zat 06/08/2016 15u * Winamplanche (Challenge L’Avenir) * 10,5 km * 00:56:58 * 11,1 * 100/335 * 4/20 * ♥♥♥

Dit weekend zie ik de kans schoon om nog eens een wedstrijd van de Challenge L’Avenir mee te pikken. Dat is de jogging van Winamplanche. Ik ben erg benieuwd naar het parcours van de loop die “Jogging des six gués” is gedoopt. Het blijkt geen sinecure om het plaatsje te vinden op mijn basic model GPS. Eenmaal uitgevogeld dat het gehucht bij Theux hoort, kunnen we op weg naar wat een bijzonder fraai plekje blijkt te zijn, in een groene vallei ten zuidwesten van Spa. Wie zich afvraagt wat een “gué” is moet nog even geduld oefenen tot het einde van dit verslag. We worden naar een hoog gelegen parking gestuurd op een weide waar we een mooi uitzicht hebben op de omgeving en meteen het reliëf kunnen bewonderen dat ik over een uurtje moet bedwingen. Een toeristentreintje (van het dierenpark van La Reid) brengt ons terug naar het dal waar start en aankomst liggen.

We beginnen eraan onder een stralende zon. Ik heb dank zij mijn informanten Helmut Weygand en Dominique Bertrand voldoende parcourskennis om niet te snel van stapel te lopen. Mijn non-performance in Villers-le-Temple indachtig ben ik dat sowieso niet van plan. Geen idee wat “Winamplanche” betekent maar grappig is wel dat we bij het buitenlopen van de startzone door twee mensen van de organisatie worden gewaarschuwd voor een opstapje over electriciteitskabels. “Attention, planche” herhalen ze zo lang de meute voorbijtrekt.
Na 1 km verlaten we het asfalt. Een kwartet percussionisten stuurt ons met Afrikaans slagwerk de rimboe, euh het bos, in. In de bebouwing hebben we al meteen een stijging van tegen de 10% voor de voeten gekregen. De helling loopt onverminderd verder in het bos. Ik klim relatief makkelijk en zorg er vooral voor niet te zwaar in het rood te gaan. Geduld is hier een mooie deugd want het duurt tot km 4 eer we echt de top hebben bereikt. Even uitblazen? Niets daarvan, nu moeten we proberen recht te blijven op een modderig pad. Dat lukt met de nodige concentratie en met de stoïcijnse kalmte die vanmiddag over me is neergedaald. Na een kilometer is het leed geleden en mogen we verder op weliswaar met keien bezaaide maar wel goed beloopbare paden. Twee pieken en afdalingen in het middengedeelte van de loop zorgen voor afwisseling in de cadans. Hoorngeschal – van een duo dit keer – begeleidt ons op onze tocht door het bos.

We zijn intussen aan een afdaling begonnen… die maar blijft duren. Ik veronderstel dat we terug naar de vallei lopen en dat de heuvels achter ons liggen. Kilometeraanduidingen zijn er niet, zoals meestal in deze challenge. Ik kan eindelijk het tempo opdrijven, al blijft het opletten voor geulen en stenen. Ik kan ook enkele plaatsjes goed maken. De laatste kilometer nadert. Daar is de eerste “gué”, een doorwaadbare plaats door een riviertje. Dat is het folietje van de parcoursbouwers. Ze sturen ons niet minder dan zes keer door het water van een riviertje, l’Eau Rouge. De eerste twee natte passages lopen nog over beton. De voeten zijn dus al gewend aan de temperatuur van het water als we de diepere passages aansnijden. Ik volg de wijze raad van Helmut – van het begin van mijn verhaal – en matig mijn tempo om niet uit te schuiven op de gladde keien in het riviertje. Enkele lopers die ik tijdens de afdaling heb ingehaald springen onvervaard in het water en gaan me weer voorbij. Ik tel de gués af. Ze worden hoe langer hoe dieper, lijkt het. Bij nummer 5 worden we vereeuwigd door een fotograaf die een wankel evenwicht bewaart op de rotsen. De toeschouwers troepen samen aan de laatste gué. Enkele lopers wijzen hier de veiligste “route” aan. Marie-Paule vertelt me later dat enkele waaghalzen hier zijn uitgegleden. De gués zullen me uiteindelijk een plaats of vijf hebben gekost. Na enkele bochten tussen de huizen bereik ik de finish met natte voeten maar met een goed gevoel en eindig ik zelfs onverhoopt in het eerste derde van het peloton.
Sociale verplichtingen roepen ons naar Tongeren en we reppen ons snel terug naar de parking hoog boven het dorp. Terwijl Marie-Paule op het treintje wacht, trippel ik te voet omhoog. “Heb je er nog niet genoeg van?” lachen enkele collega’s naar me. Boven trek ik een droog shirtje aan en slaan we de terugweg in naar huis.

(Foto 1 door een vriendelijke collega: Met het toeristentreintje naar de start. Foto 2 van Marie-Paule: Door de laatste “gué” naar de finish.)