zon 26/10/2014 11u15 u * Angleur (Challenge de la Province de Liège) * 10,6 km * 00:54:00 * 11,9 * 56/186 * 5/13 * ♥♥♥♥

Mijn concurrenten tijdens en vrienden na de wedstrijd – Armand, Pasquale en Noël – zullen zich op deze kleurloze zondagochtend wel afvragen waar ik uithang. Dichter bij huis kan een loop van de Hesbignon niet zijn en toch ben ik er niet. Wel, vorige week heb ik mijn wedstrijdplanning omgegooid. Mijn supporterslegioen in Oreye – zijnde een collega en zijn vrouwtje – moeten forfait geven en dus besluit ik naar Angleur te trekken voor een wedstrijd van de Challenge van de Provincie Luik die ik nog niet op mijn palmares heb.
Angleur, een industriekern gekneld tussen de Maas en de Ourthe, is nauwelijks enkele kilometers verwijderd van de vorige locatie, Jupille. Het relief is vergelijkbaar – een vallei omringd door steile oevers – het hoogteprofiel zal ook wel een kopie zijn van de loop van vorige week. Niet van de poes dus, zoals trouwens ook het vinden van de startplaats. Eens we zover zijn, komt de locatie me bekend voor. Oh ja, de Belle Hivernoise van 2012. Nu nog het gebouw en de goede ingang vinden voor de inschrijving. De organisatie laat het ons zelf uitzoeken. Deze aanpak heeft alvast één voordeel: het bevordert de sociale contacten, iedereen spreekt iedereen aan op zoek naar de inschrijvingstafel.

Tijd nu voor de verkenning. Die bezorgt me al meteen een mentale dreun. We stellen vast dat het parcours in de laatste kilometer voor een groot steil bergaf gaat over een smal bospad – inclusief gaten, boomwortels en gladde rotsstenen – naast een ravijn van 10 meter diep. Ik zie mezelf al dadelijk een aantal plaatsen kwijt spelen aan deelnemers die meer souplesse in de benen en minder angst in het kopje hebben. De Limburgse delegatie, waaronder Jean-Pierre Immerix en de nieuwkomers Paul Esters en Martine Marchal, hebben ook zo hun bedenkingen. Wat aangekondigd is als een corrida heeft meer weg van een trail. Was ik toch niet beter naar Oreye getrokken op een parcours dat me op het lijf is geschreven?
(Na de wedstrijd verklaart Alain Waerts de reden van de bizarre keuze van de decision-makers in Angleur. Een afdaling op het asfalt in de bebouwde kom is niet haalbaar vanwege te weinig signaleurs. Het is niet anders. Alle kleine joggingorganisaties kennen hetzelfde probleem.)
Na heel wat gepalaver over hoe ieder de wedstrijd gaat aanpakken, staan we dan toch klaar om het vertrek te nemen. Een naar Waalse normen bescheiden peloton krijgt nog eerst een omstandige uitleg over de ins en outs van de loop. Ik kan pas iets uit het megafoongeschal opmaken nadat we op gang geschoten (lees: geroepen) zijn. Ik start in de buurt van een lang opgeschoten, niet meer zo jonge FC Luik-atleet, zo’n zestig kilo droog aan de haak. Na afloop hoor ik zijn naam, Philippe Mottet, derde bij de veteranen 3. Na een korte afdaling en een lus in het park van het kasteel van Péralta slaan we meteen een steile weg in naar het bos. De asfaltweg maakt snel plaats voor een hobbelig, modderig pad. Stenen, boomwortels en consoorten maken het plaatje compleet. Ik zit in het spoor van Gerard Thiessens die op zijn beurt achter de rug van Alain Waerts naar boven klautert. Na een goede kilometer is Alain echter de pijp uit op zoek naar Richard Mathot en Philippe Mottet die hij vanaf de vijfde kilometer het nakijken geeft. Richard schudt nog een roekeloze afdaling uit de kuiten maar moet zich opnieuw met de tweede plaats bij de veteranen 3 tevreden stellen.
Maar terug naar mijn belevenissen. Ik ga niet voluit, het is nog vroeg in de wedstrijd en tragere collega’s zorgen trouwens sowieso voor opstoppingen. Na de steile helling van 600 meter worden we rechtsaf een bosstrook ingestuurd “waar alleen nog modder is” aldus de signaleur. Ha, dat komt goed uit want op advies van Croce Falzone heb ik mijn trailschoenen aangetrokken. Ik leg er duchtig de pees op, Gerard eveneens op aangepast schoeisel volgt me op het slingerende pad. We zijn nu boven op het plateau van Sart-Tilman. Het is stil in het wetenschapspark, je hoort alleen het gehijg van de joggers. Gerard krijgt het hier moeilijk en moet me laten gaan. De route is licht golvend. Op een van de knikjes haal ik Michel Jeukens in. Qua conditie zijn we aan elkaar gewaagd, de veteraan 1 en ik. Ik kan een tempo langer aanhouden op het vlakke en ben duidelijk sterker op de hellingen. Maar Michel kan flink uithalen in de afdalingen en heeft meestal nog een krachtsexplosie in petto in de laatste kilometer. Met de afdaling naar de finish nog in het verschiet maak ik me vandaag geen illusies. We volgen een nieuw aangelegd voetpad in klinkers. De wind helpt hier niet echt mee. Niettemin haal ik een groepje van een vijftal lopers in. Gerard vecht moederziel alleen om de achterstand van 80 meter niet nog groter te laten worden. Alleen Michel Jeukens kan mijn tempo rond de 13 per uur volgen en zo lopen we de volgende kilometer zij aan zij. Hij verzwakt op een licht oplopend stuk, nog steeds op de klinkers. Ik ben alleen als ik aan kilometer 6,5 na een korte licht dalende strook op de weg een haakse bocht neem naar een moeilijk beloopbaar pad in het bos. Ik verslik me haast in de lage begroeiing en voel dat het tempo van de voorgaande kilometers heel wat energie heeft gekost. In de vlakke zevende kilometer nog altijd in het bos kan ik het tempo weer wat optrekken. Na enig oponthoud geraak ik voorbij de piepjonge Andrea Spelgatti. Aan km 7,3 gaat het even fout. De pijltjes op een hek aan de overzijde van de weg ontgaan me volledig en ik schiet de verkeerde richting in. Maar ik word snel ter orde geroepen door een seingever en met een ferme Franse vloek maak ik rechtsomkeert. Drie man maken van mijn “faux pas” gebruik om me voorbij te snellen. Maar lang duurt hun geluk niet want in de volgende stijgende 500 meter haal ik hen, voornamelijk op karakter, weer in. Michel Jeukens is mij blindelings gevolgd en moet ook in de achtervolging. Croce – de schoenenadviseur van daarstraks – stuurt ons naar rechts weer het onverhard in. Ik hoor een achtervolger met rasse schreden naderen. Daar is Gerard plots terug. Luttele meters verder is hij me al voorbij. Ik probeer aan te klampen op het slijkerige pad maar moet mijn reisgezel langzaam maar zeker de ruimte geven. Na 8,5 kilometer begint de afdaling naar de finish. In het begin is de bosweg nog goed beloopbaar maar ik word al snel voorbij gehold door onder meer Michel Jeukens die hier al zijn verwachte versnelling plaatst. Aan km 8,8 is mijn wedstrijd gelopen. Ik neem geen risico in de gevaarlijke duik naar de vallei. En ook al daal ik sneller dan ik vooraf in gedachten had toch verlies ik een tiental plaatsen. De ronde door het park is te kort om nog een inhaalbeweging uit te voeren en zo eindig ik op plaats 56 algemeen. Een paar plaatsjes meer naar voren zou me liever geweest zijn maar ach, een mens moet met zijn beperkingen leren leven.
De eerste zorg na de aankomst in het Limburgse gezelschap: heeft iedereen heelhuids de finish bereikt? Neen dus, Jo Vrancken staat met bebloed been en verwondingen aan de arm te bekomen van de inspanningen. Wild en onstuimig is hij, de Neremnaar en hij gaat onderuit in een bocht nog voor de gevreesde afdaling. Dat is voor hem overigens geen beletsel om veteraan 1 Robert Zaradzki nog in te halen. Voor de eerste plaats is Julien Charlier echter al vliegen. Er heerst na afloop toch een positieve stemming in onze groep. Willy Hertogen is tevreden na de wedstrijd die hij vooraf als te extreem heeft bestempeld. De eerste kennismaking van Paul Esters met het Waalse circuit is gunstig verlopen. En Martine Marchal heeft zich, naar eigen zeggen, zelfs geamuseerd op deze 10 km-loop. Ze glundert helemaal als blijkt dat ze voor haar eerste deelname het podium heeft gehaald bij de Aînées 2. Reden genoeg om bij de laatsten het strijdtoneel in Angleur te verlaten…
(Foto’s: archief WJA-foto. Foto 1: Stijn Vanderbeuken, 23ste wedstrijd in de challenge, plaats 22 en zesde in de eindstand bij de senioren. Hier, samen met Servais Halders, tijdens de Terrasjogging in Bilzen. Foto 2: Martine Marchal, nummer 303, in dezelfde wedstrijd.)