vri 29/03/2024 18u30 * Tongeren Estafette * 6 km * 00:30:13* 12 * 48/63 * 5/6 (H+120)* ♥♥

Bruno Broos heeft er een fikse verplaatsing vanuit Tienen voor over om een half uurtje (in zes tot zeven partjes) rond de atletiekpiste van de Tongerse Motten te rennen. En zo zijn we, na de onderbreking in Sint-Truiden, weer verenigd in de estafettechallenge. Voor podiumglorie hoeven we het niet te doen, daarvoor is de tegenstand te sterk.. en te jong. We vormen het oudste koppel, met die eer zullen we het moeten doen.

In Tongeren kiezen ze voor een compact rondje in de onmiddellijke omgeving van de atletiekbaan. Ze maken (bijna) geen gebruik van de piste zelf en van snellere en bredere asfalt-of betonpaden verderop in het mooi aangelegde Mottenpark. Deze keuze maakt het de organisatoren ongetwijfeld heel wat makkelijker maar het remt de snellere lopers af. De oudere en minder lenige deelnemers moeten dan weer goed uit de doppen kijken voor de talrijke obstakeltjes op het parcours. Dit jaar is er een bijkomend probleem. Tongeren houdt vast aan Goede Vrijdag voor zijn estafette. Maar nu Pasen dit jaar zo vroeg valt, zal de invallende duisternis na 19uur zeker een aantal lopers parten spelen.

Ik hoor achteraf dat de Tongerse estafette dit jaar het grootste aantal deelnemers heeft aangetrokken. Niettemin vind ik de belangstelling eerder matig. Haal er de deelnemers, onder meer de jongeren van de Tongerse atletiekclub uit, en de spoeling wordt erg dun. Weinig Waalse starters (die maken dat wel goed door hun sterke prestaties) en weinig deelnemers van de andere locaties van de challenge. Mogelijk speelt het startuur op deze laatste werkdag van de week een rol. Enfin, ik heb vooral te doen met de vrijwilligers die zoveel werk steken in de voorbereiding en de begeleiding van hun project.

Als ik na 4’20” het stokje overneem van Bruno heb ik grotendeels vrije baan. Dat maakt het alleszins al makkelijker om over de talrijke boordsteentjes te wippen, de boomwortels op te merken, de hobbels in de grasstroken te ontwijken en de bobbels op de klinkerpaadjes goed in te schatten. Voor wat de inbreng van de twee individuele lopers in de tandem Cortleven-Broos betreft, niets nieuw in het oosten. Bruno heeft per kilometer 30 seconden minder nodig dan zijn ploegmaat. Dat verschil loopt wel op in de laatste twee ronden. Ik begin ook met een sub 5 minutentijd. Dat lukt me ook nog in de tweede ronde. Met het ondergaan van de zon mindert ook mijn snelheid… Met een gemiddelde van 5 minuten per kilometer mag ik in toch tevreden zijn. Mijn benen voelen vanavond relatief goed aan, met de ademhaling heb ik het moeilijker. Ik vertrek wel redelijk fors maar na een 250 meter – overigens een snellere strook van het parcours – moet ik op zoek naar mijn tweede adem. Maar die is een stuk minder krachtig dan de eerste. Deze felle inspanningen kan ik niet meer opbrengen nu ik in mijn trainingen noodgedwongen maar rond de 6’30” evolueer. Hoe dan ook, de rechte lijn evenwijdig aan de atletiekbaan tegenover de tribune is de laatste gelegenheid voor de finish ( 450meter verder) om echt snelheid te halen. Zit daar nu net de wind tegen… Daarna is het vooral draaien en keren.

We komen uit op de vijfde plaats van zes , volledig in de lijn der verwachtingen. Nummers twee, drie en vier, eindigen in elkaars spoor, minstens 1300 meter voor ons. De winnaars bij de 120-plussers – het Waalse duo Roger Van Langeveld en Theo Mariën ( zoals je niet uit hun namen kunt afleiden…) – zijn outstanding. Roger zal het me niet kwalijk nemen als ik Theo als de motor van het duo bestempel. Ik hoor hem zelfs beschrijven als een “raket” met kilometertijden van ruim onder de 4 minuten.

De trouwe lezer van mijn verslagen vraagt zich misschien af of mijn ploegmaat van Sint-Truiden Ludo Kennes ook op de startgrid stond. Zeker.. met een veel snellere ploegmaat dan in Sint-Truiden. Niemand minder dan zijn eigen dochter Klaartje. Ze zijn goed voor de eerste plaats bij de G+100 en plaats 26 in de totaaluitslag. Met tijden van 3’45” voor de dochter. De jongens van de familie bezetten de derde plaats globaal en de tweede plaats bij de H-80. Alleen moeder en oud-loopster Annick mag niet op het podium. “Ik doe de was” kan ze ermee lachen.

Na een warme douche (ik voel nog de rillingen van het Vechmaalse ijswater op mijn lijf, zie verslag van vorige week) zoek ik de kantine op. Daar wordt me meteen een blonde Grimbergen in de hand geduwd. “Alstublieft, verkeerd getapt” lacht kelner Luc Henno. We zetten de handen op elkaar voor de vele laureaten die de revue passeren, wisselen wat nieuwtjes uit, vergelijken onze programma’s voor de volgende weken… tot het weer tijd is om afscheid te nemen. Tot de volgende!