vri 16/05/2025 19u30 * Manaihant CJPL La Meuse * 4,9 km * 00:29:18 * 10 * 74/119 * 2/3 * ♥♥♥

Vrijdagmiddag. Servais Halders moet afmelden voor de CLAP-loop in Berloz. Een keelontsteking houdt de Voerenaar thuis. Ik moet snel schakelen. Ik ben mentaal (en fysiek?) voorbereid op een wedstrijd en wil het weekend niet zonder competitie laten voorbijgaan. Er is ook nog Manaihant, suggereert Servais. Juist ja, de CJPL-loop die op het programma staat van Jean-Pierre Immerix en Willy Hertogen. Een telefoontje later blijkt dat ook JP ziek is en dat hij de wedstrijd overslaat. Maar Willy gaat wel en dus kan ik hem het goede nieuws melden dat hij niet alleen naar het Land van Herve moet afzakken.

De route naar het dorpje in de buurt van Herve houdt geen geheimen meer in. Alleen is er geen kat te bespeuren aan de zaal waar ik blindelings naar toe rijd. Enkele signaalgevers (die al ruim voor de start ter plekke zijn) sturen me naar de juiste locatie. Vele uren later, als ik in bed de wedstrijd nog eens overloop, valt mijn eurocent. Ik was al afgeslagen in Bruyères, een boogscheut van Manaihant, ook een vaste stek op de uitgebreide Challenge La Meuse-kalender.

Enkele heen en weer dribbelloopjes op de laatste rechte lijn en op de eerste klim en we staan klaar voor het vertrek. In ideaal loopweer overigens. Nu nog wachten tot spraakwaterval Benoit Schoonbroodt is uitgebabbeld. Dan kan het peloton van meer dan 400 zich in beweging zetten. Dat moet het deelnemersveld van Berloz maal vier zijn. Tijdens de opwarming ben ik tot de aangename vaststelling gekomen dat mijn benen fit aanvoelen. Ook geen alarmsignalen in de liesstreek. Misschien kan ik met wat meer ambitie starten dan gewoon de wedstrijd uit te lopen in de laatste regionen. Willy Hertogen is samen met Bert Ernest vrij vooraan in de groep gestart. Het zou leuk zijn om in elkaars gezelschap te lopen; Maar dan moet ik eerst mijn achterstand goedmaken. Ik vertrek voorzichtig want dadelijk volgt er een eerste klim. Die is best pittig in het middendeel. Ik overleef de eerste 700 meter in stijgende lijn. Meer nog, ik haal Bert al in, boven op het plateautje tussen de weiden, met links een mooi uitzicht op een heuvelkam. Willy is uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik zal de volgende kilometers de horizon afspeuren op zoek naar een grote man in een rood shirt. Na 1,5 km loopt de weg, dat zijn hier geasfalteerde paden, in dalende lijn. Tot mijn jolijt blijft de afdaling maar duren. Met kilometertijden van ruim onder de 6 minuten, haal ik een tempo waar ik in de vorige maanden alleen maar van kon dromen.

Vlak voor km 2 hebben we de splitsing genomen waar speaker Schoonbroodt het tot vervelens toe over had in zijn pre-startmededelingen. Aan km 3 steken we de rijweg Bruyères- Manaihant over. De afdaling loopt verder op “Waals” asfalt. Die, na een bocht naar rechts, overgaat in onverhard. Ik ben op mijn hoede voor plotse pijnscheuten in mijn benen… maar die blijven uit. Na 3,5 km mogen we eindelijk klimmen – ja, anders moet je je niet aanmelden voor een loop rond Herve. Ik heb Willy H. in het vizier gekregen in een fraaie s-bocht tussen de weiden. Ik reken op de klim om korter bij te komen. Ik zie dat hij in looppas blijft en moet een beroep doen op mijn karakter en jarenlang opgebouwde wedstrijdhardheid om meer snelheid – of minder traagheid -te halen. Ik maak wel een deel van mijn achterstand goed maar ik ben nog niet in zijn spoor. Er blijft maar een kleine kilometer meer over om mijn snode plan ten uitvoer te brengen. Het zal in de laatste rechte lijn moeten gebeuren. Een oudere loper – met wie ik nu al een hele poos de meters afmaal – versnelt na een bocht en laat me achter. Veteraan 3, René Caprace? De juffrouw met het hondje (Coraline? De naam van het beestje staat helaas niet in de uitslag) met wie ik ook al een tijdje lief en leed deel op de glooiende paden, is wel nog in mijn buurt en eindigt vermoedelijk enkele plaatsen achter me. Het hondje – genre teckel – wordt fel aangemoedigd op weg naar de finish. Aan km 4,4 waar de laatste klim naar de aankomst begint, zet ik dan mijn eindinspanning in om Willy eindelijk bij de lurven te pakken. Dat gebeurt vrij snel. In de laatste driehonderd meter kan ik nog een kleine voorsprong nemen tussen de supporters en toeschouwers aan beide zijden van de rijweg. Die ook de eerste lopers van de 8 km zien voorbijsnellen, Benoit Paques duidelijk op kop.

Binnen in minder dan een halfuur. Onverhoopt… en zonder pijn. Waar heb ik dat plots aan verdiend? Willy Hertogen eindigt een vijftiental meter achter me. Op de volgende positie. Er loopt iets mis met de aankomstregistratie. De twee dames tussen ons beiden in de officiële uitslag, eindigen achter mijn loopmaat. Winnaar bij de veteraan 4 is ene Walter Kubitzki., mij onbekend. Wel drie minuten voor me.

Na een blikje energiedrank begeven we ons meteen naar de doucheruimte. Tussen haakjes (of net niet tussen haakjes) die donkere ruimte is een challenge onwaardig die trots haar veertigjarig bestaan viert. In de kantine bemachtigen we, de drie deelnemers uit Riemst, met enig geluk drie stoelen voor onze debriefing. Er is nog een streepje licht als we een uurtje later de terugweg naar Limburg aanvatten. Willy vertelt – op mijn vraag – over zijn rijke loperscarrière. Hij heeft net zijn laatste hoofdstuk afgesloten, namelijk de terugkeer naar de Challenge van Luik, na jaren afwezigheid, als we Vlijtingen bereiken…