din 27/12/2016 20.10u * Kerstcorrida Meeuwen * 9,8 km * 00:43:01 * 13,7 * 138/502 * –/– * ♥♥♥♥

Hoevenzavel, Opglabbeek… het zijn plaatsnamen die ik niet vaak ontmoet op mijn verplaatsingen naar loopwedstrijden. Ik ben dan ook onderweg naar een ongewone bestemming, het vlakke land in het noorden van onze provincie. Daar wordt al twintig jaar een corrida georganiseerd in en rond het dorpscentrum van Meeuwen. Ik ben hier nooit geweest, de eenentwintigste editie wordt dus mijn eerste. Veel volk en een gedeeltelijk schaars verlicht parcours, het zijn niet meteen mijn favoriete omstandigheden maar het zal moeten wil ik mijn palmares volledig maken.

Na een verkenningsronde – verplichte leerstof voor deze loop – zoek ik me een plekje in het grote peloton, achter een bekend Alkens viertal. Laurent Wijnants staat enkele rijen achter me. Plots word ik op de schouder getikt door… Jean-Marie Haekens. Van een verrassing gesproken, na maanden afwezigheid door gezondheidsproblemen is Jean-Marie weer onder de mensen. Andere, snellere, bekenden zullen wel vooraan hebben postgevat, zoals Jo Vrancken die als achtste en derde master zal eindigen. Of Wim Meyers, niet gezien voor de start, maar wel in de uitslag. Hij sloopt hier de muur van de 4 minuten op de kilometer.
Karel Lismont geeft de start, ik zie hem niet en hoor het startschot niet. Geen nood, gewoon de meute volgen. Dat we eerst een kleine en daarna drie grote ronden moeten afleggen, is me gelukkig niet ontgaan. Ik moet al meteen de hobbelige wegrand opzoeken om in het spoor te geraken van Kris Govaerts enkele meters voor me. Het peloton begint al langzaam aan uit te rekken als we na 400 meter een U-bocht moeten maken. Die nemen we vroeger dan voorzien op het officiële parcours, over het gras van een perkje tussen twee rijstroken. En zo wordt het meetwerk van de organisatoren al meteen verstoord en halen we de aangekondigde afstand van 10 km net niet.
Kris heeft blijkbaar geen lange opwarming nodig vanavond, hij gaat er onmiddellijk stevig tegen aan. Terwijl ik contact probeer te houden beslis ik “on the fly” om dit keer mijn vertrouwde tactiek – behoudend starten om dan stelselmatig het tempo te verhogen, als dat mogelijk is – te ruilen voor een agressievere aanpak. Zo lang mogelijk proberen te volgen, op gevaar af snelheid en tijd in te leveren in het tweede deel. We gaan het ene groepje na het andere voorbij. In dit gezelschap herken ik alleen Lydia Moons en Renata Sterken. Lydia verrast Maja Van Zand met een versnelling in de duisternis tijdens de laatste ronde. Mijn locomotief snijdt de bochten vakkundig af. Ik moet telkens versnellen om weer in het spoor te komen… dat ik even verder weer kwijt ben als Kris schijnbaar moeiteloos tussen de langzamere collega’s door laveert. Op de karig verlichte Boomgaardstraat moet ik me verlaten op het zicht van mijn voorgangers. Halverwege kunnen we even profiteren van het groene neonlicht van een muziektentje. De twijfelachtige muziek en het gebabbel van de deejay moeten we er dan maar bijnemen. Die heeft in de derde ronde gelukkig begrepen dat de lopers nu andere dingen in hun hoofd hebben dan de ambiance die hij probeert op te poken. Hij houdt het dan maar bij wat sommige mensen muziek noemen. Intussen heb ik mijn eerste doel bereikt: tot in de helft met Kris meegaan. Maar de benen beginnen de tol te betalen voor het ongewoon hoge tempo. En de inspanning weegt op mijn maag. Vier uren vooraf gegeten maar de boterhammen zijn nog niet volledig verteerd.
We zijn net voorbij het kerkplein op weg naar het donkerste deel van het parcours. Achter ons hoor ik getoeter. Een quad en een motor kondigen de komst van de leider aan. Zoals in Hannuit hebben ze me na twee ronden te grazen. En zoals in Hannuit beginnen we ook hier even verder op onze beurt de laatsten in te halen. Winnaar Pieter Berben van de organiserende AVT van Meeuwen stoomt voorbij. Ik vermoed dat een zevental lopers ons gedubbeld hebben. We kunnen net uit de greep blijven van snelle jongens(/het snelle meisje) Jo Vrancken, Pascal Van Marcke, Tom Partoens en Manuela Soccol, die de dienst uitmaken in de voorste gelederen. Ik bewonder de foulée en de daarbij horende snelheid van deze toppers… maar mag mijn eigen wedstrijd niet uit het oog verliezen want intussen heeft Kris een voorsprong van een tiental meter gepakt. Is de breuk nu definitief? Ik vecht terug en kan in de Arkstraat weer aansluiten bij mijn collega-veteraan 3. Tussen haakjes, hier ben je vanaf 35 master. Ik ben dus al meer dan 30 jaar master, is er geen categorie “emeritus”? Ik kom nu even langs en zelfs even voor Kris. Voor de eerste… en laatste keer. Opnieuw over de rechte Hoogstraat, dat is de goed verlichte winkelstraat van Meeuwen. Hier is plaats zat, je kan je strook uitkiezen. Nu, veel keuze heb ik niet want Kris zet de lijnen uit. We passeren al voor de derde kaar samen in de hel verlichte aankomstzone. Marie-Paule heeft me telkens zien voorbijomen, Kris heeft ze niet opgemerkt. “Geen rode bandana gezien”, van een black-out gesproken. Nu ja, achteraf heb ik me ook afgevraagd waar de drankpost hier eigenlijk was opgesteld.
De laatste ronde. Voor we goed en wel op weg zijn naar de Arkstraat (dat is de “achterzijde” van het parcours) is het al gebeurd. Noem het een demarrage of een tempoversnelling, ik lig plots weer een tiental meter achter. En ditmaal is het menens. Mijn ogen priemen door de duisternis. Waar is de rode bandana – in het weinige gele licht van de straatlantaarns is het eerder een oranje bandana? Doorbijten nu, het tempo nogmaals een snok geven. Ik kan nog wel enkele lopers voorbijgaan maar het ACA-shirt (onder de bandana) is verdwenen. 20 seconden en 12 plaatsen weet Kris nog op me uit te lopen in die laatste 2 kilometer. Maar waar ligt de finish precies? Ik wil geen adem verspillen met het te vragen. In de laatste bocht zie ik dat we rechtdoor moeten lopen in plaats van naar rechts af te buigen. Even geaarzeld, genoeg om een plaatsje te verspelen aan een fors gebouwde jongeman die mij ook nog schijnt te kennen. Joris Vanderbeuken, stelt hij zich voor. Oh ja, van Diets-Heur, we hebben elkaar inderdaad al ontmoet.
Ik spoed me naar de kleedkamers, tevreden over de loop. Daar onder helder licht bekijk ik even de Garmin-gegevens. 4’22” per kilometer, dat is wel een mooi orgelpunt voor 2016! We brengen de avond door in het cafetaria van de sporthal. Daar wordt me duidelijk waarom Kris zo’n haast had in de race. Hij wilde de tv-uitzending van zijn favoriete ploeg STVV tegen Standard niet missen…

(Foto Marie-Paule: Joris Vanderbeuken gaat me voorbij in de laatste meters.)