vri 15/04/2016 19.30u * Soiron (Challenge L’Avenir) * 8,3 km * 00:41:02 * 12,2 * 153/422 * 3/18 * ♥♥♥♥

Het seizoen van de vrijdagavondwedstrijden is weer aangebroken. Ik kies vanavond voor Soiron. Dat hoort bij Pepinster, in het oosten van de provincie Luik. De GPS kiest stuurt me langs smalle en kronkelende weggetjes naar het voetbalveld van de plaatselijke club waar de Challenge L’Avenir te gast is. Het voordeel van de eigenzinnige keuze van het navigatiesysteem is wel dat ik nog een glimp kan opvangen van het dorpje in de vallei, “un des plus beaux villages de Wallonie”.

Ik warm op met twee getrouwen van deze challenge, Maurice Gillet en Roger Dosseray. Maurice heeft in zijn jongere jaren nog gespeeld op dit eigenste voetbalveld. Roger beschrijft me het parcours waarop ik, naar zijn zeggen, een derde plaats in mijn categorie mag ambiëren. Of zijn voorspelling ook is uitgekomen ziet u op de eerste vetgedrukte regel van dit verslag. Hijzelf pakt de prijs bij de veteranen 4. Tijdens het inlopen geef ik met enkele korte snokken op de hellingen mijn benen nog enkele “prikkels”. Nu ik het indrukwekkende marathonschema op de voet (euh, niet letterlijk) van Wim Meyers heb gevolgd, ben ik meer vertrouwd met de opbouw …en de terminologie van een wedstrijdvoorbereiding. Beter laat dan nooit. (Wim liep een persoonlijk record in de marathon van Rotterdam met 3u11′. Volg hem op de sociale media!) In elk geval, na de strapatsen op de kasseien van Chênée vorige zondag, is de verzuring pas van vandaag uit mijn benen weggevloeid. Met twee wedstrijden binnen een week heb het ik het in de vorige dagen maar bij twee herstelloopjes gehouden. De wedstrijd zal uitwijzen of dit de juiste aanpak was.
We vertrekken weer met een indrukwekkend peloton voor een vlakke en dalende aanloop van 2 km op het asfalt. Rechttoe rechtaan op de Rue Saint-Germain. Dan rechtsaf aan het Château de Sclassin. Ik heb meteen – nu ja, na het gewriemel van de eerste tweehonderd meter – een mooi tempo te pakken. Met heel wat plaatsen winst als leuk nevenverschijnsel. Na 700 meter verlaten we het asfalt voor een doortocht op een weide en dan een steile afdaling op een pad. De avond valt snel over Soiron, ik mag hopen dat we niet door een donker bos worden gestuurd. Nadat ik bijna verrast word door enkele boomwortels, laat ik wat meer ruimte voor me en bereik zo met de nodige zigzagbewegingen heelhuids het voorlopige einde van de afdaling. Na 3,3 km bereiken we het laagste punt van het parcours. Het pad is smal en de vlakke strook in het midden is (door paarden?) tot moes vertrappeld. Het enige alternatief zijn de schuine kanten. Met onhandige arm- en beenbewegingen probeer ik mijn evenwicht te bewaren. De snelheid is er nu wel uit maar ik ken het verlies beperken tot enkel plaatsen. Terwijl in het bos alleen gehijg en het schuiven en neerklappen van voetzolen te horen is, klinkt boven ons onheilspellend dondergeroffel. Even later – ik ben dan net op een open stuk – steekt de wind op en barst het onweer los. Ik buig me voorover om mijn gezicht tegen de striemende regen te beschermen. Rechts van me, boven in een weide, trotseren een paard en een veulen onbewogen en majestueus de natuurelementen. Roger Dosseray loopt nu vlak voor mij. In zijn kenmerkende stijl, het bovenlichaam lichtjes naar voren en de ellebogen naar buiten gericht. Daardoor maakt hij ongewild de beloopbare strook nog smaller voor mij. Ik houd me dan maar een halve kilometer gedeisd in zijn spoor voor ik hem alsnog voorbij geraak. Op de lange klim is het zoeken naar het goede spoor tussen de voren en de keien maar vanavond word ik gelukkig niet door mijn benen in de steek gelaten.
Na bijna 6 kilometer komen we weer uit op de Rue Croix Maga waar we vertrokken zijn. Nog 2,5 kilometer die ik bovendien daarstraks al verkend heb. De snelle jongens draaien al het voetbalveld op. Ze hebben 2 kilometer, of bijna een vierde wedstrijd voorsprong. Een topplaats zal ik dus niet behalen vandaag maar ik heb wel voldoende vertrouwen in mijn benen om het tempo weer op te krikken. Asfalt en onverhard lossen elkaar hier ook weer af. Ik win enkele plaatsen in en kom in het spoor van de jonge man die mij in het begin van de wedstrijd voorbij is gegaan en die ik ei zo in het gezicht had gespuwd. Toen kon hij ermee lachen. Daarvoor heeft hij nu geen adem meer, zeker niet nu hij moet lossen op het volgende bultje. We komen op een klein kruispuntje waar de signaalgever nog net een loper die naar rechts wil op het goede pad houden. Zo kan je – in mijn geval – ook een plaatsje winnen. Ik behoud mijn positie in de steile afdaling die nu volgt …en mijn concentratie en evenwicht in een scherpe linkerbocht naar een veldweg. De stortbui van daarnet heeft het pad een gladde vernislaag gegeven. Ik mag hier en daar wel wegschuiven, maar mijn achtervolgers komen niet dichter. Ik ga nog een mannetje voorbij in de laatste klimmende meters. Na een spurtje op het gras, aan de rand van voetbalveld, loop ik afgescheiden over de streep.
Ik ben vanavond zonder supportersclub naar Soiron afgereisd en vertrek onmiddellijk huiswaarts. Om 20.12 overschrijd ik de aankomstlijn, om 21 uur trek ik de poort achter me dicht in Heukelom. Om halfdrie ’s nachts is de adrenaline eindelijk uit mijn lijf en val ik in slaap.

(Archieffoto van onbekende meester.)