maa 12/06/2017 20u * Kermisloop Terkoest-Alken * 10,2 km * 00:47:49 * 12,8 * 51/102 * 21/45 (50+) * ♥♥♥

In Terkoest kom je niet iedere dag als je in het zuiden van de provincie woont. Dus maar even vermelden dat het dorp deel uitmaakt van Alken. Het ligt zo ongeveer halverwege tussen Alken-Centrum en Stevoort. In het kermisweekend wordt er sinds onheuglijke tijden een stratenloop georganiseerd. In al die tijden stond Kris Govaerts aan de start. Ik associeer de kermisloop van Terkoest met de lopen in Nieuwerkerken en Kozen, ook al horen die laatste twee bij de Haspengouw Challenge. Met mijn eerste deelname in Terkoest en mijn vorige eenmalige optredens in Nieuwerkerken en Kozen vat ik vanavond het laatste deel van deze kermistrilogie aan. Mario Smolders is alvast verrast mij hier op een maandagavond aan te treffen. Er is een redelijke opkomst op deze ongewone dag. Het deelnemersveld wordt uiteraard gedomineerd door de bruin-zwart-witte kleuren van de Alkense Atletiekclub. We zijn met drieën uit het zuiden. In laatste instantie hebben ook Jean-Pierre Immerix en Harie Roex de verplaatsing gemaakt.  De inschrijving in leeftijdsklassen gebeurt hier met een verklaring op eer. Of op het zicht. De dame aan de inschrijvingstafel neemt de dames en de senioren-mannen voor haar rekening. Aan sommigen vraagt ze of ze ouder zijn dan respectievelijk 35 of 50 jaar. Is dat het geval worden ze verwezen naar de heer rechts van haar. Maar soms heeft ze met een oogopslag genoeg om de loper in de juiste categorie te plaatsen. Voor mij en de vrienden aan de kantinetafel achteraf is geen twijfel mogelijk. We zitten in de hoogste klasse, qua leeftijd wel te verstaan.
Terwijl ik terugkeer naar de auto om me in wedstrijdtenue te steken, vraagt een kleine jongen langs de weg aan zijn vader waarom die oudere heer in korte broek, ik dus, een nummer draagt. “Hij doet mee aan de loop” antwoordt de vader. “Jullie kunnen ook meedoen” probeer ik nog twee extra-deelnemers aan de Kids Run te ronselen. “Wij moeten gaan slapen” is het antwoord. Kermis of niet, in Terkoest durven de ouders nog regels stellen.

Ik warm op in het gezelschap van Romain Uitdebroeks, gisteren weer outstanding in Fallais. Ook vandaag laat hij 16 van de 23 senioren achter zich, en dan vermelden we niet eens de oudere leeftijdsklassen. Ik heb het gevoel dat de beproeving van Solières (zie het nog verse verslag) geen sporen heeft nagelaten, mede dank zij een ontspannen hersteltraining gisteren. Niet dat mijn benen fris aanvoelen. Voor een mirakel zou ik enkele kilometers verder westwaarts in het bedevaartsoord Kortenbos moeten zijn.
We staan klaar voor de start. “Nog éen minuut, encore un minute” klinkt het uit de luidsprekers. Die aankondiging in het Frans is waarschijnlijk bedoeld voor de ene Franstalige loper in het peloton. De jongeman zal zich zijn optreden in Limburg nog lang herinneren. Maar daarover meer op het einde van het verslag. Ik vertrek nogal enthousiast en moet voor de eerste bocht al naar adem happen. Ik ben vrij vooraan gestart en krijg een vloedgolf lopers over me heen in de volgende kilometer, onder meer ook heel wat deelnemers aan de 5 km. De blonde Jill Pauwels – haar naam staat op haar shirt, makkelijk voor de verslaggever – en Geert Reyskens gaan me voorbij. Zij zullen echter nooit veel afstand nemen en nog uitgebreid aan bod komen in het vervolg van dit verslag. Na de doorkomst van de lopende disco-bar Marcske Nelissen keert de stilte terug in het peloton. Marie-Paule heeft zich geposteerd in een bocht na 1 km, zie ik. Niet ver van de kermis waar ze even daar voren heeft toegegeven aan de verleiding van een een friet en een pint bier. Ik loop al snel alleen. Even voor de eerste doortocht aan de streep word ik ingehaald door een zwaar gebouwde jongeman (een voetballer?). Zuiver op de macht en wellicht gedreven door jeugdige overmoed neemt hij enkele meter voorsprong maar hij verdwijnt ook weer snel achter mijn rug.
De speaker meldt de doortocht van een pelotonnetje achter mij. Benieuwd wie daar in zit. Het antwoord wordt mij een halve kilometer verder duidelijk. In de Kloosterstraat gaat Kris Govaerts me voorbij. Gisteren oververhit in Fallais, vandaag na een rustige start alweer in het bezit van al zijn krachten. In de Hovenierstraat na de volgende bocht meldt zich het groepje dat zich achter mij heeft gevormd. Met drie ACA Alken-lopers. David Baerts is er bij. Zonder vrouwtje Martine Sobkowiak. Die is immers al verder vooruit op weg naar de tweede plaats bij de dames. Maja Van Zand (door de speaker Maja Van Zande genoemd, les beter voorbereiden jongeman!) is er ook bij. Zij krijgt aanwijzingen van een clubgenoot, 35-plusser Tom Coenegrachts uit Sint-Truiden. (Vader Jan afkomstig van Millen. Na de wedstrijd even geïnformeerd. Mijn geliefde moeder was ook een Coenegrachts.) Ik wil na Kris nu ook Maja niet laten weglopen en klamp aan. Ik laat alvast snel mijn nobele bedoeling varen om de bochten niet af te snijden. Dat zijn al snel twee tot drie meter die je zo kwijt bent of… kunt winnen. Het parcours houdt na de eerste echte ronde en de opwarmingsronde geen geheimen meer in. Even samengevat: 1200 meter lange rechte stukken op asfalt, 400 meter bochtenwerk in het centrum waar de kermis staat opgesteld. En 600 meter natuurloop, eerst op een zandweg, daarna op een bospad. Ik heb de opwarmingsronde overigens in tegengestelde richting afgelegd en me aanvankelijk verheugd over de onverharde strook tussen de weiden. Maar in de goede richting blijkt de weg flink tegen te vallen. Licht oplopend en ongelijk. Wie heeft meegeteld, mist nog driehonderd meter om de 2500 meter en “een sjiek” vol te maken. Dat is de rechte lijn, eerst nog op een bospad, daarna op het asfalt waar de aankomstlijn getrokken is en even verder de dranktafel staat opgesteld… aan de rechterkant van de weg.

Goed, we gaan de derde ronde in. We zijn in de helft, zoals de snuggere lezer zal begrepen hebben. Heb ik overigens andere lezers? Mijn gangmakers – de drie Alken-lopers – wijken naar rechts uit om een bekertje mee te pikken van de drankentafel. Ik volg hun voorbeeld, al is het maar om even het tempo te kunnen laten zakken. Een slok verder stuiven we weer het centrum in. Stoep op door een schuine bocht naar de vijver aan onze linkerzijde. Ik ben zo druk bezig met het op- en afspringen van de stoepen en heb al mijn energie nodig om te kunnen volgen dat ik zelfs niet heb kunnen zien welke kermisattractie hier staat. Maar ja, u leest dit verslag niet voor een beschrijving van deze randverschijnselen maar voor een inschatting van mijn atletisch vermogen. Dat wordt zwaar op de proef gesteld door het duel voor de derde plaats bij de dames dat zich voor mijn ogen afspeelt. Tom Coenegrachts is druk doende Maja te coachen, blijkbaar om haar wilde aanvalsdrift in te tomen. Zij neemt zelfs even de leiding over van haar meer dan 20 jaar jongere concurrente. Ik blijf (voorlopig?) in het zog van mijn voorgangers. We komen voor de derde keer voorbij de uitkijkpost van Marie-Paule. Wedstrijdfotografen zijn hier niet, gelukkig maakt mijn lieftallige echtgenote wat kiekjes. Zo ben ik de enige nieuwsbron die hier een aantal beelden in exclusiviteit kan aanbieden. Het strakke tempo van de eerste 5 kilometer heeft er wel voor gezorgd dat de ergste pijn nu uit mijn benen verdwenen is, ofwel ben ik eraan gewend geraakt… Gevoelsmatig zou ik mijn derde ronde als mijn beste omschrijven. Alleen klopt dat niet met de Garmin-cijfertjes. De eerste en de laatste ronde heb ik het snelst afgelegd in 11:51 en 11:50, de tweede ronde was de langzaamste in 12:09. De derde heb ik wel 8 seconden sneller afgewerkt dan de tweede. Hier en daar staan er enkele zwijgende bewoners langs de weg. Ik begin ze stilaan te herkennen. Voor me zijn er weinig positiewijzigingen. We halen wel Jos Polders in tijdens de derde ronde. Ook Geert Reyskens heeft zijn hoger aanvangstempo niet kunnen handhaven en wordt opgeslokt door ons groepje. Uit de achtergrond duiken er wel twee lopers op. En niet de eersten de besten, of juist wel. Winnaar Michiel Vanholst en twee minuten later Sébastien Mahia. Later zullen we ook door de derde, Wouter Ruymen (zoon van Michel) gedubbeld worden.
Zoals steeds in wedstrijden in ronden twijfel ik ook nu weer over het aantal ronden dat we nog voor de boeg hebben. De omroeper maakt me ook niets wijzer. Een blik op mijn Garmin neemt mijn twijfels weg. Laatste ronde. Er staan hier heel wat toeschouwers langs de weg. Ik kijk even opzij of ik mijn ex-collega Rosette die hier woont niet opmerk. Geen Rosette te bespeuren, ik vind de naam van haar echtgenoot nochtans terug in de uitslag. De volgende bevoorrading laat ik aan me voorbijgaan. Er wordt weer versneld voor me. Ik moet een aantal meters toegeven. David Baerts verzwakt ook. Uitkijken in de moeilijke rechterbocht voor het kermiskraam. Net daar krijgt Jill Pauwels een flesje drank aangereikt door haar moeder. Ze zal het nodig hebben om de volgende aanval van Maja af te weren. Die volgt even later nadat we voor de laatste keer voorbij het witte kasteel Erckenteel gelopen zijn. Ik loop nu afgescheiden op de rechte wegen in de betere woonwijk die we nu doorkruisen. Marie-Paule heeft haar stekje verlaten om mijn triomfantelijke aankomst – althans dat hopen we beiden – niet te missen. Jill en Maja blijven elkaar bestoken. Uiteindelijk kan Jill een kleine voorsprong verder uitbouwen op de zandstrook. Achter mij heeft David Baerts nu definitief afgehaakt op de 500 meter lange Molenstraat. Links loopt de Herk al tienduizenden jaren. Zonder moeite. Ik ben blij dat het voor mij na viermaal twee en een halve minuut voorbij is. Ik krijg even een korte boost als ik de fietser met de fictieve groene vlag voorbij rijd. Die rijdt achter het peloton, tenminste in het wielrennen. Hoe dan ook, ik loop dus 2,5 kilometer sneller dan de drie dames die ik inhaal. Ik vecht me door de hobbelige zandweg naar het bospad waar het aangenamer lopen is. De laatste scherpe bocht naar rechts en de twee paaltjes daar net achter halen het tempo er weer even uit maar een spurtje in de laatste rechte lijn levert me dan nog mijn beste rondetijd op. Even na mij lopen Roland Vandenborne, Mario Smolders en Domenico Di Vito binnen. Zij hebben de zware en bovendien door de hitte geteisterde Hesbignon-loop in Fallais nog in de knoken zitten. Eens de verzuring uit de benen, hebben ze het tempo dan toch geleidelijk opgedreven.
Dit soort vlakke parcours over ongeveer 10 km leent zich uitstekend voor een analyse. Gecorrigeerd voor 10 km komt mijn eindtijd neer op een tijd net onder de 47′. Dat is dus de aftakeling van de laatste jaren en maanden in cijfers gevat. In vergelijking met de 44′ (ook gecorrigeerd voor 10 km) in Meeuwen eind vorig jaar is dat een achteruitgang van 3′. Laten we aannemen dat het parcours hier een ietsepietsie zwaarder is, blijf ik toch een 2′ in het rood. Ik heb me zeker niet gespaard vanavond. Dat is dus mijn huidige waarde. Of dat voldoende zal zijn om ook in de toekomst op startpremies te kunnen rekenen…

De prijsuitreiking in de kantine van voetbalclub VCT Terkoest wordt gekleurd door de jongeman aan de micro. Hij vermaakt het publiek in marktkramerstijl. Met een tactisch uitgekiende keuze voor de 5km-wedstrijd is Harie Roex ook bij de laureaten. Een vergissing bij de leeftijdsbepaling van de nummer twee in de 10 km, Sébastien Mahia, leidt tot verwarring bij de jury. Sébastien – uit Namen nota bene – wordt enkele keren naar voren geroepen, de ene keer om zijn prijs af te halen, de volgende keer om die weer af te geven. Hij is tweede algemeen maar krijgt per abuis de eerste prijs bij de 50-plussers. In de war gebracht door het koeterwaals van de speaker levert hij zelf zijn bloemen in. Maar de Terkoestenaren zijn gulle mensen en gunnen onze Waalse vriend zijn ruiker. Hij krijgt er nog een speciaal applaus en een zegegebaar met opgeheven arm door de burgemeester bovenop. De burgervader wordt overigens in zijn ceremoniële taken bijgestaan door schepen van sport, Ingrid Loix, de echtgenote van collega-jogger Rudy Vereecken.
Na de tombola is het tijd om het moede lijf wat slaap te gunnen.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Bucolisch tafereel langs het parcours. Foto 2: Mario Smolders, Roland Vandenborne en Domenico Di Vito, op de foto van links naar rechts, in herstelmodus na de bestorming van de Crêtes Fallaisiennes”. Foto 3: In volle vaart op weg naar de finish. Zo lijkt het althans op de foto.)