Overzicht 2012

01/01/2012 Een vreugdevol 2012

2012-2-web

zon 29/01/2012 11 u * Herstal ( Corrida du Mayeur) * 10 km * 0:39:55 * 15 * 25/194 * 1/41 * ♥♥♥♥

De “Corrida du Mayeur” in Herstal is de eerste afspraak van het seizoen. Voor mij alleszins, want mijn reisgenoot Gerard heeft dit jaar al de halve marathon van Egmond aan Zee op zijn palmares. Er wacht ons een 10 km-loop op een licht golvend parcours in de wijk La Préalle, hoog boven de Maasvallei. Herstal dat zich als “ville sportive” wil promoten pronkt er met een hagelnieuwe sporthal met “state of the art” kleedruimtes. De wedstrijd staat blijkbaar onder hoge bescherming van Mijnheer de Burgemeester (“mayeur” in het Waals). maar de honneurs worden waargenomen door een schepen van wie uw dienaar een grote beker in ontvangst mag nemen. De naam “corrida” roept misschien associaties op met zwoele Braziliaanse temperaturen. Niets daarvan van hier in het Luikse, het kwik heeft een flinke duik gemaakt en snel lopen is de boodschap om het warm te krijgen.
Beker Weinig bekend volk aan de start, behalve de alomtegenwoordige Jean-Pierre Cuypers en de onvermijdelijke Mauro Calogero. Marie-Eve Léonard is er ook. Ze heeft van in de eerste kilometers zo’n tachtig meter voorsprong. Haar bijbenen zit er deze keer niet in. Integendeel, in de laatste kilometers neemt ze nog wat meer afstand. Ik heb van in de start een pittig ritme vast en kan voorbij een aantal concurrenten schuiven. In het begin van de tweede ronde heb ik Ramon Gadea, een bekende van de challenges, bij de lurven. Even verder beginnen we de laatste lopers van de 6 km-wedstrijd in te rekenen. Een zalig gevoel, je hebt nu de indruk dat je vliegt. Maar, eerlijk is eerlijk, mijn officieel gemiddelde van 15 km per uur is waarschijnlijk te rooskleurig. 14,5 zal wel dichter bij de waarheid zijn. Overigens heb ik even in het spoor gelopen van de winnaar, Eddy Vandeputte, … tijdens de opwarming. En ik zat ook in de buurt van de vierde, Benny Stulens, en zesde, Michel Zielinski, … in de kantine. Toch een geslaagde seizoensopener, niet?

10/02/2012 Onheil

Breuk

Nu eens geen beker maar een radiografie van een gebroken bot als illustratie. De eigenaar is overigens dezelfde. Plaats en uur van het onheil: een ijsplek op Caestert (Kanne), zondagvoormiddag 11u10. De humerus of het bovenarmbeen is intussen operatief gestabiliseerd in het Vesaliusziekenhuis in Tongeren. Ik ben weer thuis en wacht op betere tijden …
(Zodra het typen wat makkelijker verloopt, breng ik een uitgebreid verslag.)

11/02/2012 Lange training

Zondag verlaat ik de echtelijke woning om twintig voor tien voor mijn wekelijkse trainingstocht met de Zweitlanceurs. Woensdag om 2 uur in de namiddag ben ik terug, na een tussenstop van drie nachten in het Vesalius-ziekenhuis in Tongeren. Caestert
Zondagmorgen 11.10. Ik loop alleen, op zoek naar Peter van Tine van Josette (kan je nog volgen?). Peter zal ik niet meer terugzien. Dan maar proberen mijn andere maatjes in te halen. Ik kan een stuk van de route afsnijden door rechtstreeks van de hoeve op Caestert richting Kanne te lopen. De grindweg langs de bosrand loopt naar beneden, ik heb wat vaart en besluit naar de middenste strook uit te wijken. Helaas schuift mijn steunvoet weg op een ijsplek. Ik val achterover en kom op mijn linkerbil en -schouder terecht. Vooral de schouder incasseert een flinke smak. Ik kan me met veel moeite bij elkaar rapen – dit laatste mag letterlijk opgevat worden – en sukkel met mijn linkerarm in een houdgreep van mijn rechterarm naar Kanne. Vooral in beweging blijven, spookt het door
mijn hoofd, niet afkoelen en hulp zoeken. Na een 500 meter kan ik de GSM lenen van een Nederlands koppel en Marie-Paule verwittigen. Een joggend duo (man en vrouw, blijkt) biedt ook hulp aan en begeleidt me naar de brug van Kanne. Marie-Paule is snel ter plekke maar de pijn in de arm is nu zo erg dat ik niet in de auto kan stappen.

Marie-Paule belt de ambulance. Ik hou me intussen warm in café Equador. Henk achter de toog en de cafégasten spreken me moed in. Om het wat spannender te maken rijdt de ziekenwagen voorbij en gaat nog even Emael verkennen maar na een vijftal minuten stopt hij dan toch voor het café. Buiten duikt ook plots een politieman uit het niets op. Maar dat blijkt de gewone procedure te zijn bij het oproepen van de 100. Ik word in de ziekenwagen gehesen en voorzichtig op de brancard gelegd. De begeleider die zonder tussenkomst van de MUG geen pijnstillers mag geven, stilt de pijn met een gesprek. Misschien is de kom wel uit de arm. In dat geval kom ik er nog goed vanaf: even piepen als de arm op zijn plaats wordt geduwd en klaar is kees. Vanavond weer thuis. De GPS stuurt ons de Slingerberg op. Maar de weergoden zijn sterker dan de satellieten en we rollen de gladde helling af. Dan maar door de groeve van Eben via Zichen naar Riemst. Vandaar gaat het linea recta naar de Vesalius-campus.

Eenmaal in het ziekenhuis is het ergste leed geleden: ik word in een warme ruimte opgevangen en krijg pijnstillers toegediend. De “anamnese” wordt gedaan door Hans, een oud-leerling. De spoedgevallendienst organiseert haar agenda. Er moet een oplossing gezocht worden voor de spoed”gevallen”. Ik ben de “schouderluxatie”. Maar Dr.Suy gaat niet over een nacht ijs. Hij betast mijn schouder en bovenarm en vindt daar een pijnlijke plek. Na een klein uurtje mag ik naar de radiologie. Het verdict: breuk van de bovenarmbeen. Een operatie dringt zich op. Ik zal de volgende nacht in het ziekenhuis doorbrengen en morgen, maandag dus, geopereerd worden door Dr.Vanlaer. Ik heb intussen wel trek in een boterham. Na mijn ontbijt om half acht kan ik ’s avonds om zes uur weer iets tussen de kiezen steken. De veelvuldige verzorging breekt de slapeloze nacht.
Vesalius

’s Maandags om half een slaat mijn uur. De “chauffeur” van mijn bed stelt me gerust : de rit naar het operatiekwartier is gevaarlijker dan de operatie zelf. We scheuren door de ziekenhuisgangen, tollen door de bochten en vermijden op het nippertje enkele obstakels … maar ik geraak heelhuids (alleszins voor wat het gedeelte betreft dat nog heel is) in de ontvangstruimte voor de kandidaat-geopereerden. Ik ben hier duidelijk niet alleen. Dr. Vanlaer legt mij uit dat hij het bot aan elkaar gaat zetten met een plaat en schroeven. “We zorgen ervoor dat je binnenkort weer kan joggen” aldus de chirurg. Klantvriendelijkheid, heet dat.
Op de operatietafel voer ik nog een gesprekje met een assistent die mij vertelt dat hij zich voorbereidt op … een marathon.

Na twee dagen en een eindeloze derde nacht in het ziekenhuis mag ik woensdag naar huis. Nu volgen veertien dagen thuisverzorging en een tot twee maanden revalidatie. Daarover later meer.

Ik kan dit verslag natuurlijk niet afsluiten zonder mijn dank te hebben uitgesproken aan de hulpvaardige mensen in Kanne, de bemanning van de ambulance, het verplegend personeel en de artsen van het AZ Vesalius. En niet in het minst aan mijn wederhelft die weer eens klaar stond om mij door die moeilijke uren te loodsen. En Josette hoeft zich niet schuldig te voelen omdat ze me – volgens haar woorden – “in de steek heeft gelaten”. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen daden. En trouwens, een ongeluk is snel gebeurd.

11/02/2012 Opnieuw op gang

Iets gebroken_webNa de operatie is de tijd van de revalidatie aangebroken. De echte kine-oefeningen zijn voor later. Voorlopig moet ik het houden bij eenvoudige bewegingen om de arm weer in beweging te krijgen. Het getroffen lichaamsdeel werkt wel flink tegen en bezorgt me meer pijn dan vorige week. Maar hopelijk is dat het teken dat er opnieuw leven komt in de weke delen rond het gebroken bot.
Met jullie morele steun – waarvoor hartelijk dank – en wat geduld van mijn kant zal deze nare episode over enkele weken tot het verleden behoren. Lopen mag niet, dus probeer ik mijn conditie te onderhouden met fikse wandelingen.

27/02/2012 Seizoen van start

Het nieuwe loopseizoen is nu echt van start gegaan. Na voorbereidende schermutselingen in Herstal, Sprimont en Visé zijn de challenges van (onder meer) Luik en de Condroz op gang geschoten.
Visé 1 Servais Halders bewees in de “Zatopek pour la famille” in Visé dat hij een goede winter achter de rug heeft. Hier op de foto stuift hij de Maasvallei in met de gelaatsuitdrukking van … Emil Zatopek. Jean-Pierre Immerix en Jean-Marie Haekens hebben hun eerste wedstrijden ook al achter de rug. Jean-Marie is ook niet zonder kleerscheuren (lees: schaafwonden)de winter doorgeraakt maar hij is wel klaar voor de strijd. Gerard Thiessens kwam blij terug van Warsage. Hij liet er Claude Herzet achter zich. In Cointe moest Gerard nog Claude en Noël Heptia laten voorgaan. Als voorbereiding op de Zes Uren van Stein pikte Jo Schoonbroodt nog even de eerste plaats V3 in Warsage mee. Valère Sauwens, vanaf dit seizoen veteraan 3, gaf in Les Avins al meteen zijn visitekaartje af. Noël Heptia en Rosario Ilardo bezetten plaats twee en drie. De meeste van mijn loopvriendjes tekenden present in de Condroz. Maar waar zit Roland? Nog niet aan de start van een officiële wedstrijd, maar wel goed (en vooral lang) bezig, zijn Jef van de Weerdt en Josette Pirlot. Zij stapelen de trainingskilometers op in het vooruitzicht van de Maasmarathon in Visé. Daar wacht de tiende marathon voor Josette en de vijftigste voor Jef. Het feestcomité is ook met de voorbereiding gestart…
Ook fotograaf Joseph Defrère zit niet stil. Er kan niets bewegen ten zuiden van de taalgrens of Jo heeft het gevangen met zijn Nikon. Klik hier.

27/02/2012 Vastelaovend

Na de jobstijdingen die ik de wereld heb moeten insturen, is het tijd voor luchtiger nieuws. De activiteiten van de Zweitlanceurs stonden de laatste tien dagen op een laag pitje vanwege carnaval. De Maastrichtenaren hadden al hun energie nodig om de feestdagen te overleven. Vastelaovend
Het waren dan ook weer hoogdagen voor Harry Crapels, de onvolprezen roerganger van de Zweitlanceurs (rechts op de foto). Links naast hem een gewone mens.
Loe Gossieau meldt intussen dat hij de laatste weken de warmte van de fitnesszaal heeft opgezocht om het gure winterweer te ontlopen. Dank zij spinning en BBB (buik, billen, benen)-oefeningen zal Loe in de lente als een Adonis weer zijn opwachting maken bij de groep.
Elly Koning, de ranke Zweitlanceuse, vertelt me dat ze in het verleden ook een breuk van de bovenarm heeft opgelopen. Ik zit in goed gezelschap.

05/03/2012 Zondagswandeling


Mijn wandeling van zondagochtend. Hier en daar een stukje in een lichte draf. De verleiding was te sterk. Voor de grote kaart klik je hier.

10/03/2012 Op de terugweg

Na mijn wandelveertiendaagse – goed voor zo’n 120 km – mocht ik woensdag opnieuw mijn loopschoenen aantrekken. Met “stop and go”-loopjes kunnen de gewrichten en spieren zich weer aanpassen aan de inspanningen. Door de armoefeningen die ik als huiswerk heb meegekregen, komt er stilaan beweging in de arm. De magische handen van kinesiste (fysiotherapeute) Ann Bastiaens doen de rest.

Breuk

(Foto: In Tongeren hebben ze duidelijk niet op een schroef gekeken.)

19/03/2012 Update


Amateurbeelden van de Zweitlanceurs. Starring Hélène, Jacky, John, Jef, Harry, Lou, Jules en Frits.
Ik begin langzaam weer in mijn loopritme te komen. Vorige vrijdag in heerlijk lenteweer een rondje Millen afgewerkt. De benen sputterden wel wat tegen op de Haspengouwse glooiingen, maar ik kon de 14 km toch zonder onderbreking uitlopen. En zondag stond er als vanouds een duurloop met de Zweitlanceurs op het programma. De wandelpauzes die Harry inlast kwamen me deze keer goed uit. Tussen de vertrekkers zondagochtend ook een wereldrecordhouder, de onverwoestbare Jo Schoonbroodt. Veertien dagen geleden heeft Jo niet minder dan 78,953 km afgelegd in zes uren. Dat is een wereldrecord 6-urenloop bij de zestig plussers. Details over deze ongewone prestatie op zijn blog http://www.mergellandmarathon.nl/jo.html. Die van Heer hebben niet genoeg aan een blokje om lopen. Dat bewijst ook Jef van de Weerdt die marathon nummer 49 op zijn palmares heeft bijgeschreven. De laatste lange training met Josette was desastreus verlopen, maar deze keer had Jef wel goede benen. Na 3u57’47” kwam hij binnen na een eenzame tocht op de dijken in de Binnenmaasmarathon. Dat belooft voor Visé! Theux
Ik blijf de prestaties van mijn loopmaatjes nauwgezet volgen op het net. Gisteren waren ze weer allemaal present in Neupré voor de tweede wedstrijd van de Condruzien. Ook Roland Vandenborne die zijn trainingsarbeid in Oklahoma (ja, je leest het goed!) nu kan verzilveren in het Waalse circuit.
Ook van het net geplukt, een fotootje van Willy Hertogen, trouwe deelnemer aan de challenge van de provincie Luik – links in het rood – hier op weg naar de vesting van Franchimont in Theux.

26/03/2012 Betrapt op training

Marathon Eindhoven Door een gelukkig toeval kunnen we deze keer nieuws brengen van een echte “hard”loper, Philip Poilvache, over wie ik al eerder een lyrisch stukje heb geschreven. Philip was vrijdag vanuit zijn thuishonk in Martenslinde vertrokken, had enkele rondjes rond de Wildervijvers gedraaid en was na een doortocht door Bilzen centrum op de terugweg. Achter de markt loop ik hem tegen het afgetrainde lijf. Philip is dit jaar nog niet op competitieniveau actief geweest. Reden: zijn laatste marathon – vorig jaar oktober in Eindhoven – is enkele maanden in zijn kleren blijven hangen. Philip had al zijn hoop gesteld op Eindhoven nadat hij de marathon van Visé in mei door ziekte had moeten laten voorbijgaan. Maar ditmaal kwam een sinusitis roet in het eten gooien. Toch gestart en in een ideaal groepje de eerste 25 km kunnen afwerken. “Toen ging het licht uit” aldus Philip. “Toch uitgelopen?” vraag ik. “Jawel”. “En wat voor tijd?” probeer ik. Dat kan gerust een klets van 20 minuten geweest zijn, denk ik bij mezelf. “2u37′” is het laconieke antwoord. 42ste van zo’n 1300 finishers. Gemiddelde snelheid: 16 per uur. Deze jongen blijft ons – en niet in het minst zijn oud-gymleraar Modest Ramaekers – verbazen. En hou hem vooral in de gaten als hij wel volledig fit is. Staan binnenkort op zijn programma: de Vijverrun in Zolder en de halve marathon in Visé.

26/03/2012 Voor de training

Enkele sfeerbeelden van de Zweitlanceurs, zoals vorige week opnieuw van de hand van een absolute leek in het videowerk. (Moet ik hier eigenlijk alles zelf doen?)


Zondagochtend op Jekerdal: de Zweitlanceurs trappelend van ongeduld voor de training, Harry wijst de weg.

Naar boven

02/04/2012 Hartpijn… en keelpijn

Ik had hartpijn toen ik gisteren de foto’s van de jogging in Warnant bekeek en Gerard Thiessens met de glimlach (of was het een grijns?) over de Haspengouwse landwegen zag rennen. Beny Stulens van Mal pakte daar overigens de tweede plaats, een half minuutje achter Patrick Philippe. Ook back in business was bakkertje Marc Lenaerts. Niet alleen de wedstrijden moet ik voorlopig van achter het computerscherm volgen, ook de trainingen heb ik vorige week moeten onderbreken. Nu was een felle en pijnlijke keelontsteking spelbreker. Warsage Een halve apotheek aan medicijnen heeft de bacterie hopelijk de kop ingeslagen. Als het mag van moeder de vrouw, trek ik morgen weer mijn loopschoenen aan.
Nog wat kort nieuws. Marc Parthoens (zie Overzicht 2011 op datum 11/11) is weer helemaal terug. Gedreven, maar met mate … Hij durft nu ook wel eens het gaspedaal loslaten op training. De Bilzenrun eind juni is de uitdaging van de volgende maanden. Minder fortuinlijk is Bertie Vrijens van Kanne. Hielspoor aan beide voeten! Hij trekt nu baantjes in het zwembad.
(Foto Jo Defrère: Beny Stulens, rechts, in het gezelschap van Pascal Van Marcke.

vri 13/04/2012 19.30 u * Bruyères ( Challenge L’Avenir) * 8,6 km * 0:41:28 * 12,4 * 171/439 * 4/17* ♥♥♥

Na twee en een halve maand gesukkel mag ik weer de competitiesfeer opsnuiven. Bruyères, in het bocagelandschap van Herve, biedt een ideale gelegenheid om mezelf nog eens op de proef te stellen. Een korte loop met het nodige niveauverschil zou moeten passen in mijn trainingsopbouw. Dat hoop ik althans, want de naweeën van de keelontsteking zijn nog niet volledig verdwenen. Pol Defays
Het parcours is een gecomprimeerde versie van de 33 km van Battice. Meestal kleine, opgelapte asfaltwegen, een doortocht door een weide en een drassige beemd. Lange vlakke stukken moet je hier niet zoeken, het gaat hier steil bergop of bergaf. Bij de meer dan 400 deelnemers is ook Pol Defays, 83 jaar jong. Voor de wedstrijd sla ik nog een praatje met een oude bekende, Bernard Viaene, organisator van de” quatre cimes”. Ik start midden in het pak en zoek een tempo ergens tussen trainings- en wedstrijdsnelheid in. Dat lukt aardig, al zit ik op de steilste stukken dicht tegen mijn limiet en … moet ik mezelf intomen in de afdalingen. Met een gemiddelde tussen 12 en 13 km is de opdracht volbracht. En ik neem me voor nog enkele wedstrijden van deze challenge mee te pikken …
(Foto Jo Defrère: Pol Defays, een icoon van de Waalse challenges.)

zon 15/04/2012 10.15u * Oleye ( Challenge hesbignon) * 10,7 km * 0:49:58 * 12,8 * 131/387 * 6/21 * ♥♥♥

“Zou een tweede wedstrijd in het weekend niet teveel van het goede zijn?” vraag ik me zaterdag af. Ik weet dat Gerard zondag een “Hesbignon”-manche in Oleye op het programma heeft staan. Ik kan de verleiding niet weerstaan om een rondje in de Haspengouwse velden af te werken met mijn vriendjes van vorig jaar. Oleye dus (met een “el”) tussen Lantremange en Batsheers, als u dat iets wijzer maakt. Ze zijn er allemaal, de getrouwen, met uitzondering van Etienne Vanderschelden die met een blessure sukkelt.
Ik vertel de perikelen van de laatste maanden aan een aantal Franstalige kennissen. Die lezen immers de gespecialiseerde Vlaamse pers niet! Ik besluit mij in het spoor te nestelen van een prille V3, Kris Govaerts uit Sint-Truiden. De benen hebben de heuvels van het Land van Herve goed verteerd en kunnen het tempo van Kris volgen. We snellen Maja Van Zand voorbij, die – naar eigen zeggen – een te snelle start heeft genomen. Maar na een drietal kilometer haakt mijn gezel af. Hij volgt nu op een kleine afstand. Precies op het 5 kilometer-punt kom ik bij Jean-Marie Haekens die ook in een goed ritme zit maar rekening houdt met enig verlies in het tweede deel. Aan kilometer 6 krijgen we de lange Ezelshelling voor de voeten. Dat is het sein voor Kris Govaerts om zijn turbo in te schakelen. Hij rolt een hele meute deelnemers op. Ook Roland Vandenborne en Jean-Pierre Claus moeten eraan geloven. Roland legt de laatste kilometers in “ralenti” af. Dikke benen. Overigens al vanaf km 27 in de marathon van Connemara op 1 april. Schitterend parcours, dat wel. Maar je hebt de vorm van de dag niet te kiezen … Dieper in de uitslagenlijst dan gewoonlijk staat Rosario Ilardo. De reden: een pijnlijke rib, uitgegleden over een meloenschil op training. In de top van het klassement prijkt Koen Vangrieken met een vijfde plaats. Bij de finish in het stadion van de Jeunesses Oleyennes Réunies kan ik tevreden terugblikken op een pittig trainingsweekend. Nu snel naar huis om ook daar wat goede punten te sprokkelen …

Oleye

(Foto Jo Defrère: In een groepje met Kris Govaerts, tweede van rechts.)

vri 20/04/2012 19 u * Terwagne ( Challenge condruzien ) * 10,9 km * 0:50:42 * 12,8 * 95/315 * 4/16 * ♥♥♥

We staan vrijdagavond met een kleine 400 aan de kerk van Terwagne, in het hart van de Condroz. De klokken luiden om 7 uur maar de starter laat ons nog een tiental minuten in de kille motregen wachten. Marie-Paule heeft de warmte van het dorpszaaltje opgezocht en verorbert daar twee bakjes frieten. (Feiten vastgesteld door Jos Biets.). De wedstrijd dan. Na een drietal kilometer duiken we een glad paadje in. Uitstekende rotspunten maken het er nog wat gevaarlijker op. Ik ga met dichtgeknepen billen naar beneden en word voorbijgesneld door enkele lopers die ik net tevoren zelf heb ingehaald. Eens de onverharde stroken achter de rug liggen, kan ik op het asfalt tempo maken en vooral op de hellingen terrein goed maken. In de laatste honderden meters krijgen we nog wat bochtenwerk voorgeschoteld en een doortocht door een boerenerf. “Condroz oblige”. Ik kom uit op plaats 95 en zit daarmee in het eerste derde van het veld. Weliswaar op duidelijke afstand van Pol Van Kerrebroeck en Noël Heptia, respectievelijk tweede en derde bij de veteranen 3. De eerste, Roland Vandenborne doet meer dan 4 minuten beter. Na zijn hazenwerk voor de jarige Jean-Pierre Claus vorige week in Oleye, heeft Roland er nog eens een lap op gegeven in de Condroz. In de categorie veteranen 2 vallen de laatste weken ook de goede vorm van Yves Van Tomme en Marcel Baeckelandt op. Marcel heeft tijdens de winter flink aan zijn lijn gewerkt en heeft 11 kilo minder mee te slepen. De heuvels van de Condroz lijken plots een stuk minder steil.
Daarmee zit de eerste officiële Condroz-loop in Terwagne erop. De moeilijkheidsgraad zou ik als gemiddeld inschatten. De grote toeloop is duidelijk onderschat door de “douchebouwers”. Heel wat deelnemers staan achteraf in hun bezweet en beslijkt loopplunje in de kantine.

vri 27/04 2012 19.00 u * Sint-Truiden (Estafettechallenge met Domenico Di Vito) * 14,68 km * 1:00:00 * 14,6 * 12/55 * 3/8* ♥♥♥

Wie van een piekfijn georganiseerde loopwedstrijd houdt, moet eens deelnemen aan een manche van de Psylos Estafettechallenge. Het parcours, de verzorging, de après-course, alles is hier af. Wie zich op korte tijd eens flink wil afpeigeren, vindt hier ook zijn gading. Een afstand van 7 km lijkt een niemendalletje, maar de brutale versnellingen over 1 km snijden je benen en adem af. Je levert deze inspanning overigens niet umsonst. Je zweet en je inschrijvingsgeld komen ten goede aan de vzw Psylos die zich inzet voor de sportparticipatie van personen met een psychische beperking.
Hat parcours kronkelt door het park van het psychiatrische ziekenhuis van Sint-Truiden. Alleen de wisselstrook is vlak. Het is werken geblazen op de bochtenrijke grasstroken en het stuk vals plat op het asfalt. Als ik na de startronde het stokje overneem van mijn ploegmaat Domenico Divito, vertrek ik onmiddellijk voluit. Ik voel me goed … tot ik na 200 meter het eerste heuveltje op moet. Ik ben meteen buiten adem en voel ik dat ik al maanden geen versnellingen heb gedaan. Mijn rondetijden schommelen rond de 4’15”. Domenico is in goede doen en sleept een derde plaats uit de brand. De winnaars in onze categorie ( de 100-plussers, samen wel te verstaan!), Roland Vandenborne en Pascal Piret, zijn meer dan een kilometer sneller. Noël Heptia die met een heuse afvaardiging van zijn bedrijf aanwezig is, heeft ook goede benen. Hij perst er met zijn jongere ploegmaat Fabian Maury 15,6 kilometer uit. Het Tongers duo Patrick Nijs en Ronny Neven maakt 16,5 kilometer vol op een uur. De snelste individuele atleet is Arnaud Renard die met een gemiddelde van 18 per uur door het park raast.
Nog dit. Het “uitlopen” bij wedstrijden in en rond Sint-Truiden levert altijd een verrassing op. In de categorie speciale bieren maak ik kennis met de Walsberger. Domenico, Jean-Pierre en vrienden kennen dit produkt uit Orsmaal al langer …

Domenico

(Foto Jo Defrère: Mijn ploegmaat Domenico Divito, hier in actie in de Challenge hesbignon.)

din 01/05/2012 16 u * Wegnez ( Challenge de la Province de Liège) * 10 km * 0:46:01 * 12,9 * 76/300 * 4/20 * ♥♥♥

Op 1 mei, het feest van de Arbeid, kan een rechtgeaarde jogger niet op zijn luie krent blijven zitten. Uitkijken naar een wedstrijd dus. Ik vermijd de drukte van de Tungri-run en trek met Marie-Paule naar Wegnez, in de rook van Verviers, boven de Vesdervallei. Ondanks de overvloed aan wedstrijden in de provincie Luik in dit verlengde weekend, staan er 300 deelnemers aan de start. Onder meer de habitués Jean Stevens en Claude Herzet. Michel Mancini is er ook, die doet namelijk overal mee. Ook Roger Dosseray die op een boogscheut van het parcours woont en Salvatore De Simone, een andere 60-plusser met wie ik na de loop kennis maak. Servais Halders is ook terug na een peesontsteking die hem twee maanden uit competitie hield. Bij zijn wederoptreden in Kelmis was hij al onmiddellijk goed voor de eerste plaats. Hier in Wegnez zal het niet anders zijn. Servais slaat zijn leeftijdsgenoten, Roger Dosseray en uw dienaar, 3 minuten achteruit.
Deze wedstrijd wordt ook de eerste confrontatie met de hitte dit jaar. In de eerste kilometers worden we al een lange helling opgestuurd. Ik zie Jean Stevens, Roger Dosseray en Servais Halders een vijftigtal meter voor me. Na de vorige “oefenlopen” begint het wedstrijdritme langzaam terug te komen en ik probeer dus niet teveel voeling te verliezen met dit trio. In de afdalingen in het bos hou ik me ook niet echt in. Maar afdalingen en mooie liedjes blijven niet duren. En plots staan we voor een muur. Ik moet het felle aanvangstempo bekopen en kruip met veel moeite op het bospad naar boven. Jean Stevens moet zelfs even wandelen. Dan volgt er een vlak stuk voor de Delacre-fabriek. Genieten van een lekker koekje is er niet bij. Op karakter kan ik er de vaart inhouden. De volgende kuitenbijter, een goede twee kilometer voor het einde, is er voor Jean Stevens teveel aan. Ik ga hem voorbij en zie dat ook Roger Dosseray het moeilijk heeft. In de laatste kilometer sluit ik bij hem aan. Servais staat dan al te genieten aan de finishlijn. De laatste driehonderd meter leg ik “freewheelend” af om me niet te mengen in de klassementsdebatten van een challenge waar ik maar sporadisch aan deel neem. Overigens bleek het puntensysteem nu weer verschillend van de andere challenges … De naam Guy Fays kende ik al langer, nu heb ik hem ook eens in levende lijve gezien. Bij een lus in het parcours schoot hij me als een schicht voorbij. En Benny Stulens heet in deze challenge Remy Stulens. Niet alleen de reglementen variëren, de voornamen blijkbaar ook …

Wegnez

(Foto Marie-Paule: Met Jean Stevens voor de lens.)

08/05/2012 Gevarieerde training

Ik heb er een gevarieerde trainingsweek opzitten. De dag na Wegnez heb ik Josette vergezeld op een trainingstocht van 3 uur door en rond Visé. Jef van de Weerdt en Huub Coolen van Maastricht hadden hun wagonnetje ook aangehaakt. Met vieren is er wat meer gespreksstof en gaan de kilometers al wat sneller voorbij. En met drie mannen rondom haar moest Bu geen schrik hebben dat zijn eega de weg bijster raakte. Het tempo moest overeenkomen met een eindtijd van rond de 4 uren – en liefst net eronder – die Josette voor ogen heeft. Dat kwam mij goed uit. Ik heb immers al maanden zo geen lange duurtraining meer afgewerkt. Enkele dagen later, bij de zondagstraining van de Zweitlanceurs moesten we opnieuw diep in onze energievoorraad tasten. Wat een ellendig weer boven op het plateau tussen Emael en Kanne! Door de kille regen zijn we zelfs vervroegd de terugweg ingeslagen naar het Jekerdal-sportterrein, een onuitgegeven scenario voor de kilometervreters die we zijn.
RVDB Belofte maakt schuld. Volgende zondag ga ik mijn maatjes aanmoedigen in de Maasmarathon. De hesbignon-loop in Faimes moet ik dus laten schieten. Dubbel jammer omdat de wedstrijd wordt betwist in Borlez waar mijn collega Koenraad Nijssen resideert. Hij kan de festiviteiten op en rond het veld van de plaatselijke voetbalclub L’Etoile de Faimes zelfs vanuit zijn woonkamer gade slaan.
“Elk nadeel heb zijn voordeel” en dus maak ik van het competitieloze weekend gebruik om het trainingsritme op te drijven. Meer weerstand kweken op de bultjes van Caestert en het Cannerbos, wedstrijdtempo zoeken in de afdaling naar de ENCI-groeve en op de vlakke stukken. Het wordt stilaan tijd om de drie heren in het blauw op de foto weer het vuur aan de schenen te leggen …
(Foto Jo Defrère: Roland Vandenborne, voor Pol Van Kerrebroeck en Noël Heptia)

15/05/2012 Feest in Visé

Visé 1
De tweede zondag van mei is sinds een tiental jaren het grootste jogginggebeuren in onze (Eu)regio. Visé “ville sportive” mikt op de grote massa met korte wedstrijden van 5 en 9 km, een halve en een hele marathon. Ook vele Zuid-Limburgers van beide zijden van de Maas zijn jaarlijks op de afspraak. De laatste jaren was Visé voor mij ook telkens een gelegenheid om een aantal loopvrienden aan te moedigen. Ik keek in het bijzonder uit naar de prestatie van Jef van de Weerdt in zijn vijftigste en Josette Pirlot in haar tiende marathon. Josette had in de voorbereiding naar deze wedstrijd niets aan het toeval overgelaten. Voor het eerst op schema versnellingen getraind, eenzame duurtrainingen afgewerkt van Lafelt naar Tongeren en terug, een aangepast dieet gevolgd om haar al te ijverige darmen tijdens de zware marathoninspanning het zwijgen op te leggen. De hoop van echtgenoot Bu was dat haar marathonhonger gestild zou zijn na de tiende medaille, de ultieme droom van Josette was nog eens onder de 4 uur te duiken.
Hier volgt het verslag van een memorabele editie 2012.
Om met de 9,1 km-loop te beginnen : Servais Halders houdt het graag kort en krachtig, een gemiddelde van meer dan 15 per uur, plaats 18 op 482 en een tijd van 35 minuten.
De halve en de hele marathon liepen vanaf Eijsden over hetzelfde parcours. Ik had me strategisch opgesteld even voorbij het kasteel van Eijsden waar ik de deelnemers van de twee wedstrijden kon “spotten”. Ik moest er niet lang wachten op de eerste bekende, Philip Poilvache. “Het gaat niet goed” riep hij me toe. Ik wist niet goed wat ik daarvan moest denken. Oordeel zelf maar: negende van bijna 900 deelnemers, een gemiddelde van 16,7 en een eindtijd van 1:15. Tien minuten later – in de halve marathon was Jean Poesen van Bilzen net gepasseerd – speurde ik opnieuw naar kennissen tussen de marathonlopers, die uit de tegenovergestelde richting afkwamen. “Wie is dat daar, volledig in het zwart?” Ik heb niet meer de arendsogen van mijn jeugd, dus nog maar eens goed gekeken. “Maar dat is Josette!” Een kwartier vroeger dan verwacht. Ze was duidelijk tempo aan het verliezen maar een snelle berekening leerde me dat het met de tijd eigenlijk niet meer kon mislopen. Ik probeerde haar met een vleugje mental coaching door de laatste 7 kilometer te loodsen: “kruip desnoods naar boven op de hellingen en probeer weer wat vaart te maken op de dalende stukken”. Toen we eens voorbij Moelingen waren voor de laatste rechte lijn op de troosteloze weg door een industriezone naar Visé, begreep ik dat er nog veel meer inzat dan aanvankelijk gehoopt. “Je kan onder de 3:50”, probeerde ik de laatste restjes energie in haar graatmagere lijf los te maken. De laatste 300 meter gaan in Visé heerlijk naar beneden. Ik weet niet of ze ervan heeft kunnen genieten. Maar de eindtijd van 3:45:05 zal ze in elk geval nooit meer vergeten. Dat is de tweede beste tijd, bijna 10 jaar na de 3:43 van Eindhoven, gelopen op een vlakker parcours en toen ze nog lucht kon pompen uit twee longen…
Visé 2 Maar de grootste verrassing volgde een uurtje na de aankomst. We hadden in “Café Jean” aan de finishlijn samen met Bu, Marie-Paule en Liesbeth al op de prestatie geklonken toen de prijsuitreiking in de feesttent begon. “Met 3u45′ zou Josette gerust bij de eerste drie in haar categorie kunnen zijn”, schoot het plots door mijn hoofd. Toch maar even ons hoofd binnengestoken. “Categorie V55, eerste plaats Josette Pirlot” schalde de speaker. Het kon niet op! Op het podium met een reuzenbeker, en even later met een groen biljet dat ze vol ongeloof bekeek en betastte. Ik hoop dat ze op weg naar huis de kluts niet helemaal is kwijt geraakt!

Huub Koolen had ook een goede dag en bereikte Visé opvallend fris in 3u50′. Huub, 67 inmiddels, weet ook niet van ophouden en wil nog wel een tijdje doorgaan. Toch maar eens de vrouw om permissie vragen, aldus Huub…. De tweede jubilaris is Jef van de Weerdt die zoals uw dienaar Visé had uitgekozen voor zijn vijftigste marathon. Begeleider en verslaggever op de motor, Albert “Bu” Timmermans, meldde dat Jef het al in Maastricht moeilijk had en Josette had moeten laten gaan. Hij zag er grauw uit toen ik hem in de laatste anderhalve kilometer op sleeptouw wilde nemen. Met veel pijn en moeite bereikte hij de streep, maar wel onder de vier uur-grens en de voldoening de mythische afstand voor de vijftigste keer te hebben bedwongen. (Foto op locatie door wja-foto)
In de laatste kilometers herkende ik Jean-Pierre Immerix tussen de halve marathonlopers. Jean-Pierre kon een mooi tempo van 12 km per uur aanhouden, even snel als in de kortere lopen waar zijn linkerknie hem ook tot dit gemiddelde dwingt. Jean-Pierre speelt nu met de idee om zich meer op lange(re) afstanden te richten. Niet gezien maar wel in de onmiddellijke buurt van Jean-Pierre, was Martine Marchal uit Bilzen bezig aan een bijzonder geslaagde halve marathon. Zij deed ruim 5 minuten beter dan haar streeftijd, hopelijk met een even goed gevoel als bij haar marathondebuut in Rotterdam, enkele weken geleden. Jean Nelissen en Hilde Maex, begeleid door hun respectieve echtgenoten Malou Thijs en Frank Vossen, bleven net onder de twee uur.
(Foto’s Marie-Paule)

16/05/2012 Visé door de bril van Jef

Visé 1

Hallo loopvrienden,

Het is elf jaar geleden dat ik mijn eerste Maasmarathon (van Visé naar Maastricht en wéér terug) heb gelopen. Afgelopen zondagmorgen stond ik voor de tiende keer aan de start, toen een echte beginneling … en nu een ervaren beginneling. Want al wordt het dan mijn 50e marathon, je telt pas mee als je er zo’n 100 hebt gelopen! Een marathon lopen is iets voor domme mensen, zo wordt wel eens gedacht. Die lopen er beslist wel tussen – niet dat ik mij tot de slimmeriken reken, verre van dat! – dus zoek je steeds naar verbeteringen… in de voeding, training, enzovoort. Wat meer lange duurlopen (3 uur) en energie-gelletjes zouden een dip in het tweede gedeelte van de marathon kunnen voorkomen, had ik zo gedacht.

Nu de marathon … Samen met nog 3 loopmaten (Henk, Huub, Josette) worden we om 9 uur weggeschoten. Het is prima loopweer… en ik heb snel het goede ritme te pakken. De de benen voelen ook goed (5km in 26 min). Josette komt naast mij lopen en we bereiken de 10km in 52:34, een beetje te snel voor mij! Josette, in de vorm van haar leven, loopt langzaam van mij weg.
15km in 1:17:45, die tijd maal 3 is meestal mijn eindtijd. Dat zou dan iets van 3.53.15 moeten worden. Ik hoop op een betere tijd maar als ik op een klein klimmetje door zeker 20 man voorbij word gelopen is dat een veeg teken! Op het vlakke haal ik ze weer in … en ik haal ook Henk Sipers. Hij heeft het moeilijk volgens mij. Gelukkig is hij GEEN beginneling met over de 300 marathons/ultra’s. Dus die redt zich wel.
20km (1:45:30), we zijn nu in “Mestreech”… In het park bij de “berekoil” voel ik de eerste vermoeidheid … nog even de “aw brök” over! 25km (2:11:56) en dan nog alleen maar naar Visé … Ik haal een “beginneling” in en vertel hem dat dit al mijn tiende Visé-marathon is en nog een hoop wijsheden over het lopen, hij is erg onder de indruk … denk ik … want hij zegt niets terug. 5 km verder in Oost-Maarland kom ik er achter dat het een Fransman is … dan maar in het Engels opnieuw beginnen … na 5 meter ben ik uitverteld.
30km (2:41:09) en weer een terugval van een paar minuten. Henk en ik doen even stuivertje wisselen. In Eijsden doe ik een extra blokje om. Een ouder echtpaar (moeilijk lopend) die ik via mijn vrijwilligerswerk in de mantelzorg heb leren kennen, zouden mij daar aanmoedigen. Konden ze iets terug doen voor mij zeiden ze … niemand te zien … alleen de rollator stond er!
Weer terug het parcours opgezocht en weer verder met de marathon. 35km (3:11:56). Huub is pas 68 jaar en al jaren “gestopt” met marathons en vliegt mij voorbij. Het is net of je op de snelweg rijdt maar dan in de derde versnelling. Je gaat wel vooruit maar iedereen gaat je voorbij. Visé komt nog in zicht, ik moet niet te veel meer “treuzelen”, anders kom ik zelfs niet onder de 4 uur en dat voor mijn vijftigste. Dat worden nog 3 loodzware kilometers. In de vorige marathon zag ik in de laatste kilometers nog een engel… en nu alleen “sterre”… (maar die ziet Jo Schoonbroodt vandaag ook, denk ik). Henk gaat mij wéér voorbij en ik blijf op 20 meter hangen. Willy Cortleven “haast” mij nog de laatste 2 km … en zo finish ik in een voor mij teleurstellende tijd van 3:57:52 (316e van de 496 deelnemers en 13e in mijn klasse 60+ met 24 deelnemers).
Visé 2 Josette (3:45:05) wordt eerste in haar klasse (…+). Zeg nooit de leeftijd van een vrouw! Huub(3.49.50) wordt derde in zijn klasse (65+), bij een man kan dat wel! En mag volgend jaar niet mee doen, hij wordt veel te goed! Henk(3:57:25) is ook dik tevreden. En ik de gek… ja wat moet ik zeggen…. vijftigste keer gestart in een marathon en 50 keer de finish gehaald! Dus weer 17 minuten verloren in het tweede gedeelte … meestal ben je minder slim dan je denkt!

Groeten
Jef

(Foto’s Marie-Paule: rechts Huub Koolen)

Naar boven

vri 18/05/2012 19.30 u * Modave ( Challenge condruzien ) * 11,3 km * 0:53:22 * 12,7 * 84/391 * 4/23 * ♥♥♥

2001_54_07_modave

Modave heeft alle klassieke ingrediënten van de Challenge condruzien. Uitschieter is de doortocht voor het 17de eeuwse kasteel en op de kasteeldreef in het begin en op het einde van de ronde. Het kasteel ligt 60 meter boven de vallei van de Hoyoux, ideaal dus om onze kuiten op de proef te stellen. Toch maar opletten, Etienne! Etienne Vanderschelden is net terug van een kuitblessure die hem twee maanden aan de kant heeft gehouden.
Bij de start trekken we een diagonaal op het voetbalveld en duiken dan een smal bospad in. Het verkeer zit meteen vast maar dat komt me goed uit want ik niet wil niet te gek van start gaan. In het tweede gedeelte zal ik dan wel op een hogere versnelling proberen over te schakelen. Na 2 kilometer loop ik Yves Van Tomme voorbij. Hij kent een licht vormverlies na een uitstekend seizoensdebuut en heeft last van zere benen. Na drie kilometer zie ik Ramon Gadea passeren. Ik zal hem tot de voorlaatste kilometer in het vizier hebben. Ik loop intussen achter een “paars” koppel aan. Dat blijken de tweede dame Carine Lousberg en Cassien Simon te zijn. Het gaat voortdurend op en af tot de vierde kilometer waar we de gevreesde “chaussée romaine” op moeten. Ik probeer niet boven mijn toeren te gaan. Toch kan ik Carine en enkele andere lopers inhalen. In een niet ongevaarlijke afdaling in het bos moet ik wel weer enkele plaatsen inleveren aan jongere deelnemers die soepeler zijn van lijf en leden. Rond de achtste kilometer leidt een asfaltweg naar de Hoyoux. Aan de overkant van het bruggetje wacht de tweede zware beklimming van de avond. Het is nu harken maar eenmaal boven kan ik opnieuw wat vaart maken en mijn positie vasthouden tot op de streep. Daar staat Domenico Di Vito na te hijgen en na te genieten van de inspanning. In zijn ijver om Noël Heptia en Pol Van Kerrebroeck voor te blijven is hij onderuit gegaan in een modderige bocht maar hij kan toch de twee veteranen III achter zich houden. Roland Vandenborne, die deze week al twee wedstrijden op het programma heeft staan, houdt zich gedeisd in de staart van het peloton. Rosario heeft met ischias af te rekenen en kan niet voluit gaan. Valère Sauwens klaagt ook steen en been over rugpijnen maar hij lapt me wel vijf minuten aan mijn broek. Op Noël Heptia en Pol Van Kerrebroeck heb ik nog één tot anderhalve minuut goed te maken. Nog even geduld …
(Foto: www.modave-castle.be)

maa 28/05/2012 16 u * Petit-Rechain (Challenge de l’Avenir) * 9,4 km * 0:41:31 * 13,6 * 51/394 * 1/19 * ♥♥♥♥

In het uitgebreide aanbod loopwedstrijden in het Pinksterweekend kies ik voor Petit-Rechain in het zuiden van het Land van Herve. Klimmen dus en … puffen want het kwik klimt ruim boven de 20 graden. Het park van het Chäteau des Tourelles is het ideale decor voor een familie-uitstap. De kinderen ravotten in de speeltuin en de lopersvrouwen (en loopstersmannen?) kunnen de tijd aangenaam doorbrengen in de schaduw van de bomen. De organisatoren hebben een compacte omloop uitgetekend waar de supporters hun favorieten twee keer kunnen bewonderen en aanmoedigen.
De korte wedstrijd start samen met ons. Het is in het begin wat laveren tussen de jonge deelnemers van de 4 km-loop die zich gewoontegetrouw in de voorste gelederen hebben geposteerd en die wel eens een bruusk uitwijkmaneuver durven uithalen. Na een kleine kilometer heb ik me wel uit het gewoel kunnen loswerken maar ook op mijn adem getrapt. Ik probeer te recupereren in de afdaling door Grand-Rechain. Bij het begin van de eerste klim zie ik Philippe Gheury niet ver voor me. Enkele meters voor hem zwoegt Roger Dosseray zich naar boven. Met hem zal ik het waarschijnlijk moeten uitvechten bij de veteranen III. Pierre Brouwier, nog een 60-plusser, loopt bij me in de buurt. De klim blijft maar duren. En op de stukken waar de tegenwind ons geen afkoeling bezorgt, slaat de zon genadeloos toe. Boven op het plateau herken ik de wegen waar ik nog heb ingelopen voor de wedstrijd in Bruyères van anderhalve maand geleden. We bereiken eindelijk het hoogste punt en duiken nu de afdaling in naar Petit-Rechain. Daar wacht ons een tweede ronde met nogmaals een deel van dezelfde klim. Want voor we het hoogste punt bereiken, maken we een lus waarin niet toevallig een steile veldweg van zo’n 200 meter zit. Philippe Gheury moet ons laten gaan. Ik loop nu al enkele kilometers naast Roger die me twee keer met een tempoversnelling probeert te verrassen. Maar ik kan blijven volgen en zo beginnen we samen aan de “muur”. Roger die zo vriendelijk is mij het begin van het steile stuk aan te kondigen haakt na een vijftigtal meter af. De hitte en de inspanningen van enkele dagen geleden in Cornesse, zijn er te veel aan. En voor het klassement in de challenge hoeft hij zich ook niet om mij te bekommeren. De voorsprong die ik neem, kan ik in de resterende 2 kilometer nog licht uitbouwen. Jean-Yves Thonnard, een veteraan I, parkeert ook op de muur maar vindt boven blijkbaar weer alle krachten terug want hij stormt me voorbij in de afdaling.
Na de wedstrijd moet Roger aan zijn vrienden uitleggen wie hem heeft geklopt. “Un Flamand”, zegt Roger. Willy Cortleven is in dit gezelschap inderdaad een nobele onbekende. De kennismaking volgt na de wedstrijd, onder het genot van een Leffe of Val-Dieu … Petit-Rechain 1

(Foto Marie-Paule: Winnaar Arnaud Renard, derde van links, en de categoriewinnaars op het “podium”. Links van me, Mauro Calogero, rechts Dominique Frederich.)

05/06/2012 Explosion de participation

Terwijl ik de vorige dagen op mijn vertrouwde routes de loomheid uit mijn benen probeerde te lopen, draaide het joggingcircus op volle toeren verder. In Hoei vond vorige vrijdag de Night Run plaats. Deze wedstrijd wordt bij valavond in het centrum van Hoei, onder meer op de Maaskades, gelopen. Niet minder dan 991 enthousiastelingen verdrongen zich aan de start. Vandaar de titel die ik gejat heb op de site van de Challenge van de provincie Luik … Jammer dat ik geen foto heb gevonden van de “cérémonie protocolaire”, maar op het podium van de 60-plussers stonden drie goede bekenden. Servais Halders legde de 10,5 km af in 40 minuten. Die tijd waarvan de meeste jongeren alleen kunnen dromen was goed voor een 63ste plaats. Roland Vandenborne gaf als tweede anderhalve minuut toe. Het abdijbier van Val-Dieu is dus ook niet het tovermiddel om Servais te kunnen kloppen. Roger Dosseray was derde. Noel Heptia eindigde als vijfde.
De inkt van zijn relaas over de Maasmarathon was nog niet droog of ik kreeg van Jef van de Weerdt een nieuw verslag binnen, ditmaal over de marathon van La Roche, zijn 51ste! Deze “Marathon Nature” is niet alleen onnoemelijk zwaar, de onophoudelijke regen had de afdalingen ook nog eens in glijbanen herschapen. Jef had dus maar wat voorzichtigheid ingebouwd. Een fikse kramp had hem op een bepaald ogenblik zelfs helemaal tot stilstand gebracht. 4u26′ was het verdict. Een aangename verrassing was de overwinning in onze klasse voor Luc Hilderson uit Wonck. Luc eindigde als 21ste op een totaal van 165 deelnemers in 3u42′. Luc is net als Noël Heptia en Servais Halders een late roeping in het lange afstandslopen.
En tenslotte een berichtje dat mijn talloze fans zal plezieren. Volgend weekend treed ik nog eens in eigen provincie op …

zat 09/06/2012 15.30 u * Munsterbilzen Kristoffelloop * 10,6 km * 0:44:17 * 14,4 * 19/76 * 5/24 (M50) * ♥♥♥♥

De organisatoren van de tiende Kristoffelloop in Munsterbilzen hebben kosten noch moeite gespaard voor hun wedstrijd, met onder meer een douche-installatie van 2500€. Jammer genoeg staan er slechts 76 vertrekkers aan de start in de 10 km-wedstrijd. De plaatselijke politieke tenoren zijn er wel in groten getale. Ook aanwezig als seingever – ik herken hem met enige moeite onder een imposante motorhelm – Jean D’huys, directeur van het Heilig Graf Instituut in Bilzen. Hij zal met voldoening gezien hebben dat twee van zijn oud-leerlingen, Liesbeth Geerkens en Jonas Slegers, in de prijzen vallen in de korte wedstrijd. Voor de start krijgen de deelnemers aan alle tien de edities een aandenken. Bij hen natuurlijk ook Jean-Pierre Immerix.
Het vlakke parcours loopt deels over asfalt, deels in bos. Ik vertrek in het spoor van Claude Herzet. Ik probeer zijn ritme volgen en loop daardoor een beetje te hard van stapel. Na drie kilometer moet Claude ook gas terugnemen en kan ik hem voorbij. Ik loop nu een twintigtal seconden achter Stefaan Lierman en Guido Cuypers. In hun schaduw volgt de eerste dame Nathalie Van Oosterwijck. Halverwege de eerste ronde word ik ingehaald door een lange “groene” man die me vriendelijk groet. Het is Paul Esters die enkele plaatsen voor me eindigt. Bij het naderen van de eerste doortocht aan de streep komen we de snelle jongens tegen die een lus voorsprong hebben. Philip Poilvache en Bruno Stulens voeren het veld aan. Zij blijven bij elkaar tot aan de achtste kilometer waar Philip zijn trainingsmaatje moet laten gaan. Het verschil bedraagt uiteindelijk 13 seconden. Marc Maurissen ligt in vierde positie. Die kan hij behouden tot op de streep. Door een hardnekkige enkelblessure heeft hij pas in de laatste weken zijn gebruikelijke trainingskilometers kunnen afwerken. Een beetje later kruis ik Josette Pirlot die in laatste instantie beslist heeft de start te nemen. Josette haalt een mooi gemiddelde van 12 per uur en nog net de “eerste bladzijde” van de uitslag. En ze mag het podium op voor een derde plaats bij de dames in haar categorie.
Het parcours mag dan wel vlak zijn, in het begin van de tweede ronde krijgen we stevige tegenwind. Ik hoop dat de wind een bondgenoot wordt om terrein goed te maken maar mijn “voorlopers” geven voorlopig geen krimp. In het bos plaats ik in een impuls een tussenversnelling maar dat bekomt me slecht en ik laat me weer wat uitzakken. Op een dikke kilometer van de finish kan ik het tempo nog eens opkrikken. De twee mannen voor me moeten eraan geloven. Met nog 400 meter te gaan, geraak ik eindelijk in het spoor van Nathalie. En in die volgorde lopen we ook over de eindstreep. Het lijkt me niet echt elegant om een dame in de laatste meters voorbij te snellen. Nathalie had zich dus de ultieme krachtinspanning om mij voor te blijven, kunnen besparen. Maar wat wil je als je wordt opgezweept door een vrouwelijke fan “Kom op Nathalie, laat je niet doen door de mannen”?

vri 15/06/2012 19.30 u * Solières ( Challenge condruzien ) * 11,5 km * 0:50:19 * 13,7 * 65/293 * 3/23 * ♥♥♥♥

Gaetano Falzone organiseert een nieuwe loop in de Condruzien. Dus op naar Solières, een gehucht van Ben Ahin, bekend (?) van de helling in de Waalse Pijl. We worden vooraf gewaarschuwd voor de gladde afdalingen in het bos. Ik heb die raad niet in de wind geslagen en ben zonder glijpartij of erger aan de streep geraakt. Ik heb goede benen (wat een verschil met de trainingen van de laatste dagen!) en zie het profiel van de loop ook wel zitten. Voornamelijk dalend in de eerste helft en stijgend in het tweede deel. Reserve inbouwen in het begin om uit te halen in de laatste kilometers, dat is het tactisch plan. Als we de eerste onverharde strook opgaan, loopt Marcel Baeckelandt me voorbij. Hij zal snel afstand nemen. Ik richt me dan op Ramon Gadea maar die zal ook geleidelijk van me weg lopen. Na 5 km ga ik op een van de klimmetjes Laurence Dressen voorbij. Even verder krijg ik Gerard Thiessens in het vizier. De steile kasseiweg die we naar boven klauteren is een pijniging voor de benen en ik probeer mijn reisgezel op te peppen door te zeggen dat we op TV komen (een regionaal televisiestation filmt de esbattementen).
Zoals in Modave loop ik nu achter de eerste dame, Carine Lousberg. Ik verlies telkens terrein op de afdalingen in het bos en voor een krakkemikkig houten bruggetje sta ik zelfs helemaal stil. Maar op het stijgende asfalt naar het kerkje van Solières kan ik weer dichterbij sluipen. We halen Patrick Cremer in die het beste ook heeft gehad. Ik voel dat ik nog wat over heb en plaats een ultieme versnelling in de laatste 400 meter. Ik kan niet alleen Carine nog “overrulen” maar ook Noël Heptia die ik in laatste instantie herken. Zo haal ik voor het eerst dit jaar nog eens het podium van een challenge. Roland zal zich waarschijnlijk sparen voor de Hesbignon van zondag en Rosario heeft nog steeds af te rekenen met ischias. Vandaar …
De meeste van mijn vriendjes – Yves, Domenico, Philippe en co – eindigen een tot twee minuten voor me. Niets aan te doen, ze zijn gewoon beter. Toch keer ik tevreden terug naar Limburg, met een fles wijn en een tombolaprijs als bonus.

Solières

zon 17/06/2012 10.30 u * Mielen-boven-Aalst ( Challenge hesbignon ) * 12,5 km * 0:54:38 * 13,5 * 42/220 * 4/15 * ♥♥♥

Jos Biets zal tevreden zijn met de opkomst als hij aan het Gravelo-voetbalstadion van Mielen-boven-Aalst een peloton van 220 lopers op gang schiet. De meeste deelnemers – zo vermoed ik – hebben ook al Solières in de benen. Voor sommigen een goede reden om er in de Vlaamse manche van de Hesbignon een gezondheidswandelingetje van te maken. Maar de echte diehards gaan er vol voor. Ik twijfel bij welke categorie ik me ga aansluiten. Maar als ik na 1 km op enkele seconden van de 4 minutengrens blijk te zitten, ga ik verder op mijn ritme, in de hoop dat de benen mijn enthousiasme niet zullen temperen. Na een ommetje door een fruitplantage worden we de golvende ruilverkavelingswegen opgestuurd. Ik ga een klad vrouwen voorbij en zie een honderdtal meter voor me Noël Heptia en Marcel Baeckelandt flink doortrekken. Enkele meters voor hen loopt Philippe Gheury. Hij zal deze luttele voorsprong tot op de streep behouden. In de zesde kilometerhaal ik Domenico Di Vito in. “Kapot” hoor ik hem hijgen. Hij zal opnieuw tot leven komen in de kantine bij het ontkurken van een reuzenfles Chimay…
Valère
Ook in mindere doen is Johnny Geuten die nog niet hersteld is van de loodzware marathon van Madrid. Boven op de lange klim na 8 km, net waar ik de eerste dame, Fabienne Leroy en de piepjonge Antoine François inhaal, probeert een vliegje mijn opmars te remmen door in mijn keel te landen. Met enig gekuch en gerochel kan ik orde op zaken stellen. Intussen lopen Noël en Marcel een “Trofeo Baracchi”. Ze lossen elkaar geregeld af terwijl ik alleen spartel in het open veld. Rond de tiende kilometer voel ik dat ik de kloof van rond de 25 seconden niet dicht krijg. Na twee slopende wedstrijden op drie dagen zijn de benen op. Niet zo voor Noël die Marcel zelfs nog afschudt in de laatste kilometer. Hij staat op het podium V3 naast de Truiense vedetten Valère Sauwens en Roland Vandenborne. “Bakkertje” Marc Lenaerts is opnieuw bij de grote mensen, dat wil zeggen nog voor Roland.. Vanuit de achtergrond komt ook Jan Declercx opzetten, hij snoept me nog een plaatsje af. In de uitslag sta ik nu vlak voor Johnny Geuten. Altijd fijn, kan ik later bij pot of pint nog eens mee uitpakken …
(Foto Pierre Olivier: Valère Sauwens heeft nog lucht genoeg voor een grapje op de helling naar de aankomst.)

vri 22/06/2012 20 u * Herve (Challenge l’Avenir) * 9,3 km * 0:40:31 * 13,8 * 80?/354 * 2/13 * ♥♥♥♥

Waar en wanneer lopen dit weekend? De keuze valt op de corrida van Herve op vrijdagavond. Zaterdag heb ik andere besognes en het hoofdstuk Bilzen heb ik enkel jaren geleden afgesloten. Het geeft mij de kans een nieuwe wedstrijd te ontdekken. Trouwens het deelnamerecord van Jean-Pierre Immerix in Bilzen kan ik toch niet meer bedreigen.
Het parcours is een spaghetti van centrumstraten, een wasbord van korte, steile hellingen en dito afdalingen, stoep op, stoep af. Er zitten ook twee korte trappenklimmetjes en zelfs een overdekte passage in. Ik zie geen kilometerborden – ik hoor later dat de aanduidingen op het asfalt zijn geschilderd, maar daar heb ik nu geen aandacht voor, geconcentreerd als ik ben om niet tegen een obstakel te knallen. Ik loop dan maar op het gevoel dat me – vanavond alleszins – het perfecte ritme dicteert. Halverwege verlaten we het asfalt en zoeken we de schemerzone op tussen stad en land. We duiken naar beneden op een smal grindpad tussen de netels. Na enkele stekelige klimmetjes komen we weer in het stadscentrum uit. We slingeren door de nauwe straatjes tussen het gekrijs van de volksvrouwen. Ik herken de omgeving van het stadion en zet mijn eindversnelling in. Wat te vroeg, ondervind ik, en twee lopers snellen me nog voorbij op het tartan van de Herve Athlétique Club. Ik kom uit op mijn richttijd – 40 minuten – een halve minuut te veel voor de eerste plaats. Pierre Brouwier blijkt me voor te zijn. Even kijken waar ik sta in de globale uitslag. Ik probeer de piepkleine lettertjes op het uitslagenblad te ontcijferen, check en recheck de lijst maar geen Cortleven te vinden. Heb ik me 40 minuten de ziel uit mijn lijf gelopen en wordt mijn prestatie niet opgenomen in de annalen van de atletiekgeschiedenis! Organisator Stéphane Dmyterko noteert mijn klacht en belooft dat gerechtigheid zal geschieden.

Naar boven

zat 30/06/2012 16.30 u * Oversteekrun Lafelt * 10 km * 0:42:35 * 14 * 16/109 * 6/37 (50+) * ♥♥♥♥

Lafelt 1 De bewoners van wooncentrum Oostheuvel in Lafelt hebben zich zaterdagnamiddag een plaatsje in de schaduw uitgezocht om van de Oversteekrun te genieten. En gelijk hebben ze. Want de zon schijnt ongenadig op de tweehonderd moedigen die zich voor het goede doel in het zweet gaan lopen. De verbinding tussen Lafelt en Rosmeer is onderbroken door wegwerkzaamheden en dus maken we twee rondjes door en rond Lafelt met de Keiberg als enige hindernis op het licht golvende parcours.
De plaatselijke vedetten zijn er haast allemaal. Met uitzondering van Philip Poilvache die door een blessure ook deze loop mist, nadat hij al voor de Bilzen Run heeft moeten afzeggen. Voor de eerste plaatsen is het niet echt spannend. Luc Nassen en Marc Maurissen steken respectievelijk met kop en schouders/met kop alleen boven het deelnemersveld uit. Als we de bocht aan de Bonderstraat hebben genomen zie ik een eerste groepje met onder meer Ghislain Dops en Paul Esters voor mij uitlopen. Ik probeer me te handhaven in een tweede groepje waar Peter Nulens het tempo aangeeft. Op de Keiberg passeren we Claude Herzet. Op de Omloopstraat is het vechten tegen onze grootste tegenstander, de loden hitte. Niet gehinderd door enige wedstrijdervaring blijft Peter van jetje geven maar bij de tweede doortocht in de Bonderstraat moet hij de rol lossen. Lafelt 2 Ik kom zo alleen te zitten op de lange weg naar de Bijsstraat. Het eerste groepje is intussen uit elkaar gevallen en ik kan enkele lopers oprapen die ook te hard van stapel zijn gelopen, onder meer Jules Crouzen. Zo kom je nog eens bekenden tegen … Nu mijn neef Herman Coenegrachts me van bevoorrading heeft voorzien, overleef ik ook de tweede klim van de Keiberg. In de laatste rechte lijn naar zaal Het Kloosterhof kan ik onder het bewonderend (?) oog van het volleybroederpaar Ramaekers nog twee plaatsen winnen. Ik eindig (niet voor de eerste keer!) net voor de eerste dame. Dat blijkt Kym Hayman te zijn, de echtgenote van de Australische Tourrenner Mathew Hayman. De tweede ronde heeft me een half minuutje meer gekost. Douchen en snel naar de zaal om het verloren lichaamsvocht aan te vullen …
Lafelt 3

(Foto’s Sven Simons: 1: Denise Bastiaens en Luc Coenegrachts, rechts, maken er een gezinsuitstap van. 2: Peter Nulens grijpt naar een verfrissing. 3: Josette en Tine vallen in de prijzen, ikke niet.)

vri 13/07/2012 19.30 u * Villers-le-Bouillet ( Challenge hesbignon ) * 10,9 km * 0:51:25 * 12,7 * 80/348 * 2/21 * ♥♥♥

Na een buikgriepje vorige week, ben ik voldoende hersteld om me weer aan de competitie te wagen. Ook al heb ik in de vorige trainingen telkens met verzuurde benen af te rekenen gehad.
Er staan heel wat Limburgers aan de start in de buurt van de nieuwe sporthal E. Collignon. Het gaat goed vooruit in de eerste kilometers. Ondanks een voorzichtige start ( de eerste kilometer in 4:30 ) haal ik km 4 in 16:30. Maar dan is de pret over. We worden een bos ingestuurd waar de onophoudelijke regen van de laatste dagen de paden in glijbanen heeft herschapen. Ik kan me met veel moeite staande houden terwijl Rosario vlak achter me nog lucht heeft voor grapjes als “Attention Willy, je vais t’attaquer”, “ne te casse pas les pattes”. Ik overleef ook de klim uit de vallei die gelukkig in twee trappen verloopt. Terug boven op het plateau van Villers kan ik mijn zere benen nog eens extra pijnigen en zo nog enkele plaatsjes winnen. Maar wel achter Guido Colpaert, veteraan 4!
Jammer voor de organisatie dat een kittelorige medewerker van de sporthal het water voor de douches afsluit.

16-07-2012 Genieten in de Dolomieten

Neen, ik ben niet met vakantie in de Dolomieten. Jef van de Weerdt wel. Maar die kan alleen van een vakantie genieten als hij zich eens goed kan afpeigeren in een marathon. Dat komt goed uit want vrouwtje Herma wil alleen met Jef mee naar een marathon als daar ook een vakantie aan vastzit. Vandaar de keuze voor Brixen ( Bressanone in het Italiaans ) in de Dolomieten. Dat het een loodzwaar karwei zou worden – de finish lag op een Alpentop – mocht de pret niet drukken. Lees hier zijn bloedstollend verslag …

Brixen

“Buongiorno” zei Huberta de ontbijtmedewerkster. Het is zaterdag 30 juni, kwart voor zes en ze heeft speciaal voor mij een heerlijk ontbijt gemaakt. Jammer voor haar, maar van de zenuwen krijg ik geen hap door mijn keel. Wat muesli met yoghurt, dat is het. Ik stop nog snel een appel in mijn tas en ben op weg naar Brixen. Normaal een half uur rijden, nu met een Italiaanse vrachtauto op mijn bumper ( ze rijden daar als gekken ) een stuk sneller.
Het is al druk op het plein bij de dom waar de start van de Dolomieten-marathon is. Ik kijk omhoog en zie de Plose. Dat is de Alpenreus van 2556 hoogte waar de finish ligt. “Sjefke, Sjefke waar begin je aan?” zei laatst een loopvriend tegen mij, en inderdaad, waar begin ik nu weer aan. Hiroto Katsumata is de Japanner die ik gisteren bij de inschrijving heb leren kennen, 65 jaar en amper 50 kg schat ik … Op de lagere school had ik altijd een onvoldoende voor Japans… en hij voor Engels, dat schoot dus lekker op! Dat we beiden gingen voor de limiet van 8 uur was na een tijdje wel duidelijk, al had ik bij hem wel wat twijfels… Echter na zijn warming-up ( we hadden plots 20 m ruimte om ons heen ) waren die bij hem verdwenen…. en bij mij toegenomen! Die man was van elastiek. We wensten elkaar good luck en om 7.30 uur mochten we vertrekken, samen met nog 350 loopgekken. Het was al 20 graden in de oude smalle straatjes van Brixen waar we de eerste 4 km doorheen liepen ( het zou tussen de 34 en 38 graden worden) en ondanks dat die vlak waren, liep het bij mij voor geen meter. De rust – 5 dagen niet gelopen – had mij geen goed gedaan. 5km (30:11) de beklimming was begonnen! En ik heb het gelijk al moeilijk. Hiroto lacht nog even vriendelijk naar mij en hij verdwijnt langzaam uit mijn zicht … Ik ga mijn eigen tempo lopen en het gaat al wat beter. veel lopers gaan al wandelen en ik ga er steeds meer voorbij. We lopen nog veel in een bos, dus de warmte valt nog mee. Na 11km (1:24:55) zijn we al op 1100m hoogte. Ik krijg wat last van mijn maag en zoek bij de bevoorrading naar wat te eten maar er is alleen wat te drinken. Ik voel dat ik vanmorgen te weinig gegeten heb en stil mijn honger met mijn eigen (nieuwe) gelletjes. We zijn uit het bos en de zon doet zijn werk … Het wordt nu behoorlijk warm, zeg maar heet! Als zoon van een bakker ben ik dat wel gewend, hard werken in de warmte. Omdat we nu regelmatig wat asfalt krijgen kan ik ook wat genieten van de prachtige omgeving en ik heb het goede ritme te pakken … alleen met mijn maag gaat het niet zo goed. 2:56:34 is mijn tijd bij km 21 … nog 5 uur voor de andere 21km, dat wordt een “makkie”. Als ik bij km 24 bij de bevoorrading de gezichten van de vrijwilligers eens goed bekijk zeggen die genoeg zo van “Ja Sjefke,nu gaat het pas beginnen”. En inderdaad een dikke 3km steil omhoog met de zon ongenadig in je nek. Gelukkig heb ik mijn pet en met de klep in mijn nek bescherm ik mij tegen de zon. Het lopen wordt nu wandelen met kleine stukjes rennen. In een alpenwei met grote keien moet ik zelfs een paar tellen rust nemen, zo steil! We zitten al op 1984m hoogte en naderen het 30km-punt en met mijn maag gaat het steeds slechter. Wat is dat toch, vraag ik mij af: de nieuwe gelletjes, de iets sterkere maggi-oplossing (ik heb nieuwe kleinere flesjes)? Wat water, meer kan ik niet verdragen … maar goed, we moeten verder. De limiet bij het 33,5 km punt is 6:30 uur. Wie er later komt wordt uit de wedstrijd genomen. 5:26:44 is mijn doorkomst … Nog 8,6 km over steeds smallere schapenpaden (geen geit gezien) bezaaid met stenen en boomwortels en soms langs niet ongevaarlijke afgronden. De lopers die in het begin al gingen wandelen ( vooral de Italianen uit de streek ) gaan me één voor één voorbij. Ze “vliegen” over de stenen. Gelukkig kan ik vanaf km 37 tot 39 over een mooi pad weer een stukje ontspannen rennen. We zijn nu op 2085 m hoogte met nog 400 hoogtemeters in de laatste 3,2 km. We zijn er dus nog niet. Door mijn maagklachten heb ik weinig tot niets gedronken of gegeten en ik ben nu al 6 uur en 33 min onderweg. Mijn benen willen niet meer … zo iets van “ouwe gek daar boven als jij verder wilt is dat prima … maar wij doen niet meer mee!” Ik vraag het drie keer aan de bergwachten “Moet ik daar omhoog?” …”si si si”, een super steile rots partij ligt voor ons! Met de moed der wanhoop begin ik er aan. Echter er is geen beginnen aan, om de paar stappen moet ik een paar tellen rust nemen. Ik houd me vast aan een struik of rots om niet weer terug te glijden en de ene kramp na de andere. Het uitzicht moet hier geweldig zijn … uitzichtLOOS is mijn vooruitzicht! … Hoe, weet ik niet … na 40 min ben ik boven. “Oh mijn God” roept een loopster voor mij … “ben ik in de hemel ?” … Nee, maar in plaats van de finish te zien … alweer een geitenpad ( hier liepen wel geiten ) met nog een steile rotspartij en ik heb nog maar 40 min. Dat ga ik nooit meer halen! Wordt mijn 52e marathon dan mijn Waterloo! Mijn oren zitten dicht, mijn maag van streek … ik voel mij ellendig! Maar goed, ik was gewaarschuwd en stronteigenwijs als ik ben … er zit niks anders op, ik MOET door! Ik probeer nog wat te rennen en langs een gevaarlijke afgrond struikel ik over een steen en val … de goede kant op … Met kramp in beide benen kan ik niet meer opstaan. Een bergwacht trekt mij overeind en vraagt of het nog gaat. Krampa, krampa is geen Italiaans maar zij begrijpt mij gelukkig … en ik mag verder lopen. Hoe ik de tweede rotspartij boven ben gekomen ga ik u besparen. Het is als een lege tube tandpasta: als je goed perst, haal je er iedere keer weer iets uit! Finito, finito roept de bergwacht als ik verdwaasd op het hoogste punt ben ( 2486m hoogte ). Ik schrik …ben ik uit de wedstrijd? Nee … daar 1km verder kan ik de finish zien … Ik kijk op mijn klokje …14 min heb ik nog over … Een belofte van een marathonloper is niet veel waard … maar ik beloof mijn benen dit nooit meer te doen, en ze geloven het ook nog! … en ik ren weer voorzichtig, nu even goed uitkijken en niet weer vallen! Het bord … 42 km. Nog 9 min , ik ga het halen en ga gelijk wandelen, op de laatste 20m na voor de finishfoto 7:53:29. Finito! Geen blijdschap, geen brok in mijn keel, geen tranen, geen kippenvel, geen emotie, helemaal niks! … Geestelijk totaal leeg. Ze hangen een medaille om mijn nek, het t-shirt schatten ze twee maten kleiner dan bij de inschrijving … 315e van 340 starters, 328 lopers haalden de finish. 17e van de 18 in mijn klasse (m60), … niet echt geweldig.
Een glas alcoholvrij witbier doet mij goed … even bijkomen … en nu weer beneden zien te komen. Via een busje, kabelbaan, lijnbus waar ik Hiroto tref (5:59:50. 1e m65) ben ik weer in Brixen, we wisselen elkaars emails uit,en NOG EENS op de foto met mijn Japanse vriend. Als “memory” zegt zijn vrouw “Truus”… ( ik weet haar naam niet.) Terug in het hotel kan ik eindelijk mijn maag ledigen. Ik ga niet zeggen dat het een pikzwart goedje was, want dat is onsmakelijk, en na een stevig avondmaal ben ik weer redelijk opgeknapt.
Zo, en nu kan de vakantie ( tien dagen ) in de Dolomieten beginnen … en voor overmorgen heb ik al een mooi trainingstochtje in gedachten. Om in de Dolomieten een marathon te lopen met 2340 hoogtemeters en 35 graden, moet je een beetje “dol” zijn, en geen “mietje” …

vri 20/07/2012 19.30 u * Hermalle ( Challenge condruzien ) * 10,4 km * 0:45:33 * 13,6 * 65/286 * 1/16 * ♥♥♥♥

In kwakkelweer voor de modale burger maar in ideale omstandigheden voor lopers staan we klaar voor 4 rondjes door Hermalle “en fête”. Er wacht ons een kronkelend parcours op de rechter Maasoever met pittige klimmetjes afgewisseld met fikse afdalingen waar we zowel de kleine als de grote versnelling zullen moeten ronddraaien. De passages op gras en door een bosje zorgen voor de Condroz-accenten van deze corrida.
Ik maak me vooral zorgen om het gevoel in de benen. In de voorbije weken heb ik, ook en vooral op training, last van verzuurde benen. De opwarming geeft me wel hoop dat ik vanavond niet door die zeurende vervelende pijn zal geremd worden.
Ik heb al van bij de eerste beklimming, onmiddellijk na de start, het goede ritme te pakken. Na een halve ronde ben ik voorbij Noël Heptia en Pol Van Kerrebroeck. Mijn eerste ronde blijkt meteen ook de snelste. Ik kan mijn aanvangstempo min of meer vasthouden en begin zowaar in het “mirakel van Hermalle” te geloven. Eindelijk nog eens voluit kunnen gaan zonder het gevoel te hebben dat mijn benen in een harnas met naalden zijn gewikkeld. Door de afwezigheid van de categorietoppers mag ik onverhoopt nog eens op het hoogste schavotje van het podium. Samen met Kris Govaerts. Onverwacht ook voor de derde, Pol van Kerrebroeck, die zich verbaasd afvraagt wie Kris is. Ook Croce Falzone met wie ik nog even nakaart over de wedstrijd, is onder de indruk van de prestatie van de Truienaar. Kris is blijkbaar met opgeladen batterijen uit vakantie teruggekeerd!
Hermalle

(Foto Marie-Paule: Samen met Kris Govaerts op het podium.)

vri 27/07/2012 19.30 u * Villers-le-Temple ( Challenge condruzien ) * 11,35 km * 0:55:57 * 12,1 * 108/375 * 4/19 * ♥♥♥

De regen heeft vrijdagmiddag de ergste hitte verdreven zodat we nog onder acceptabele weersomstandigheden ons ding kunnen doen in Villers-le-Temple. Ik sta hier voor de derde keer op rij aan de start. Bij de twee vorige edities heb ik het niet onder markt gehad … en vandaag zal ik ook geen potten breken. Poten breken gelukkig ook niet, maar daarover dadelijk meer. Echt goed zit het parcours niet meer in mijn onderbewustzijn want na halfwedstrijd ondervind ik aan den lijve hoe ongenadig de Condrozheuveltjes zijn. In de eerste twee kilometer krijgen we nog wat respijt, daarna zoeken we het onverhard op in het bos en worden we van de ene helling naar de andere gestuurd. Niet dat er geen afdalingen zijn maar de meeste daarvan zijn zo glibberig dat je blij mag zijn als je het evenwicht kan bewaren, laat staan tempo maken. Villers-le-Temple 1 Op de asfaltwegen in het dorp ga ik Etienne Vanderschelden en Michel Mancini voorbij. Maar de benen zijn niet goed genoeg om nog veel progressie te maken op het onverhard. Ik passeer Croce Falzone op een van de kuitenbijters. Zoals enkele weken geleden heb ik ook de nodige moeite om de dames Laurence Dressen en Christine Cordier voor te blijven. In de laatste drie kilometer schuift Ramon Gadea voorbij. Ik probeer tevergeefs aan te klampen. Als er dan een nieuwe, nog fellere afdaling op een modderig bospad volgt, is het hek helemaal van de dam. Terwijl ik naar beneden stuntel, vliegen jongere deelnemers – met meer zin voor risico en vooral meer behendigheid – me aan alle kanten voorbij. Ik verlies in één klap een tiental plaatsen. De streep tussen de caféterrassen en de kermisattracties komt niets te vroeg. Villers-le-Temple 2
In mijn leeftijdsklasse blijven de verhoudingen van de laatste maanden gerespecteerd: Valère Sauwens op een en Roland Vandenborne op twee. De superioriteit van Valère is zo groot dat hij er zich zelf ongemakkelijk bij voelt. “Ik weet dat het niet fijn is, maar ik kan er ook niet aan doen dat ik telkens win” probeert hij zijn concurrenten te vriend te houden. Roland kickt dan weer op steile afdalingen waar ik zo’n hekel aan heb. Kortom, in de volgende Condrozmanches zal er niet veel te rapen zijn …
Noël Heptia eindigt als derde. Hij kon zich vandaag meten met Paul Rihon en Marcel Baeckelandt. Dochter Mélanie en zoon Rémy maken het succes van de familie Heptia compleet.
(Foto’s Jo Defrère: Onder: Mélanie Heptia, derde in de korte wedstrijd.)

zon 05/08/2012 17.00 u * Bilzen Terrasjogging * 10,38 km * 0:44:26 * 14 * 33/110 * 10/62 (45+) * ♥♥♥♥

165 deelnemers aan de start van deze organisatie van de Bilzerse Joggingclub voor respectievelijk twee en vier rondjes door het stadscentrum. Het parcours biedt afwisseling: op de wallen en in de winkelstraten kan je snelheid maken, in het parkgedeelte is vooral veel bochtenwerk en optrekken aan de orde. Maar als het weer meezit, zoals vandaag, is het best een gezellige loop in het Demerstadje.
Het is de laatste weken voor mij altijd bang afwachten hoe de benen zullen reageren in competitie. Dat blijkt redelijk mee te vallen in de eerste hectometers. Na een goede kilometer loop ik op kop van een groep. De snelste jongens en meisjes lopen dan al enkele tientallen meters vooruit. Ik zie een van de staartlopers van de eerste groep over het “fietspoortje” achter het Heilig Graf-instituut springen. Die heeft duidelijk geen last van stijfheid in de benen. Halverwege de eerste ronde loop ik al alleen met Jean Stevens als gezel. We hebben een voor mij stevig tempo beet. Strijd voor een podiumplek bij de veteranen is er niet – in Bilzen stopt het leven op 45 – dus daar moeten we ons niet het pleuris voor lopen. Het lijkt me trouwens niet zo’n gek idee om de rondjes af te malen met een plaatselijke vedette als Jean. Bij elk kruispunt hoor ik “Allez Jeanke” – op een plaats zelfs “Allez Joske”. Kortom, we lopen niet anoniem in de massa. Ik loop (of beter we lopen, Jean volgt me als mijn schaduw) de tweede en derde ronde in exact dezelfde tijd, 11:13. Ik voel dat ik nog een tikkeltje sneller kan in de laatste ronde en terwijl Jean een half minuutje moet toegeven, kan ik nog twee achterblijvers van de “eerste groep” inrekenen.
Servais Halders – voor het eerst in Bilzen – bikkelt in de voorste gelederen. Hij heeft een felle start genomen maar bekoopt zijn overmoed enigszins in de volgende ronden. Per ronde moet hij een dertigtal seconden inleveren. Niettemin klokt hij af op 40 minuten, goed voor plaats 16 overall en plaats 5 in onze leeftijdsklasse waar hij moest opboksen tegen snaken die bijna 20 jaar jonger zijn. Marc Maurissen – tiende in deze editie – stelde met trots zijn neefje Jasper voor, tweede in de 5 km-loop. Dat belooft! Goed nieuws ook voor Josette Pirlot en dochter Tine Timmermans, zij sieren het stukje over de loop in de Goed Nieuws-krant. Josette haalt opnieuw een gemiddelde van 12 per uur en is bezig aan een topseizoen. Jean-Pierre Immerix sluipt langzaam weer naar zijn oud niveau, 13 gemiddeld. Bilzen 1

( Foto Raymonde Philippens: de vier knapste 45-plussers in het deelnemersveld van Bilzen, van links naar rechts Willy Hertogen, Servais Halders, uw dienaar en Jean Stevens )

zon 12/08/2012 11.30 u * Tilff ( Challenge de la Province de Liège) * 13,2 km * 0:58:42 * 13,4 * 57/402 * 2/21 * ♥♥♥♥

Terwijl Marie-Paule het bijenmuseum bezoekt in het kasteel Brunsode in Tilff, gonst het ook in het kasteelpark van de bedrijvigheid. 400 lopers maken zich op voor een van de moeilijkste manches van de klassieker onder de challenges, die van de Provincie Luik. Er wacht ons 3 km vlak langs de Ourthe-oever, een klim van 2,7 km uit de vallei, een vlak gedeelte met nog enkele gemene knikken op het plateau en een steile afdaling in verschillende schuifjes naar de vallei. Asfalt en bospaden, voor elk wat wils. De uitdaging is natuurlijk de lange klim. 3 kilometer aan een stuk, dat is ongewoon in onze contreien en zowat het dubbele van mijn oefencol, de St. Pierre tussen Eben en Ternaaien. Tilff 1 Voor de start maak ik kennis met Laurent Meertens van Waltwilder, lid van de Bilzerse Joggingclub en van het selecte groepje marathonlopers onder de 3 uur. We “lopen in” op de Ravel, het fietspad langs de Ourthe. Ik houd er een soepel tempo van 14 per uur aan en zie Servais Halders snel uit het gezicht verdwijnen. Dan links op, het bord “2775 meter”, we gaan eraan beginnen.
Ik probeer op souplesse naar boven te gaan in de eerste honderden meters. Maar in de steilere bochten is het harken. Ik nader op een trio dat een twintigtal meter voor me loopt. Als ik het einde van de klim denk te ontwaren, plaats ik een tussenversnellinkje en kom bij het groepje. Volgt er toch nog een piek van zo’n 7 percent. Maar ik klamp aan en probeer op het vlakke in het bos in het spoor te blijven van een dame in het oranje. Als het Marie-Eve Léonard is (na de finish zal ik het pas met zekerheid weten) moet ik me niet teveel illusies maken. Ik win wel iets in op de klimmen maar in de afdalingen loopt ze telkens van me weg. Ik besluit nog wat reserve te houden. Dat blijkt ook nodig te zijn want we zijn nog niet van het klimwerk verlost. Een drietal korte maar stekelige hellingen halen de laatste frisheid uit mijn benen. Op het plateau – in de verte ligt het imposante gebouw van het Universitair Ziekenhuis van Luik – leg ik er de karwats op. De snelheid moet nogmaals de hoogte in als we de duik naar de vallei inzetten. Het wordt steeds steiler en bochtiger. In de laatste kilometer over bospaden verlies ik nog een vijftal plaatsen aan jonge “kamikazes”. Tilff 2 Maar ik blijf ruim onder het uur. Mijn tijd levert me een tweede plaats op, ruim “op het eerste blad” van de uitslag, maar wel vier minuten achter Servais Halders die zelfs de winnaar van de veteranen 2 het nakijken geeft. Het podium is volledig Limburgs gekleurd met Jean Stevens op de derde plaats. Bij de toppers zorgt Beny Stulens van Mal, derde overall en winnaar bij de veteranen 1, voor de Limburgse noot. We mogen allemaal langs gaan bij de plaatselijke missen en dat zijn “Madame l’Echevine” en “Madame la Bourgmestre”. De toeristische trekpleister Tilff ontvangt zijn gasten met stijl!

(Foto’s Marie-Paule. Boven: De top 5 – vermoed ik – met in het midden Beny Stulens, tussen Patrick Philippe, links van hem, en Raphael Vankerkom, de winnaar. De twee andere lopers zijn mij onbekend. Ze lopen ook niet echt in mijn buurt met tijden van rond de 47 minuten …
Onder: uw verslaggever tussen Servais Halders en Claude Herzet, rechts.)

Naar boven

30/08/2012 Tussendoor

Auvergne
We zijn er even tussenuit gemuisd voor een korte vakantie. Kwestie van wat andere lucht op te snuiven, in ons geval de berglucht van de Auvergne. Het was best een actieve vakantie met beklimmingen van enkele Puys, de gedoofde vulkanen in de streek. Op de foto is Marie-Paule bezig aan de klim naar de top van de Puy Griou. Het lijkt wel een Condroz-parcours in het kwadraat. Na een moeizaam begin in een loden hitte kwam ze langzaam in het ritme en haalde met glans de top. Daar was het genieten van een grandioos uitzicht op de toppen van het Centraal Massief.

Nog even terugkomen op een merkwaardige episode in de Challenge hesbignon. De wedstrijd van Petit-Waret op 10 augustus die door het natuurgebied van Sclaigneaux loopt, is stilgelegd na schermutselingen met overijverige natuurbeschermers. Die hadden met hun voertuig en gewapend met traangas en matrakken de argeloze joggers de doorgang belet. De deelnemers hebben op eigen houtje een weg moeten zoeken naar de aankomst. Uiteraard geen uitslag en alle werk van organisatoren en vrijwilligers om zeep. Volgens de organisatie waren alle vergunningen om met de loop door het natuurgebied te passeren in orde. Onder meer Jean-Marie Haeckens (foto 2) en het duo Michel Zielinski en Luc Henno (foto 3: Michel links en Luc rechts hier in een oefening synchroonlopen) hadden zich de trip naar de provincie Namen kunnen besparen.

Het verhaal van Jef van de Weerdt over zijn “bijna dood ervaring” op de flanken van de Dolomieten (zie hierboven op datum 16/07) heeft indruk gemaakt. Zijn relaas is opgenomen op Ultraned, de site voor marathons en ultralopen, waar ze meteen ook de marathon in hun bestand opnamen. Meer nog, na het lezen van het verslag heeft Roland Vandenborne de Brixen-marathon van zijn programma geschrapt. Met Jef gaat het overigens goed. Binnenkort doet hij het weer in de Mergellandmarathon, vlak bij huis.
( Foto’s 2 en 3: Jo Defrère )

zon 09/09/2012 18.15 u * Francorchamps ( Challenge de la Province de Liège) * 14 km * 1:04:05 * 13,1 * 45/174 * 3/12 * ♥♥♥

Francorchamps 1

Francorchamps 2

Francorchamps, zondagavond. Er zijn geen brullende motoren en gierende banden van racebolides te horen, alleen het gehijg van hardlopers op het asfalt van het Formule 1-circuit. Er staan relatief weinig deelnemers aan de start, waarschijnlijk vanwege het ongewone uur en de tropische temperatuur van de afgelopen uren. Ook slechts 3 Limburgers. De kwantiteit is er misschien niet, de kwaliteit alleszins wel (en dan heb ik het deze keer niet over mezelf). Ik sta op de startgrid met Servais Halders en Jo Vrancken uit Tongeren. Servais gaat mee met de toppers van de veteranen 2 en heeft nog geen 58 minuten nodig op het loodzware parcours. Jo Vrancken, een 34-jarige senior die pas aan zijn eerste seizoen in de Challenge bezig is, eindigt in 54 minuten, goed voor een zesde plaats in het algemene rangschikking. Jo moet zijn twee circuitronden zo goed als alleen afleggen. Hij finisht een kleine 2 minuten achter nummer vijf, maar heeft zelf een minuut voorsprong op zijn naaste achtervolger.

Aanvankelijk lopen (en rijden) we wat verloren op de immense terreinen van het circuit maar na enig zoekwerk kan ik me inschrijven in de Brasserie. Na een mineraal watertje – in een plastic bekertje maar tegen een formule 1-tarief – trek ik op verkenning op het mythische circuit. De zon heeft dan wel zijn felste warmte al uitgestraald, maar het Ardennen-reliëf baart me meer zorgen. Na amper 300 meter krijgen we immers al de gevreesde Raidillon, met een strook van naar schatting 17%, voor de voeten. Maar het blijft daarna nog een kleine kilometer klimmen. Rustig starten is de boodschap, temeer omdat er nog wel enkele oplopende stroken in het parcours zitten, zo vermoed ik.

Ik begin in het eerste derde van het peloton aan de beklimming. De benen zijn nog fris en ik bereik de rotonde boven niet ver achter Roger Dosseray, mijn veteranen 3-collega, op wie ik mijn wedstrijd wil afstemmen. Vlak voor me lopen de eerste vrouw, Dominique Frederich, en veteraan 2, Ramon Gadea. Na een fikse afdaling beginnen we aan wat ik aanvoel als de achterkant van het circuit. Er staat geen kat langs de weg, (ook geen pitspoezen te bespeuren), we lijken te verdrinken in een zee van asfalt. Op het einde van de ronde zit er nog een lang stuk vals plat in waar ik diep in het energiereservoir moet putten. Overigens volgen de lopers natuurlijk niet nauwgezet de route. We snijden af op de grasstroken die niet echt lekker lopen en waar je goed moet opletten om niet in een putje te trappen. De afstand – officieel 14 kilometer en het gemiddelde – moeten dus naar beneden worden bijgesteld. (Het is maar dat u het weet.) Enfin, ik probeer in het spoor te blijven van Roger. Aan de bocht van La Source, bij de eerste doortocht aan de finish, heb ik een achterstand van 12 seconden. Misschien kan ik het gat dichtlopen in de tweede ronde. Dominique Frederich is intussen moeten achterblijven en ik ben ook Ramon Gadea voorbijgegaan.
Francorchamps 3 We beginnen aan de tweede beklimming van de Raidillon. De vermoeidheid begint zijn tol te eisen. De benen willen niet meer echt mee. Mijn maag sputtert ook tegen, altijd een teken dat ik op mijn limiet zit. Ik kruip de steile strook naar boven en ben intussen tot op een tiental meter van Roger genaderd. Maar op de lange uitloper kan Roger meer tempo maken en in de afdaling geeft hij er nog eens een lap op. Mijn positie handhaven is nog de enige optie. Op de laatste hellende strook van Blanchimont gaan nog enkele frissere jongens me voorbij. Een blonde jongeling stoomt me voorbij, een andere jongeling – donkerhuidig deze keer en luisterend naar de naam Xolani Mdlyi – zet een nieuwe en nu beslissende versnelling in, nadat ik hem zelf al eens heb achtergelaten. En tenslotte vindt Ramon verse krachten en eindigt nog in de schaduw van Roger die intussen een dertigtal seconden is uitgelopen. Gelukkig eindigt de loop met een afdaling. Onder de Total-boog waar de streep ligt, is mijn tank leeg …
(Foto’s: Marie-Paule)

zat 15/09/2012 15 u * Voeren ( Challenge de la Province de Liège) * 10 km * 0:43:58 * 13,6 * 47/186 * 2/18 * ♥♥♥♥

Nauwelijks zes dagen na de race op het wereldberoemde circuit van Francorchamps staat een kleinschaliger evenement op het programma, namelijk de eerste Voerloop. De wedstrijd heeft een plaats gevonden op de agenda van de Challenge van de provincie Luik. In de 10 km-wedstrijd staan 186 deelnemers aan de start op het voetbalveld van Avenir Fouron. Ook een aantal Limburgers uit Nederland en België die niet tot de vaste kern van de Challengelopers behoren, hebben de oproep van organisator Servais Halders beantwoord.
Ik heb het parcours enkele weken geleden kunnen verkennen en weet dus dat de gevarieerde ronde mij moet liggen, tenminste als de benen goed zijn … Ik vertrek met Jean Stevens vrij vooraan in het peloton. In de eerste dalende kilometer worden we door een zwerm snelstarters voorbijgesneld. Maar als ik Dominique Frederich en Roger Dosseray in een groepje voor mij herken, weet ik dat ik op schema zit. We krijgen al meteen een eerste helling op het asfalt voorgeschoteld. Na een smalle passage langs de Voer worden we opnieuw de vallei uitgejaagd, ditmaal over een steil en met stenen bezaaid bospad. Jean Stevens haakt hier af. Ik haal Claude Herzet en tot mijn verbazing ook Roland Vandenborne in. We nemen in gestrekte draf de volgende afdaling en lopen dan richting Altenbroek door de vallei die hier echt een parel van de natuur is. Ik heb mijn kruissnelheid gevonden en ga voorbij een groepje met Dominique Frederich. In Altenbroek begint een helling van een kilometer op het grind. Voeren 1 Ik verhoog het tempo licht om voor de top bij Roger Dosseray te komen. Nauwelijks ben ik op zijn hoogte of hij probeert me er met korte snokken weer af te lopen. Boven in Mheer, op Nederlands grondgebied, kunnen we ons uitleven op een mooi asfaltpad. Ook daar plaatst hij enkele tempoversnellingen, maar ik blijf hem als zijn schaduw volgen. Het asfalt gaat over in grind, we zijn weer in België … Ik ga als eerste de afdaling in. We moeten meer dan eens een ander spoor zoeken op de veldweg, gelukkig is het droog. Om een aanval in de afdaling te voorkomen hou ik een strak tempo aan. De laatste twee kilometer doen we in minder dan 8 minuten, ondanks de slotklim van zo’n vijfhonderd meter. Op een boogscheut van de streep plaatst Roger zijn ultieme demarrage. Hij neemt enkele meters. Ditmaal is hij weg, denk ik. Maar zijn aanval draagt niet ver genoeg en ik versnel op mijn beurt. De omstaanders zien met verbazing hoe twee oude knarren zich als jonge veulens door de laatste bocht gooien. Aan de streep heb ik één seconde voorsprong.

Voeren 2 Nieuws uit de spits van de wedstrijd: Beny Stulens eindigt tweede en moet alleen de ongenaakbare Michael Detrixhe laten voorgaan. Jo Vrancken is zevende achter een klad West-Vlamingen op weekend in de Voerstreek. De twee Voerense vedetten maken hun reputatie waar voor eigen publiek: Isabel Sluysmans, eerste dame, en Servais Halders, eerste veteraan 3, lopen broederlijk (of zusterlijk) na elkaar binnen op positie 22 en 23.
De prijzentafel is rijkelijk gevuld. De prijzen worden uitgereikt door twee schepenen, een voor de Nederlandse en een voor de Franse taalrol. Voeren/Fouron oblige …

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: De twee kemphanen. Foto 2: Servais op de smalle passage langs de Voer in Ketten.)

04/09/2012 Nagenieten

Het is alweer ruim een week geleden maar ik geniet nog na van mijn duel met Roger in Voeren. Dit kon des te meer nu ik dit weekend geen wedstrijd op het programma had. Vorige woensdag ben ik voor het eerst mee geweest met de Mergellopers, de lopersgroep uit Riemst. Dat betekende dus een avondtraining. Om halfacht vertrokken twee groepjes vanaf de sporthal in Riemst. Ik liep mee met de “snellere” jongens en meisjes- een achttal als mijn geheugen me niet in de steek laat – die zonder omkijken de weg opstoven en in gestrekte draf door Heukelom, Zussen, Valmeer renden. De eersten zullen pas terug aan de sporthal van Riemst gemerkt hebben dat een deel van het pelotonnetje was achtergebleven. Iedere groep heeft zo blijkbaar zijn gewoontes. De Zweitlanceurs van Maastricht wachten de achterblijvers geregeld op, in Tongeren keren de snelsten op hun stappen terug en komt de groep samen aan. Tussen haakjes, zondag hebben we met de Zweitlanceurs de start van het wereldkampioenschap wielrennen op de markt in Maastricht meegepikt. Nederlands sympathiekste routeplanner Harry Crapels paste voor dit evenement de geplande route in extremis aan.
Tilff
Uit Luik bereikt ons intussen het heuglijke nieuws dat Jean Stevens de Don Bosco-jogging bij de veteranen 3 op zijn naam heeft geschreven. Jean – 69 jaar jong – uit Waltwilder gaf zijn jongere concurrenten dus het nakijken. En naast hem op het podium stond zijn maatje Willy Hertogen uit Vlijtingen. (Foto CJPL: Jean Stevens, hier aan de streep in Tilff) Je kan ook steengoed zijn en toch niet op het podium staan, omdat je … te jong bent. Dat overkomt Jo Vrancken de laatste weken. Nu weer zesde. Het wordt hoog tijd dat “Groet um” een foto van de snelle Tongenaar publiceert. (Foto CJPL)Voeren
Als je in oktober toevallig in Massachusetts bent, mag je zeker de marathon van Cape Cod niet missen. Daar kun je Roland Vandenborne aan het werk zien. Roland zit midden in de voorbereiding met niet minder dan 4 halve marathons, onder andere de Eifel-Ardennen Halbmarathon tussen Sankt-Vith en Bleialf. Hij eindigde er als eerste 60-plusser, alhoewel mijn bronnen niet vermeldden of die categorie daar überhaupt voorzien was. Jef van de Weerdt zit natuurlijk ook niet stil. Onder een loden hitte voltooide Jef in Meerssen zijn 53ste marathon. Zijn verslag vind je op Ultraned, de site voor marathons en ultralopen die er met Jef een getalenteerd verslaggever heeft bijgekregen.

zat 06/10/2012 16 u * Gemmenich ( Challenge L’Avenir) * 10,8 km * 0:46:49 * 13,9 * 31/162 * 2/12 * ♥♥♥♥

Er valt een druilerige regen als ik zaterdagmiddag op weg ben naar Gemmenich, tussen de groene heuvels rond het Drielandenpunt. Maar tijdens de loop blijft het droog en bovendien blijken ook de bospaden perfect beloopbaar.
Gemmenich In Gemmenich worden we al na een halve kilometer een helling opgestuurd. Meer dan 3 kilometer blijft de asfaltweg stijgen en kronkelen in het bos. Ik kan eindelijk mijn wedstrijdtempo eens opmeten op een helling: tussen kilometer 2 en kilometer 3 ligt een verschil van 5’15”, een gemiddelde van 11,4 km per uur. Dat is “netjes” zoals de Nederlanders zouden zeggen: snel genoeg om een aantal snellere starters in te halen zonder compleet in het rood te gaan.
In de Challenge L’Avenir duldt Pierre Brouwier geen tegenstand bij de veteranen 3. Ook vandaag zal hij met de eerste (en enige) prijs gaan lopen. Na een dikke 10 kilometer heeft hij anderhalve minuut voorsprong op uw dienaar en blijft daarmee ook nipt de eerste twee dames voor. Overigens schrijft Pierre dit jaar ook de Challenge Delhalle op zijn naam. Van een geslaagd seizoen gesproken. Samen met Pierre maken Roger Dosseray en Jean Dessouroux het mooie weer bij de veteranen 3. Ik zie ze alle drie voor mij uit lopen. Na een drietal kilometer heeft Pierre een voorsprong van 25 seconden. Maar eens boven op het onverhard in het bos zal ik het gele shirt van de leider in de Challenge snel uit het oog verliezen. Intussen houd ik de rode trui van Roger en de witte pet van Jean in het vizier. Roger, die zeker is van de tweede plaats in de Challenge L’Avenir, dringt niet lang aan en laat me voorbij schuiven. Boven ben ik in het spoor van Jean geraakt. Na een halve kilometer op het plateau in het bos begint de afdaling. We houden ons niet in op de brede bospaden waar er geen gevaar dreigt van putten en boomwortels. Mijn “compagnon de route” Jean Dessouroux houdt een strak tempo aan. We wisselen geen woord. En de afdaling blijft maar duren, meer dan 3 kilometer op de grote molen. Ik kijk even achteruit. Achter ons gaapt de leegte. Even licht omhoog door een parkje (in Moresnet?) en dan weer op het asfalt, op de terugweg naar Gemmenich. Het asfaltweggetje tussen de weiden loopt weer omhoog. De benen houden niet van die plotselinge ritmeverandering. Ik loop nu voorop. Ik hoor de zware ademhaling van Jean, even later moet hij enkele meters laten. Dan verliest hij snel terrein. Nog even doorbijten tot aan de grote weg. De spieren schreeuwen om rust. Voor de start heb ik de laatste bocht en de afdaling naar de finish verkend om niet voor verrassingen komen te staan als het pleit – zoals in Voeren – weer in de spurt wordt beslecht. Maar ik zal er dit keer geen spurt moeten uitpersen. In de laatste dalende halve kilometer kan ik het tempo weer wat optrekken en de achtervolgers op afstand houden. Uiteindelijk moet Jean de derde plaats nog prijsgeven aan Roger die in het laatste gedeelte van de afdaling nog een groot deel van zijn aanzienlijke achterstand kan goedmaken. Ik kom ruim onder mijn richttijd van 50 minuten uit. Het zit er op. De competitiehonger is weer voor een weekje gestild. Nu nog over barslechte wegen terug naar Heukelom. (Foto : www.gemmenich.be)

Naar boven

zat 13/10/2012 14 u * Eupen ( Talsperrenlauf) * 14,7 km * 1:04:44 * 13,5 * 41/141 * 14/39 (Masters ?) * ♥♥♥♥

Door een speling van het lot ben ik voor het tweede weekend op rij te gast in het Oosten des lands. Ik heb de Talsperrenlauf ontdekt op de site “Limburgrunning” van Huub Rokx en stel tot mijn verbazing vast dat het om een soort “tijdrit” gaat. Eupen Wesertalsperre De lopers vertrekken dus individueel. Dat lijkt me wel een interessant experiment. Ik ben ruim op tijd vanuit Heukelom vertrokken en ben zelfs als eerste aan de inschrijvingstafel. Aangezien er geen voorinschrijvingen zijn, zou dat ook betekenen dat ik als eerste moet starten. Maar een latere vertrekpositie lijkt me tactisch interessanter. Als eerste vertrekker kan je alleen door snellere jongens voorbij gelopen worden. Maar als ik zelf enkele langzamere lopers voor me heb, ben ik de jager en niet de prooi. Ik word op gang gefloten om 14:01:10. Achter me starten enkele oudere dames, dus zal ik in de eerste kilometers niet direct ingehaald worden. Ik heb onmiddellijk een strak tempo vast en kan in de eerste 2 kilometer al 5 deelnemers oprapen. Het parcours loopt over geasfalteerde paden door het Hertogenwoud. Na een klim van een kilometer, aan km 4, moet ik even herstellen van het pittig aanvangstempo dat ik mezelf heb opgelegd. Ik bereik km 5 na 22′. Intussen zijn later gestarte snellere deelnemers tot in de voorste gelederen opgerukt. In het bos is het zo stil dat je hun gehijg van ver hoort. Onder meer twee leden van de Triathlonclub van Aken die maar een goede 50 minuten blijken nodig voor de 14,7 kilometer, snellen me voorbij. Ik richt me intussen op een loper die zo’n dertig meter voor me loopt maar die na de klim weer wat meer afstand heeft genomen. Ik zie dat hij meegaat in de tred van een van Triathlonjongens. Een domme beslissing die mij goed zal uitkomen. Want na een kilometer is zijn liedje uitgezongen en valt hij sterk terug. Bij een nieuwe klim aan km 10 kan ik hem eindelijk inrekenen. 10 km in minder dan 45′, dat is een minuutje verval in het tweede deel. De laatste kilometers zijn vlak of licht dalend. Ik zie nog een langzamere loper voor me. Hij zal mijn volgend mikpunt worden. Hij maakt het me – gelukkig – niet te gemakkelijk en ik moet nog flink in mijn slinkend krachtenarsenaal putten om hem in de voorlaatste kilometer in te lopen. Zelf word ik nog voorbijgesneld door een tandem, een man vastgelijnd aan zijn hond. Met grote schreden holt de loper mij voorbij. Even verder wordt hij nog in zijn vaart geremd omdat zijn viervoeter een soortgenoot wil gaan besnuffelen. Dank zij de achtervolging op de twee voor mij gestarte lopers en met een ultieme inspanning op de laatste knik voor de finish kan ik mijn richttijd van 1u5′ nog net halen. Terwijl we een flauw drankje binnenwerken loopt Tom Van Dijk uit Antwerpen door de “Ziel”poort. Zijn tijd: 48 minuten, zijn gemiddelde: 18 km. Er is daar zaterdagmiddag ook echt “hard” gelopen in het Eupenerwald.

zon 21/10/2012 14.30 u * Kortessem ( Haspengouw Challenge) * 15 km * 1:05:22 * 13,7 * 80/270 * 7/45 (55+) * ♥♥♥♥

De voorbije maanden en weken heb ik heel wat wedstrijden afgeschuimd in de criteriums van de provincies Luik en Namen, maar in het enige Limburgse loopcircuit – de Haspengouw Challenge – ben ik dit jaar nog niet actief geweest. Vanmiddag heb ik de laatste kans om het hiaat in mijn palmares 2012 op te vullen in de Zes Kerkenloop van Kortessem. Het weer is zonnig maar niet te warm, de organisatie van de challenge draait als een goed geoliede machine, TV Limburg filmt de feestelijkheden, een goed gestoffeerd deelnemersveld staat te popelen aan de start. Kortom, voor mij is het een blij weerzien met de loop in Kortessem. Mijn laatste deelname dateert van het Jaar des Heren 1996.
De Haspengouw Challenge trekt een trouwe groep lopers aan uit Limburg en uit de aangrenzende regio’s in Antwerpen en Brabant. Ik zie er ook enkele bekenden uit de “Hesbignon” en de “Condroz”. Onder meer Guido Boghe uit Sint-Truiden die vandaag zijn leiderspositie bij de Veteranen 2 nog zal verstevigen. Guido staat overigens ook in de Waalse Hesbignon op kop.
Tijdens de opwarming heb ik verschrikkelijk slechte benen. De trainingen van de vorige week stemmen me ook al niet optimistisch. Het kan alleen maar beteren tijdens de wedstrijd, hoop ik … Ik vertrek in het zog van een groep Bilzerse lopers die een tempo van ongeveer 4’20” per kilometer voor ogen hebben. 2 kilometer in 8’50”, dat is het laatste aanknopingspunt dat ik heb. Geen kilometeraanduidingen meer gezien, dus “op de tast” verder. Een minpuntje voor de organisatie die nochtans een bijzonder aantrekkelijk parcours heeft uitgestippeld. De route kan zo in een promofilmpje voor de “Poort van Haspengouw”, zoals Kortessem zichzelf aanprijst. In de dichte gelederen van mijn groepje is het goed uitkijken om niemand voor de voeten te lopen. En het gaat wat te snel om echt van de omgeving te genieten. Na een kwartiertje merk ik wel het Rood Kasteel in Guigoven op maar de kerken op het parcours blijven buiten mijn waarnemingsveld. Kortessem In de derde kilometer – als ik eenmaal op kruissnelheid zit – neem ik afstand van de “Bilzenaren” en krijg ik wat meer bewegingsruimte. Domenico Di Vito loopt zo’n 20 seconden voor me uit. Na een klim rond de zesde kilometer kom ik bij hem. Domenico klampt nog een kilometertje aan maar dan moet ik alleen op zoek naar een groepje voor me waar Louisa Frisina moeite heeft om het tempo van haar coach te volgen. Na de tiende kilometer (afstanden zoals gezegd bij benadering) kan ik nog een pelotonnetje oprapen. Kortessem centrum komt nu in zicht – ik ben dan 55 minuten onderweg – en mijn zere benen happen naar rust. Het is vechten tot ik het verlossende bordje van de laatste 500 meter zie. Ik verlies wat snelheid maar het tempo is nog voldoende om achtervolgende lopers de moed te ontnemen om me alsnog een plaatsje af te snoepen. “Drie of vier sterretjes?” zal een van de trouwste lezers van dit blog zich nu afvragen. Eigenlijk drieënhalf, maar vier presenteert beter en voor mijn tijd zou ik vooraf getekend hebben. Dus … Tot daar mijn “petite histoire”.
Het grote verhaal van de wedstrijd wordt geschreven door twee Luikse Kenianen die het halen voor Vincent Nardozza uit Gellik. Aan het andere eind van de uitslag zien we de naam van … Jean-Pierre Immerix. Een zweepslag in de bil dwong de man uit Veldwezelt tot opgave. Door de blessure ziet Jean-Pierre jammer genoeg ook zijn klassement in de Challenge van de provincie Luik in het water vallen.

zon 28/10/2012 10.15 u * Oreye (Challenge hesbignon) * 10,3 km * 0:43:55 * 14,1 * 74/343 * 2/16 * ♥♥♥♥

Het doet winters aan op de hoogvlakte van Oreye als we klaar staan voor een nieuwe “Hesbignon”-uitdaging. Oorspronkelijk stond de loop niet op mijn programma, maar ik heb mijn plannen gewijzigd en treed dus voor de vierde week op rij aan in competitie. Ik wilde me nog eens tonen aan mijn Waalse vrienden die zich, vanwege mijn lange afwezigheid in het Luikse criterium, zorgen begonnen te maken over mijn gezondheidstoestand. En … er zouden zowaar supporters de verplaatsing maken naar Oreye om me in levende lijve aan het werk te zien. Oreye 1
Ik heb me de hele week koest gehouden op training en hoop dus op frisse benen op de golvende wegen van de “Boucle d’Oreye”. Na de eerste hectometers in dalende lijn begin ik ongeveer als honderdste aan de beklimming die ons uit het dorp zal leiden. Ik zit in de buurt van Rosario Ilardo, die me voor de start niet echt gemotiveerd leek, en die na 3 kilometer zal achterblijven. Noël Heptia die met een blessure sukkelt, zal niet in het stuk voorkomen. We kunnen de benen strekken in de afdaling naar het kasteel van Otrange en passeren de eerste keer door het in de mist gehulde kasteelpark. Ik groet Lizzy en Modest uit Tongeren die de koude hebben getrotseerd om ons aan te moedigen. Na een kort klimmetje verlaten we de dorpskom van Otrange en komen in het open veld. Voor me zie ik een groepje met enkele dames, traditioneel de prikkel om het tempo op te drijven. Oreye 2Oreye 3 Jules Kempeneers die al van bij de start voor me uit draaft, dicht het gat in driehonderd meter. Ik zal er 2,5 kilometer voor nodig hebben. Ik zit goed in het ritme en kan in het bos nog enkele deelnemers inrekenen. Na de tweede doortocht aan het kasteel krijgen we als uitsmijter nog een flinke klim geserveerd waar ik me vorig jaar haast in verslikte. Dit jaar heb ik meer reserves. Ik kan zelfs een glimlach te voorschijn toveren voor de foto van Jo Defrère, de huisfotograaf van de challenges, die zich altijd strategisch weet op te stellen om de grimassen van de deelnemers te vangen. In de laatste helling naar de aankomst in de sporthal moet ik er nog een versnelling uitpersen om Françoise Piscart voor te blijven. Met een gemiddelde van 14 per uur en een inhaalrace die me zo’n vijfentwintig plaatsen oplevert, denk ik dat ik mijn magnumfles Leffe verdiend heb. Ver voor mij uit is Valère Sauwens opnieuw numero uno. Zou men de Truienaar, op wie de leeftijd geen vat schijnt te hebben, niet beter in de categorie “Espoirs” plaatsen? Beny Stulens haalde ook fel uit: tweede overall met een gemiddelde van 18 per uur. Ik keer tevreden terug naar huis, ik hoop voor Lizzy en Modest hetzelfde …

(Foto1: Marie-Paule: Lizzy en Modest, de Haspengouwse tifosi. Foto’s 2 en 3: Jo Defrère: De kopgroep met de latere winnaar, Arnaud Renard, in laatste positie. Beny Stulens, uiterst rechts. Onder: Guido Boghe, zonder tegenslagen de winnaar bij de veteranen 2, links in het blauw.

zon 10/11/2012 10.15 u * Braives (Challenge hesbignon) * 10,1 km * 0:43:37 * 13,8 * 89/431 * 2/20 * ♥♥♥♥

We staan met bijna 500 te popelen aan het voetbalveld van Braives voor de start van de laatste wedstrijd – annex korte loop – van de Challenge hesbignon. Ik bevind me ergens in de massa en zie alleen ruggen voor mij. Naast mij meldt mijn “periscoop” Jules Kempeneers dat er een tiental rijen wachtenden voor ons staan. Ik vertrek in het spoor van Jules die gezwind tussen de tragere vertrekkers laveert en kan zo al heel wat plaatsen opschuiven. De opspattende modder op de veldwegen tussen kilometer 2 en 4 kan de pret niet bederven, het blijft flink vooruitgaan. Bij het begin van de verharde wegen, aan kilometer, heb ik 13 seconden achterstand op Rosario. Jules die sukkelt met een blessure aan de bil, schakelt hier een tandje kleiner en vuurt me aan Rosario niet te lossen. We hebben intussen een beklimming in het bos achter de rug en er wacht nog een kuitenbijter naar het kerkje van Avennes. Ik ben voor de tweede keer in Braives maar dat klimwerk is blijkbaar uit mijn geheugen verdwenen. Ik ga dan maar op het gevoel naar boven. Snel genoeg om mijn positie te handhaven. Rosario heeft er op het einde van het seizoen niet meer echt zin in en laat me gaan. In zijn groepje loopt ook Benny Claes die probeert zijn tweede adem te vinden. Kilometer zes doe ik in 4’5″, meteen het beste wat ik vandaag uit mijn kuiten kan schudden. Bij een lus in het parcours rond de zevende kilometer zie ik de silhouetten van Luc Henno en Michel Zielinski tegen de horizon. Het Tongerse duo heeft een voorsprong van 1,5 kilometer en is al op de terugweg naar Braives. Het zonnetje schijnt zalig, de temperatuur is loopvriendelijk, de weg is biljartvlak. Perfecte omstandigheden, ware het niet dat ik door mijn beste krachten heen zit. Op de rechte streep van bijna 3 kilometer moet ik nog stevig doorduwen om de verrassend sterke Laurence Dressen bij te benen. Uiteindelijk heb ik bijna 2 minuten meer nodig dan vorig jaar. Toch wel een tegenvallertje. Om met beter nieuws te eindigen: Jo Vrancken, vandaag vijftiende, is vader geworden van een zoon Robin. Proficiat!

Hier vind je een filmimpressie van de loop.

13/12/2012 Even bijpraten

Met enige vertraging nog wat nieuwtjes uit het joggingwereldje.
Servais Halders heeft, vanwege een terugkerende blessure in de bil, forfait moeten geven voor de laatste wedstrijden van de Challenge van de provincie Luik. Met net het vereiste minimum aantal wedstrijden wint hij dik verdiend de challenge bij de veteranen 3. Roger Dosseray is tweede. Jean Stevens legt beslag op de derde plaats.

Cape Cod Marathon Roland Vandenborne is de laatste weken ook niet blessurevrij gebleven. Dat heeft hem niet belet de marathon van Cape Cod in Massachusetts te lopen, weliswaar in een tijd die ver zijn beneden zijn mogelijkheden ligt.
Je kan Jef van de Weerdt geen veertien dagen uit het ook verliezen of hij heeft weer een marathon gelopen! Vorige week in het Noord-Brabantse Sint-Oedenrode was het weer zover. Als ik het goed heb bijgehouden, zijn 54ste. Dit keer deed hij het samen met een fotomodel. “He he eindelijk weer eens onder de 4 uur (3.57.41), ik kan het toch nog!” besluit Jef zijn verslag dat je zeker niet mag missen. Kijk hier. Gerard Thiessens is weer onder de mensen. Voor zijn heroptreden koos hij de pittige ENCI-bergloop met vier beklimmingen van de ENCI-groeve. Hij eindigde midden in het pak, net voor Eugène Custers.
Nu de challenge van Luik en de Hesbignon afgelopen zijn, kan Beny Stulens de balans opmaken. Twee keer tweede bij de veteranen 2. In Luik stootte hij op een sterkere Patrick Philippe, in de Hesbignon snoepte Freddy Loncar hem dankzij de bonuspunten voor het aantal gelopen wedstrijden de eerste plaats af. Je krijgt volgend jaar een nieuwe kans in de Hesbignon, Beny, maar begin er dan op tijd aan:)
(Foto: De marathon van Cape Cod aan de Atlatische Oceaan)

zat 24/11/2012 15 u * Marchin ( Challenge condruzien ) * 10,95 km * 0:50:31 * 13 * 83/282 * 1/13 * ♥♥♥♥

Ik wil de laatste wedstrijd van de “Condroz” niet missen en trek zaterdagmiddag naar Marchin, in de buurt van Hoei. Voor het eerst in een half jaar weer in het gezelschap van Gerard Thiessens. Tijdens de trip hebben we ruim de gelegenheid om de Belgische en Nederlandse politieke situatie onder de loep te nemen. Marchin 1 Met bijna 300 staan we klaar op de Place de Belle Maison. Zijn er niet: Rosario Ilardo, Roland Vandenborne en Valère Sauwens. Mijn kansen op een korf streekproducten (voor de niet-ingewijden: de prijs voor de eerste) gaan flink de hoogte in. Zou Valère mijn bede van Braives hebben verhoord, waar ik hem grappend vroeg om me ook eens te laten winnen? Luttele minuten voor de start ontmoet ik Pol Van Kerrebroeck, leider in het klassement van de veteranen 3. Pol ziet een nieuw seizoen in de Challenge door zijn drukke bezigheden als melkveehouder niet meer zitten en gaat dus aan zijn laatste wedstrijd beginnen.
Na de corrida van vorig jaar door de dorpskern hebben de organisatoren het parcours drastisch omgegooid en gekozen voor een echte Condroz-ervaring. Vanaf de eerste kilometer worden we een smal bospad ingestuurd waar uitstekende takken, verraderlijke boomwortels en moddersporen ons het leven zuur maken. Als je daar zonder kleerscheuren langs en over geraakt, is er ook nog een prikkeldraad die voor averij kan zorgen, zoals Kris Govaerts mag ondervinden. We zijn nauwelijks van het bos verlost of we moeten
een veldweg op waar we tussen grote waterplassen moeten laveren. Trailschoenen zouden hier wel goed van pas komen maar … ik heb ze thuis gelaten.
Marchin 2 Pol Van Kerrebroeck is zonder opwarming aan de wedstrijd begonen, maar dat belet hem niet vanaf de start flink van jetje te geven. Ik zal hem pas aan de vijfde kilometer inrekenen. Even daarvoor heb ik ook Noël Heptia ingehaald. Ik lig dus op schema voor de eerste plaats bij de V3. Op een van de hellingen heb ik ook Etienne Vanderschelden bijgebeend. Na een moeilijk seizoen heeft Etienne opnieuw de goede conditie te pakken en kijkt hij met vertrouwen uit naar volgend jaar als hij ook deel zal uitmaken van de selecte groep van de 60-plussers.
Marchin 3 In het veld blijft de blubber ons rond de oren vliegen. Om de glibberige stukken te vermijden kies ik dan maar voor de kortste weg, door de plassen. Plots sta ik voor een beek die de weg dwarst. Vergelijk het met de waterbak in een steeple-wedstrijd, met dit verschil dat je hier door de waterbak moet waden. Maar ik heb geen keuze als ik geen tijd wil verliezen. Van mijn korte aarzeling maakt Pol gebruik om opnieuw aan te sluiten. Maar bij de volgende bocht waar het asfaltweggetje omhoog gaat, moet hij dan toch definitief lossen.
In het groepje voor me heb ik al een tijdje Domenico Di Vito in het vizier. In Kortessem heb ik Domenico achter me kunnen laten. Benieuwd op me dat nog eens zal lukken. Neen dus. Drie weken olijven plukken in zijn Italiaanse geboortestreek hebben hem kennelijk goed gedaan. De 12 tellen voorsprong na 6 km zijn opgelopen tot 25 seconden aan de finish in de sporthal van Belle Maison.
Na een verkwikkende douche smaakt de Leffe dubbel zo goed. Als responsible old driver, houd ik het bij één glas.
Marchin 4Marchin 5

(Foto’s Jo Defrère. Foto 1: Gerard Thiessens back in business. Foto 2: Pol Van Kerrebroeck, in het blauw, gaat tot het uiterste in zijn laatste wedstrijd. Foto 3: Noël Heptia draagt de gevolgen van een bloedneus. Foto 4: Domenico Di Vito, goed op dreef in de modder. Foto 5: Nog even doorbijten … )

zon 16/12/2012 10.30 u * Angleur * 23,5 km * 2:01:28 * 11,3 * 149/445 * 2/11 * ♥♥♥

We staan met meer dan duizend klaar in Angleur om te beginnen aan een 5, 13 of 23 km-wedstrijd met als decor de groene long in het hart van het industriële zuiden van Luik. Voor de start heb ik ruim de gelegenheid om een babbeltje te slaan met vier Bilzenaren van wie er drie mij al uit een vorig leven kennen. De twee dames uit het gezelschap – Marleen Peters en Lisette Wouters – zien niet op tegen een inspanning van meer dan twee uur op een uitdagend parcours. Meer nog, ze kicken erop. Vally Merken, die ik hier voor het eerst ontmoet, loopt de trail in hun gezelschap.
Na een kwartier mogen we dan toch in actie komen. Een kanonstart wordt het niet want we worden meteen een steile helling opgejaagd. De kasseitjes liggen er zo glad bij dat ik al onmiddellijk het idee van een mogelijke sprint tegen Roger Dosseray in de afdaling op dezelfde helling aan de finish uit het hoofd zet. Ik zal Roger na de lange beklimming bijbenen. Gelukkig heeft hij hetzelfde idee en we besluiten de resterende 20 kilometer samen af te leggen. Eens de smalle en gevaarlijke passage voorbij kunnen we op het asfalt even op adem komen. Tijdens de vlakke kilometers wisselen we wat nieuwtjes en loperservaringen uit. We zijn beiden benieuwd maar onwetend over de blessure van Servais Haelders. We passeren door het wetenschapspark van de universiteit van Luik waar ik in een vorig leven (hetzelfde als hierboven) jaarlijks op bezoek kwam.
Angleur 2 Intussen loopt Leon Swennen in ons spoor. Leon, het vierde lid van het Bilzers gezelschap, is het trainingsmaatje (en buiten de koers echtgenoot) van Lisette. Hij vindt hier een parcours naar zijn gading en slaat ons in het tweede deel dertig plaatsen terug. Hij blijft ruim onder de magische grens van de 2uur. We draaien een mooi tempo en kunnen in een lange afdaling naar de Ourthevallei nog eens het gashendel open draaien. De tiende kilometer bereiken we in 50 minuten. Een tijd onder de 2 uur blijft mogelijk … als het tweede deel ons gunstig gezind is. Maar na een vlakke drassige strook van een kilometer moeten we de vallei weer uit en beginnen we aan de steile klim in verschillende trappen naar het wetenschapspark op Sart-Tilman. Ik bijt me vast in het spoor van Roger en kan boven op het vlakke nog even de schijn hoog houden. Dank zij mijn trailschoenen kan ik sneller door de blubber terwijl Roger met zijn gewone sloffen de gladde plekken tracht te ontwijken. De hellingen in de laatste 5 kilometer zijn er voor mij echter te veel aan. Angleur 4 Roger heeft wel nog jus in de benen maar wacht me telkens op. We halen net niet de 2 uur. Philippe Gheury en Paul Rihon staan dan aan de geïmproviseerde “buvette” achter de finish al te genieten van hun chrono (1u50′). Terwijl ik terug naar de sporthal wandel, word ik verrast door Johan Jorissen uit Maastricht die ook de lange trail heeft afgewerkt. 2u05′ is zijn eindtijd. Achter mij? Jawel, maar Johan staat over een dik uur alweer aan de start van de 10 km in Mesch, nog een bergloop … Angleur 1 In de 13km-loop is de enige deelnemer uit Tongeren, Michel Zielinski, de beste bij de veteranen 2.
La belle Hivernoise – de trail met de poëtische naam en het onverbiddelijk parcours – is een groot deelnemerssucces geworden. Jammer dat de prijzentafel zo pover uitvalt. Ik rijd naar huis, mijn afgepeigerd lijf snakt naar rust … (Foto 1: Leon Swennen gaat sterk door. Foto 2: Naast Roger Dosseray, met zwarte pet.Foto 3: Johan Jorissen, met nummer 2811, heeft het druk op zondagmiddag: na Angleur wacht nog de heuvelloop in Mesch … Fotograaf Jo Defrère klopt ook overuren. Zijn productie overtreft ruim 1000 foto’s.)

zat 22/12/2012 19.30 u * Hannut (Grand Prix Léon Jacob) * 10,3 km * 0:44:30 * 13,4 * 127/556 * 3/14 * ♥♥♥♥

Het is zaterdag al de hele dag aan het miezeren. Gelukkig hebben de regengoden mededogen met de meer dan 1000 looplustigen en blijft het ’s avonds een uurtje droog voor vier ronden door het centrum van Hannuit. Het parcours is vlak en behalve enkele kronkels in de buurt van de aankomst, rechttoe rechtaan. In de eerste hectometers is het drummen. Heel wat gelegenheidslopers hebben zich naar slechte gewoonte op de voorste rijen geposteerd en lopen de snellere jongens en meisjes voor de voeten. Aan het einde van de eerste ronde heb ik mijn ideaal tempo te pakken. Ik leg de 3 laatste ronden van 2,5 km af rond 10’30”. Vanaf de eerste meters ga ik hele horden lopers voorbij. Tussen hen ook kerstmannen en … engelen.
Hannuit Als ik dan vanaf de tweede ronde de traagste deelnemers begin te dubbelen, heb ik de indruk supersnel onderweg te zijn. Alleen word ik in de helft van de tweede ronde zelf al voorbijgestoomd door de top vijf. De winnaar haalt een gemiddelde van 19,5 km per uur, zijn naaste concurrenten schudden een moyenne van 18,5 uit hun benen. Jo Vrancken heeft 37′ nodig voor de 4 ronden, maar de Tongenaar wil daar in de volgende maanden nog 3 minuten van afknijpen. Mijn reisgezel Gerard Thiessens is achter me vertrokken maar in het geharrewar aan de bocht voor de overdekte markt, waar we elke ronde door lopen, raken we elkaar kwijt. Ik denk dat Gerard achter me is gebleven tot ik hem in de laatste ronde voor me zie en hem ook meteen voorbijsnel. Ook Etienne Vanderschelden haal ik pas in de laatste kilometer in. Ik kom met een goed gevoel over de streep … maar kan niet om de vaststelling heen dat ik het laatste jaar anderhalve minuut heb ingeleverd op 10 kilometer.

(Foto La Meuse: Doortocht in de overdekte markthal.)

Naar boven