vri 07/04/2017 19u * Grand-Rechain (Challenge L’Avenir) * 10,6 km * 00:57:31 * 11 * 134/307 * 5/18 * ♥♥

De GPS heeft op het einde van de rit nog een fantasietje in petto voor we Grand-Rechain bereiken. Ik herken de centrale plaats op de Avenue des Platanes waar ik wel al eens geweest voor een internationale wielerwedstrijd. Als loper is dit mijn eerste bezoek. Niet verwonderlijk want de wedstrijd van vanavond wordt voor het eerst georganiseerd. De organisator heeft de loop in alle bescheidenheid genoemd naar… zichzelf. Dat is Robert Bastin. Vandaar “La Bastin”, al de elfde wedstrijd van het seizoen en mijn tweede in minder dan een week in de Challenge L’Avenir. Waar een Grand-Rechain is, moet ook een Petit-Rechain zijn. Zo “petit” is dat trouwens niet want je ziet de imposante kerk al vanop kilometers liggen. Dat is misschien een mooi doel voor mijn opwarming, denk ik, rechttoe rechtaan, heen en weer. Tijd zat, ik ben weer bij de eerste inschrijvers,

ondanks een file aan de verkeerswisselaar in Cheratte. Bij het draaien in Petit-Rechain moet ik een andere weg genomen hebben want plots bevind ik mij in onbekend gebied. Twee wandelaarsters die ik al op de heenweg ben tegengekomen, wijzen me weer de goede richting en zo ben ik toch nog op tijd terug voor de start. Zelfs aan de aerobics-oefeningen had ik kunnen en misschien wel moeten meedoen. We wachten met meer dan 300 tot de dj nog even zijn zin heeft kunnen doen en een portie dreunende muziek de lucht heeft ingejaagd.
Als we dan worden losgelaten lijkt het alsof het wachten de voordelen van mijn lange opwarming weer teniet heeft gedaan. Een onaangenaam gevoel woekert in mijn benen gedurende de eerste hectometers in het dorpscentrum. Aan “La Rocade” verlaten we al de rijweg en zoeken een pad op tussen de weiden. Ik geef even de naam mee van de friterie voor wie de route wil nalopen. Of dat wel een goed idee zou zijn zal blijken uit het verslag. Dan volgen 1,6 kilometer hobbelen over een smalle veldweg. Voor me zie ik ruggen en benen, onder me karrensporen, putten en stenen. Niet het ideale terrein om veel plaatsen op te schuiven. Het plan om in de buurt te blijven van Dominique Heusschen – duidelijk zichtbaar in zijn oranje shirt en nog al eens in mijn buurt te vinden in deze challenge – moet ik al snel laten varen. Bij een smalle doorgang (voor één niet al te dik persoon) na 1 km staat het hele peloton trouwens stil. De veldweg wordt wat breder op het einde voor we op een mooie asfaltweg komen. Naast me rent een laagbijdegrondse tegenstander, zijnde een hondje dat ondanks overgewicht flink zijn best doet. In de afdaling van bijna 2 kilometer door Lambermont kan ik eindelijk een aanvaardbaar wedstrijdtempo ontwikkelen. Voor ons strekt de Vesdervallei zich uit.
Die zullen we evenwel niet bereiken want we worden rechts een smal pad in een bos ingestuurd. Een voortdurend babbelend trio – twee dames en een jongeman – dat ik in de afdaling voorbij gegaan, passeert me gelukkig snel zodat ik me op de ondergrond kan concentreren. De doorgang wordt alsmaar smaller en gevaarlijker. Waar ben ik hier verzeild? Links ligt er een ravijntje, rechts loopt de rotsige bodem steil omhoog. Zelfs als ik zou willen stoppen – en de neiging om dat te doen bekruipt me even – kan ik geen kant uit. Bij een verraderlijke passage op rotsige bodem verontschuldig ik me bij de achtervolgers voor het oponthoud dat ik veroorzaak. “Een potenbreker” noemt Roger Dosseray het parcours achteraf. De winnaar van de veteranen 4 eindigt een dikke minuut voor me. Een verslag zoals dit is altijd de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Ik verwoord het gevoel van een angsthaas met stramme spieren. Andere deelnemers, jongeren met een soepeler gestel, lopers die kicken op trailparcoursen of collega’s die niet vies zijn van wat waaghalzerij, zullen mijn beschrijving een beetje of fel overdreven vinden. In elk geval, mijn eerste “Bastin” zal ook mijn laatste zijn. Intussen loop ik hier en hoop ik zonder averij weer in Grand-Rechain aan te komen. Ik schakel dan maar van lieverlede over op een veredeld trainingstempo, blijf op mijn positie en maak me vooral geen zorgen of ik zelf word voorbijgelopen. Dat zal in de volgende kilometers nog geregeld gebeuren. Het parcours waarin ook nog enkele stevige knikken zitten, kronkelt gedurende – voor mij eindeloze – 4 kilometer door het bos.

Na 7,8 km bereiken we de rand van het bos waar ik eindelijk weer wat vaart kan maken op een rechte en vooral ondanks de stenen veilige bosweg. Ik probeer enkele plaatsen goed te maken die ik in de vorige onzalige kilometers heb verloren. Ik haal een eerste juffrouw in die echter andere zorgen heeft dan haar positie in de wedstrijd. Zij is gedwongen tot een sanitaire stop en vindt achter een boom een twijfelachtige beschutting voor indiscrete blikken. We draaien rechtsaf. Op een brede asfaltweg ben ik snel bij de juffrouw in het zwart die me in het tweede deel van het bosparcours is voorbijgegaan. En passeer ook een vrouwelijke deelneemster in het oranje. Na 500 meter maakt het asfalt weer plaats voor een smal pad tussen de weiden. Maar er is in deze afdaling voldoende ruimte om de hindernissen in te schatten en ik kan nog twee plaatsen inwinnen. Voor me zie ik een nieuwe helling liggen en eindelijk een bekende, senior Vincent Degueldre. Die lijkt ook het beste te hebben gehad vanavond. Ik ga hem voorbij in het midden van de klim. Op de moeilijke beloopbare maar wel wat bredere veldweg kan ik ook de lopers achter me afhouden. Toch nog een kleine succeservaring. Nog 400 meter op asfalt in het dorp. De weg blijft omhoog gaan maar opgelucht als ik ben dat we weer in veiliger oorden zijn, zet ik nog eens druk op mijn gepijnigde benen en snel nog voorbij een drietal (twee lopers en een hond). Zoals mijn collega’s eindig ik in een… schuimbad. Een ideetje van de scouts, de mede-organisatoren van deze loop. Voor de kinderen is het een buitenkansje, voor de rijpere loper een leuk detail.
Na een sober natje en een stevig droogje vertrekken we huiswaarts. Onderweg herken ik het laatste deel van het parcours van de Halve Marathon van Herve eind oktober 2016. Het doorkruisen van Herve zorgt nog voor enige verwarring maar daarna zijn we snel in Visé en aan de Hallembaye. Mijn trainingswegen liggen er vredig bij wachtend op mijn volgende passage…

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Nog met de glimlach en met de verwachting van een leuk parcours. Foto 2: Tijdens en na het schuimbad.)