din 26/12/2023 11u45 * Heerlen Kerstcross * 10,5 km * 01:08:38 * 9,1 * 26/30 * (50+) 8/10 * ♥

Het oosten blijft lokken. Minder dan een maand na de Kapellerbosloop in de omgeving ben ik weer in Heerlen voor een nieuwe natuurloop, ditmaal op de Brunssummerheide. Het heeft geduurd tot de zestigste editie van de Kerstcross eer ik mijn naam op de uitslagenlijst kan bijschrijven. Dat ik daar in de laatste posities zal uitkomen op een parcours dat ik de voorbije jaren zou hebben vermeden, neem ik er maar bij als een onvermijdelijk gevolg van mijn uitdovende fysieke mogelijkheden.

Maastricht en Heerlen, op onze heenweg, zijn vredig stil op deze tweede kerstdag. Op de parking aan de rand van het heidegebied is het wel al flink druk. De wandelaars, met of zonder hond, zijn al vroeg uit de veren. En op het ogenblik dat wij arriveren zijn de eerste wedstrijden al bezig. Niet minder dan vijf uren aan een stuk volgt de ene loop de andere op. De organisator, de Atletiek Vereniging Oranje-Nassau (AVON) heeft zelfs een cani-cross op de agenda staan. Inschrijvingen en afhalen van de nummers gebeuren in een gebouw met koepel. Ha, nu snap ik het : hier is de Sterrenwacht Limburg.

Om kwart voor twaalf – we zijn door omstandigheden al twee uren voor tijd ter plekke – kan ik er eindelijk aan beginnen. Voor de start maak ik een grove schatting van het aantal deelnemers. Ik kom uit rond de dertig. In de gegevensbalk boven het verslag zie je of ik er ver naast zat… Ik heb gekozen voor de middelste loop van de drie wedstrijden die in aanmerking komen. Officieel 9764 meter. Ik zal uitkomen op 10500 meter. Merkwaardig dat de meting zo fel afwijkt van mijn Garmin-gegevens en dat de afstand onderschat wordt. We lopen twee kleine en twee grote ronden. In welke volgorde, daar zal ik pas tijdens de loop achter komen.

Meteen een scherpe bocht naar links. (Grappige anekdote bij een van de kinderlopen. De starter waarschuwt de lopertjes uitdrukkelijk voor die bocht… Na 1 meter is het al zover. Een meisje glijdt uit, er struikelt nog iemand over haar. Maar ze komen wel allemaal heelhuids door de bocht en de twee slachtoffers zijn al weer mee met de groep.) Eerst tweehonderd meter op het asfalt. Dan duiken we de zandpaden van het natuurgebied in. De eerste klim over 400 meter doet meteen pijn. Daarna is het fel opletten op een afdaling met geulen, kuilen en vertrappeld zand voor we weer fel omhoog moeten. Ik zie later op mijn Garmin dat de eerste kilometer de snelste is. Ik heb echter alleen pijn in mijn kuit gevoeld en ongelooflijk stramme spieren. Zowat iedereen is me intussen voorbijgelopen, achter me hoor ik geen beweging meer. We komen weer aan de finish voorbij en 10 minuten later opnieuw. Afgelegde afstand: 3 km. Dat betekent dus dat we de kleine ronden achter de rug hebben.

Nu al vermoeide benen en ik moet nog beginnen aan het langste deel van het parcours. Na 3,5 km worden we rechtsaf gestuurd. We komen nu op mul zand. Bij het eerste hellinkje in de grote ronde moet ik al meteen op stappen overgaan. Ook verder op een stuk modderzand. Ik kom uit op een zanderig kruispuntje en weet even niet meer welke kant uit. Een koppel wandelaars redt me uit de nood. Voor me ligt een breed pad met twee stevige zandheuvels. Ik kruip naar boven op de twee bulten. Na 4 kilometer, boven op een plateau in het bos, kan ik eindelijk ietwat tempo ontwikkelen. Maar op een smal pad in het bos sta ik weer zo goed als stil. De eerste loper heeft me dan al gedubbeld. De ATLA Lanaken-loper heeft minuten voorsprong op de tweede. Die me in een bocht links opzij duwt om plaats te maken… die ik voor hem had open gelaten aan de rechterkant. De vierde die me voorbijgaat is de enige bekende in het kleine peloton, Ralf Buntinx, ook van ATLA. Bij het begin van de derde ronde, ofte de eerste grote ronde, heb ik nog welgeteld één loper achter me ontwaard. Door het tempoverlies op de steilere bultjes en enkele aarzelingen over de juiste richting verlies ik snel mijn voorsprong. De route in het bos is aangegeven met een lange doorlopende witte kalklijn langs de paden. Die is echter niet zichtbaar waar er een grote plek zand is. Als ik dan word ingehaald door de man achter me, Frenk Raaijmakers, blijkt die heel wat jonger te zijn dan ik had gedacht. Misschien bereidt hij wel een ultraloop voor en kiest hij daarom bewust voor een traag tempo. En draagt hij een camelbag… Hoe dan ook, in de tweede grote ronde en op een ogenblik dat ik me voorbereid op de eerste rode lantaarn in mijn carrière, ga ik Frenk opnieuw voorbij. Oef, eer gered. Voorlaatste dan? Maar Marie-Paule die deze keer de wedstrijd op verschillende plaatsen volgt, meldt me op mijn vraag dat er een nog een man en een tweetal dames volgen. Nu ik het hele parcours ken, verloopt de tweede grote ronde wat beter, maar daarom nog niet sneller, dan de eerste. Ik geraak wel nog eens onder de 6’/km op het vlakkere plateau in en aan de rand van het bos. De zogenaamde grote ronde is eigenlijk een bijkomende lus, een uitstulping van de kleine ronde. Ik kom dus voor de vierde keer op het asfaltweggetje, nu in de laatste kilometer. Hier en daar zijn er wat asfaltvlekken op de zandwegen. Het parcours doet wel wat denken aan de Corrida de Liège in het bos van Angleur. Maar met meer heuveltjes en vooral veel zand waar ik nog een laatste keer van mag genieten in de brede afdaling en klim dwars door de heide. Boven wacht nog één moedige supporter voor mijn laatste doortocht. Ik sleep me door de laatste hectometers, een versnelling op het pad naar de finish zit er niet meer in. Mijn benen zijn leeg.

Aan de streep krijg ik een draagtas in mijn handen geduwd. Een juffrouw komt aandragen met een bekertje sportdrank. Ik zoek een plaatsje in het inschrijvingslokaal om droge kleren aan te trekken, weer geen douches vandaag. Daarna versterken we de innerlijke mens in het nabijgelegen restaurant. Er lopen hier heel wat atleten in en uit. De wedstrijdorganisator AVON zelf blijft met lege handen achter…