zat 23/12/2017 19.45u * Corrida de Hannut * 10,2 km * 00:49:04 * 12,4 * 219/464 * 9/21 * ♥♥♥

Veertien dagen na Waremme is het weer rondjes draaien in Hannuit, enkele kilometers verder. Bij het binnenwandelen in de Marché couvert stoot ik op Bert Ernest van Herderen. Die is blij dat hij de inschrijvingstafel überhaupt heeft bereikt. Dat was vorige week wel even anders. Op weg naar een wedstrijd in het Hoeise knalde hij in de duisternis op een everzwijn en moest hij met een ingedeukt karretje terug naar Herderen tuffen.

Het parcours in Hannut houdt geen geheimen meer in voor me. Door de gunstige ligging op de kalender sta ik hier al voor de vierde keer aan de start. Trouwens, het is een rondje zonder toeters en bellen. Een soort rechthoek met één kronkelende zijde, onder meer door de passage in de overdekte markthal. Op een onverlichte strook van 200 meter bakenen toortsen de rand van de weg af. Gelukkig staat hier geen straatmeubilair in de weg. Tenminste ik ben in de voorgaande jaren nog nergens tegen gebotst.
Het lijkt wel alsof iedereen met een paar loopsloffen in Hannuit is. Het zachte weer zal er wel voor iets tussen zitten. Met meer dan 900 voor twee afstanden wachten we op de start, even voorbij de schaatsbaan in het stadscentrum. Ik houd de vinger krampachtig op de startknop van mijn Garmin om niet opnieuw zoals vorig jaar verrast te worden door een abrupte start. Als de massa zich in beweging zet, vraag ik toch maar even aan mijn buurt of we nu echt vertrokken zijn. “Het schijnt zo” is het laconieke antwoord. Mijn ambities hier zijn beperkt maar realistisch. Bij de eerste tien veteranen 3 eindigen. Ik zal dus niet de prestatie evenaren van Servais Halders en Jean-Pierre Immerix, mijn trainingsmaatjes veertien dagen geleden op een heuvelachtig rondje in Voeren en Mesch. Servais heeft een gereserveerde plaats (de hoogste) op het podium. Jean-Pierre van zijn kant dankt zijn overwinning aan een uitgekiende wedstrijdkeuze.
We zijn dus vertrokken. Na 150 meter getrippel kan ik snelheid beginnen te maken. En dat is meteen een hoge snelheid, te oordelen naar het gemak waarmee ik tientallen collega’s voorbij ren. De hele eerste ronde is een dolle inhaalrace. Tot zover het gevoel. Nu de feiten: nu en dan kom ik in de buurt van 4’30”, meestal ligt mijn tempo rond de 4’45”. Met andere woorden, een bescheiden gemiddelde. Garmin zet me weer met de voetjes op de grond. Ik heb mijn windjack uitgetrokken voor de start en hou het nu in mijn handen. Ik kijk uit naar Marie-Paule en Liesbeth om het jasje af te leveren. Gelukkig merk ik hen op tijd op, nog voor ze mij in het vizier krijgen. Seingever Pierre Dubois heb ik zelf een sein gegeven bij mijn passage. Je moet het je supporters makkelijk maken, zo krijg je ook aanmoedigingen terug, dat is mijn aanpak. Ik heb dus al drie fans naast het parcours. Er is nog een vierde, die heeft een stek gezocht bij het buitenlopen van de overdekte markt. Ik hoor mijn naam en herken de stem van Jules Kempeneers met wie ik een babbeltje heb geslagen voor de start. Niet in loperstenue. “Sciatique” in het linkerbeen. Ischias, spreek er mij niet over, Jules. Ik ben een ervaringsdeskundige en probeer nu al vier jaar het ongemak in mijn rechterbeen te vergeten. De eerste twee kilometer liggen achter de rug, meteen de langzaamste van de wedstrijd door het zigzaggen tussen tragere concurrenten.

Na 4 kilometer in de tweede ronde worden we door de voorrijder op een mountainbike aangemaand om rechts te houden. Daar zijn de eersten al. Wat een vaart! Enzo Noël aan de leiding, Arnaud Dely in zijn spoor. Hoe snel die wel gaan, lees je in de cursieve commentaar bij de foto’s onderaan het verslag. Sommigen slaan deze regels over, niet doen! Zelfs mijn twee vrouwelijke fans zijn onder de indruk van de koplopers. Mijn twee begeleidsters hebben de Rue Albert 1er verlaten. Ze zijn de gure wind ontvlucht die op deze winkelstraat in ons voordeel blaast (en in hun nadeel). Ze houden zich nu schuil achter het kruispuntje in het centrum van de stad. Ik ben nog steeds in inhaalmodus, alleen hier en daar een 5 km-loper die de stal ruikt, gaat me nog voorbij.
We lopen voor de derde keer de overdekte markthal in waar de ambiance nog wordt opgepookt door speaker Raymond Demaret. Hij vuurt de “Hannutoises” aan, de meisjes en de vrouwen van Hannut Athlétisme die hier in groten getale present tekenen. Ik merk nu pas de bevoorrading op achter de dranghekken en maak een zwenking naar links om een bekertje mee te graaien. Weer aan de verkeerde kant, dames en heren organisatoren. Zelf ben ik ook niet vrij van fouten, ik heb voor de zoveelste keer nagelaten drank mee te nemen voor tijdens het inlopen. We duiken voor de derde maal de donkere kant van Hannut in. Waar er weer lantaarnpalen staan in een bescheiden woonstraat loopt de weg wat op. Zo rond de 1,5%, genoeg om de benen tot een extra inspanning te dwingen. Hier hebben we ook met een lichte tegenwind af te rekenen die – zoals al gezegd – niet aangenaam aanvoelt. Ik heb de raad van Raymond Demaret, aan de microfoon voor de wedstrijd, niet opgevolgd en mijn mutsje op gehouden. Dat blijkt de goede keuze. Op het einde van de Rue Joseph Wauters flikkeren blauwe politielichten. Daar nemen we de bocht naar de winkelstraat die jullie ook al kennen na het lezen van het begin van dit verslag. Het parcours is voorbeeldig beveiligd, de grote assen zijn vakkundig gebarricadeerd met blauw-witte politievoertuigen. Op het einde van de rechte winkelstraat mogen we genieten van een licht dalende strook tot even voorbij de hal. Ik vergeet haast te vermelden dat ik in deze derde ronde op mijn beurt de langzaamste deelnemers begin te dubbelen. Gert Theunis, Olivier Legros en Cedric Raemackers met imposante baard, drie bekenden, lappen mij dan weer, net voor ik aan de laatste ronde begin. Marie-Paule en Liesbeth lijken intussen door de massa opgeslokt, Jules Kempeneers heeft ook andere oorden opgezocht. Ik zal het moeten stellen met één aanmoedigingskreet, van Pierre Dubois. Die mij opnieuw pas ziet als ik al voorbij ben. Ik kan mijn tempo handhaven maar echt versnellen zit er niet in. Ik ben hier louter met mezelf in strijd.

Bekenden zie ik niet. Tenzij Patrick Craninx die ik dubbel, zoals in de corrida van Hermalle tijdens de zomer. En Jean-Marc Thonon, die helemaal lijkt stil gevallen. In de uitslag staat er een “DNF” voor zijn naam. Andere leeftijdsgenoten blijven tijdens de wedstrijd buiten mijn actieradius. Armand Pirotte bevestigt zijn uitstekende vorm met een voorsprong van 2’35”. Ik haal net de eerste tien in mijn categorie. Doelstelling gehaald dus. De benen voelden soepeler aan dan in Waremme. Maar mijn kilometertijden zijn niet echt beter dan veertien dagen geleden. Status-quo dus.
Na het verorberen van een zoete koek en een korte roundup met Pierre Hulsmans – zie opnieuw de foto’s – verlaten we snel de drukke hal van Hannuit en begeven ons op rustige wegen naar Vlaams Haspengouw.

(Foto’s 1 en 3 van Nadine Claessens. Foto 1: De tweelingbroers Noël aan de kop. Rechts Enzo, de winnaar van vanavond, links Adrien, de beste in Waremme. Tempo: 20 km/uur. Die laatste zal uit de race stappen. Vraag me niet naar de reden, ik was niet in de buurt. Vader Dominique (49) eindigt achtste. Tempo: 18 km/uur. Foto 2 van Marie-Paule: de 219e finisher groet zijn supporters. Foto 3: Pierre Hulsmans, nummer 126 in het blauw, bijt op de tanden. Het loont, hij wordt winnaar bij de veteranen 4.)