zat 15/04/2017 15u * Herk loopt * 9,95 km * 00:45:40 * 13 * 116/313 * (50+) 22/59? * ♥♥♥

Herk loopt en ik loop mee… tot verbazing van Kris Govaerts. Ik kies voor een nieuwe wedstrijd op een vlak parcours. Dan is het altijd even afwachten hoe zo’n “blind date” uitpakt. De website en de ontvangst behoren alleszins tot de betere klasse. De kleedkamers en de douches krijgen ook een A++. Het inschrijvingsgeld ligt binnen de Limburgse normen… En alles daartussen leest u in het wedstrijdverslag. Het deelnemersveld bestaat vooral uit onbekenden voor mij. Gelukkig zijn er enkele Tongenaren en een ruime delegatie deelnemers uit Alken en Sint-Truiden en loop ik dus niet volledig verloren. Bij de babbel vooraf maak ik ook kennis met Steven Vanschoonbeek. Die een liefhebbende vader blijkt te zijn… Even terug naar de wedstrijd in Oleye van vorige zondag. Na een goede 3 kilometer in een klim staat er plots een jonge loopster langs de kant. “Mijn benen doen pijn” jammert ze. Een man – haar vader? – spoort haar in niet mis te verstane termen – waarbij ook een “godverdomme” door de Waalse lucht vliegt – aan om verder te doen. “Wat een beul” denk ik als ik de man voorbijloop. Die man blijkt inderdaad de vader, Steven dus. Hij vertelt me dat zijn dochter Eline voor het podium loopt bij de “starters” in de Hesbignon. “Na de wedstrijd was ze me dankbaar” zegt Steven. En ik ben opgelucht dat het merkwaardige moment in de Hesbignon een onschuldig akkefietje blijkt te zijn.

Ik wurm me naar voren in de dichte rijen voor de start om in de buurt van Kris Govaerts te geraken. “Ik ga rustig starten” zegt Kris. Ik weet wat dat betekent… We zijn met meer dan 300 vertrekkers, een succes dus voor de organisatoren. Ik wil in het spoor blijven van Maja Van Zand en Stefan Meekers en vertrek dus meteen met een fiks tempo. De eerste wordt de op één na snelste kilometer van de 10. We lopen op een stoep rond het dorps- pardon stadscentrum waar er heel wat fans langs de weg staan en de “allez Maja”-kreten niet van de lucht zijn. Aan kilometer 2, bij de ingang van het Olmenpark, liggen er tijdsregistratiematten. Wie er zin in heeft, kan proberen een besttijd te realiseren op de tweede en de zesde kilometer (bij de tweede doortocht) en zo een extra prijs in de wacht slepen. Sommige atleten houden zich bewust in om hier een snelle tijd neer te zetten, vertelt Koen Vangrieken, tiende algemeen, me na de wedstrijd. Het parcours slingert zich door het park in zachte voorjaarskleuren maar voor wat mij betreft wordt de passage verpest door de afgrijselijke muziek die door de boxen schalt. Raphael Van Den Broeck loopt enkele kronkels voor me. Hij zal snel meer afstand nemen. Na de meanders van de tweede kilometer lopen de volgende drie kilometer over lange rechte stukken, eerst nog tussen de huizen, dan tussen de weiden en de velden terug naar de marktplaats. Op een betonpad tussen km 2,6 en 3,2 krijgen we de wind pal op de neus. Peter Vanloffelt schuift met sombere blik voorbij. Bart Saenen en de winnares bij de dames 50+ Leen Vankrunkelsven hebben me al vroeger ingehaald. Maja volgt op hijgafstand, Stefan blijft stevig doorgaan vlak voor me. Maar ik heb ook aandacht voor wat achter me gebeurt. Waar is Kris Govaerts? Bij de bocht aan km 3,2 heb ik de kans om even achteruit te loeren. Daar is hij, op zo’n 20 meter. Op de Keernestraat , een rechte streep van 800 meter die vervelend naar rechts afhelt, gaat hij ons voorbij. Van volgen is geen sprake. Bij de opwarming leek de wind strakker, nu valt het best mee. Het wordt zelfs wat warmer. Op weg terug naar het centrum voelen we dat het kwik wat gestegen is. “Dan heb ik nog liever wat wind” puft Stefan. Ik moet dringend mijn windvestje en mutsje kwijt raken, denk ik. Misschien aan Greta Philippaerts die ergens langs het parcours staat. Daar staat ze al. Ik krijg mijn overtollige kleding net op tijd uitgetrokken. Maja ontdoet zich ook van haar handschoenen. In elk geval dank aan Greta voor de assistentie. Ik zie haar later op het podium van de 5 km bij de Master Dames.

We passeren de aankomststreep voor een tweede ronde. Ook hier kunnen ze het niet laten, de rondjes. Nu, dan weten we wel wat ons te wachten staat. Stefan geeft een snok aan het tempo. Hij had zelf niet het gevoel dat hij versnelde, vertelt hij me na de finish. Ik voel het des te meer en kan op de licht oplopende strook in het centrum met moeite aanklampen. De supportershaag van de eerste ronde is nu verdwenen. Bij de tweede ronde in het park – de deejay blijft van jetje geven en mij irriteren – heeft Kris 15 seconden voorsprong. De korte passage over het gras ligt me ook niet bijzonder. Ik ben Stefan weer voorbijgegaan maar verlies dat voordeel weer aan opkomende lopers. Ik win wel een plaatsje ten koste van de slanke Katrien Stas Het is nu zaak mijn tempo vast te houden in de lange rechte stukken die eraan komen. Stefan heeft definitief gelost. De taaie Maja blijft op geringe afstand volgen. Door een misverstand mist ze jammer genoeg de podiumhuldiging… maar niet haar prijs. Op de betonweg dribbelt Patrick Vanaken van Diepenbeek me voorbij. Ik zit op mijn limiet, vanaf de start sturen mijn benen al ongunstige signalen uit. Bij de bocht naar de Keernestraat – waar de Afrikaanse drums geroffeld worden – heeft Kris zijn voorsprong uitgebouwd tot een minuut. En daar zal hij nog 20 seconden bijdoen in de resterende kilometer. Als een locomotief die hoe langer hoe sneller voortdendert. Terug naar het centrum. Ondanks een laatste kilometer in 4’20” word ik in de laatste 250 meter nog door een vijftal lopers overrompeld. Ene Farid loopt me haast omver om plaats 115 te bemachtigen. Ik was hem zelf in het begin van de windstrook voorbijgegaan. Voor de tweede ronde heb ik uiteindelijk een half minuutje meer nodig. Ik haal een verdienstelijk gemiddelde maar dat heeft me wel drie kwartier pijn en moeite gekost.

Na de douche keer ik nog terug naar de markt. Daar is de ambiance tot tegen het nulpunt gezakt. De prijsuitreiking op de markt is een koele bedoening, in beide betekenissen van het woord. Enkele podia zijn niet volledig bezet, de grote massa van een half uur geleden lijkt verzwonden in de Herkse lucht. Ik vind mijn kennissen uit Sint-Truiden en Alken terug in het cafetaria van de sporthal, een halve kilometer daar vandaan, en kan de uitstap toch nog in gezelligheid afsluiten.

(Foto’s Benny Cox. Foto 1: Koen Vangrieken. Foto 2: Patrick Vanaken. Foto 3: Greta Philippaerts links.)