zat 22/12/2018 19.45u * Hannuit Corrida * 10,2 km * 00:47:56 * 12,7 * 180/408 * 1/4 * ♥♥♥♥

Ik heb blijkbaar iets met de Corrida van Hannuit. Voor de vierde keer aan de start, de laatste jaren twee maal op rij. Ongewoon voor iemand die variatie najaagt in zijn wedstrijdagenda. Jean-Pierre Immerix is dan ook verbaasd als hij hoort dat ik dit jaar opnieuw meedoe. En hij springt graag mee op de kar. Euh, ik bedoel, hij springt mee in de auto en maakt zo voor het eerst kennis met de rondjesloop in het Waals-Haspengouwse stadje. Waarom kom ik hier vaker dan elders? De datum ongetwijfeld: in deze periode van het jaar is het wedstrijdaanbod al wat beperkter. En ik kan wel genieten van rondjes draaien in de feestelijk verlichte stadsstraten. Er is hier altijd veel volk, net genoeg voor de gezelligheid en niet te veel om elkaar niet voor de voeten te lopen. De loop zelf op een vierkant (met één verkreukelde zijde) biedt ruimte voor snelheid en is voldoende verlicht. Een korte donkere strook van 150 meter tussen de stad en de ringweg buiten beschouwing gelaten. De organisatie is vlekkeloos: de politie sluit alle autoverkeer af, er is een overvloedige prijzentafel voor de winnaars en een toptombola. In de grote markthal vindt iedereen makkelijk plaats. De lopers en fans blijven hier in groten getale aanwezig in de hal, waarschijnlijk vanwege de tombola. En tenslotte – mijn tijd vanavond zal het bewijzen – het parcours ligt me. Lange rechte stukken, heel licht golvend. Naar de winkelstraat toe met een zachte stijging, van de stad naar de aankomsthal met een even zachte daling.
Ik sta verscholen in de massa van meer dan 800 deelnemers (voor de twee wedstrijden). Rechts van me staat een zeventiger, Pierre Hulsmans uit Zonhoven, met wie ik straks ook het podium mag delen. Links word ik geflankeerd door… een communicant. Althans, zo noemt hij zichzelf. Jean-Pierre Immerix kijkt met kinderlijk ongeduld uit naar de start van de wedstrijd nadat hij voor het eerst in zijn dertigjarige carrière een competitiepauze van zes weken heeft moeten inlassen. Het vertrek verloopt deze keer redelijk vlot, alhoewel we ons in het midden van het pak afvragen of het fluitsignaal ook het startsignaal is. Dat blijkt zo te zijn. Ik kan mijn Garmin deze keer wel op tijd aan de praat krijgen. Na een aanloopstrook van 400 meter passeren we een eerste keer in de overdekte markthal waar de aankomst ligt. Door het gedrang vlak na de start is de eerste halve kilometer meteen de traagste van de wedstrijd. Eens de kronkels voor, in en achter de hal voorbij, kan ik op kruistempo overschakelen. Daar verliest Jean-Pierre me ook uit het oog, vertelt hij me later. Hoewel dit ook te maken zal hebben met de duistere passage tussen de toortsen die de rand van de weg markeren.
Het parcours is tot op de centimeter identiek is aan dat van vorig jaar. Een minutieuze beschrijving bevindt zich in de stilaan uitpuilende archieven van Groetum. Ik bespaar jullie een copy-paste van mijn verslag van de vorige jaren. Een compliment aan organisator, Raymond Demaret, wil ik wel nog eens graag herhalen. Het verhaal van de wedstrijd is er een van het passeren van tientallen, meestal onbekende collega’s. Daar is Dominique Bertrand, die later op de avond met de tombola-mountainbike van sponsor Muselle naar huis zal trekken. En het is een verhaal van zelf voorbijgesneld worden door de toppers. In de tweede ronde is daar de zwarte winnaar Bernard Kipkorir, na een minuut gevolgd door Arnaud Dely. Nog even later de gebroeders Noël, dit keer niet zij aan zij. In de hal, voor mij het begin van de derde ronde, stoomt een groepje me voorbij met Patrick Philippe en Dominique Noël, de vader van Enzo en Adrien. Tussen de volgende lopers van de toptwintig herken ik de Vlaamse “gastlopers” Chris Wouters en Tom Partoens. Tom kan me nog net voor de streep, in de laatste meters van zijn loop, bij de lurven vatten. Chronorace bezorgt ons geen rondetijden. Ik ben dus aangewezen op de interpretatie van mijn Garmin-gegevens. Maar ik denk dat ik niet ver van de waarheid zit als ik beweer dat ik mijn rondetijden – rond de 11:30 op bijna 2,5 km – telkens heb verbeterd. Dit was nochtans geen doel op zich. Alleen in de laatste ronde heb ik het pedaal verder ingedrukt en kan ik nog bijna een halve minuut afknijpen van de derde rondetijd. En ik zie maar een loper terugkomen uit de achtergrond. Jean-Pierre moet een minuut per ronde toegeven. De tweede ronde gaat hem het beste af, in de laatste is het vet van de soep. Pierre heeft per kilometer een minuut meer nodig. De zachte temperatuur heeft blijkbaar een weldoend effect gehad op mijn benen.
Het is even wachten op de prijsuitreiking en de tombola. Maar de Leffe smaakt, zegt Jean-Pierre, na zes weken onthouding…

(Foto 1: Archieffoto van La Province.be: Corrida Waremme. Foto 2 van Marie-Paule: Onderweg op de Rue Albert 1er.)