zon 27/03/2022 10.30u * Visé Jogging de Devant-le-Pont * 9,95 km * 00:50:35 * 11,8 * 132/278 * 1/4 * ♥♥♥♥

De wekker gaat af om halfzes. Dat is de gevoelstijd, de officiële (zomer)tijd is halfzeven. Om negen uur op weg naar Visé: even de Hallembaye op en af en we zijn er. Het is nog erg fris als ik me op gang trek voor mijn uitgebreid inlooprondje. De wijk rond de school van “voor de brug” (de brug over het Albertkanaal) waar start en aankomst liggen is me onbekend, vanwege eerste deelname. Deze wedstrijd is vrij nieuw op de kalender en hoort nu ook bij de Challenge L’Avenir. Leuke accomodatie, goede organisatie maar dure consumpties, volgens mijn bron Marie-Paule. Eigenlijk zie ik er relatief weinig bekende Avenir-klanten. Voor de meesten ligt Visé misschien net te ver noordelijk, wie weet. Nieuwe deelnemers zijn Leon Coninx en Tasso Goudelis uit Maasmechelen, na lobbywerk van Jean-Pierre Immerix voor de Luikse challenges. Eveneens aan de start (van de korte loop) na twee jaar corona-afwezigheid is Jean-Marie Haekens.

Op Willy Hertogen die aanvankelijk ook op de longlist stond, is het nog langer wachten. Ziekte houdt hem nog (even?) weg uit het peloton. Zelf maak ik me wat zorgen over pijn in de rechterknie die opduikt tijdens de opwarming. Ik neem aan slijtage van het kraakbeen. Gelukkig zal de pijn straks grotendeels wegebben eens ik op wedstrijdtempo ben. Maar dit verhaal zal ongetwijfeld een vervolg kennen…

We beginnen met een kronkelig rondje van 1100 meter waar het opletten is voor stoepen en straatmeubilair in de dan nog compacte groep van 400 man (voor de twee lopen). Ik vertrek niet al te voortvarend maar ben toch al snel in het spoor van de man die wel eens mijn gevaarlijkste concurrent bij de veteranen 4 kan worden. Dat is Luc Hilderson, in de bonte groep lopers makkelijk te herkennen aan zijn oranje shirt. Ik neem mijn tijd om hem in te halen. Dat is gebeurd als we aan het sluisje van Basse-Meuse links de weg naar het jaagpad langs het Albertkanaal inslaan. Eens de schoolsite verlaten, ben ik vertrouwd met het parcours waar ik in het verre verleden zoveel kilometers heb afgelegd als voorbereiding op mijn marathons . Nog een wonder dat het kraakbeen – waarover daarnet sprake – het zo lang heeft uitgehouden. Na twee kilometer, net onder de spoorwegbrug over het kanaal, beginnen we aan wat weleens de langste rechte lijn van het seizoen zou kunnen zijn. Hoe lang precies, weet ik nog niet, de parcourstekening laat me in het ongewisse. Er waait een matige tegenwind die we gedurende de hele lengte zullen moeten trotseren. Dat is ook Luc Hilderson niet ontgaan. Hij is een van de kleinste lopers van het pak en vindt achter een ander klein mannetje, ik dus, toch voldoende beschutting. Ik voel me redelijk goed en doe ook geen poging om de Wonckenaar de leiding op te dringen. Mijn tempo is hoog genoeg om (samen) enkele plaatsen te winnen.

Achteraf in de douches vertelt hij me dat hij alle moeite had om aan te klampen en dat hij wel wilde maar niet meer kon overnemen. Kijk, daar nog een bekende. Claude Herzet, ook al van Wonck afkomstig en ook niet echt een reus. Ik kan aansluiten zonder het tempo drastisch te verhogen. Ik groet Claude en wijs naar zijn jeugdvriend achter mijn rug. “Ah, mais c’est professionel” lacht Claude. En zo malen we dus met drie Jekerlopers de hectometers af, op weg …naar een bocht naar rechts. Voorlopig is die nog niet in zicht. Claude gaat me nu en dan even voorbij voor enkele meters maar we blijven voorlopig samen. Na 2,1 km is dan zover. “(Léger) changement de décor”: de signaleur wijst naar rechts. Ik herken de omgeving van de trainingen met de Maastrichts Zweitlanceurs. Intussen is de perimeter van het trainingsgebied van de Maastrichtenaren drastisch gekrompen. We komen hier uit op de weg van Lixhe naar Ternaaien. Euh, we zouden hier uitkomen als we niet onmiddellijk naar links werden gestuurd, op een aarden pad. In de korte afdaling daarnaartoe gaat Claude me plots met een fikse tred voorbij. Maar hij zet zijn inspanning niet verder als we weer op het vlakke zijn. Het pad vol putten en hobbels loopt tussen de begroeiing langs het Albertkanaal. De traagste kilometertijd van mijn loop is uitsluitend toe te schrijven aan de ondergrond. Ik blijf er een goed tempo inhouden terwijl ik (en mijn kompanen) van links naar rechts laveer (laveren). Hopend dat er snel een einde komt aan het gehinkel. Na net geen vijf kilometer komen we weer op het harde. In een sociale woonwijk die gelijkt op …andere sociale woonwijken, hier in de omgeving. Zoals in Wonck bijvoorbeeld. Maar dit moet Lixhe zijn. Even verder ben ik weer op bekend terrein. De Quai du Barrage, het fietspad langs de Maas. Voor de niet-ingewijden: het Albertkanaal en de Maas lopen hier parallel. Het kanaal is uitgegraven in de Maasvallei, dat scheelde 90 jaren geleden enkele kubieke meter grondverzet…

Terug in westelijke richting. We zijn net halfweg voorbij. Luc heeft moeite om het tempo te volgen. Ik loop nu meestal zij aan zij met Claude. Ik heb me voorgenomen niet voor km 7 te versnellen. Ook al heb ik er wel de benen voor. Die indruk heb ik alleszins. Ik word nog extra gemotiveerd nu ik veteraan 3 Guy Raes in het vizier heb gekregen. Nog voor het viaduct van de Rue des Cimentiers, de brede verkeersader naar de autoweg, moet Claude een aantal meter prijsgeven. Achter de brug loopt de weg even licht omhoog. Ik zet hier de achtervolging in op Guy Raes en verteer het korte klimmetje verrassend goed. Weer op het vlakke ga ik Guy voorbij. De man uit Fléron doet zelfs geen poging om aan te haken. Dat is wel eens anders geweest (remember Lantin). Claude lijkt nu ook gelost. Het tekort aan wedstrijden in de coronaperiode heeft hem duidelijk snelheid gekost. Ik mag de gelegenheid niet laten voorbijgaan om hem nog eens te kloppen. Volgend jaar zal hij ongetwijfeld motivatie halen uit zijn overstap naar de veteranen 4 en lukt dat misschien niet meer. Ik haal voorlopig mijn beste tijd in de achtste kilometer. Het 12 km/uur-tempo wordt even onderbroken door de bocht aan de Capitainerie en de volgende oplopende 500 meter naar het plateautje aan de sluis. Maar ik kan me snel herpakken in de laatste anderhalve kilometer. Op de stukken waar ik ongestoord kan doorlopen (zonder te moeten uitwijken voor aankomend autoverkeer) zit ik rond 4:45 of lager. Wat een genot, voor een keer niet afgeremd te worden door zere benen! Mijn “slimme” trainingen lijken goed uit te pakken. Net boven de 5′ gemiddeld na 10 km. Misschien toch wat te voorzichtig geweest in de eerste helft? In elk geval genoeg voor de eerste plaats in mijn categorie. Ook al dank ik die vooral aan de afwezigheid van tenoren zoals Jean Dessouroux en Servais Halders. Haha, ik heb me misschien zelfs beter geamuseerd dan Servais op zijn familiefeest… Luc Hilderson wordt tweede, neofiet Leon Coninx derde. Jean-Pierre en Tasso zijn trouwens ook opgetogen over hun optreden aan de brug van Visé. Ik bedank wel voor de eer van het hoogste schavotje. Te hoog, de omroeper aanvaardt mijn weigering met de glimlach. Ik vermoed dat hij me nog kent van de Zatopek, hier wat verder, ook in Visé, twee maanden geleden…

(Foto’s: Marie-Paule)