zat 27/12/2014 19.30u * Visé (Corrida) * 8,6 km * 00:43:19 * 12 * ca 160/526 * === * ♥♥♥♥

Terwijl het grootste deel van de bevolking in deze tijden aan kalkoenen en kerstcadeautjes denkt, speuren de joggingfanaten op het net naar een loopwedstrijd om het jaar in stijl af te sluiten. (Overigens houden die laatsten ook wel van lekkernijen en geschenkjes.) Dit weekend is er een ruim aanbod. Ik kies voor de wedstrijd het dichtst bij huis, de Corrida van Visé.
Niet minder dan 700 looplustigen hebben de verplaatsing gemaakt naar de “Cité de l’Oie” (de Stad van de Gans) voor de eerste uitgave van deze loop. Het is bitter koud maar de Salle des Tréteaux is goed verwarmd. We zijn bij de eersten en de (dag)inschrijving verloopt vlot. De voorinschrijvers hebben minder geluk want ze moeten in een lange rij aanschuiven voor hun nummer, T-shirt en kerstmuts. De overrompeling zorgt er alvast voor dat de start een kwartier wordt uitgesteld. Op een gegeven ogenblik komt de massa voor mij in beweging. Ik neem aan dat dit de start is. Ik rekende vooraf op een tijd net onder de 40 minuten maar na een honderdtal meter stapvoets vorderen in de smalle Rue du Collège moet ik mijn ambities noodgedwongen al bijstellen. Na 400 meter verlaten we het commerciële centrum en draaien aan een rotonde links op. Ik weet dat er nu een felle klim volgt maar tast voor het overige in het duister (!) over het parcours. De organisatoren hebben gekozen voor één grote ronde. Een verkenning was dus uitgesloten en ik mag alleen hopen dat we niet voor verrassingen komen te staan. Ik maak van de klim – de Côte de Lorette, zo’n 400 meter aan 8% – gebruik om naar voren op te schuiven. Wat bezielt de traagste deelnemers toch om de eerste rijen van het startblok te willen innemen? Het is erg donker op de weg en het lampje dat heel wat lopers op hun voorhoofd dragen is vanavond beslist geen flashy gadget. Na een kleine kilometer zijn we boven en ligt de voornaamste moeilijkheid van het parcours achter ons. Dat denk ik althans, want luttele meters verder staan we stil. File! Hoe lang? Een gok, anderhalve minuut. De reden, we moeten met zijn 700 door een paadje van anderhalve meter. Mijn richttijd is nu definitief buiten bereik maar eens weer op gang probeer ik er toch het beste van te maken. De koude voel ik niet (meer) en de benen zijn blij dat hun eindelijk de vrijheid wordt gegund. We lopen door de wijken achter het voetbalveld en de sporthal waar alleen de lichtreklame “Alimentation Générale” van de buurtwinkel voor kleur zorgt op het donkere palet. Na 2,5 km steken we de Rue de Berneau over waar de wachtende chauffeurs geduld zullen moeten oefenen voor ze hun weg kunnen verder zetten. 200 meter verder worden we rechts op gestuurd naar wat ik later kan identificeren als het “Parc des Libellules”. Het park is onverlicht, de opgestelde brandende toortsen hebben eerder een symbolische waarde dan praktisch nut. Ik laat het tempo even zakken om hobbels en kuiltjes in het grindpad tijdig op te merken. Na 600 meter gaat het licht weer aan als we de verkaveling van La Wade bereiken. Ik heb intussen een prettig ritme te pakken en geniet van de anderhalve kilometer afdaling naar de Maas. We kruisen de Rue de Maastricht (in de Maasmarathon de laatste rechte lijn naar de finish). We lopen langs het station maar voor we de brede Avenue Maréchal Foch op mogen, worden we eerst langs een duister pad gestuurd. Ik ben terecht op mijn hoede want het paadje blijkt niets meer dan een smalle modderstrook. Echt zien doe ik het niet maar ik voel het wel. Na 5 km steken we de Maasbrug over. Hier staat ook een trosje fans. Intussen blijf ik op de goed beloopbare en redelijk verlichte stroken concurrenten inhalen. Het tempo stokt weer even als we een trap af moeten naar een kasseistrook die ook in het eerste deel van de Maasmarathon zit. We verlaten al snel de Quai du Halage langs de Maas en na een aantal bochten tussen de huizen bereiken we een kleine rotonde. Het duurt even eer ik mijn oriëntatie terug vind maar dan herken ik ook dit deel van het marathonparcours en van talloze marathontrainingen uit mijn lange afstandsperiode. Ik kan de benen weer mooi laten rondwentelen op de Quai Basse Meuse aan het sluizencomplex. Via een nieuwe tempokraker – de steile voetgangersbrug over het verbindingskanaaltje tussen Maas en Albertkanaal – nemen we nu weer de Quai du Halage in omgekeerde richting, dit maal op een pad in beton. Ik heb daarnet het bord van km 7 gezien (het enige dat ik heb opgemerkt) en ik weet dus dat de finish niet veraf is. Ik steek nog een tandje bij. Dat doet ook een “geel-blauwe”, een van de weinigen die me in de laatste kilometers nog voorbijgaat. Na een kort klimmetje volgt de laatste rechte lijn terug over de Maasbrug. De wind blaast hier in het nadeel en ik heb moeite om (wat ik aanvoel als) mijn soepele tred aan te houden. Voor de “Pam-Pam” (een ijssalon en een begrip in de stad) worden we scherp rechtsaf gestuurd. Dit moeten de laatste hectometers zijn. Maar de weg is ofwel te smal, te bochtig of te donker om risico’s te nemen. Tot in de laatste meters twijfel ik over de juiste aankomstplaats. Het moet hier achter de bocht zijn … En daar bots ik plots op een muur van collega’s die in een onontwarbaar kluwen wachten tot ze verder kunnen. Links en rechts schieten anderen me voorbij tot zij ook door de massa worden opgeslokt. Een aankomststreep heb ik niet gezien, een chip hebben we evenmin. In een caravan zijn drie man druk in de weer aan computerschermen. Zouden de twee vooraan ons nummer noteren (of althans een poging daartoe doen)? Na een drietal minuten naar voren dringen, staan we uiteindelijk in één rij tussen twee afsluitingen. Op het einde van de file wordt door een vierde man ons nummer genoteerd.
Eindelijk in de zaal controleer ik mijn gemiddelde: 12 per uur. Dat valt flink tegen. Te veel oponthoud onderweg, trage passages in het donker, neem ik aan. Maar optimist als ik ben, laat ik in mijn zelfbeoordeling toch maar het goede gevoel tijdens het lopen primeren. (Bij het checken van de tijd – als de uitslag na twee dagen eindelijk op het net verschijnt – stel ik vast dat de officiële tijd 3’30” boven mijn Garminchrono ligt. De plaats in de uitslag zal dus ook wel een grove benadering zijn. Enfin, laten we het maar houden op kinderziekten bij de eerste organisatie.)
Er zijn zo goed als geen kennissen om nog even door te bomen na de wedstrijd en dus verlaten we snel de zaal en de stad. Terwijl we de Maasbrug oversteken zijn de laatste lopers op weg naar de finish. Zouden het dezelfden zijn die van voren stonden aan de start?