zon 11/12/2016 14.45u * Bestorming van Alden Biesen * 15,9 km * 01:16:25 * 12,5 * 78/251 * ?/? * ♥♥♥♥

Het leek de voorbije weken wel een marathon waarop ik me aan het voorbereiden was. Zelden ben ik met een (relatief) korte loop meer bezig geweest dan met deze 10 mijl. Dat had alles te maken met de editie van vorig jaar, de eerste trouwens. Wat heb ik toen afgezien: na 3,5 kilometer was het al harken en toen moesten de zware hellingen en de lange stroken vals plat nog komen. Niet meer meedoen was geen optie en dus moest ik deze uitdaging anders aanpakken en hopen op een betere dag. Ik ben intussen de laatste weken al drie keer het parcours gaan verkennen. Telkens een deel van de totale afstand en… telkens met zware benen. Het maakte het gevoel van “als ik er maar snel van af ben” nog sterker. De halve marathon van Herve enkele weken geleden en de lichte trainingen van de laatste dagen moesten mij de in gewenste conditie brengen… dat maakte ik me alleszins zelf wijs.
Nu het dan zover is, op deze grijze maar zachte decemberzondag, heb ik er best wel zin in. Het is ook al een maand geleden dat ik nog eens aan een competitieloop kon deelnemen. Daar zijn een vervelende verkoudheid en de wind – ergo de uitgestelde wedstrijd in Grâce-Hollogne – debet aan. In en rond de Tiendschuur loop ik heel wat bekenden tegen het lijf en nog veel meer onbekenden. Organisator Jürgen Ritzen kan blijkbaar putten uit een breed reservoir aan looplustigen uit de wijde omgeving.
De chip is met de hulp van Jean-Pierre Immerix aan mijn veter bevestigd, het trainingsvestje heb ik in de handen gestopt van Theo Huls. ik ben klaar voor de countdown. Die wordt met een tiental minuten vertraging ingezet. Dan worden we losgelaten onder de monumentale gietijzeren poortboog tussen de Tiendschuur en de Rijschool. De start- en aankomst is dus verplaatst binnen in het indrukwekkende kasteelcomplex. Het parcours is daardoor enkele honderden meter langer dan vorig jaar, bij de eerste editie. De klassieke 10 mijl-afstand wordt nochtans nu ook niet gehaald. Het betekent ook dat de groep, die aanzienlijk groter is dan vorig jaar, moet starten op smallere paden, eerst beton daarna onverhard. Ik heb wat te lang staan te keuvelen met de vrienden en supporters en zit nu plots opgesloten in de massa. Met enig gewring kan ik wel enkele plaatsjes opschuiven maar de file kost me de langzaamste kilometertijd van de hele wedstrijd. Terwijl ik opschuif, hoor ik allerlei Vlaamse dialecten en zelfs enkele flarden Frans.

Collega-Mergelloper Francis Loyens glijdt als een aal tussen de wriemelende loperslijven en neemt snel een tiental meter voorsprong. Ik zoek naar een geschikt spoor op de veld- en later de bosweg. Daar zijn Jean-Pierre en Ludo Ramakers die in mijn buurt lopen ook mee bezig . Boven op de ruilverkavelingsweg groet ik nog even de Alken-loopsters Maja Van Zand en Greta Philippaerts voor we de afdaling nemen naar de eerste bult op de route. Dat is de steilste van de zes. Maar nog vroeg in de wedstrijd en dus van minder strategisch belang. Ik probeer het energieverbruik tot het minimum te beperken en laat Ludo betijen die een tiental meter voorsprong neemt. Francis is nog verder weggelopen. “Die zien we niet meer terug vandaag” heeft Ludo me daarnet verzekerd, nog onder de indruk van het vormpeil van zijn loopmaat op de parcoursverkenning een achttal dagen geleden. De eerste doortocht aan het Apostelhuis waar ook de eerste aanmoedigingssalvo’s van de supporters weerklinken. 900 meter afdaling brengen ons naar Kleine-Spouwen. Terwijl ik “op de motor” rem draait Ludo het gashendel verder open. Na de bocht met de Troffelstraat – er staan dan al 3 kilometer op de teller – gaat de weg vals plat omhoog op beton, een combinatie die mijn benen haten. Hier moest ik vorig jaar al het gelag betalen van mijn – wat later bleek – te snelle start. Een ogenblik denk ik dat ik nader op Francis als ik een loper in blauw shirt in het vizier krijg. Maar Sinterklaas is vorige week al langsgekomen. De voorspelling van Ludo klopt, een week na de uitbundige viering van zijn vijftigste verjaardag is Francis op weg naar zijn sterkste prestatie van het seizoen. Met mijn tactisch beredeneerd tempo kan ik toch een aantal concurrenten voorbijsteken maar Ludo blijft onbereikbaar. In de bocht naar de Notendreef klok ik zijn voorsprong: 16 seconden. De Notendreef, dat is een rechte streep van 900 meter met een stijgingspercentage tot 4%, steil genoeg om het verschil te maken – kleiner te maken in mijn geval – of stil te vallen. Ik probeer Ludo binnen bereik te houden maar kom zeker niet dichter. Boven komen we weer tussen de mensen – een van de aantrekkingspolen van deze loop is dat de fans hun idolen vaak zien passeren – en moeten we tempo maken op een heel licht aflopend graspad. Bij de eerstvolgende bocht kan ik weer even het verschil opmeten: dat is constant gebleven. Hier heeft fotograaf Ronald Hacken zich geposteerd, ver van het supportersgedruis. Ik groet mijn collega even met een handgebaar. Ludo geeft zichzelf flink de sporen op het tweede dalende gedeelte van het Reek, de rijweg in Rijkhoven. Op de Maastrichterallee binnen de muren van de oude landcommanderij drijf ik het tempo lichtjes op maar de twijfel blijft: zal ik voldoende over hebben in de laatste beklimmingen? En wat heeft Ludo nog in de tank? De weg blijft klimmen ook als we voorbij het poortgebouw zijn. Dank zij mijn herhaaldelijke verkenningen heeft het parcours geen geheimen meer voor me. Hopelijk speelt dat in mijn voordeel als de wedstrijd vordert. Precies op dat stuk kom ik wat dichter bij mijn collega van de Mergellopers maar op de volgende afdaling wordt mijn inhaalrace weer even afgeremd. Ik ben nu trouwens vooral bezig met het vermijden van natte bladeren en vettige klei van de velden die hier op het ruilverkavelingsbeton is terechtgekomen. We draaien rechtsaf, nog steeds op een verharde landbouwweg. Er wacht ons hier een kuitenbijter van 200 meter die zelfs niet als helling gecatalogeerd staat. Te kort? En net hier lijkt de motor van Ludo te sputteren. In de bocht naar het graspad van het begin van de race ben ik nog maar luttele seconden van de Kannenaar (inwoner van Kanne, voor de niet-ingewijden) verwijderd. Ik blijf intussen ook andere concurrenten inhalen, illustere onbekenden voor mij, anonieme spelers in deze heroïsche strijd. (Deze hoogdravende taal vloeit niet uit mijn pen maar is geplukt uit de folder van de organisator). Op de Bosselaer – 500 meter klimmen na 9 kilometer – dicht ik de laatste kloof en kom zo goed als in het spoor van mijn loopmaatje voorbij onze supporters. Ik blijf in de afdaling in het spoor van Ludo die het tempo niet laat zakken, integendeel. De passage over de kasseien op het einde van de Maastrichterallee is een pijniging voor de voeten, althans de mijne. Bij het buitenlopen van het kasteel biedt het asfalt een zachtere ondergrond maar nu moeten we weer klimmen. Recuperatie is een onbekend begrip in deze wedstrijd. Ik herken fotograaf Ludo Van Der Put, een van de toppers in het circuit, die zich midden op de weg in gehurkte houding klaarmaakt om ons in kikvorsperspectief te vereeuwigen. Ik kom even achter de rug van Ludo (Ramakers) uit om op mijn best op de foto te staan. Deze Ludo heeft daar waarschijnlijk geen oog voor, hij heeft het te druk om het tempo strak te houden. Hij blijft verder beuken op het lange stuk vals plat achter de muur van de Maastrichterallee. Ook in de Notendreef, nu in dalende richting, weet Ludo van geen ophouden. Met piepende adem, de blik strak naar voren gericht, blijft hij het beton martelen.

Ik zie de lopers voor me de bocht naar Klein-Spouwen nemen. Daar is ook Kris Govaerts bij die ik voor het eerst heb opgemerkt aan de Winterbergstraat na 9 kilometer. Hij loopt een dikke honderd meter voor me uit. Ik wenk even als teken van herkenning en krijg ook een antwoord in gebarentaal terug. Hij had zich al de hele tijd afgevraagd waar ik uithing, vertelt hij me na de finish. De voorsprong die hij hier heeft moet hem toch niet helemaal geruststellen want hij plaatst in de laatste kilometers nog een stevige versnelling. Ik zal zijn tactiek maar als een compliment opvatten. We gaan voorbij Leslie Vandecruys, de vierde dame. Tussen de bomen, aan de rand van Kleine-Spouwen, ligt er nog een klimmende strook verscholen. Ludo kan me nog even pijn doen maar ik ben nu wel overtuigd dat hij me niet zal kunnen lossen. Ik maak al een voorlopige balans op van mijn tweede deelname aan de Bestorming: een succes, op welke plaats ik ook zal eindigen. Voor het eerst in 4 kilometer neem ik de leiding over. Zonder vooropgezet plan. Het wordt wel tijd dat ik iets met mijn goede benen ga doen. Nog twee kilometer tot de finish. Zal hier weer zoals vorig jaar de beslissing vallen? Op de eerste helling van de Eikendreef die recht naar het Apostelhuis voert. Maximale stijging: 6,4%. Ik heb nu voldoende vertrouwen om niet langer af te wachten in de klim. Ludo moet een versnelling terugschakelen en verliest een aantal meter. In de afdaling en de tweede, mildere helling op de Eikendreef doe ik ook een poging om Jean-Pierre Massot voor me in te rekenen maar de rijzige Bilzenaar verzwakt niet. In de afdaling van de Bosselaer gaat een jongeman met oortjes me met reuzenschreden voorbij. En op de voorlaatste rechte lijn word ik nog ingehaald door een loper in het lichtblauw. De toeschouwers zien hoe de man in het donkerder blauw achter me, Ludo, nog een ultieme versnelling plaatst. Maar de finish is daar. Tijd om te genieten van een mooie revanche op mezelf na de ellende van vorig jaar. ’s Avonds onthult Francis zijn ongewone tactiek op de Eikendreef. Op het steilste stuk is hij op wandelpas overgeschakeld om niet te zwaar in het rood te gaan en om de gespaarde adem en energie te ontladen in een verschroeiende laatste kilometer.
Na het uitwisselen van de eerste indrukken van de net afgelopen race poseren we nog voor enkele herinneringsfoto’s. Het wordt nu snel donker en kouder. Ik haast me naar de auto om de vermoeidheid thuis onder een warme douche weg te spoelen. Ik mis zo wel de bol soep die de organisatie in de Tiendschuur aanbiedt. Een Italiaans etentje met de vrienden van de lopersclub sluit de sportieve zondag af.

Berto Cleuren legde de passage van de hoofdrolspelers van dit verhaal vast met zijn smartphone. Kijk hier naar zijn beelden.

(Foto 1 van Ronald Hacken: Na zes kilometer. Foto 2 van Ludo van de Put : Achter de rug van Ludo, in het blauw.)