zon 30/12/2018 10.30u * Haneffe Jogging des Templiers * 12,4 km * 00:54:54 * 12,7 * 122/385 * 1/4 * ♥♥♥♥

Ik kan er niet genoeg van krijgen dit jaar en grijp de laatste kans van 2018 aan om me uit te leven in een wedstrijd. Die kans ligt traditioneel op de laatste zondag van december in het Waals-Haspengouwse Haneffe. Nooit van gehoord? Dat is een deelgemeente van Donceel. Ook nooit van gehoord? Dat ligt in de Haspengouwse vlakte ten zuid-oosten van Waremme. Wie in de buurt zou zijn, merkt er richtingaanwijzers op naar Seraing. Ha, dat kennen we wel. Ook niet! Dat zijn Seraing-le-Château en Chapon-Seraing en die horen bij Verlaine. Van het bekende Seraing in de Luikse agglomeratie gesproken, het wemelt hier vandaag in Haneffe van de lopers uit die gemeente. Het toeval wil dat ik in gesprek geraak met trainer Giuseppe (achternaam vergeten) van een van de atletiek/joggingclubs van Seraing. Giuseppe vat de complexe situatie van de joggingclubs van de Luikse stad samen. Het komt erop neer dat je goed naar de naam op de rode shirts moet kijken om te weten wie wie is. Om het mezelf gemakkelijk te maken, onthoud ik dat Seraing Athlétisme (sponsor BMW Delbecq) de club is van Noël Heptia en Michel Mancini. De club van Giuseppe luistert naar de naam Seraing Runners. Ik vrees dat ik in mijn vorige verslagen de twee wel eens door elkaar heb gehaald…

Maar terug naar Haneffe. Goed loopweer, veel volk, onder meer de Speelhofrunners van Sint-Truiden die het jaar ook sportief willen afsluiten. Zoals in Hannuit ben ik opnieuw in het gezelschap van Jean-Pierre Immerix. “Jou kennen we nog” roepen twee lopers hem toe tijdens de opwarming. Van de Challenge van de Provincie Luik van jaren geleden, zo blijkt. De ene is Ramon Gadea die ik zelf al enkele jaren niet meer heb gezien. Geen wonder, Ramon verblijft nu meestal in Spanje. De andere heb ik al vaker gezien bij wedstrijden. Zijn naam is me onbekend… of toch niet helemaal. Want hij is me al vaker opgevallen bij het overlopen van de uitslagenlijsten. Dat is dus de man met de indrukwekkende naam Stelio Hadjidimitriou. Bij het verkennen van de laatste kilometer – dat blijkt hier geen overbodige luxe te zijn – wissel ik enkele woorden met “Monsieur Challenge hesbignon”, Claude Dechanet. “Het is de eerste keer dat ik je zelf zie lopen” lach ik tegen de éminence grise van de Waals-Haspengouwse challenge die voor een keer niet de wacht houdt aan de finish voor het opnemen van onze tijden. Het blijkt inderdaad zijn eerste loop van het jaar te zijn. Dan is hij nog net op tijd, zoals Etienne Vanderschelden, een van zijn naaste medewerkers in de Hesbignon, die hier ook in korte broek aanwezig is.
Niet langer getalmd, we beginnen eraan. Marie-Paule heeft zich opgesteld voor een grote boerderij (de eerste maar zeker niet de laatste die we zullen passeren), en kan me nog op de digitale sensor vangen voor we de eerste bocht naar links nemen. Op de zevenhonderd meter lange weg door het dorp kan ik me een weg banen tussen de tragere lopers. Bij het bestuderen van mijn Garmin-track zie ik dat die weg de naam “Rue de la Rue” draagt. Een gebrek aan inspiratie bij de naamgevers? Ik vermoed dat de straat genoemd is naar een beekje. Er zijn er hier wel meer en ze zorgen voor het golvend reliëf dat deze wedstrijd zijn cachet geeft. Ik groet in het voorbijgaan mijn Franstalige collega-blogger Rohnny. Benieuwd hoe hij de wedstrijd beleefd heeft. Daar is Jean-Pierre. In het kiezen van een plaatsje in het startvak is hij handiger dan ik. Of hij is sneller klaar met zijn opwarming en kan zo eerder een plekje zoeken. Of dat vandaag zo slim is? Jean-Pierre heeft de avondloop van Meeuwen donderdagavond nog in zijn knoken zitten. “Slechte benen” hoor ik hem nog roepen. “Die heb ik altijd” roep ik terug. Aan dat antwoord zal hij ook niet veel hebben gehad. Na 6 km slaat hij een kortere weg in naar de aankomst. Te laat om nog in de uitslag van de korte loop te worden opgenomen, te vroeg om geklasseerd te worden in de lange loop. Na de douche heeft hij al spijt van zijn beslissing, de Leffe smaakt dit keer niet. Maar goed, ik moet Jean-Pierre met zijn flanellen benen in de steek laten om mijn eigen wedstrijd te lopen. Als we eenmaal de bewoning hebben verlaten, ligt de fraaie Rue du Parc open voor een ongehinderd tempo. Het park ligt rechts van ons (straks links, want we nemen deze weg ook even terug). Ik herinner me van vorige lopen in Haneffe dat we daar ook wel eens zijn doorgelopen. Maar dat kan op de “zomerroute” zijn geweest. In dit dorp worden immers een zomer- en een winterloop georganiseerd. Het parcours is in de loop der jaren wel vaker gewijzigd. Ik ben intussen flink aan het opschuiven, ook op de klimmende Rue de Labia tussen de bomen. En blijf op mijn elan verdergaan als we een lus maken aan de rand van het dorp Limont. Aan het einde van de lus kruisen we de achterblijvers op wie ik na drie kilometer al een voorsprong heb van 800 meter. Ook op Bert Ernest. Die ik niet zie maar wel hoor als hij me nog een aanmoediging in het “Jeuders” toeroept. Jeuders is de taal van de inboorlingen in Herderen. Na een kleine 5 kilometer draaien we de richting Donceel in. Hier kruisen de wegen van de 6km- en de 11 km-lopers. En mijn weg met Carlos De Almeida. Ik heb mijn estafettemaat van Waremme bijgebeend langs het park waar we daarstraks in de andere richting zijn gepasseerd.

We zijn nu blijkbaar in het dorpje DonceeL. Door de verspreide bebouwing is het moeilijk de grenzen te onderscheiden van de dorpjes die samen de gemeente Donceel vormen. Niet dat het zoveel uitmaakt. Van meer belang is het reliëf van het parcours. Dat golft voortdurend met korte snokjes op en neer. Telkens de benen de inspanning van het klimmen beginnen te voelen, is daar weer een korte afdaling om te herstellen. Ik heb enige tijd in het gezelschap van Laurent Knapen gelopen, een van de betere veteranen 3. Boven mijn stand dus. Of beter, Laurent loopt onder zijn stand. Hij houdt een ranke man gezelschap die ik al een tijdje in het vizier vanwege zijn lang, vrouwelijke kapsel. Ik kan een hoger tempo aanhouden en laat het duo voorlopig achter me.
Ik sla de bevoorrading halfweg, aan een van de talrijke grote hoeves, over en probeer tempo te maken op een zeldzaam vlak stuk. Laurent Knapen heeft afscheid genomen van zijn gezel – die de afslag van de korte wedstrijd genomen heeft – en nadert nu snel. Hij gaat me met grote schreden voorbij en zal enkele kilometer verder een andere bekende veteraan 3 inhalen. Om zijn naam te weten zal u een aantal minuten moeten wachten voor ik hem zelf (even) inhaal. Ik zet mijn opmars verder en sluit aan bij een groepje voor me. Dit is meteen het einde van de opmars waarmee ik twee regels geleden nog uitpakte. Niet dat ik stilval, integendeel. Maar mijn tempo ligt nu niet meer hoger dan dat van de collega’s in mijn buurt.
De langere klimmen en afdalingen hebben ze in Haneffe voor het tweede deel bewaard. De eerste en de langste stijging van km 5 tot km 6,6 brengt ons naar het hoogste punt van de loop. In het open veld heb je vrij uitzicht op de mistige velden en het dorp aan de rechterkant. Het beton loopt niet echt makkelijk maar ik heb me voorgenomen om in de laatste loop van het jaar nog eens alles uit de kast te halen ondanks de eeuwig zeurende pijn in de benen. Mijn antwoord aan Jean-Pierre in het begin van de loop was geen plagerij maar de waarheid. Ik bedenk ook dat marathonloper Wim Meyers, enkele weken geleden onder de magische 3 uur-grens in Malage, met wie ik morgen een loopje heb gepland in en rond Kanne, zich zal moeten schikken naar een 7′-kilometertempo. Het parcours loopt verder over verkavelingswegen in beton en dorpsstraten in asfalt, weer met korte knikken op en af, en nogal wat bochten in de dorpskern. Meestal dalend met hier en daar een stevig bultje. Het parcours komt me bekend voor. Ik heb de indruk dat men vandaag een combinatie heeft uitgewerkt van de zomer- en de winterloop. Hoe dan ook, mij spreekt het tracé wel aan. De man in het zwart in ons gezelschap, Mathieu Gauthy, zie ik geregeld op zijn horloge kijken om dan een versnelling te plaatsen en even later weer het tempo te laten zakken. Leuk is anders. Ik probeer dan maar op kop te lopen of vrije baan te vinden aan de zijkant. Salvatore Tedesco volgt alle bewegingen vanuit derde positie. Op de Rue Harduémont, weer buiten het dorp, waar het enkele procentjes omhoog gaat, komen we in het spoor van een jongeman die luistert naar de naam J. Bertrand. Zo staat het alvast op zijn trainingsjasje. De zoon van Dominique? Ik vraag het even. Jawel, Jérémie. (De voornaam heb ik van zijn vader later in de sporthal). Ik blijf flink doorjassen zonder dat ik overigens mijn gezellen kan lossen. In het daaropvolgende vlakke maar smalle pad langs het beekje de Yerne, laat ik ze voorgaan maar blijf wel zonder probleem volgen. Fotograaf Eddy Defrère heeft zich deze strook uitgezocht voor zijn kiekjes. Hij is een van de vier of vijf fotografen langs het parcours. Hopelijk staat hun productie op het net voor het verschijnen van dit verslag. (Dat weer ellendig lang dreigt te worden.) Mijn Garmin trilt telkens we een kilometer hebben afgelegd. Niets ongewoons. Maar wel uitzonderlijk is dat de kilometerbordjes precies op de plaats staan waar ze volgens mijn horloge horen te staan. Haneffe is synoniem van precisie.

Jérémie heeft intussen wel het ruime sop gekozen. Na de 900 meter single track door de groene oase draaien we weer het asfalt op. Ik weet dat achter de volgende bocht een nieuwe helling wacht en heb meteen een antwoord op de (bange) vraag of die lange klim er ook zou inzitten. Ja dus. 900 meter met een bocht na 500 meter. Ik klauter moeizaam naar boven maar verlies geen meter op mijn gezellen. Meer nog, na de bocht versnel ik nog om de loper voor me in te rekenen. Daar heb ik een speciale reden voor. Die loper is namelijk mijn gemeentegenoot Claude Herzet. Claude verliest gewoontegetrouw terrein op de hellingen. Ik moet wel bij hem zijn en me even naast hem hijsen want de ervaring leert me dat hij me in de volgende lange afdaling naar het dorpscentrum weer zal lossen. Het gebeurt precies zoals ik het voorzie. Met de vloeiende stijl die hem eigen is, neemt hij een vijftiental meter voorsprong. Ik moet ook een kloofje laten met de drie mannen in mijn gezelschap. Boris Moulet die ons kilometers achtervolgd heeft (vertelt hij me na de finish) laat ons nu achter. Na een bocht naar links (Marie-Paule heeft het ogenblik in beeld vastgelegd) lopen we het erf van de gezusters Schalenbourg op. Even omhoog op keien, door de schaapstal en dwars door de weide naar de geasfalteerde weg. Ik heb de benen en de grinta om het tempo nog even op te schroeven. En verras mezelf met een snelle passage in de molshoopzone, dat is de weide waarvan daarnet sprake. Plots zit ik weer in het zog van mijn voorgangers. Ik ga de intervalman Mathieu Gauthy nog voorbij voor we de weg opdraaien. Ik loop nu in de positie net achter Claude. Die heeft wel nog voldoende voorsprong maar door mijn drang om de achtervolgers af te houden, halveer ik nog mijn achterstand. Vlak achter Claude, staat mooi in de uitslag. Op de streep word ik nog bijna onder de zoden gelopen door een spurtend duo achter me. Dat zijn niet mijn gezellen van de laatste kilometers maar twee geweldenaars die nog verder uit de achtergrond zijn opgedoken. Ik blijf nipt onder de 55 minuten. Het gemiddelde van bijna 12,5 op het stevig golvende parcours, vooral in het tweede deel, stemt mij eveneens gelukkig. Ik beëindig het seizoen alleszins met een goed gevoel.

Na de finish bots ik nog op enkele bekenden die ik in het gedrum voor de start niet heb opgemerkt. Een van hen is Roland Vandenborne die me met een fijn lachje meldt dat dit zijn laatste was… in de categorie veteranen 3. De boodschap is duidelijk: volgend jaar zal je wel anders piepen bij de 70-plussers. Zijn tijd vandaag is ook niet mis te verstaan: een dikke anderhalve minuut sneller. Intussen geniet ik nog even van het podium samen met Mauro Calogero. Die mag er dan wel wat bleekjes uitzien na een operatie, maar een wedstrijd overslaan…
En tenslotte: aan alle lezers die dit verslag tot het einde hebben gelezen en alle anderen die onderweg afgehaakt hebben, mijn beste wensen voor 2019!

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: In de eerste bocht. Foto 2 van Eddy Defrère: Langs de Yerne. Achter me Boris Moulet. Foto 3: De schaapjes kijken zelfs niet op bij onze doorkomst. Foto 4: Claude Herzet neemt de bocht naar de hoeve Schalenbourg. Ik volg even verderop maar zal mijn gezellen nog kunnen