zat 04/10/2014 16u * Ambiorix Run Tongeren (Victors Cup) * 10 km * 00:44:35 * 13,6 * 46/88 (Mannen) * ??/??? (55+) * ♥♥♥
Een prachtig atletiekstadion biedt het decor, de sponsor heeft een BMW 2 Active Tourer voorgereden, de hagelnieuwe vlaggen wapperen feestelijk: hier is een toporganisatie aan het werk. De herfstzon geeft extra kleur aan deze laatste manche van de Victors Cup in het Sportcomplex de Motten in Tongeren.
Ik heb vandaag geen afgelijnde doelstelling. In mijn leeftijdsklasse moet ik het opnemen tegen mannen die nog maar enkele jaren de leeftijd voor het rijbewijs hebben, hier is voor mij geen eer te behalen. Ik heb me dan maar voorgenomen om een bekende te volgen. De keuze valt op Francis Loyens van de Riemsterse Mergellopers. We starten samen met Ludo Ramakers achterin de groep. Die is zo’n 120 eenheden sterk. En daar moeten de meeste Limburgse organisatoren mee tevreden zijn, de vrijetijdsjoggers uit onze provincie lopen niet echt warm voor competitie. En de man die er altijd is, Jean-Pierre Immerix, heeft wegens ziekte verstek moeten laten gaan.
Bij het buitenkomen van het stadion trekt Francis onmiddellijk door. Hij gaat het nog eerst eens bekijken, zegt hij zelf, maar mij doet het tempo meteen pijn. Al bij de eerste bocht naar de Kastanjewal protesteren de benen. Maar ik wil voorlopig blijven volgen in de hoop dat de volgende kilometers enige beterschap zullen brengen. De lussen in het parcours bieden ons de gelegenheid de (veel) snellere collega’s voor ons in volle actie te zien en onze snelheid (of beter traagheid) in te schatten. Twee voorbeelden: na 1,2 km heeft Christophe Castermans (zesde) een voorsprong van 1,8 km; na 3,9 kilometer loopt Ronny Hertogen (zoon van Willy, elfde) 0,8 km voor me uit.
Het is sowieso niet eenvoudig om in dit beperkte en dus betere deelnemersveld de eerste helft van de uitslag te halen. Dat zal uiteindelijk nipt lukken, tenminste als we de vrouwelijke deelnemers meetellen. We nemen vanuit de Motten de kortste weg naar het natuurgebied De Kevie. Daar trekken we een driehoek waarvan de kortste zijde gevormd wordt door een smal pad tussen de hagen. Er zit nauwelijks niveauverschil in het parcours. Hier moet ik niet rekenen op een afdaling om de benen even te ontspannen. Na 3,5 kilometer lopen we via de Dijk naar het Mottenpark. Ik vind het niet leuk, ik “like” het niet, dit stuk. Jos Biets en Eline die hier geposteerd zijn zorgen voor enige afleiding. Met ons tempo tussen 4’20” en 4’30” halen we wel heel wat collega’s in. Naar het einde van de eerste ronde toe ben ik samen met Francis zo’n 40 plaatsen opgeschoven. Dan gaapt er een gat van een vijftigtal meter met de lopers voor ons. Ik pep Francis op om ook “de blauwe” bij te benen. Na een baanronde in het stadion beginnen we onder de aanmoedigingen van Guido Vrancken aan de tweede ronde. Francis begint het moeilijker te krijgen. Hij is door beroepsbezigheden pas in laatste instantie in Tongeren aangekomen en heeft zich niet optimaal op de wedstrijd kunnen voorbereiden. Niettemin kunnen we ons tempo handhaven. In de Kevie halen we de bovengenoemde “blauwe” bij. Ah, nog een kennis uit mijn vorig leven, Wim Paulissen. De fysiotherapeut/kinesist kampt met steken in de zij. In het smalle Keviepad na 7 km moet Francis loslaten. Ik ga op zoek naar Tony Deneuker. “Het zal niet voor vandaag zijn” hijgt Tony als ik hem op het fietspad voorbij steek. Het blijft harken om het tempo te houden. Wie mijn woorden niet gelooft, kijkt naar de beelden van fotograaf Mark Roosen hier. Bij de lopers die ik in de tweede ronde voorbij ga zijn ook Gavina Dettori, Elena Spagnoletti, twee dames die vanwege hun prestatie (4de en 5de) en hun melodieuze naam een plaats verdienen in dit verslag.
Van de top drie bij de dames heb ik alleen nummer drie Nathalie Van Oosterwijck een goede minuut voor me uit zien draven in de buurt van het stadion. Bij de tweede passage op de Dijk kan ik nog een plaatsje opschuiven. De laatste kilometer in het park loopt wat vlotter. Hier kan ik nog 4’20” uit de brand slepen. Maar Marc(ske) Nelissen in groene tenue voor me is onbereikbaar. Paul Esters heeft een halve minuut voorsprong. De vaart wordt nog eens helemaal gebroken door een haakse bocht op 200 meter van de streep. Ik trek nog een laatste keer op. In een poging om de laatste bocht vloeiend aan te snijden scheer ik langs de niets vermoedende Els Thonon en dochter door. Met de aanmoedigingen van de familie Vrancken en bevriende lopers en de felicitaties van omroeper Rik Donders op de achtergrond loop ik over de streep. Ik word gescand (nu ja, mijn nummer) na 44 minuten. Francis Loyens eindigt luttele seconden achter me.
Na de prijsuitreiking met onder meer de onvermijdelijke Jo Vrancken en de onverslijtbare Marc Maurissen heb ik de eer de middag af te sluiten in hogeschoolgezelschap. De meeste deelnemers zijn al vroeg naar huis, in de kantine wachten nog heel wat tombolaprijzen op hun winnaars. Ik hoor een luide “oef”. Het is een zucht van opluchting van organisator Christophe Roosen die zijn eerste Victors Cup met succes afsluit.
(Foto’s Eddy Defrère. Foto 1: Met Francis Loyens bij de eerste doortocht in de Kevie. Foto 2 : Paul Esters.)
