zon 17/08/2014 10.10 u * Raeren * 22,5 km * 01:52:11 * 12 * 31/76 * 2/3 (60+ officieus) * ♥♥♥♥

Raerun, wat een rare naam, hoor ik jullie zeggen. Toch niet, als je weet dat het een run is in Raeren, de laatste Belgische gemeente, net voor Aken. Er staan voornamelijk Duitstaligen – Belgen en Duitsers – aan de start, aangevuld met Nederlands-Limburgers, enkele verdwaalde Vlamingen en vier Belgische Zuid-Limburgers.
Ik heb de laatste weken enkele geslaagde trainingen van 2 uur afgewerkt en deze halve marathon “plus” in een mooi loopgebied past precies in mijn loopagenda. De laatste twijfels over al of niet deelnemen worden weggenomen als ik verneem dat twee maatjes van de Challenge van Luik, Jo Vrancken en Stijn Vanderbeuken, ook naar het oosten des lands zullen afreizen. Hun chauffeur is Christophe Castermans, eveneens uit Tongeren en leider bij de M35 in de Haspengouwchallenge. Dadelijk meer over dit illustere trio. Andere oude bekenden zijn Roger Rousseau en Marc Heuschen, op een blauwe maandag, zondag eigenlijk, trainer van de Zweitlanceurs. Ex-politicus en liefhebber van langere afstanden op een uitdagend parcours Patrik Vankrunkelsven is ook een van de 76 vertrekkers van de 22 km-loop.

Ik wil de Raerun als een doorgedreven training aanpakken en start dus behoudend. Na nauwelijks enkele honderden meters begint het klimwerk al en na drie kilometer hebben we al op verschillende soorten ondergrond – asfalt, gras, kasseien, bosgrond – onder de zolen gevoeld. Het parcours golft op en neer. We krijgen ook enkele korte stekelige hellingen voorgeschoteld. Na 5 kilometer is de gebruikelijke pijn in mijn rechterkuit verdwenen en voel ik me in mijn sas op de wegen tussen de weiden en de bossen. Ik neem in laatste instantie de goede afslag voor de 22 km, ondanks een ongelukkig geplaatst bord en een dromende signaleur. Enkele snellere deelnemers moesten hier op hun stappen terugkeren. Waar ik aanvankelijk een gemiddelde van 11 km voor ogen had merk ik dat tegen de 12 km aanzit terwijl we het hoogste punt van het parcours rond km 13 nog niet bereikt hebben. Ik ben in de laatste kilometers een tiental lopers voorbij gegaan. In dit beperkte deelnemersveld liggen de posities voorlopig vast. Voor me zie ik een blauwe en een gele. De gele lijkt wat terrein te verliezen, misschien wordt hij mijn volgend mikpunt. Ik hoor al enkele kilometers gebabbel achter mij. Twee roden volgen mij. Dat zijn leden van de Aachener TG, die hier met een hele delegatie aanwezig zijn. Op een lange licht oplopende strook in het bos verstomt het gepraat. De twee hebben blijkbaar beslist om de witte voor hun (dat ben ik) nu maar eens voorbij te gaan. Hun tempo ligt een ietsepietsie te hoog voor me maar ik ben niet van plan de twee dertigers zo maar te laten lopen. Boven, op het biljartvlakke fietspad, kan ik zelfs nog een tijdje het tempo aangeven. We hebben nu drie kwart van de afstand achter de rug. We hebben intussen de gele van daarstraks bijgebeend. Die heeft het trouwens te druk met filmen … Zijn filmpje staat hier. (Kijken onder Raerun, video) Jammer dat je door de schokkerige beelden mijn vloeiende loopstijl niet ten volle kan bewonderen. Ik ben nog aan het genieten van het “abwechslungsreiche” parcours als we door een – ditmaal alerte – signaleur na een scherpe linkse bocht een smal en hobbelig pad worden opgestuurd.

Even later wordt het nog linker als we ons een weg moeten banen op een geïmproviseerd graspad over vervaarlijke boomwortels. “Dit is de Condroz” gaat het door mijn hoofd en mijn liefde voor de Raerun koelt plots met een aantal graden af. Ik ben de twee Aachener TG-Jungs intussen weer voorbijgestoken tot er zich weer een nieuwe felle en moeilijk beloopbare klim in het bos aandient. Ik laat de friste van de twee – Christian Lambertz lees ik in de uitslag – voorbijgaan. De tweede blijft achter me hangen. Christian zal niet meer op zijn maatje wachten en eindigt een plaats voor me. Ook de blauwe hebben we ingehaald en achtergelaten. Die torst geen videocameraatje maar een rugzak mee. Ik wissel voor het eerst enkele woorden met de nummer 2 van de roden, Volker Schmitz. Hij blijkt het parcours te kennen. Dat is nodig want in een park hebben de signaleurs een gezellig onderonsje terwijl wij onze weg zoeken tussen de linten. Een trappenpartij leidt ons nu langs een kruisweg. De organisatoren houden wel van symboliek. Het venijn van deze loop zit in de staart want we moeten opnieuw een steile grashelling over. Ik sta bijna stil maar mijn gezel Volker heeft ook geen klassementsambities meer en blijft achter me. We zijn nu weer in de bebouwde wereld. Ik werp een blik op mijn Forerunner en zie dat er misschien een eindtijd onder de 1u50′ inzit. Maar hoe lang is het nog? Daar zijn de kraampjes van de “Raerener Kirmes”, nog 100 meter tot aan de streep. Ik roep Marie-Paule die ijsbeert aan de kant van de weg. Dit is de omgekeerde wereld. Nu moeten de sporters hun supporters aanvuren. Ik hoor mijn naam afroepen en de aanwezigen enthousiast applaudisseren. Als tegenprestatie pers ik er nog een soortement sprintje uit op de stijgende aankomststrook. Ik loop onder het “Chiptiming”-tentje binnen na 1u52′. De hobbelige paden en de zware laatste weidestrook hebben nog flink aan mijn tijd geknabbeld. Maar dat wordt goed gemaakt door het gemiddelde van 12 per uur. Hoe dan ook, snel of traag, voor iedere deelnemer is er een … potje mosterd.

Voor de feesttent zitten Jo en Stijn na te genieten. Daar hebben ze ook alle reden toe. Jo heeft de 10 km gewonnen en de plaatselijke vedette Cedric Vanaschen afgetroefd, Stijn pakt de zevende plaats in de totaaluitslag. En Christophe? Die komt fris uit de douches, balt de vuist en slaakt een indianenkreet, uitgelaten als hij is met zijn eerste podiumplaats van het seizoen, derde algemeen op de lange afstand in een tijd van 1u31′. Marc Heuschen eindigt twee plaatsen voor me, Patrik Vankrunkelsven heeft minder dan 1u45′ nodig gehad voor de 22 km.
De Tongenaren vertrekken welgemutst terug naar hun thuisstad. Wij sluiten de zondagse uitstap naar Raeren af met een democratisch etentje in de plaatselijke “Moutarderie”.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: van links naar rechts: Willy, Jo, Christophe en Stijn. Foto 2: Jo Vrancken links naast Cedric Vanaschen, de langste maar niet de snelste. Foto 3: Het podium van de 22 km, van links naar rechts Roger Rousseau, Yves Peirsman en Christophe Castermans. )