zat 21/06/2014 19:30 u * Wanzoul (Challenge hesbignon) * 10,3 km * 00:56:50 * 13,2 * 77/380 * 1/25 * ♥♥♥♥

Op een boogscheut van thuis wordt vandaag de Oversteekrun gehouden maar na 4 deelnames in de vorige jaren heb ik deze keer mijn zinnen gezet op de Hesbignonmanche in Wanzoul. Het blijkt al van 2010 geleden te zijn dat ik deze loop nog heb betwist. Bij mooi weer – en dat is vanavond zeker het geval – is het charmante gehucht Wanzoul een aangename plek om te vertoeven. De formaliteiten voor en de festiviteiten na de loop spelen zich af in een grote tent op een weide tegenover het kasteel van Wanzoul. “Le village en fête”, over een uur zal ik weten of dat ook voor mij geldt. Etienne Vanderschelden zit nu aan de inschrijvingstafel, hij is voorlopig niet meer actief. Reden: een versleten heup. Etienne wacht op een nieuw exemplaar en heeft goede hoop op een doorstart van zijn loopcarrière in het najaar. Gisteren was er al een wedstrijd van de Condrusien in Ciney maar bij onze zuiderburen is het reservoir aan joggers zo groot dat een dag later in Wanze opnieuw een grote schare lopers present tekent. In mijn leeftijdsklasse ontbreken onder meer Noël en Rosario. Enkele getrouwen uit Sint-Truiden sparen hun krachten voor Heers. Ikzelf ben alleen naar Wanzoul getrokken. Mogelijke gezellen zijn verhinderd door de processie, middagpost of schoolfeest (schrappen wat niet past).

De speaker met dienst maakt er een erezaak van het parcours eerst in het Nederlands voor te stellen, daarna in het Frans “pour les quelques francophones qui restent”. De geluidskwaliteit van de megafoon is voor een keertje uitstekend en de uitleg duurt net lang genoeg om mijn Garmin-horloge op tijd de satellieten te laten vinden. We staan op een kluitje bijeen, ik kan niet voor- of achteruit om de navigatie een handje toe te steken. Tijdens het inlopen heb ik voor mezelf de locatie wel al kunnen vaststellen. We zitten hier hoog boven de Maasvallei, in de diepte zie ik rechts de koeltorens van Tihange en voor me het fabriekencomplex van Engis. Het is bang afwachten of we helemaal de vallei zullen worden ingestuurd om daarna weer naar boven te moeten klauteren.

We vertrekken voor een eerste lus in het dorpje. Lekker lopend asfalt, een afdaling en een eerste passage door het park van het kasteel van Wanzoul. Na anderhalve kilometer wacht er een stoffige veldweg. Pasquale Ruberto loopt enkele meters voor me. Zijn immer modieus shirt is deze keer groen en ook gemakkelijk te herkennen. Armand Pirotte volgt in mijn spoor. Hem zie ik niet maar de talrijke aanmoedigingen in het dorp verraden zijn aanwezigheid. Jules Kempeneers is trager vertrokken en zal vanaf de zevende kilometer ook nog gehinderd worden door een pijnlijke hamstring. Het pad dat nu naar beneden het bos inloopt is bezaaid met dikke keien. Recht blijven is hier belangrijker dan tempo ontwikkelen. Bakkertje staat hier zo goed als stil. Na een bocht naar rechts blijven we nog een goede kilometer op een pad waar je door sporen van werkzaamheden voortdurend van “baanvak” moet switchen. Na drie kilometer – op het laagste punt van het parcours – duidt de klok twaalf minuten en een handvol seconden aan. Sneller moet dat niet zijn ook al wil ik Pasquale zeker niet te ver laten weglopen. Armand moet hier enkele meters prijs geven. Ik sla de eerste bevoorrading over en ga daar meteen voorbij Pasquale. Hier beginnen we ook aan een kleine 2 kilometer klimwerk. Niet te steil maar wel smal in een hol wegeltje door een bosstrook. Boven haal ik Laurence Dressen bij. Terug op het asfalt en voor de tweede keer op weg naar de aankomststreep (dit is niet voor niets een corrida) stoomt Marc Lenaerts me voorbij. “De inhaalrace is begonnen” geeft Bakkertje nog even mee. In het tweede deel loopt hij nog 1’10” op me uit. Pasquale zie ik niet meer in mijn buurt. “Geen goede benen vandaag, het wordt tijd dat ik wat rust neem” is zijn analyse na de wedstrijd. Ik haal een een grijzende man in. “Ook een zestiger?”, vraag ik me af. Ik vermoed dat het Lucien Collard was. Hoe dan ook, een kilometer verder moet hij afhaken. Ik kan mijn tempo vasthouden zonder te moeten forceren. Bij de doortocht aan de streep geeft Jos Biets aan dat ik in eerste stelling loop in mijn categorie. We gaan nu de andere richting uit, naar Vinalmont. Op de vlakke strook van een goede 2 kilometer kan ik nog enkele collega’s bijbenen maar ik hou nog wat kruit in de kuiten voor een eventuele terugkeer van Pasquale en Armand. In Vinalmont duikt de weg naar beneden. Ik slaag er met moeite in mijn eigen benen bij te houden.

Gelukkig heb ik nog genoeg souplesse in mijn lijf om bij een bocht naar rechts over de trottoirrand te wippen. Een “groene” loper die door zijn beste krachten heen zit geeft me hier zelfs nog een duwtje in de rug om me te lanceren voor een fikse beklimming op een smal graspad. Enkele meisjes van de 5 kilometerloop maken ruimte. Boven ronden we het kasteel van Vinalmont en krijgen we een nieuwe afdaling vooraleer we weer in Wanzoul uitkomen voor de laatste lus in het dorp. De fans troepen samen aan het laatste klimmetje voor de tweede passage in het park van het kasteel van Wanzoul. Ik heb intussen Ann Jacob ingehaald maar ze verovert haar plaatsje terug in de laatste chicanes voor de streep. Ik loop nog redelijk fris binnen na een kleine 47 minuten, met mijn twee kompanen Pasquale en Armand op duidelijke afstand. Armand pakt nog de tweede plaats, Pasquale moet nog de voor mij onbekende Guy Bona laten voorgaan. Ik heb de indruk dat ik door de afwezigheid van de beteren de zege op een schoteltje aangeboden heb gekregen. Of zal ik me maar aansluiten bij de reactie van Michel Mancini “Les absents ont tort” (de afwezigen hebben ongelijk)? Ik ben wel aangenaam verrast als ik vaststel dat ik minder dan een minuut achter Marcel Baeckelandt eindig en dat voor het eerst in twee jaar.
De doucheruimte onder een tentje is niet echt comfortabel maar het water heeft wel de perfecte temperatuur en een half uurtje na de finish zijn we weer in optima forma. Ik kaart nog na met enkele “eerste pagina”-jongens, Benny Claes, Marc Lenaerts en Koen Vangrieken. Bovenaan die eerste pagina, op de vijfde plaats, prijkt Koen Vangrieken, een tevreden (jonge)man die drie kwart minuut sneller was dan bij zijn vorige deelname. Ik word samen met Guy Bona en Armand Pirotte naar het podium geroepen. Bona is er niet bij, de fotografen evenmin (allemaal in Brazilië?).
De prijsuitreiking is afgelopen, de presentator draait de volumeknop een slag naar rechts. Voor mij het sein om Wanzoul te verlaten. Bij het dansen zal ik wel niet voor een prijs in aanmerking komen. Het mooie volk stroomt toe voor een feest dat nog het hele weekend zal duren. (Foto’s Carine Heyne. Foto 1: Etienne Vanderschelden. Foto 2: Armand Pirotte. Foto 3: Koen Vangrieken links. Alle foto’s hier)