zat 04/02/2023 10.30u * Trailrun Bergerven Dilsen-Stokkem* 11,7 km * 01:23:50 * 8,3 * 75/123 * 58/84 (mannen) * ♥♥

Willy naar een trail? Oei, oei, als dat maar goed afloopt… Lees het in dit verslag van mijn loop in het Bergerven, in het Nationaal Park Hoge Kempen. Met start en aankomst aan het Bivak Schootshei. In de deelgemeente Rotem, lees ik na wat opzoekingswerk. Zoals dat voor een jeugdzomerkamp past is de locatie vrij sober. De organisatie Trisportmnk heeft wel gezorgd voor banners, tentjes voor de inschrijving en voor de versnaperingen achteraf en een ruim podium. Geen zaal voor de podiumceremonie of een cafetaria om na te genieten in de gezellige warmte. Het broodje spek en ei moet buiten verorberd worden, de overigens uitstekende Maaslenjer-tripel moet rechtstaand gedronken worden. Maar traillopers zijn natuurmensen die niet malen over het ontbreken van comfort zoals uw dienaar, een notoire non-trailer. Waarom ik dan eigenlijk hier ben? Het is het bekende verhaal van zelfbegoocheling. Ik heb zin in een competitieloop dit weekend, vind geen stratenloop en probeer dan maar weer een trail in de hoop een parcours te treffen dat mij ligt. In de veronderstelling dat de lange afstanden – twee van de vier lopen – zich richten tot de die-hards en de kortere afstanden (ik kies de 12 km) minder “technisch” zijn. Op de foto’s van de vorige editie zien de bospaden er overigens goed beloopbaar uit. Het fikse aantal hoogtemeters boezemt me minder schrik in. Ik zal me echter twee keer vergissen. Dat wordt me duidelijk na 2 kilometer. Om hier te starten heb ik dieper in de buidel moeten tasten dan voor mijn gebruikelijke joggingafspraken in het weekend. OK, er zijn de “goodies” na de loop maar aparte categorieën zouden toch standaard in het aanbod moeten zitten. Het podium is in elk geval berekend op een uitgebreide ceremonie.

Ik ben dus in het Maasland, voor de derde keer slechts in mijn bijna veertigjarige carrière, tussen zo goed als allemaal onbekende gezichten. Het toeval wil dat ik voor de wedstrijd in gesprek raak met de uiteindelijke winnares van de 17km bij de vrouwen, Rianne Linssen, een vroeger volleybalspeelster van Kivola Riemst. En na de loop praat ik na met de winnaar van de 12km, Sam Aerts, ook in het Luikse actief.

Het startuur nadert. Op de valreep trek ik nog mijn trailschoenen aan. Die ik trouwens eerder toevallig heb meegenomen. Een seingever die ik even spreek tijdens de opwarming heeft me overtuigd om dat schoeisel aan te trekken. We vertrekken onder oorverdovende muziek. Niet bijster ecologisch in een natuurgebied en voor een organisatie die wel herbruikbare bekertjes promoot. We zitten al meteen in trailmodus. Ik neem redelijk vlot de modderige eerste 500 meter, eerst klimmend dan steil dalend. Aan de overkant van de rijweg, de Brugstraat, gaat het verder in het bos. Ik heb wel wat pijn in de kuiten (niet meer gewend aan de trailschoenen?) maar houd toch een redelijk, zij het voorzichtig tempo aan. Het is druk op het vrij smalle pad in die aanvangskilometers maar de ondergrond levert geen problemen op. Voorlopig beantwoordt het parcours aan mijn wensvoorstellingen. Aan km 2 word ik echter uit mijn droom gerukt. We worden een smal, hobbelig en heel steil paadje opgestuurd. Ik moet meteen op stapmodus overschakelen. Boven slingert het paadje zich even steil naar beneden. Daar wacht een nieuwe klim en zo dadelijk komt er nog een derde bult aan. Hier zit een systeem achter: ons zoveel mogelijk hoogtemeters op een zo kort mogelijke afstand in de kuiten persen. Ik kan mijn tempo-ambities al meteen opbergen. Ik ben intussen heel wat plaatsen verloren in het peloton. Telkens ik een poging doe om wat achterstand goed te maken word ik weer afgeremd door een nieuw klimmetje. Ik zie Cheyenne voor me maar kan niet meer in haar spoor geraken, zoals in de eerste kilometers. Waarom ik dat wel zou willen? Gewoon omdat Marie-Paule aan een van de statafeltjes voor de start met de jonge Neeroeterse had kennisgemaakt. En dan zie ik op Garmin dat ze met een vijfde van mijn trainingsvolume toekomt… Na 4 kilometer lijkt de eerste foltersessie achter de rug. De bospaden worden breder, de hellingen milder. Ik kan opnieuw wat tempo maken op de vlakke of dalende stroken. Ik begin me zowaar wat aan te passen aan de boomwortels en de putten in de bosgrond. Ik neem de afdalingen met meer vertrouwen en moet zelfs even inhouden achter twee lopers op een single track. Een recht pad naast een rijweg zorgt even voor wat afwisseling na het draaien en keren tussen de bomen. Dit mag dan een mooi wandelgebied zijn, voor mij wordt het uiteindelijk wat eentonig.

Ik maak van het oponthoud van een groepje lopers bij de bevoorrading gebruik om wat plaatsen te winnen en ga op zoek naar het volgend groepje voor me. Dat haal ik ook in en laat het meteen ter plaatse. Ik neem een felle afdaling met een voor mij ongewone souplesse. De trailschoenen bewijzen hun diensten, mijn benen lijken redelijk hersteld van de strapatsen van de eerste kilometers. Zelfs de gebruikelijke pijntjes blijven achterwege. Misschien kan ik nog een mooie finale uit mijn benen schudden. Maar dan slaan de parcourssadisten weer toe. Op twee ontiegelijke steile hellingen – tot rond 15% – kan ik zelfs stappend met moeite boven geraken. En de slechtste paden heeft men blijkbaar tot het einde opgespaard. Wie kan dit leuk vinden, bedenk ik. Intussen ben ik alle gewonnen plaatsen weer kwijt geraakt. En zo bevat ook deze trail alle ingrediënten die ik verafschuw. Inbegrepen dikke boomstammen. Die kan ik niet onvermeld laten.

Ik hoor speaker Erik Vanhove, nu kan het niet meer ver zijn. Nog enkele bochten op een pad van platgetreden bladeren. Twee juffrouwen gaan me nog met reuzeschreden voorbij op het grasveld voor de finish. En zo beëindig ik deze trail met een gemiddelde van 8,3km/uur. En een illusie rijker: dat een trailrun ook een aangename natuurloop kan zijn zonder in extremen te vervallen..