zon 21/05/2017 10.15u * Faimes (Challenge hesbignon) * 11,2 km * 00:51:43 * 13 * 70/247 * 8/21 * ♥♥♥♥

De trip naar Borlez, deelgemeente van Faimes, onder de rook van Waremme, houdt voor ons geen geheimen in, vertrouwd als we zijn met de woonplaats van oud-collega Koenraad. De parkeerwachtster vraagt mij om “en épi” (in aarvorm, schuin) te parkeren tussen de lage takken op een boomgaard die dienst doet als parkeerrruimte. Na veel geschuif en gedraai slaag ik er toch in aan haar wens te voldoen. De inschrijving verloopt vlotjes mede dank zij het métier van gevestigde “inschrijvers” als Etienne Vanderschelden en Jos Biets. Om dit keer met de eindevaluatie te beginnen: ik mag terugblikken op een geslaagde loop. Mijn prestatie wordt echter in de schaduw gesteld door het eerste competitie-optreden van de echte “Etoile de Faimes”, Griet Van Laethem. Zoon Gorik, 10 jaar, haalt met gemak de twintigste plaats in het peloton van 174, maar heeft meer moeite om zijn naam in de uitslagenlijst te krijgen. Probleem met het borstnummer (met ingebouwde chip). Claudy Dechanet lost het probleem in no time op.

De loop is relatief nieuw in het Hesbignon-circuit maar is qua parcours een doorslag van de Hesbignonjoggings met een langere traditie. Voor het eerst lopen we, vanwege organisatorische redenen, op een zondagochtend en voor mij ook voor het eerst, wegens niet aan de start vorig jaar, in zuidoostelijke richting naar Aineffe. Dat betekent al meteen een eerste helling van enkele procenten. Ik loop in het gezelschap van Mario Smolders. De eerste kilometer op de Rue Emile Vandervelde. Dit mag dan wel een landelijke gemeente zijn met een niet-partijgebonden bestuurscollege, het socialisme is ook hier niet veraf. Boven op het eerste plateautje op weg naar Aineffe kunnen we de hartslag even laten zakken. De positiewisselingen zijn eerder schaars. De volledig in het zwart gehulde Philippe Jorissen schuift me wel voorbij. Na een goede 2 km worden we een smal pad ingestuurd tussen de bomen. We blijven allemaal netjes achter elkaar. Ik concentreer me vooral op het ontwijken van boomwortels. Rechts van ons ligt een mooie dreef die naar een kasteel leidt en die nog in de eerste uitgave van de loop was opgenomen. Jammer dat het parcours nu naar de donkere bosrand is verlegd. Na 3 km zijn we terug in het overvloedige zonlicht en kondigt zich de tweede lichte glooiing aan, langs een watertoren die zijn kop uitsteekt in een eenzaam bosje tussen de open akkers. Mario heeft mij intussen laten gaan. Ik vind hem later in de uitslag terug met zijn loopmaatje Roland Vandenborne. Die heb ik zelf voor, noch tijdens of na de wedstrijd gezien. Ik ben intussen Camille Motte voorbijgegaan – Camille is een dame, voor alle duidelijkheid – en zet mijn weg alleen verder op de betonnen ruilverkavelingsweg. Ik laat mijn blik dwalen over de omgeving. Alleen een mesthoop onderbreekt de vlakte van de akkers. Het vlas links en de gerst rechts hebben nog een flinke weg te gaan voor de oogst. Even duik ik onder een gemiddelde van 4’30” op de afdaling naar Vaux. De naam zegt u waarschijnlijk niets. Ik zal uw kennis bijspijkeren: Vaux is een deel(tje)van Vaux-et-Borset, dat zelf weer bij Villers-le-Bouillet hoort. Belangrijker dan deze administratieve weetjes is hoe het reliëf eruitziet en hoe mijn wedstrijd verloopt. Wel, we nemen hier een scherpe bocht naar rechts en kijken dan aan tegen een forse helling van 400 meter met een piek van 5%. De temperatuur is intussen al flink opgelopen. Het hoogste punt van het parcours (of toch bijna) is ook het warmste punt. Ik kan een tempo van 5′ per km aanhouden. Is dat voldoende om opkomende lopers uit de achtergrond af te houden, vraag ik me af. Ik hoor een achtervolger met forse tred naderen. Is het de man die ik (en de trouwste lezers onder u) al verwachten? Yep, Kris Govaerts is op komst. Met pleisters op de knie en de elleboog – een souvenir van de Condruzien-loop in Modave – en de blik strak naar voren gericht, stoomt hij me voorbij. Van aanklampen is geen sprake, evenmin als in Herk. Ook al heb ik nu meer overschot. Een vijftigtal meter verder moet ik hem al zoeken achter de ruggen van een groepje lopers dat al vanaf km 2 voor me uit draaft. Kris maakt korte metten met het pelotonnetje. In één ruk laat hij het zestal lopers achter zich. Op één man na, Domenico Di Vito. Ik heb hem ook al kilometers in het vizier. Zo’n dertigtal meter voor me. Nog zware benen, vermoed ik, van vrijdagavond in Modave. Maar zijn clubgenoot die plots langs hem opduikt bezorgt hem de prikkel die hij vandaag nodig heeft. Domenico bijt zich vast in het spoor van Kris en volgt elke beweging. “Hij kruipt in je achterzak”. Met dit beeld verwoordt Kris de broederstrijd die ik de volgende kilometer in de verte kan gadeslaan. Op een lichte glooiing moet Domenico zich dan toch gewonnen geven. Zijn veel jongere clubmaat Stefaan Huybrechts krijgt Kris net niet te pakken. Links van me dribbelt Arnaud Renard op het tempo van Sophie Theys. En zo komt een toprunner ook eens in het verslag van een anonieme meeloper.

Het groepje voor me is aan het uiteenvallen. Als laatste loopt Martine Hustings. Voor het eerst in jaren kruisen onze wegen nog eens. Een twintigtal meter voor haar zwoegt (haar vriend?) Philippe Jorissen verder. Ik loop nu ongeveer in zijn tempo maar hem inhalen zit er niet in. We zijn even voorbij kilometer 7. Door de wijziging van het parcours ten opzichte van twee jaar geleden passeren we niet meer voor het stadion van Etoile de Faimes waar ik me door mijn supportersschare wilde laten toejuichen. Ria en Ivo hebben speciaal de verplaatsing uit Bilzen gemaakt om dit spektakel live mee te maken. Maar dat feestje gaat dus niet door.
We zijn het parcours blijkbaar in omgekeerde richting aan het afleggen. Ik weet dus wat me nog te wachten staat. In Les Waleffes – ten noordwesten van Borlez – maken we een brede lus van 2,5 km rond het kasteel. Ik verlies nog een plaats, aan een veteraan 2, Olivier Mahy. Met zijn driekwartbroek lijkt hij me van het kouwkleumige type. Hij gaat me met een fors tempo voorbij maar blijft in de slotkilometers een vijftal plaatsen voor me hangen. De onverharde stroken liggen nu in de slotfase van de loop. De hobbelige veldweg achter het kasteelpark maakt de pijn in de benen alleen nog erger. Volgens Griet heeft men de diepste voren in de voorbije dagen (speciaal voor de wedstrijd?) glad gerold. In elk geval gaan de kilometertijden nu een tiental seconden omhoog. Ik verlies wat tijd achter Roger Van Langeveld die op een lager ritme is overgeschakeld. Hij is een van die competitie-fanaten die geen wedstrijd kunnen overslaan. Dan toch voorbij Roger. Tijd om de aanval in te zetten op Martine Hustings. Eerst toch nog even genieten van de mooie dreef naar het kasteel met de banale naam “Rue de Borlez”. Hierbij een oproep aan de heemkundige kring van Borlez om een passende, adellijke straatnaam voor te stellen. Hoe adellijk ook, de dreef loopt niet echt lekker. Maar ook Martine Hustings draait niet soepel rond. We passeren voor het gietijzeren hekken van het kasteel in Louis XIV-stijl. Het kasteelpark blijft gesloten. De kasteelheren zijn hier meer op hun privacy gesteld dan in de Condroz. Ik hoor stemmen achter me. Word ik zelf ingehaald? Ja, maar door twee wielertoeristen, de ene in Belgische trui, de andere in regenboogtrui, de eerste dik, de tweede corpulent… Een nieuw knikje, ik versnel en maak een aantal meter goed op mijn voorgangster. Honderd meter verder, een tweede glooiing, ik kom nog dichterbij. Maar in de bocht, bij de laatste bevoorrading die ik oversla, ben ik nog niet voorbij. Dat gebeurt dan toch op de nieuwe strook onverhard die we nu onder de voeten krijgen. De veldweg duurt langer dan ik dacht: 1 km tot we opnieuw op het asfalt komen in Borlez. Niet dat ik aan het verzwakken ben, ik haal zelfs nog enkele collega’s in. Het bord van de elfde kilometer op de Rue Georges Berotte. Vraag aan Koenraad: ” Wie is Georges Berotte?” De finish wenkt. Nog een grasstrook. De zeventigste plaats mag me nu niet meer ontglippen. Voortgestuwd door de aanmoedigingen van niet minder dan zeven fans, scheur ik door de scherpe bocht naar de aankomstboog tegenover de tribune van het nieuwe voetbalstadion. Etienne en Jos brengen me meteen op de hoogte van mijn plaats bij de veteranen 3.

Ik spoed me naar de drankentafel voor een frisse slok. Enkele tellen later is mijn mini-supporterslegioen ook ter plekke om de eerste indrukken op te vangen. Ik kom voorlopig niet veel verder dan wat gehijg. Ivo geeft me meteen een idee van mijn tijd, rond de 51 minuten. Dat is dan toch in elk geval binnen de verwachtingen. De uitslag later bevestigt mijn indruk van tijdens de wedstrijd: niet spetterend, maar degelijk. Ik verlies minder dan een minuut op Kris en op enkele andere bekenden. Ik pols ook even bij mijn leeftijdsgenoten. “Gewonnen?” vraag ik Romain Uitdebroeks. “Maar neen jong, ik ben ook al 65” treurt de Alkenaar. Hij eindigt 4 minuten voor me, enkele seconden achter zijn schoonzoon, Dimitri Driesen. “Niets te doen aan Paul Rihon”. 70 km per week, dagelijks trainingen, versnellingen op woensdag en donderdag. Dat loont, mag ik besluiten nadat ik bij Paul geïnformeerd heb naar zijn weekactiviteiten. “Ook Raymond Demaret is voor me”, gaat Romain verder. Een kleine maand geleden heeft de lange, magere uit Hannut nog de marathon van Annecy op zijn palmares bijgeschreven in 3u12′. De langste onder onze broeders, Juul Kempeneers, schudt het hoofd over de conditie die maar niet wil terugkomen maar de glimlach verliest de Landenaar nooit.
Na de douche in de ruime kleedkamer van voetbalclub Etoile de Faimes, wachten ons nog heerlijkheden als een streekeigen bier, la Grigneuse, en een exotische wok. Jammer dat Ria en Ivo al vertrokken zijn, gebonden door verplichtingen bij de familie… Vastbinder.

(Foto 1 van Marie-Paule: Griet Van Laethem in de laatste rechte lijn en in hoog gezelschap van de burgemeester van Faimes, Etienne Cartuyvels. Foto’s 2 en 3 van Nadine Claessens. Foto 2: Het peloton in de eerste kilometer. Met te veel bekenden om allemaal op te sommen! Foto 3: Na 3 kilometer naast Raphael Depouhon, onbekend maar niet onbemind.)