vri 11/07/2014 19.30 u * Mielen-boven-Aalst (Challenge hesbignon) * 11,1 km * 00:49:56 * 13,4 * 75/227 * 4/20 * ♥♥♥♥

We moeten bij café Winston indraaien, zegt chauffeur Jean-Marie Haekens, als we op weg zijn naar een volgende afspraak in het Hesbignon-circuit. Maar de juffrouw van de GPS denkt het beter te weten en zo komen we op smalle ruilverkavelingswegen terecht die ons na een aantal kronkels dan toch aan het B-terrein van Gravelo brengen waar start en aankomst van deze Vlaamse loop van het Waalse criterium liggen. Als we binnenrijden worden we opgewacht door Jos Biets die zoals ook de vorige jaren zenuwachtig afwacht of hij de habitués van de Waalse challenges ook naar deze ongewone bestemming kan lokken. Met 227 deelnemers is de opkomst kleiner dan bij de “inheemse” wedstrijden maar voor Limburgse begrippen is dat nog altijd een respectabel aantal vertrekkers. Overigens is de hele familie Biets actief in de organisatie, met vrouwlief en dochter Eline. De lopersgroepen van Sint-Truiden en Alken zijn in groten getale vertegenwoordigd, evenals een aantal getrouwen van de Haspengouwchallenge. Een van hen is Harie Roex die gecharmeerd als hij vorig jaar was van het parcours, dit jaar opnieuw van de partij is. Ik deel het enthousiasme van de Maaslander over het werkstuk van parcoursbouwer Roland Vandenborne. Golvende ruilverkavelingswegen in het open landschap van Gingelom, afgewisseld met grasstroken langs en door fruitplantages. Roland heeft de troeven van de streek mooi in de omloop verwerkt en nog een fantasietje toegevoegd met een passage door een landbouwbedrijf. Roland staat zelf nog op het podium, samen met Valère Sauwens en Raphael Van den Broeck op 1 en 2. Bij de oude knarren 3, natuurlijk. Bij de oude knarren 4 is ook een Limburger, Guido Philippaerts aan het feest. Overigens is uitbundigheid niet besteed aan de Alkenaar. “Zolang we maar gezond zijn” is zijn reactie als ik hem feliciteer met zijn prestatie.

Bij het inlopen met Pasquale ben ik aangenaam verrast als blijkt dat deze collega uit Grivegnée mijn geboortedorp Vroenhoven goed blijkt te kennen. Hij haalt herinneringen op aan de dancings die in onze jonge tijd welig tierden aan de Nederlandse grens. Meer details kan ik hierover niet kwijt. Redactionele sérieux is nu eenmaal het kwaliteitslabel van dit blog.
Ik hoop hier op een “vier hartjes”-wedstrijd (voor de niet-ingewijden het maximum dat ik mezelf kan toekennen). Het parcours moet me liggen, alleen moet ik mezelf in de eerste kilometers kunnen intomen en niet te vlug in het spoor van de snellere starters Armand Pirotte en Pasquale Ruberto willen geraken. Jules Kempeneers zal vanwege een blessure opnieuw niet in het wedstrijdverhaal voorkomen. Toch kan ik hem in dit relaas een eervolle vermelding geven als medewerker aan de drankpost. Ik neem dus geen risico in de eerste lus door een plantage maar schuif later op het beton geleidelijk naar voren. Tot mijn verbazing ga ik voorbij Thierry Vanherck, vorig jaar nog bij de beste veteranen 1 maar nu door knieperikelen grotendeels op fietsen overgeschakeld. Een ongewoon zicht als na een drietal kilometer een jongeman rechtsomkeert maakt omdat hij de afslag van de 5,5 km gemist heeft. De pechvogel van de dag (zijn naam vind ik niet terug) is op de koop toe een vertrouweling van Roland Vandenborne. Het loopt intussen lekker en als ik – zoals vorige week – na 5 kilometer Armand inhaal, heb ik helemaal geen rustpauze nodig maar kan ik op een oplopende strook op het beton meteen afstand nemen. Didier- de haas van Armand – blijft bij zijn meester en ik kan op zoek naar Pasquale die zo’n vijftig meter voor me uit draaft. Daar wil ik weer mijn tijd voor nemen maar mijn benen zijn deze keer sterker dan mijn geest en in no time ben ik bij Pasquale. Het loopgevoel in de Vlaams-Haspengouwse velden tussen kilometer 5 en 7 moet ongeveer het beste zijn geweest wat ik dit jaar al heb mogen ondervinden.

Pasquale kan mijn tempo niet volgen en van dan af loop ik zo goed als alleen. In Aalst ( het Aalst van Mielen-boven-Aalst dus) zitten warempel enkele mensen buiten om de wedstrijd te volgen maar dat zal wel zijn voor de plaatselijke vedette Bakkertje Marc Lenaerts. We draaien en keren nu tussen de peren, de appelen en de aardappelen. Op de grasstroken krijgen de spieren net nog even te verduren maar ik kan mijn tempo voldoende hoog houden om mijn positie te handhaven. Alleen een mij onbekende loper in groen shirt – Jean-Paul Van Beersel, een veteraan 1, die ik enkele kilometers gelden ben voorbij gegaan, komt op een grasstrook terug en pakt me de vierenzeventigste plaats af. (Wie lacht daar?)
Het laatste klimmetje naar de streep doet nog even pijn maar ik mag tevreden zijn met een mooi gemiddelde en een vierde plaats in mijn categorie. Uiteindelijk kan ik Mielen nog verlaten met een grote fles Chimay als tombolaprijs. Speaker Kris Govaerts is zo vriendelijk mijn naam zeven maal te herhalen zodat ik nog tijdig aan de prijzentafel geraak voor het edele vocht aan een ander wordt overhandigd. De volgende twee zondagen kan ik door vakantie van een relatieve rust genieten. Maar dat weet U intussen al.

(Foto’s: Eddy Defrère. Foto 1 en 2: Zo zoon, zo vader: Wouter en Michel Wolfs in de korte wedstrijd. Foto 3: Een lachende Valère Sauwens. Kent U een andere?)