zat 28/03/2015 16u * Héron (Challenge Cours la Province!) * 10,9 km * 00:50:23 * 13 * 22/169* 2/6 * ♥♥♥♥

Héron ligt tussen Hannuit en Andenne, ten noordwesten van Hoei in een landschappelijk aantrekkelijke streek. Door mijn sportieve uitstappen ben ik hier wel al enkele keren in de omgeving geweest maar het dorp zelf ken ik niet. En ik zal het ook niet beter leren kennen door deze wedstrijd want het parcours situeert zich grotendeels “in het veld” buiten de bebouwde kom. De meeste joggingliefhebbers kiezen dit weekend voor wedstrijden met meer traditie en dus staan we maar met 169 aan de start. Enkele diehards zoals Marcel Baeckelandt en Bakkertje Marc Lenaerts lopen zowel zaterdag als zondag. We dienen vandaag een goed doel, “Télévie”, dat is de Franstalige tegenhanger van “Kom op tegen Kanker”.

Op een smal weggetje tussen de akkers wachten we op het startsignaal. We willen snel vertrekken, de wind voelt onaangenaam aan en vooral er hangt hier een indringende mestgeur. (Na consultatie van een specialist, mijn neef-landbouwer, durf ik stellen dat het om kippenmest gaat.) Dat ik hier überhaupt tussen de vertrekkers sta is ook niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Ik ben wel al samen met Gerard Thiessens vooraf ingeschreven maar sinds donderdag word ik geplaagd door een lumbalgie. Dat is een geleerd woord voor pijn in de onderrug. De slijtage van mijn eens zo atletisch lichaam zet zich dus onherroepelijk verder. Ik vraag me vooral af of hoe mijn organisme twee rusteloze nachten heeft verteerd. De benen hebben vanmorgen wel gunstig gereageerd op een korte looptest.

Ik zet alle muizenissen uit mijn hoofd en vertrek meteen met een stevig tempo. In het eerste deel van het parcours dat hoofdzakelijk in dalende lijn gaat wil ik een buffertje opbouwen voor de moeilijke tweede helft. Gerard bijt zich vast in mijn spoor. Twee kilometer in minder dan 8’30”. “Te snel” zegt mijn trainingsmaat maar hij blijft me wel volgen. We hebben een jongeman ingehaald en achtergelaten en zijn al snel afgezonderd. In de volgende vijf kilometer zijn we onder ons beidjes op pad. Een vijftigtal meter voor ons herken ik Philippe Broeckx, die gevolgd wordt door een oranje URP (Unidentified Running Person). Achter ons gaapt ook een kloof. De eerste achtervolgers vormen ook een duo: Maite Breuls en haar border-collie (naam onbekend). Het parcours is afwisselend beton/asfalt en onverhard. Na drie kilometer breekt een steile berm van 300 meter even het ritme maar dan kunnen we weer 3 kilometer van jetje geven. We zijn nu aan kilometer 6: een afdaling op een betonweg kondigt het einde aan van het snelle eerste deel. We laten het gehucht Lamontzée rechts liggen en draaien onmiddellijk een flink stijgende veldweg in. Beneden in het dorp is geen levende ziel te bespeuren – dan gebeurt er eens iets in Lamontzée en blijven de dorpelingen binnen. We zien nu weer lopers voor ons: ze krommen hun rug om de helling met een piek van 10% te nemen. Terwijl ik een voor mij draaglijk tempo zoek en mijn ademhaling probeer te controleren werp ik ook een blik op de omgeving. Wat ligt achter de bomenrij aan onze rechterzijde? Dat blijkt een imposant kasteel en een uitgestrekt park te zijn. Maar de graaf of de baron geeft niet thuis en we zwoegen verder. Op een doorploegde strook aan het eind van de helling neemt Gerard even het commando over. Het lijkt alsof we 60 kilometer ver gereden zijn om hier in de vallei van de Mehaigne een duel uit te vechten. Na 5’20” voor de zevende kilometer komen we weer aan de bevoorrading die we we daarnet ook al zonder te drinken zijn voorbij gelopen.
Er volgt nu een rechte streep van 1 kilometer over een grindweg. In ideale omstandigheden een mooi stuk om het tempo weer wat op te vijzelen maar de weer- en meer speciaal de windgoden beslissen er vandaag anders over. Ze halen het onderste uit de kast om ons tegen te werken. Ik zet me schrap om de confrontatie met de machtige tegenstander aan te gaan. Na een vijftigtal meter gaat Gerard me met krachtige tred voorbij. Het lijkt wel een aflossing en het is het ook, mijn maat zal zijn tactiek na de wedstrijd met zoveel woorden uitleggen. Helaas ben ik niet zo’n specialist in het “colleren” (Vlaamse wielerterm) en vang toch nog veel wind. Er is intussen ook beweging in de achtergrond. Ik zie een achtervolger snel op ons naderen. Als hij ons voorbij gaat probeer ik me in zijn spoor vast te bijten maar het tempo van David Frison, gesponsord door restaurant “La Bella Vita”, gaat mijn petje te boven. Met vereende krachten slepen we toch nog een gemiddelde van 12 uit de wind. We zijn ook een stuk korter gekomen op de oranje loper voor ons die Philippe Broeckx heeft moeten laten gaan. Aan km 9 komen we weer op het asfalt en lopen we zowaar tussen enkele huizen. Ik heb gemerkt dat de loper voor ons eigenlijk een loopster is en zet vanuit een onverklaarbare macho-drang met nog meer verbetenheid de achtervolging in. Het vals plat in de volgende hectometers helpt me in mijn opzet. Gerard lost me van geen vin en halverwege de klim hebben we de Run’Attitude-loopster bijgehaald. Aan de aankomst hoor ik dat Ajla Topalbegovic (dat is haar naam) de eerste dame in de wedstrijd is. In elk geval de Luikse jonge dame vecht voor elke meter en zo gaan we met zijn drieën de laatste kilometer in. Ajla neemt zelfs even opnieuw de kop maar met een versnelling op een knik herstel ik weer de orde.

Ik trek mijn inspanning niet door. Ik zie me mijn twee gezellen niet definitief afschudden, daarvoor zijn ze te taai en ik niet explosief genoeg. En ik kan de laatste lussen van het parcours niet precies inschatten. De wedstrijd blijkt trouwens bijna 500 meter langer dan wat op de officiële uitslag staat. Ik verwacht nog een ultieme uitval van Gerard en wil hem laten voorgaan op een smal aangestampt pad tussen de akkers maar hij stelt zijn jump uit tot op … de parking van de sporthal. Daar moeten we – volgens de aanwijzingen van een official – nog een rondje maken naar de aankomstboog achter de hal. Voor ik het goed en wel doorheb is Gerard vanachter mijn rug weggesprongen en neemt 15 meter. “Ik kon het niet laten” verontschuldigt hij zich. Maar daarvoor zijn we naar hier gekomen, Gerard. Dat de beste moge winnen en vandaag was jij dat. De demarrage van Ajla kan ik wel pareren. En zo eindigen we hoog in de rangschikking, met dank aan het relatief kleine peloton en ongetwijfeld het bescheiden niveau van het deelnemersveld. Gerard is de beste veteraan 3. Maar alleen de eerste drie algemeen mogen op het podium. Daar horen we nog niet bij…
De Limburgers in het gezelschap behalen nog mooiere ereplaatsen : Marc Lenaerts negende, Pieter Dullers van Herk-de-Stad elfde, Luc Lenaerts afkomstig van Genk wordt zestiende. Bakkertje heeft zich niet gespaard in het vooruitzicht van de Loonse Jogging morgen. Na de twee snelle aanvangskilometers laat hij zich toch weer door zijn temperament meeslepen en pakt zelfs de eerste plaats bij de veteranen 2.
Héron 2015 is geschiedenis. We lopen nog een tweetal kilometers uit, ik drink nog een recuperatiedrank (kenners weten welke) en dan vertrekken we weer richting Droog-Haspengouw.

(Foto 1 van Eddy Defrère: Pieter Dullers. Foto 2 van Louis Maréchal: We halen Ajla in op 2 km van de finish.)