zat 10/02/2018 16u * Heusy (Challenge L’Avenir) * 7,5 km * 00:37:59 * 11,8 * 125/306 * 2/4 * ♥♥♥

Het Luikse challengeseizoen is weer begonnen. Als eerste wedstrijd heb ik gekozen voor Heusy, in het ommeland van Verviers. Het alternatief, Modave, de start van de Challenge condrusien, heb ik opzij geschoven wegens een vermoeden van modder. Dat vermoeden wordt later op de avond bevestigd door drie ooggetuigen. Het is meteen mijn eerste wedstrijd als veteraan 4. Naar mijn tegenstander van vandaag moet ik niet lang zoeken. Dat is in deze challenge Roger Dosseray. Het grappige is wel dat Roger mijn inschrijvingsgeld voorschiet nu ik Marie-Paule niet dadelijk terugvind… In de meute van meer dan 300 is er nog een Limburger,of beter een Limburgse, Isabelle Haesen. Dochter van Maja, voor wie haar niet kent. Ik maak een opwarmingsrondje in het gezelschap van Roger. Het korte parcours heb ik nog van vorig jaar in mijn hoofd zitten.
In de eerste honderden meters zit ik opgesloten in de compacte groep. Daarna kan ik in de eerste rechte lijn (die ook de laatste rechte lijn zal zijn) wel wat plaatsen goed maken. Net voor we de Drève de Maison-Bois verlaten, ga ik voorbij Nicolas Bynens. Het is afzien voor Nicolas. “C’est la croix et la bannière” zou hij zeggen. Hij voelt de naweeën van een nog niet geheelde blessure in de bil. Op de dalende asfaltweggetjes – zoals altijd hier van bedenkelijke kwaliteit – loop ik in het gezelschap van een hond (ik moet u het ras schuldig blijven) op een drietal meter gevolgd door zijn/haar baasje. Het baasje is vrouwelijk en jong, dat kan ik u wel met zekerheid bevestigen. Zij stuurt het beestje met een mooie dikke vacht door de bochten. “A gauche, à droite”, de viervoeter volgt stipt de bevelen van het meesteresje. Zij moet het beestje wel geregeld intomen. Dat “doucement” zou ook voor mij kunnen gelden. Ik probeer mijn vierpotige gezel niet in de weg lopen en hier en daar ook bevroren ijs-en sneeuwplekken te ontwijken. Bij een klein knikje bergop laat ik het duo achter me. Ik ben bezig aan twee kilometer in respectievelijk 4’19” en 4’24”. Daarmee heb ik het beste gehad voor vanmiddag.
Ik kijk uit naar Roger Dosseray en meen zijn karakteristieke houding te herkennen in een bocht na een dikke kilometer. De afstand, een kleine honderd meter. We lopen voorbij de “Golf du Haras”, het golfterrein van de stoeterij, dat ik overigens niet zie. Ik blijf me voor alle zekerheid maar concentreren op het wegdek. We zijn nu in het bos, op aarden paden. Het gaat almaar steiler naar beneden. De winterse omstandigheden dwingen wel tot enige voorzichtigheid maar ik verlies nauwelijks plaatsen. Ik verbaas er mij over dat er een flinke afdaling in het bos in het parcours zit. Dat gedeelte zit althans niet meer in mijn geheugen. De speaker heeft het ons voor de start al ingepeperd. We zullen de traillopers (een uur voor ons gestart) kruisen en moeten dus niet in paniek geraken als we lopers uit de tegengestelde richting zien naderen. Die krijgen trouwens aanmoedigingen van de joggers, dat zijn wij. Ik uit mijn bewondering voor de traillopers niet hardop – kwestie van adem te sparen – maar neem hier mijn petje af voor de moedigen die niet opzien tegen 20 km in de winterse bossen. Ik speur intussen vergeefs naar het profiel van Roger in de groepjes voor me. De laaghangende zon in tegenlicht maakt het mij niet gemakkelijk. En kijk, op het laagste punt van de ronde, net voor de bevoorrading, zie ik hem plots vlak voor me. We slaan beiden het aangeboden bekertje af en beginnen aan de enige moeilijkheid van de dag. De enige moeilijkheid, maar wel een die kan tellen. Een klim van 2 km, zei de omroeper, maar dat is te laag geschat. Mijn Garmin geeft achteraf 2,4 km aan. Met pieken boven de 5% op een ondergrond van stenen, geulen en voren. Een jonge dame is ons net voorbijgegaan als ik naast Roger verschijn. We wringen ons met veel moeite naar boven, voortdurend zoekend naar de meest stabiele ondergrond. Roger krijgt aanmoedigingen van een supporter die mij daarnet bij de opwarming met “Allez champion” begroette. Zo voel ik me nu nochtans niet. Ik ben al blij dat ik in het spoor van mijn wat oudere collega kan blijven. Ik heb daarnet wel even vooropgelopen maar Roger neemt niet veel later weer het commando over. Om de tweehonderd meter gluurt hij even over de schouder om te zien of ik nog altijd volg. Dat doe ik. Maar van het tempo op te drijven, is er geen sprake. “Jij hebt veel geduld” concludeert Roger na de aankomst. Maar deze keer is mijn geduld geen tactische keuze, maar de noodzaak om mijn ademhaling en zware benen te sparen. We zijn dan toch aan de rand van het bos geraakt maar het blijft klimmen. Het asfalt vanaf hier is bedekt met sneeuw en maakt een verrassingsaanval nog moeilijker. De jonge dame, Espoir Emma Straet, hebben we intussen wel achter ons gelaten.
Boven op de helling is het sneeuwtapijt gesmolten. Nu rest er alleen nog (nat) asfalt. Hier, in de laatste anderhalve kilometer, zal het moeten gebeuren. Op een zacht oplopende strook neem ik de leiding over van Roger. Een linker- en een rechterbocht brengt ons voorbij het voetbalveld op de laatste (en dus ook de eerste rechte lijn, remember het begin van mijn verhaal). Roger plaatst een van zijn geliefkoosde versnellingen. Die zijn al fel afgezwakt sinds onze memorabele confrontatie in de jogging van Voeren, nu alweer enkele jaren geleden. Ik sluit weer aan. We lopen langs elkaar op de brug over de autoweg. Het geluid van de onder ons door razende auto’s overstemt het gekreun van Roger. Een jongere collega stormt ons nog voorbij. Ik geraak in de finale wel niet boven de 13 k/u. Wij halen Dominique Heusschen nog in. Toch nog een opstekertje. Meestal gaat Dominique mij vooraf. Hij heeft er geen idee van, maar dank zij hem pak ik nipt mijn derde hartje… Het verdict zal dus moeten vallen in de laatste tweehonderd meter. Die gaan weer licht omhoog… en bieden Roger de springplank voor een nieuwe aanval. Ik kijk meteen tegen een kloofje van vijf meter aan. Te veel om nog goed te maken. Te weinig kracht in het lijf en de benen. Ik knijp nog wel enkele meters van mijn achterstand af maar Roger houdt als een volleerd pistier mijn bewegingen in te gaten. Ik laat u oordelen over het verschil op de foto van Marie-Paule die de laatste meters feilloos en voor de eeuwigheid heeft vastgelegd. Deze eerste ronde van het nieuwe seizoen eindigt in het voordeel van mijn collega uit Pepinster die hier een thuiswedstrijd betwist. Vanuit zijn woonst op de hoogte heeft hij uitzicht op het parcours, vertelde hij me voor de start.
Roger is me ook voor in de douches. Die zijn hypermodern en kraaknet. En ruim genoeg, ook voor de traillopers die nu in groten getale aankomen. In een deelnemersveld van 4 is het niet moeilijk een podiumplaats te veroveren. Maar de prijsuitreiking laat te lang op zich wachten. Een afspraak wenkt en zo verlaten we de mooie Kineo Fitness-zaal voortijdig. Het is al over middernacht als we huiswaarts keren. Maar we zijn niet de laatsten, er is ook nog een vos op pad…

(Foto’s van Marie-Paule. Foto 1: De kop van de wedstrijd