zon 22/09/2019 11.15u * Naimette (Challenge de la Province de Liège) * 9,5 km * 00:50:27 * 11,3 * 43/89 * 1/4 * ♥♥♥♥

De parcoursbeschrijving van de Corrida des Road Runners, de 21ste manche van de Challenge van de Provincie Luik, is ondermaats. En laat het nu net het (nieuwe) parcours zijn dat me nog eens naar de CJPL heeft gelokt. Deze loop vervangt de Jogging Don Bosco, in de buurt van het Guillemins-station. Toen ik bij mijn planning zag dat het Stade de Naimette start- en aankomstplaats was, lag mijn keuze meteen vast. Welk parcours we daar zouden voorgeschoteld krijgen, was nauwelijks uit de informatiebrochure af te leiden. Wat er precies bedoeld wordt met een zin als “A l’exception de la course C, 90% du parcours se fait sur terrain meuble et boisé” snap ik na vijfvoudige lezing nog altijd niet. Oh ja, terrain meuble betekent “zachte ondergrond”. Ik heb het opgezocht. Course C is de klassieke loop van circa 10 km. Wordt dadelijk vervolgd.

We zijn dus in Naimette-Xhovémont, aan de noordrand van de Luikse agglomeratie. Het is een woonwijk met een mix van oude en nieuwe bebouwing, met als voornaamste aantrekkingspool een atletiekstadion. Het complex is exclusief voorbehouden aan atletiek (en rugby) en is een pareltje van de Waalse sportinfrastructuur. En dateert, tot mijn verbazing, toch al van 1995. In het ruime cafetaria stoten we al meteen op onze gemeente-en streekgenoten Willy, Claude en Jean-Pierre. De (veruit) jongste man in het gezelschap is Robbe die de eer krijgt met foto in dit verslag opgenomen te worden. Daar is een goede reden voor, lees het in het cursieve gedeelte onderaan. Ik kan een van mijn kennissen van Verviers verblijden met een bonnetje van een restaurant in zijn stad, gewonnen bij een van de Avenir-wedstrijden. Zoek niet naar de naam van Servais Halders in mijn verslag. De Voerenaar is nu al onaantastbaar in het challengeklassement en kan dus wel eens wedstrijd overslaan. Bovendien vermoed ik dat hij zich spaart voor de Maasrun, volgende week in Lanaken. Alberto Canales krijgt en grijpt meteen de kans op de overwinning bij de veteranen 3. Het gezicht van Willy Hertogen staat op onweer. Uit de routetekening (die we dus pas ter plekke te zien krijgen) blijkt dat de wedstrijd loopt over vier rondjes, met een veelvoud aan korte hellinkjes, voornamelijk in het bos en het park rond het stadion. Zoals uw dienaar rekende ook zijn voornaam- en leeftijdsgenoot op een wegwedstrijd. Vlak voor de start zie ik Raf Clerinx uit Piringen. Hij wil nog een 10km-loop in de benen hebben voor hij als ATLA-lid een van de voornaamste afspraken van het seizoen, de Maasrun, zal aanvatten. En de ingeweken West-Vlaamse Liesbeth Vanneste, die nu in Bilzen woont, heeft blijkbaar ook de Luikse wedstrijden ontdekt.
We staan met een groep van nog geen negentig klaar voor de start. Het is allemaal heel wat minder geworden in de oudste challenge van de provincie Luik. Er gaat heel wat aandacht naar het middenveld, naar de grote, donkerhuidige atlete die bezig is aan strekoefeningen van romp en armen. In haar handen houdt ze een speer. Ik heb haar daarstraks al eens gekruist. Niemand minder dan de olympische kampioene zevenkamp, Nafi Thiam, bereidt zich hier voor op het wereldkampioenschap in Doha binnen enkele dagen. Onder het toeziend oog van haar trainer Roger Lespagnard, oefent ze haar blessuregevoelige elleboog voor het meest risicovolle onderdeel van de meerkamp. We verlaten Nafi want we moeten zelf aan de bak. Ik word meteen overspoeld door een golf lopers achter me. Robbe Hertogen en Claude Herzet schieten als een pijl uit een boog naar voren. Robbe zal daar blijven, Claude …niet. Na 400 meter lopen we het sportcomplex uit – mijn hoogste snelheid van de loop heb ik dan al gehaald – en word ik op het oplopende pad naast de weg weer door een vlaag snellere starters achteruit gewaaid. Met zo weinig vertrekkers zal ik nu wel bij de laatsten zijn, gaat het door mijn hoofd. Nu, aanklampen doe ik geen geval, eerst mijn ritme zoeken. Dit is een wedstrijd met vier sterretjes (op vijf) qua moeilijkheidsgraad. Die informatie uit de brochure zal alleszins wel kloppen, mag ik na de wedstrijd besluiten.

We zijn dus op weg voor de eerste van vier ronden. Er wachten ons eerst drie korte rondjes, in het totaal goed voor 5,6 km. Dan volgt de langste – en de moeilijkste, zo zal blijken – over de resterende 4 km. Ik heb daarnet het korte rondje verkend in het spoor van enkele lopers van de 4km-wedstrijd. Maar niet alle rondjes zijn identiek. Ze hebben de lussen hier zo in elkaar geknutseld dat we aan 10 km uitkomen. Ook al lukt dat toch niet helemaal. Na de eerste ronde, anderhalve kilometer van bochten, bultjes, bospaden, beton, grind, gras en tartan liggen de posities al min of meer vast. Ik zal maar een drie-, viertal lopers inhalen in de volgende zes kilometer. Een van hen is Claude Herzet. Ik had het zien aankomen. Voor de start vertelt Claude aan een collega dat heuveltjes hem helemaal niet liggen. Tenminste bij het lopen. Met de fiets overwint hij de hellingen met gemak. De Riemstenaar laat zich overigens door niets of niemand opjagen. Luisteren naar het lichaam, heet dat. Als ik op de steile helling voor de piste – de steilste in het bos – bij hem kom, jaagt hij me naar voren. We zijn al aan het einde van de eerste ronde. Ik heb in het dalend bospad al eens de boomwortels ontweken waarvoor Guy Raes ons vooraf had gewaarschuwd. De tweede ronde is zo’n 600 meter langer dan de eerste. Op de Boulevard Léon Philippet nemen we de tweede afslag. Die Léon Philippet is een Luiks schilder. Beetje cultuur tussendoor kan geen kwaad. Dank u mijnheer de omroeper, voor de informatie. Door een poortje en dan tussen een schoolgebouw links en twee veelkleurige reuzenslangen in steen rechts door. Alweer naar boven, op een betonnen pad met lage treden. Een blonde jonge dame gaat me voorbij en sluit aan bij een RFC Liège-atlete voor haar. De twee kennen elkaar en zullen in het vervolg van de loop onophoudelijk met elkaar babbelen. Het kronkelend asfaltpad in het park loopt nu even bergaf. Op het einde ga ik de twee dames even voorbij. Die spelen echter meteen weer haasje over als het pad – intussen in klinkers – weer oploopt. Dan weer door het bos op en af naar de atletiekbaan. Marie-Paule overschouwt de gebeurtenissen vanop de pui van het cafetaria. Even verder staat Richard Mathot. Pas geopereerd aan de meniscus en dus niet in de wedstrijd. “Allez Claude, au boulot. Willy est devant toi” plaagt hij Claude Herzet die volgt op een tiental meter. Ik heb een mooi ritme vast in het spoor van de twee dames. Claude doet blijkbaar geen poging om dichterbij te komen. Ik haal wel nog een gele en heel wat later nog een groene in. Het parcours, een ratjetoe van verhard en onverhard, past nog net bij mijn mogelijkheden. Ik heb de laatste tijd wel erger meegemaakt. Door het beperkt aantal deelnemers is het ook rustiger lopen. De bewegwijzering met linten en door signaleurs is overigens in orde. Al had een groter peloton wel eens voor chaos kunnen zorgen op dit labyrintparcours. Derde ronde, met een kleine wijziging in het parcours. Na 4,6 km maken we een bijkomende lus over (Waals) asfalt en langs een voetbalveld. Hier hebben we even een ruimer zicht op de omgeving (als dat al enig voordeel zou opleveren), daarna duiken we weer het bos in. Smal, kronkelig en redelijk donker. De blonde Céline Dispas en Lambriny Philis lopen nog steeds enkele meter voor me uit. De namen ken ik al jaren, de gezichten niet. De loop van vandaag verandert daar ook niet te veel aan, ik heb voornamelijk hun rug gezien. Als ik hen al kan volgen is dat gewoon omdat zij er een oefentripje van maken. Als voorbereiding op een marathon, meen ik uit flarden van hun gesprek te mogen afleiden.

Vierde ronde. 5,6 km ver. Money time. Nog een slok water aan de bevoorrading op de piste. Ik ledig de helft van het bekertje over mijn hoofd. Voor de hitte die misschien nog komt. Als het al warm was, ik heb er nauwelijks iets van gevoeld. We draaien opnieuw hetzelfde rondje, intussen tot in den treure bekend. Aan km 7 worden we dan rechtdoor gestuurd. Het gaat hier full gas bergaf. Hoewel, eerst grind en kasseien, daarna scherpe bochten op asfalt in een volkswijk, dan weer op kasseien op een wegdek dat dwarse golven vertoont – de stabilisélaag heeft hier haar beste tijd gehad – het is dus afdalen met de rem op. De twee dames voor me gaan daar soepeler mee om dan ik en blijven gewoon door babbelen. Rechts af, of beter rechts op. De gedaalde meters moeten we nu weer goed maken. Op een brede asfaltweg. Zelfs het getater van de twee dames verstomt even. Die 600 meter op de Rue Colin verteer ik bijzonder goed. Ik kom op de hoogte van mijn twee voorgangsters. We halen een man voor ons in die we meteen achterlaten, ook al probeert hij enkele meter te winnen door het voetpad in de binnenbocht achter de auto’s te nemen. Mijn goede beklimming is ook de loper in kwestie, Pierre Lambion, niet ontgaan. Blijkt uit een complimentje aan de finish. Na een linkerbocht komen we weer op een kasseistraatje. Het beste, dat wil zeggen het steilste, hebben ze bewaard voor het einde. Stijgingsgraden tot boven de 10%. Hier worden de knapen van de mannen gescheiden. Ik hoor bij de mannen, schrijf ik niet zonder enige trots. Waar de lopers in mijn buurt op stappen moeten overgaan, kan ik ook op het laatste stuk in looppas blijven. De twee dames blijven nu achter of tenminste ze gaan me niet meer opnieuw voorbij. Na 8,4 km komen we weer op het korte circuit uit. Ik kan mijn voorsprong behouden op de smalle paden tussen het groen, naast het voetbalveld en op de licht dalende grasstrook die naar de tribune leidt. We lopen achter de “gradins” door, op de tribune. Marie-Paule heeft intussen in de mot gekregen dat de aankomst aan de overzijde van het cafetariagebouw is en geeft me nog een aanmoediging mee voor de laatste hectometers. Tussen de supporters zie ik ook Robbe Hertogen die dan al enkele minuten de streep heeft overschreden en hier de finish van de andere Limburgers afwacht. Een laatste keer achter de percussionisten door. Die mannen hebben ook een goede conditie. Ze zijn al anderhalf uur in actie. Nog honderd meter op de piste, snel nog even een hoger tempo zoeken. De matten, de drankentafel … en de medailles, die je zo maar kunt oprapen zoals een partje sinaasappel. Ik grabbel er maar eentje mee. Uiteindelijk haal ik toch nog de eerste helft van de algemene rangschikking. Ook al omdat achter me enkele collega’s voornamelijk bezig zijn met het verzamelen van bonuspunten en het consolideren van hun positie in de challengerangschikking. Michel Jeukens, bijvoorbeeld. Samen met het goede gevoel in het laatste derde levert me dat weer eens een vier hartjes-rating op.
Vanuit het cafetaria hebben we een mooi zicht op het stadion. Nafi loopt nu eenzaam heen en weer over het grasveld. Wat een prachtatlete! Haar verschijning ontlokt mij de bedenking dat je toch veel van moeder natuur moet hebben meegekregen om de top te halen. Dadelijk zal de olympische en wereldkampioene het veld overlaten aan een groep stevig gebouwde kerels. Als de rugbymen in kleurrijke uitrusting aantreden voor hun wedstrijd. Bij de prijsuitreiking die hier nogal informeel verloopt, zie ik winnaar Michel Mathot verscheidene malen opduiken. We hebben de keuze uit een aantal prijzen per categorie. Dat zorgt wel eens voor hoofdbrekens. De derde in mijn leeftijdsklasse, Willy Hertogen, wisselt zijn coctaildrank op basis van banaan voor witte wijn. En René Eggen, tweede, ruilt een shirt in voor een bosje zonnebloemen, “pour ma femme”. Natuurlijk René, mijn prijzen zijn ook altijd “pour ma bien-aimée”. Jean-Pierre is ongelukkig omdat hij de enige zonder prijs is aan onze tafel. Maar wie weet, straks bezorgt Ria hem misschien een mooie beloning…

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Een klein pelotonnetje in het knappe stadion van Naimette. Daarnaast een beeld van de oude en steile kasseistraten rond het park. Foto 2: Boven: Raf Clerinx op weg naar de vierde plaats algemeen. De tweede bij de veteranen 1 heeft een ronde voorsprong op het groepje achter hem. Daarbij helaas ook Jean-Pierre Immerix. Onder: Robbe Hertogen, winnaar bij de beloften en 20ste in de totaalstand. Foto 3: Uw dienaar met een mooie tred – al zeg ik het zelf- in het imposante decor van het