zon 01/06/2014 11 u * Oupeye (Challenge de la Province de Liège) * 10,3 km * 00:46:12 * 13,4 * 66/322 * 3/13 * ♥♥♥♥

Als je er met de auto door rijdt lijkt Oupeye, aan de noordelijke rand van de Luikse agglomeratie, niet meteen de locatie voor een frisse loop in de natuur. Maar ik word aangenaam verrast door het groene en afwisselingsrijke parcours dat hier is uitgezet. Na amper één kilometer slingert de route zich al tussen de weiden en de akkers op het plateau boven de Maas.
Alain Waerts en Servais Halders die in mijn leeftijdsklasse de eerste twee prijzen verdeelden in het begin van het seizoen zijn er al enkele weken niet meer bij. Alain heeft zonniger oorden opgezocht, Servais zit noodgedwongen thuis met een nieuwe, of beter oude blessure. In de Zuid-Limburgse delegatie vertrekt Jo Vrancken met de stille hoop zijn eerste zege van het seizoen te pakken maar de snellere eindspurt van zijn eeuwige rivaal Thomas Wallisch verwijst hem opnieuw naar de tweede stek.

Aan de start zie ik mijn voornaamste concurrenten, Richard Mathot en Claude Herzet, vlak voor me. We zullen met zijn drieën binnen de minuut eindigen. We vertrekken op de grote weg die vanaf de rotonde na 200 meter geleidelijk naar beneden loopt. Ik ben van start gegaan in de voorste gelederen en laat me meeslepen door het enthousiaste tempo van mijn medelopers. In de verte zie ik Jo Vrancken van jetje geven aan de kop van het peloton. Ik passeer na 4 minuten aan kilometerbord 1, als dat maar goed gaat aflopen … Benny Claes is al na 3’36” aan dat bord, de vaart zit er in Oupeye dadelijk in. Claude is zoals gewoonlijk furieus begonnen, Richard volgt op een twintigtal meter. Na een stuk veldweg volgt er in de derde kilometer een nieuwe afdaling. Opnieuw zit ik in de buurt van de 4 minuten. Fotograaf Jo Defrère heeft zich hier opgesteld om ons in volle vaart te vereeuwigen. Ik ben benieuwd naar de foto die, zo hoop ik, een zweem van snelheid en lenigheid zal oproepen. In een bocht kan ik even achterom kijken en verbaas me over de voorsprong die ik al heb op de staart van het peloton. Dat is eens iets anders dan de eersten ver voor je uit zien hollen. Plots herken ik de wandelroute die ik hier vorig jaar heb afgelegd. Mijn visueel geheugen blijkt nog even alert als in mijn jonge jaren. We lopen nu een dorpje in, dat moet Heure-le-Romain zijn. Hier mist de fotograaf een mooi plaatje als drie paardjes, geïnspireerd door de voorbijhollende meute tweevoeters, in galop langs ons stuiven. Ik moet mezelf dwingen de ogen op de hobbelige weg gericht te houden om niet tegen de puntige stenen te smakken. We nemen een bocht naar rechts en dan … is het even slikken. Voor ons doemt een muur op. Even wind ik me op over het waanzinnige idee om een drankpost op te stellen op een helling van meer dan 10%, maar ik bedenk bijtijds dat ik mijn energie beter kan sparen om de klim te overwinnen. Ik slaag erin een minimaal looptempo te handhaven (gemiddeld 7,5 kilometer). Enkele mannen met jeugdige kracht in de benen gaan me voorbij. Ik kruip met de neus op het asfalt naar boven. Als ik dezelfde neus weer opricht om in te schatten hoe lang de marteling nog gaat duren (400 meter stel ik later vast) zie ik plots Richard Mathot een twintigtal meter voor me. Richard doet stukken van de klim stapvoets maar hervindt boven meteen de energie om te versnellen. In nauwelijks tweehonderd meter verdwijnt hij uit mijn gezichtsveld. Hij zal later ook Claude Herzet voorbij snellen. “Dat is nu al de tweede keer dat hij me dat lapt”, aldus Claude. “Volgende keer vertrek ik achter hem.” Benieuwd of mijn gemeentegenoot zijn temperament zal kunnen intomen. In de zesde kilometer mogen we ons weer uitleven in een afdaling (opnieuw in 4 minuten). Aan km 6,5 zetten we onze tanden in de pièce de résistance, een klim van anderhalve kilometer maar met een veel vriendelijker stijgingspercentage dan daarnet.

Uit de achtergrond komen nog enkele lopers naar voren, onder meer een jongeman met het nummer bungelend onder zijn achterwerk. Allerminst elegant, maar vooruit gaat hij wel. Ik begin voorzichtig (net onder de 5′ per kilometer) maar naarmate de hectometers vorderen durf ik wat versnellen. Ik haal Marco Genova in die me op de muur aan de vierde kilometer was voorbijgegaan. Boven op het plateau leidt een grindpad ons weer naar de bewoonde wereld. Ik draai rond de 13,5 km per uur. Marco probeert in mijn spoor te blijven maar moet afhaken. Deze senior kan ik nog afschudden, de volgende niet meer. Hier staat fotograaf Defrère opnieuw met zijn telelens in aanslag. Ik drijf onbewust het tempo op. Ijdelheid is de motor van de oudere jogger. Ik zie een geel shirt naderen. Ik krik het tempo op boven de 14 per uur, maar op de laatste helling naar het Centre sportif komt Christophe Philippens me toch met vinnige pasjes voorbij gesneld. Ik neem graag de felicitaties van Guido Vrancken in ontvangst en geef mezelf ook een schouderklopje met mijn plaats net buiten het eerste vijfde van de deelnemers. Willy Hertogen van zijn kant heeft, ondanks de aanwezigheid van vrouwtje Paula, een off-day. Stijn Vanderbeuken (31ste) reageert gepast op de mindere dag van de Vlijtingse routinier. Als Willy de douche verlaat staat zijn bruine Leffe al klaar. Die van mij ook trouwens …

(Foto 1 Jo Defrère : Stijn Vanderbeuken, in het blauw, in allerijl op weg van Diets Heur naar Heure-le-Romain. Foto 2: Jo Vrancken: Twee Riemstenaren op het podium. Winnaar Richard Mathot is al op weg naar huis.)