zat 06/09/2014 17u * Anthisnes (Challenge condrusien) * 12,2 km * 00:59:09 * 12,4 * 38/243 * 3/20 * ♥♥♥♥

Anthisnes, diep verscholen tussen de heuvels van de Condroz, pronkt met het Château de l’Avouerie uit de zeventiende eeuw en sinds dit jaar ook met een manche van de Challenge condrusien. Het is er even zoeken naar een parkeerplaatsje in de nauwe straten rond het voetbalveld. Dat probleem heeft Noël Heptia niet want hij is er al … twee uur. Op de gedrukte uitgave van het programma stond blijkbaar een verkeerd uur. Ook Bert Ernest van Herderen heeft blindelings op de verouderde gegevens vertrouwd.
Het is een druk weekend voor lopers en organisatoren. Jos Biets, de enige aanwezige Truienaar, heeft er al een wedstrijd opzitten – Remicourt in de ochtend – nadat hij Roland Vandenborne ’s nachts om drie uur nog in zijn bed heeft moeten stoppen. En morgen wacht de Hesbignonloop in Hannuit. Er zijn ook enkele deelnemers aan de Redoutable van vorige week van de partij. “Al gerecupereerd?” is de eerste vraag als we elkaar zien. Het antwoord zullen we over een uurtje weten. Ik heb me bij de woensdagavondtraining met de Bilzerse Joggingclub wel laten verleiden tot het volgen van de eersten die er op het einde altijd een wedstrijdje van maken en ik hoop nu maar dat deze bijkomende inspanning me niet zuur gaat opbreken.

Bij de start zit ik gevangen in het peloton maar de volgende anderhalve kilometer biedt voldoende ruimte om me naar voren te reppen. In een glimp zie ik Rosario Ilardo. Zijn benen wentelen vlot rond. Te vlot om nog maar de illusie te koesteren hem in te halen. Na 2 kilometer dient de eerste helling zich aan. Eerst op het asfalt waar ik nog enkele plaatsen win, daarna in het bos. De doorgang wordt versperd door enkele tragere deelnemers. Dan maar even herstellen en op het vlakke weer de pees erop. Zoals in Sprimont haal ik Paul Delaitte in. Hij zal me niet opnieuw bijbenen, zeker niet nadat er enkele kilometers verder in het bos plotseling iets “krak” doet (eigen woorden) en hij op ralenti moet overschakelen. Hoe liggen de bospaden erbij? Oef, dat valt mee, nauwelijks enkele modderige plekken. De afdalingen op steengruis vereisen wel de nodige concentratie maar zijn best doenbaar. Bij een volgende klim haal ik Françoise Piscart in. In de afdaling schakelt ze echter haar turbo in en pakt meteen een twintigtal seconden voorsprong. Ik probeer een egaal tempo aan te houden en geniet ondertussen van de omgeving. Dit is de Condroz op zijn mooist. Net voor de vijfde kilometer komen we voor het eerst weer tussen de huizen in het gehucht La Roque, een voorschoot groot maar pittoresk met zijn woningen in natuursteen. De haakse bocht naar links biedt een gelegenheid om het voor- en achterliggend verkeer in te schatten. Er wacht een pittige helling op het asfalt tussen de weiden. Ik haal Françoise vrij snel weer bij en krijg nu ook plots Noël Heptia in het vizier. Baudouin Fastré gaat me voorbij, een van de weinigen die me na de tweede kilometer nog passeert. “C’est dur pour les vieux” hijgt hij. Is dat speciaal voor mij bedoeld of is het zelfspot van de 50-plusser? Ik krijg ternauwernood een “oui” uit mijn longen geperst en probeer op het vlakke van de inspanning te herstellen. Boven aan een nieuwe helling, op keien deze keer, geraak ik tot bij Noël. Hij loopt in het gezelschap van Ali Essabri, een uitstekende veteraan 2 die het hier rustig aan doet. Gisteren deelgenomen aan de Jogging des Fous in Luik en vandaag slim genoeg om lijf en leden te sparen. Noël kan mijn lichte versnelling niet volgen en in de volgende strook in het bos raap ik nog enkele geïsoleerde lopers op. Een fotograaf heeft post gevat op een van de kronkels van de slingerende weg. Hij spreekt me moed in (“courage”, in het Engels !?) en geeft me nog even mee dat de volgende klim lang is. (“Elle est longue, celle-ci, Monsieur”). En of! Eerst op een moeilijk beloopbare veldweg langs de hoge maïs, daarna verder op het asfalt. Voor me zie ik enkele collega’s, zoals ikzelf vechtend voor elke meter. Boven op de klim heb ik niet veel kunnen goed maken op mijn voorgangster (ik veronderstel dat het een dame is) maar ik heb nog enige reserve in de tank en kan op het vlakke nog eens optrekken. Ik ga de dame in het oranje voorbij (het is Angelique Heindrichs, voor mij een nieuwe naam). We komen opnieuw in de bewoonde wereld die hier luistert naar de naam “Les Floxhes”. De weg gaat zo steil naar beneden dat ik kan mijn eigen benen niet meer volgen. Als ik noodgedwongen afrem op deze “descente glissante” verwacht ik dat een of andere kamikaze me op de nek zal vallen maar ik behoud mijn positie. Een vriendelijke meneer wijst een sluipweg aan waardoor we 10 meter afsnijden. In het dorpje kondigt zich de volgende beklimming al aan. Ik zie dat de achtervolgers op geruime afstand volgen en heb eerder nog uitzicht op het inlopen van deelnemers voor me. Nog twee kilometer. Anthisnes ligt in de verte. Geen beklimmingen meer in het vooruitzicht. De Redoutable is blijkbaar een uitstekende training geweest, ik voel me nog redelijk goed en ga voluit. Een jonge snaak van Ciney geeft me vrije baan op een smal pad. Eindelijk nog eens een toeschouwer langs de weg. Het is fotografe Carine Heyne. “Kom op Carine, een fotootje voor de site” denk ik maar Carine pept me op met een applausje. We worden een steegje langs het kerkhof ingestuurd. Ik haast me voorbij en houd er nog stevig de vaart in op de Avenue de l’Abbaye, zowat de laatste rechte lijn naar de finish. Ik eindig mooi onder het uur en niet zo ver van Michel Lannoy, tot nog toe ongenaakbaar bij de veteranen 3 maar vandaag meer dan een minuut achter Rosario Ilardo. De globale uitslag – bij het eerste zesde van de deelnemers – is mij echter evenveel waard. Als derde krijg ik een grote fles Cervoise de l’Avouerie d’Anthisnes mee naar huis. Dat is een plaatselijk bier. In het kasteel bevindt zich overigens ook een biermuseum dat zich tijdens de loop mag verheugen in het bezoek van Marie-Paule. (Cervoise is het oude Franse woord voor bier en heeft dezelfde stam als het Spaanse “cerveza”. Het is maar dat je het weet.)

(Foto L’Avenir: Angelique Heindrichs, nummer 240, heeft een vliegende start genomen en gaat hier zelfs Daniel Degrave, nummer 123, vooraf. Filmpje: Marie-Paule heeft de meute gefilmd voor het kasteel. Kijk hier).