De titel mogen jullie zelf verzinnen. Suggesties welkom, de beste titel (de jury bestaat uit ondergetekende) zal alsnog boven het artikel geplaatst worden. De beeldrijke naam van een loop – “Jogging van de windmolens” of “De gouden heuvelkammen van de Condroz” – komt niet in aanmerking aangezien ik niet in competitie ben aangetreden. Het tweede weekend al en dat is geen toeval. Jullie hadden al een tijdje begrepen dat de kracht de laatste weken uit mijn benen was gevloeid en het heilige vuur alleen nog smeulde.

Hoog tijd voor een “sabbatical” al was het maar voor enkele weken. De opeenvolging van soms zware wedstrijden in het laatste anderhalf jaar – ik ben zo goed als zonder onderbreking het seizoen 2015 ingelopen – hebben me tijdelijk op de knieën gedwongen. Heb ik zelf niet altijd beweerd dat rust even belangrijk is training? Ik heb dus, niet zonder enige moeite, mijn eigen advies gevolgd. En me ver gehouden van wedstrijden. Alhoewel dat eigenlijk ook niet echt waar is. Maar ik stond deze keer wel achter de draad tussen de toeschouwers.

Mijn loopvrienden hebben intussen niet stilgezeten. Ik heb het niet alleen over de Mario’s en andere Jo’s die twee of drie wedstrijden per weekend verteren zonder indigestie. Maar over twee jonge mannen – de ene al wat jongere dan de andere – die in de eerste weken van juni een niet alledaagse prestatie hebben neergezet. Op 6 juni heeft mijn oude marathonmaat Jef Van de Weerdt zijn sportdroom verwezenlijkt: 65 marathons in zijn 65ste jaar. Hij deed het dan nog in zijn eigen achtertuin, in Maastricht. Het parcours was uitgetekend op de Via Belgica (dat blijkt de moderne benaming te zijn van wat wij vroeger de heerbaan Keulen-Boulogne noemden). Hier kan je de tocht van 44 km (De Romeinen telden nog niet in kilometer, vandaar de vergissing?) nog eens beleven. Jef denkt trouwens nog niet aan ophouden. De volgende marathon in de Allgäu (Zuid-Duitsland) is al aangevinkt. En volgend jaar wil zoon Theo op de Via Belgica in de voetsporen van zijn vader treden.

Een week later was het de beurt aan Mergelloper Francis Loyens om zijn uitdaging aan te gaan. Dat was de Bonn-triathlon over een derde van de volledige afstand. Dat betekent nog altijd 1 kilometer zwemmen (in de Rijn), 60 kilometer fietsen en 15 kilometer lopen. Dat lijkt me al een beproeving, zelfs zonder de zwoele temperaturen die in Bonn heersten. Opdracht met brio voltooid, … alleen ’s ochtends wat meer boterhammen eten.
Na veertien dagen van gevarieerde training – mijn aloude recept – begint het weer te kriebelen. De titel van een nieuw artikel kiest zichzelf dan wel…

(Eigen foto’s: Foto 1: Jef op training, foto 2: Francis, gisteren in de Bilzen Run.)