vri 02/09/2016 19u * Luik Sainte-Walburge Jogging des Fous * 9,7 km * 00:52:19 * 11,1 * 108/423 * 3/12 * ♥♥

Het is vrijdagavond en druk op weg naar Luik. Een heel verschil met de verplaatsingen naar het Luikse land op zondagochtend als de wereld nog slaapt. Onze bestemming is de Luikse wijk Sainte-Walburge aan de noordelijke rand van de agglomeratie, hoog boven de Maasvallei. Ik heb nog even de illusie dat er wel richtingaanwijzers zullen staan naar een parking. Maar op een schamel bordje bij het uitrijden van de autoweg na, is er geen enkele aanduiding te vinden. We rijden de hele weg naar het Maasdal af om daar rechtsomkeert te maken en weer richting Rue de Sainte-Walburge te rijden. Maar we zijn ruim op tijd en de omweg roept nog herinneringen aan mijn eerste ontmoeting met Servais Halders in de 10 mijl van Thier à Liège vijf jaar geleden. Er is intussen veel water onder de Maasbruggen gevloeid en veel roest in mijn knoken geslopen maar Servais blijft op hoog niveau presteren. Een parkeerplaatsje vinden blijkt uiteindelijk geen probleem en we kunnen ons al snel in het feestgewoel mengen. Want Sainte-Walburge vier feest. Drie dagen lang woedt hier “La Fête des Fous”. De jogging, die haar naam dankt aan het feest, is de eerste afspraak van het weekend. Er heerst al een grote drukte in deze oude volkswijk, nu multi-culturele wijk. De kermiscarrousel draait haar eerste rondjes … en zwaarbewapende politie-agenten patrouilleren in de omgeving.

Er verdringt zich een grote massa aan de startplaats onder het oog van twee in het rood-geel gehulde reuzen. Allemaal loopgekken, want je moet toch een beetje gek zijn om de start te nemen van een jogging die zich op de steile hellingen van Luik zal voltrekken. Zelf wil ik er het beste van maken. Ik begin meteen met een fiks tempo, al word ik gediend door de eerste twee dalende kilometers. Ik wil deze keer Nicolas Bynens proberen te volgen. Onze laatste ontmoeting dateert van in mei, op de Corrida des Remparts, onzaliger gedachtenis. Maar Nicolas is nergens te bespeuren en Eric Martin met wie ik de start heb afgewacht maakt zich ook al snel uit de voeten. Aan km 1,4 verlaten we al de verharde weg en lopen we door een park, nog steeds in dalende lijn. Zoals vorige week in Momalle passeer ik nu ook weer Christan Vandevenne in de aanvangsfase. Na minder dan 2 km is de snelle pret voorbij en beginnen we aan een opeenvolging van klimmetjes en steile hellingen tot bijna aan de finish. Maar dat weet ik nu nog niet en ik leef met de hoop dat we vanaf km 7 opnieuw mogen ontspannen op asfaltwegen. De speaker heeft wel een parcourswijziging aangekondigd bij de start: er is nog een groene zone aan het traject toegevoegd. Wat dat precies betekent zal ik over een dik half uur aan den lijve ondervinden. De eerste nijdige klim in twee fasen – het laatste stuk op kasseien – zet de benen al onder druk. Maar de loop is nog jong en ik overleef deze eerste uitspatting. Maar echt herstellen zit er niet meer in. Want in de volgende kilometers worden de paadjes bochtiger en verraderlijker. Gelukkig zijn de boomwortels met oranje verf aangeduid. Ik ben vrij vooraan gestart en verlies nu een aantal plaatsen aan opkomend geweld. De volgende steile klim, rond de 10%, brengt ons op de hoogte van de Citadel. Het akelige gevoel van de Corrida des Remparts die ook dit plateau opzoekt is er terug. Benen stuk. Maar ik ben blijkbaar niet de enige. Plots herken ik het groene shirt van Claude Herzet. En laat mijn “buur” van de Krinkelsgracht nu net de man zijn die mij met zijn lovend commentaar over de prettige sfeer hier naar deze wedstrijd heeft gelokt. Claude heeft geen zin om me te volgen, hij is slimmer en doet het rustiger aan. We blijven in het groen. Op een van de hoogten passeren we zelfs door een boomgaard. Het blijft opletten op de smalle paadjes in parken en bosjes. Een loper voor me struikelt plots over een boomstronkje. De vermoeidheid heeft zich niet alleen bij mij in de benen genesteld. De man breekt zijn val met een galante rol en kan weer verder. Dat doet me eraan denken: bij de opwarming in de straten van Luik is ook al een loper voor me tegen de grond gegaan. Ik ben gevaarlijk gezelschap vanavond. We zijn voorbij halfweg. Ik hoor een oorverdovend lawaai: toeters en luide aanmoedigingen. De toeschouwers, veel kinderen, willen ons naar boven schreeuwen op de Rue Coupée met een hellingsgraad tot 13%. Ik heb geen energie meer om de uitgestoken hand van de kinderen aan te tikken.

Boven, aan km 7, is het even vlak. Het oude voetbalveld van Thier à Liège ligt er desolaat bij. Zullen we nu beloond worden met een afdaling? Voorlopig alleszins niet. Op een beboste terril (puinhoop van een oude mijn) wacht er een nieuwe helling. Het gaat even beter op een goed beloopbare maar weer klimmende kasseistrook. We draaien aan een rotonde die ik herken van daarstraks in de auto. Even dalen, ik vind nog een restje kracht om te versnellen. Dan worden we plots links een veldweg opgestuurd. Het pad is nauwelijks beloopbaar. Diepe voren, schuine kanten, nog een streep modder. Dat is dus de nieuwe lus die de organisatoren voor ons hebben uitgedacht. Ergernis maakt zich van mij meester. Na een laatste bultje in een intussen donker bosje bereiken we een kinderboerderij. Want dat was de bedoeling van het nieuwe parcours. Voor wat mij betreft goed om een eeuwigdurende haat tegen kinderboerderijen op te wekken. Door een poort verlaten we deze groene vlek binnen het woongebied.
Ik hoor de luidspreker en voel zacht asfalt onder de voeten. De finish is niet meer veraf. Een dame in het oranje loopt zich nog het vuur uit de sloffen om enkele seconden te winnen. Haar gezel – een stevig gebouwde kerel – vuurt haar zo hevig aan dat hij me haast van de sokken loopt. Ik hou me dan maar gedeisd achter het groepje. Dat plaatsje zal nu wel geen verschil meer uitmaken. Hoofdzaak, ik ben ervan af. Mijn tijd en uitslag zijn wat beter dan wat ik louter gevoelsmatig had ingeschat: minder dan twee minuten achter de eerste twee veteranen 3. Even bijtanken en indrukken uitwisselen met enkele generatiegenoten. Claude is ook niet echt happy met de parcourswijziging in de laatste kilometers. Het is vanavond genoeg geweest, ik ben niet meer in de stemming voor het traditionele glas achteraf. Een kwartiertje later rijden we richting Heukelom.

(Foto 1: De start, de reuzen kijken toe. Foto 2 van Marie-Paule: Verscholen in een groepje bij de aankomst.)