de eerste helling en de uitloper op de Kersenstraat roepen de al te enthousiaste starter snel tot de orde. Ook de wind laat zich niet onbetuigd in het eerste deel van het parcours. De regen daarentegen laat Sint-Truiden ongemoeid. Eens boven de laatste bocht op het gras genomen is het tijd om een versnelling hoger te schakelen. Nog een laatste bobbel (die fotografe Nadine Claessens de gelegenheid biedt op een kikkerperspectief) en dan op het asfalt op zoek naar het toptempo. Twee haakse bochten zijn de inleiding op de laatste honderdvijftig meter, eerst op gras, daarna op asfalt naar de boog. In ronde 3 komt de latere winnaar Michiel Vanholst langs. Twee ronden later doet zijn ploegmaatje Jet Driesen hetzelfde. Nog acht andere koppels dubbelen ons een of tweemaal. Als laatste Jaime Guijo Fernandez (Foto 3).
Ronde zeven, de laatste, alleszins voor mij. Ik hoor de speaker de laatste minuten aankondigen. Ik zal ergens onderweg stranden, neem ik aan. Ik spits mijn oren om het eindsignaal niet te missen. Is dat een schot, een fluitsignaal, een opgeheven vlag van de afstandmeters aan de checkpoints? Geen idee. Ik ben hier nu buiten het bereik van de luidsprekers en in de weinige aflossingswedstrijden die ik heb betwist, was ik telkens in de buurt van de start-finishplaats. Daar is mijn gemeentegenoot Peter Beirinckx. Die ga ik een ronde aan het geblesseerde en met een stevige bandage omwikkelde been lappen. De wind haalt nog even flink uit op de klinkers aan het bordje van de 200 meter. Dat belet Piet Neven niet om mij ter plaatse te laten. En zo verdient ook de derde Riemstenaar in laatste instantie een plaatsje in dit verslag. Het klimmetje aan m 250 doet extra pijn. Gelukkig is het de laatste keer.

In de afdaling dwing ik mezelf nog eens tot een versnelling. De voorlaatste scherpe bocht. De finish ligt hier vlak voor ons maar we moeten nog een lusje maken. In de laatste scherpe bocht maak ik plaats voor Michel Wolfs die zijn komst al met hevig gehijg heeft aangekondigd. Met Jeroen Santermans hoort hij bij een van de drie teams die ons op twee ronden zetten. Ik heb nog vijftien seconden voor de afdaling op het gras en de laatste brede bocht. Zou het dan toch nog lukken, kilometer veertien? Ik moet u en mezelf niet langer in spanning houden. Het lukt. We hebben zelfs nog tien meter overschot. Dank zij mijn ploegmaat, mijn eigen verdienstelijke prestatie… en een zwakkere bezetting halen we plaats 17, binnen het eerste derde van het peloton. En zo loopt mijn risicovolle gok om toch van start te gaan nog goed af.
De sportdag eindigt traditioneel met de prijsuitreiking, de tombola en minder traditioneel maar daarom niet minder lekker met een beker soep.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Bewaar deze foto. De verrassingsact van de dag :Jos Biets in actie. Foto 2 van Nadine Claessens: Stokwissel van ploeg 55. Bart Maes in het rood. Foto 3: Loper 55a, links op ee