zon 26/05/2019 15u * Bokkerijdersrun Wellen (Victors Cup) * 9,7 km * 00:49:46 * 11,7 * 134/205 * 15/27 (55+) * ♥♥

U leest het goed, een Limburgse gemeentenaam als titel. Ik hoef de lezer alvast niet uit te leggen in welke verborgen uithoek van de provincie Luik ik ditmaal aan de slag ben. Zoals vaak is mijn opmerkelijke keuze voor dit weekend het gevolg van verschillende factoren. Eén, ik heb die Zuid-Limburgse loop ( in de zeven jaren dat hij bestaat) nog niet betwist en wil de Bokkerijdersrun tijdig afvinken op mijn to-do-lijst voor mijn oude spieren me helemaal in de steek laten. Ik zie dit jaar een gaatje op mijn kalender, in het begin van een achtdaagse waarin ik misschien nog tweemaal in competitie ga treden. Ik zal dan wel verplicht zijn om het hier kalm aan te pakken. Want zoveel is zeker, in een criterium waar de hoogste leeftijdsklasse begint op 55 jaar, ga ik niet mijn laatste adem uitblazen in een hopeloos gevecht met mannen in de fleur van hun leven. De organisatoren hebben wel een sympathieke geste voor de oudste deelnemer. Daar ontsnap ik nipt aan…
Ik ben vanaf de ochtend thuis aan het ijsberen in afwachting van de start om 15 uur. Wat bezielt de Limburgse organisatoren om de wedstrijden op een (zondag)namiddag te plannen? Is daar een gegronde reden voor, is het traditie of gewoon koppigheid? Gelukkig komt de verlossing sneller dan voor de verkiezingskandidaten van voor de middag en kunnen we uiteindelijk naar de fruitstreek vertrekken. Na een gedwongen omzwerving langs Herten, vinden we dan toch het centrum van Wellen. Dat heeft de laatste jaren overigens een geslaagde renovatie ondergaan.
Om inzicht te krijgen in het parcours moet je geen hogere wiskunde gestudeerd hebben. Buiten het centrum wachten twee lange, licht kronkelende stroken van 2 km, eerst bergop, dan bergaf. En dat tweemaal. Nog zo’n Limburgse (of Vlaamse) onhebbelijkheid, rondjes lopen. Dat heeft ook zo zijn gevolgen voor de aard van het parcours. Uiteindelijk is de “buitenlus” een banaal rondje op brede wegen van korrelig beton. De natuur, in dit seizoen allerweelderigst, ligt verscholen achter de lintbebouwing en is afgesloten voor de sportievelingen. Ik heb vooraf ruim de tijd om het parcours te leren kennen en doe zelfs de hele ronde al een keer voor de start. Ook al is dat niet in de eerste plaats als sightseeing bedoeld maar om mijn benen de nodige “massage” te geven. Helpen doet het helaas niet, zoals ik later tijdens de wedstrijd moet vaststellen. En dus, banaal parcours of niet, de grootste ontgoocheling van de middag, moet ik bij mezelf zoeken.

Het wordt tijd dat we vertrekken. We staan klaar met 205. Met vier Waalse deelnemers die dit weekend mijn gebruikelijke verplaatsing in tegenovergestelde richting doen. De twee dames in het gezelschap bezetten beiden het podium van de Masters +45. De tweede is Françoise Piscart die al zo vaak in mijn Luikse verslagen is voorgekomen en nu in het Limburgse opduikt. Ik zie haar overigens pas na de aankomst. Na lange tijd zie ik Jean-Marie Haekens nog eens terug. Twee Mergellopers, Eric Stassen en Marc Judong, tekenen ook present. Het begint meteen heel lichtjes te stijgen zodra de startvlag naar beneden is gelaten. Eens voorbij de N754 (de weg Borgloon-Alken) gaat het vals plat omhoog. Dat kleine stukje N754 is overigens het enige strookje waar je autoverkeer kan vermoeden. Het hele parcours is verkeersvrij en zelfs vrij van geparkeerde auto’s. Ik herinner me geen loop waar de auto zo radicaal is weggegomd als hier. Dat mag dan het voordeel zijn als de organisator Eric Martens ook schepen is maar ze hebben het hier toch maar goed geregeld. En kan ik die van Wellen nog een pluim op de hoed steken. Na mijn kritische opmerkingen over het parcours zouden ze misschien gaan denken dat ik iets tegen hun gemeente heb. Ik probeer de benen langzaam op bedrijfstemperatuur te brengen. Dat zal niet lukken, nu niet en straks niet. Ik zoek een groepje of een individuele loper om mijn tempo op af te stellen. Ik herken een loopster van de Tongerse Marathon Club. Haar zou ik misschien kunnen volgen. Ze is wat sneller op gang gekomen en neemt enkele meter voorsprong. Het stijgingspercentage loopt langzaam op – rond de 2%, op het steilste stukje tot net onder de 3%. Nu, het blijkt geen toeval te zijn dat we deze kant worden uitgestuurd. Ik hoor voor de start dat de weg naar Vrolingen, waar we nu passeren, het enige klimmetje is in Wellen. Boven is een kort streepje asfalt, dat loopt altijd aangenamer. Ik kom op mijn tempo in het spoor van de TMC-loopster. En moet opnieuw haar naam vragen. Na de trainingsloop met de verzamelde Tongerse lange afstandslopers in Kanne (februari) ben ik die weer vergeten. Enkele honderden meters onverharde veldweg is de overgang van de klim naar de afdaling. Fotograaf Marc Roosen heeft zich opgesteld in een gerstveld om ons in profiel te kunnen vereeuwigen. Dit mag wel een betere indruk geven van onze snelheid (hoe relatief ook), ik vraag me wel af of hij vanuit die positie mijn nieuwe schoenen (met de aangepaste kleur) goed in beeld kan brengen. Ik heb hem die speciale wens in het oor gefluisterd tijdens mijn opwarming. De opname lukt pas goed bij onze tweede doortocht. Bedankt Marc, ook al heb je geen idee wat er speciaal is aan een paar schoenen. Als we de paardjes rechts zijn gepasseerd, komen we weer op beton. Ik heb even ingehouden om de TMC-loopster opnieuw te laten aansluiten en we beginnen samen aan de afdaling. De plaatselijke bewoners hebben zich intussen buiten aan een tafeltje geïnstalleerd waar ze met een drankvoorraad binnen handbereik de sportieve gebeurtenissen volgen en de lopers aanmoedigen. Mijn medeloopster heeft wel wat fans langs het parcours staan. Als ik het al niet gevraagd had, zou ik dus ook wel te weten zijn gekomen dat ik met “Anneke” onderweg ben. Anneke (Royen) van Borgloon heeft haar eigen drinkbus meegenomen en laaft zich overvloedig. Misschien wel te veel, bedenk ik. Na 4 km naderen we weer Wellen. Een groepje Tongerse loopsters in de rood-blauwe pasteltinten van hun Trenara-outfit hebben zich in een een vloeiende rechts-linkse bocht opgesteld. Dat blijkt een uitstekende positie te zijn om de lopers op twee plaatsen op het parcours te zien voorbijkomen, zal ik later vaststellen. Intussen ben ik in het gezelschap van twee dames, Anneke en Ianthe. Die laatste is in het steilste stuk van de afdaling komen aansluiten. De naam van de Millerse jongedame hoef ik alvast niet te vragen. De volgende 500 meter op wisselende ondergrond – een beklinkerd wandelpad, een asfaltweg in aanleg en een gerenoveerde kasseiweg rond de kerk – , de afdaling voor een druk terras, de passage aan de Victors Cup boog, met als geluidsdecor de onophoudelijke woordenstroom van Rik Donders, deze 500 meter dus zijn de leukste van de middag. Althans dat is mijn aanvoelen.
We beginnen aan de tweede ronde. De Trenara-girls van daarnet staan nu hier in een bocht en geven opnieuw vocaal van jetje. “Goed bezig, Willy” hoor ik Linda Smets roepen. Niet goed bezig Linda, maar toch sympathiek. Zij moedigt ook haar dochter Ianthe Bauduin aan die het tempo aangeeft. Anneke Royen heeft het hier moeilijk en moet een tiental meter prijsgeven. Ik kijk enkele keren achterom om haar groeiende achterstand op te meten. In een van de bochten horen we plots aanmoedigingen van de overkant van de weg. Die blijken van Joris Vanderbeuken afkomstig te zijn. Hij staat daar te genieten, misschien nog van zijn marathonprestatie in Düsseldorf. We zijn halverwege de klim als Ianthe plots achterblijft. Steken in de schouder, vertelt ze naderhand, doorgaan was uitgesloten. Anneke gaat haar voorbij maar blijft op geruime afstand, ook al omdat Richard Driesen mij inmiddels heeft ingehaald en een hoger tempo aanhoudt. Ik ga voorlopig mee en neem me voor boven te wachten op Anneke. Intussen haalt de zon hier hard uit. Die hadden we trouwens ook al in de eerste ronde moeten trotseren (maar ik kan maar moeilijk alles twee keer vertellen). We zijn weer boven aan de Zangstraat waar een oud vrouwtje vanuit de schaduw in de deuropening van haar huisje het spektakel volgt. De plotse neerwaartse uitschieter in mijn Garmin-tempografiek aan km 7,2 betekent gewoon dat ik even heb gewandeld (en gerecupereerd) om Anneke terug te laten komen. Ik tuur nog eens in de verte achter me, op zoek naar twee shirts van de Alkense Atletiekclub. Maar Kris Govaerts en Maja Van Zand hebben zich ditmaal niet van hun voornemen laten afbrengen om het vandaag bij een herstelloopje te houden. En dat is ook wel nodig na twee estafettes op drie dagen, waarvan de tweede over niet minder dan 4 uur (met een ploeg van zes leden).

We zijn weer aan de paardjes (zie eerste deel van het verslag), dan nog een vervelend bultje voor we de echte afdaling aanvatten. Genieten bergaf, het tempo opschroeven, het zit er niet echt in, ook al omdat we hier een stevig windje tegen hebben. Anneke moet zelfs even gas terugnemen maar sluit wat verder wel weer aan. Een marathonloper/loopster kan ook afzien in een 10km-loop, dat blijkt vandaag. Richard is intussen bijna aan de horizon verdwenen. Ik herken wel zijn fluo Speelhofrunners-shirt in de verte. Ik kan wel al een balans opmaken van mijn eerste Victors-loop van het jaar. Doelstelling bereikt: een cadans ergens tussen mijn trainings- en wedstrijdtempo in. Gelukkig ben ik vertrokken met bescheiden ambities, zo niet zou de zonnige middag in Wellen een afknapper geworden zijn. De benen wilden echt niet mee. Een minuutje of twee had ik misschien nog kunnen afknijpen van de net geen 50 minuten aan de streep, meer zat er niet in. Er resten nog 500 meter. Ondanks de vermoeidheid en een pijnlijke rechtervoet op de slingerende kasseiweg in het centrum, toch nog even proberen te genieten. Speaker Rik Donders brengt Marie-Paule en de anderen die het willen horen op de hoogte van onze aankomst. Anneke bedankt me met een smakkerd. Marc Judong eindigt net achter me, vertelt hij me een hele tijd na de finish. Ik had geen idee in welke positie hij liep. Eric Stassen bevestigt zijn vorm met een tijd onder de 45 minuten.
Zaal De Meersche blijkt een uitstekende accommodatie te zijn voor de dubbele prijsuitreiking van vanavond. Die van de Victors Cup voor ….2018 (beter laat dan nooit) en die van de Bokkerijdersrun van daarnet. De geluidskwaliteit is opmerkelijk goed (in vergelijking met wat in andere locaties ten gehore wordt gebracht). Alleen had er wat meer schwung mogen zitten in de aankondiging van de laureaten. In Wellen hebben ze gulle sponsors en hardwerkende organisatoren die het geld zijn gaan zoeken waar het te vinden is. De hoorn des overvloeds wordt uitgestort over de winnende deelnemers met zelfs flinke geldprijzen voor de tombola. We sluiten de sportieve middag in de fruitstreek op gezellige en smakelijke wijze af in het gezelschap van enkele vrienden.

(Foto’s Marc Roosen; Foto 1: In het gezelschap van Anneke Royen. Inzet: nieuwe schoenen. Op deze verkiezingsdag niet toevallig met de kleur van een politieke partij. Foto 2: Links Anneke Royen, rechts Ianthe Bauduin.)