Josette Pirlot heeft de Dodentocht – een wandeltocht over 100 km in Klein-Brabant – afgelegd in 11u30′. Ze kwam als eerste vrouw bij de eerste vijftig van meer dan 10.000 deelnemers aan in Bornem. Een geweldige prestatie!
Even de voorgeschiedenis: ikzelf stond in 2006 met collega Koenraad Nijssen aan de start. Met veel pijn en moeite haalde ik het einde in een goede 20 uur. Vorig jaar brachten dochter Elke en schoonzoon Stijn de tocht tot een goed einde. Woorden wekken, voorbeelden strikken. Dus ging Josette ook de uitdaging aan.
Ze was met Hugo Pauly uit Vroenhoven, een doorgewinterde stapper, naar Bornem afgereisd. Hugo is een trouwe deelnemer aan deze en vele andere tochten en legt de afstand door de band af in 16 uur. Maar Josette liet haar reisgezel meteen in de steek en vertrok met een marathontempo van goed 10 km per uur. Dat kon ze volhouden tot aan km 30. Daarna zakte het gemiddelde licht. Maar ze bleef zonder pauze doorlopen tot aan km 56. De bevoorrading en de gesmaakte frangipanekes verorberde ze al lopend. Alleen enkele sanitaire pauzes konden haar tijdelijk afremmen. In het derde deel van de tocht wisselde ze lopen en wandelen af. Lang wandelen bezorgde haar trouwens last aan de linkerknie en -heup. Van het hielspoor dat haar in het verleden wel eens parten speelde, heeft ze al helemaal niets gevoeld. Ze liep in de eerste gelederen en het applaus van de enthousiaste kijkers en feestvierders langs de weg gaven haar vleugels. Rond de zeventigste kilometer kwam de man met de hamer langs. Maar niet veel verder doken Elke en Stijn plots op. Ze volgden de tocht via de tracking en waren zo in de ban van de prestatie van hun (schoon)moeder dat ze het niet meer konden houden in Tongeren en zich naar Klein-Brabant spoedden. Hun aanwezigheid gaf Josette een morele boost. En toen een tweede dame haar koppositie kwam bedreigen, had ze nog de kracht en vooral de wilskracht om het tempo nog eens op te voeren. Om half negen zaten de honderd kilometer erop.
De urenlange trainingen (met rugzak, die ze tijdens de tocht zelfs niet zou meenemen) van de voorbije maanden, de bewondering van publiek, organisatie en familie, en ongetwijfeld de vormpiek van een begenadigde dag hadden ervoor gezorgd dat ze nog in een opmerkelijke staat van frisheid aan de feesttent aankwam. Een tricolore medaille, een bloem en een fles blond “Bornem”-bier waren de beloning, naast de eeuwige roem die haar deel zal zijn.
Na de finish kreeg Josette prompt een micro onder de neus geduwd. Radio Een zond het interview uit in het landelijke nieuwsbulletin. ” Het zal bij een eenmalige deelname blijven. Ik ben een stuk van een long kwijt en zo’n inspanning vergt teveel van mijn lichaam. Maar toen de tweede vrouw mij wilde voorbijsteken, dacht ik bij mezelf “nooit ofte never”! “, aldus Josette.
9 uur: Bornem is nog niet goed wakker en maakt zich langzaam klaar om de grote massa wandelaars te ontvangen. Josette is al op weg naar Lafelt waar later op de dag de gelukwensen per sms binnenstromen. De “Bornem” heb ik mogen uitdrinken. Gezondheid op de prachtprestatie!