vri 05/12/2014 19.15u * Hoei (Cor’Huy’da) * 9,5 km * 00:44:03 * 13 * 109/457 * 3/12 * ♥♥♥♥

Als de kerstlampjes worden ontstoken is de tijd gekomen voor de joggings in het centrum van steden en dorpen in feestverlichting. In Hoei houden ze van woordspelingen met de naam van hun stad en hebben ze de stadsloop “La Cor’huy’da” gedoopt. Het is een van de grootste corrida’s van het eindejaar. Ik wil er dit jaar ook eens bij zijn, zoals 846 andere liefhebbers van het genre. Na een akelige rit over de onverlichte expresweg vanuit Villers-le-Bouillet zijn we ruim op tijd aan het zwembad van Hoei waar de inschrijvingen gebeuren. De organisatie is voorzien op een massale deelname en heeft voor een duidelijke “bewegwijzering” gezorgd voor de deelnemers aan de drie lopen. Terwijl Marie-Paule zich naar het centrum rept, begin ik aan een uitgebreide verkenning van het parcours. Dat is geen overbodige luxe om voorbereid te zijn op de talrijke obstakels en bochten die het rondje rijk is. Ik neem ook goed het wegdek in me op van de slecht verlichte steegjes waar we door moeten. Terwijl ik een blik werp op de stalletjes van de Grand Place struikel ik ei zo na over een kabel. Nog een punt om op te letten.

(Een tip voor u aan het wedstrijdverslag begint: Bekijk hier enkele sfeerbeelden die Marie-Paule heeft geschoten.) Met meer dan 700 wachten we op de start, 457 gaan voor de 9,5 kilometer. Zoals uw dienaar zijn nog vele andere lopers in het schaarse licht in de weer met hun gps-horloge om zeker het contact met de satellieten niet te verliezen. De start verloopt minder chaotisch dan ik vrees, de Avenue Delchambre is breed genoeg om iedereen voldoende ruimte te laten. Na 400 meter nemen we een eerste scherpe bocht naar rechts door een parkje. Een helle lamp verlicht de verraderlijke boomwortels op het pad. Iedereen in mijn buurt geraakt hier zonder ongelukken voorbij. Na een nieuwe scherpe bocht krijgen we nu een recht stuk op klinkers en asfalt van 500 meter naar het centrum voor de voeten. Ik baan me een weg naar voren tussen de massa. Behalve Monica Volpe zie ik hier weinig bekenden. We zijn nu in het centrum van de Maasstad, “la capitale de l’étain”, de hoofdstad van het tin. Er volgt een kort klimmetje op het asfalt voor we de steegjes van le Vieux Huy inslaan. Ongelijk liggende kinderkopjes, schamele straatverlichting: opletten dus. Gelukkig schakelt een collega naast me een hoofdlampje aan en kan ik meegenieten van de extra-verlichting. Na nog enkele bochten en een strook die twijfelt tussen asfalt en kasseien komen we uit op het gezellige marktplaatsje waar de kerstmarkt de sfeer nog eens extra in de verf zet. We snellen voorbij tussen een haag van fans en andere toevallige toeschouwers. Naast me kletst een meisje tegen de grond. Ze struikelt over de kabelbedekking waar ik bij de opwarming ook tegen gestoten ben. Enkele seconden later loopt ze weer monter en wel naast me.

We beginnen nu aan 4 volledige ronden van 2 km. Na nog wat bochtenwerk door het commerciële hart van de stad komen we weer op de Avenue Delchambre waar we een min of meer rechte lijn hebben om tempo te maken. Ik heb meteen een fiks tempo te pakken. Op de snellere stukken haal ik een gemiddelde tussen de 14 en 15, het bochtige middengedeelte drukt het tempo naar 11,5 – 12 per uur. Overigens heeft zo’n compact rondeparcours nog een prettig bijverschijnsel. De “gevoelssnelheid” ligt een stuk hoger dan de feitelijke snelheid omdat je hier de kans hebt veel tragere lopers in te halen en je de indruk hebt een recordtempo te ontwikkelen. De benen zijn vanavond van goede wil en op het zo goed als vlakke parcours kom je niet snel in ademnood. Ik haspel de rondjes op een gelijkmatig ritme af en begin al vanaf de tweede ronde lopers (in het begin meestal loopsters) te dubbelen. Dat lot is mij zelf ook beschoren in de derde ronde. Met 18 per uur stuift Régis Thonon mij voorbij, meer dan een minuut later gevolgd door Cédric Raemackers. Zeven deelnemers zullen later aan hun kleinkinderen kunnen vertellen dat ze mij op een ronde of meer hebben gelopen. De doortocht door de nauwe straatjes waar – te oordelen naar de straatnamen – vroeger de Minderbroeders en de Grauwzusters thuis waren begint na drie ronden door te wegen. Nog éen ronde. Dat vermoed ik althans. Ik ben mede door de kortere eerste ronde de draad even kwijt. Even gepolst bij twee lopers die er op het oog een vergelijkbaar tempo op na houden. Op de Avenue Delchambre loop ik “de rups” voorbij, een sliert uitgelaten jongeren die met aaneengeknoopte lakens aan elkaar gebonden zijn. Ik schakel nog een halve versnelling hoger – mijn versnellingsapparaat is fijn afgestemd, alleen ben ik de laatste jaren de hogere versnellingen kwijt geraakt. De accordeonspeler in het parkje geeft er nog een lap op. De gedubbelde lopers die vaak in groepjes onderweg zijn worden wel aangemaand om rechts te houden, niettemin is geregeld een uitwijkmanoeuvre nodig om geen snelheid te verliezen. Ik herken Sarah Robinet die ik in de challenges geregeld in mijn buurt ontwaar. Nog eens gecheckt, de laatste ronde dus. Ik trek op de laatste rechte stukjes nog even door. Gelukkig heb ik tijdens de verkenning de afslag naar de aankomst gezien en loop ik niet voorbij de aankomststrook zoals twee lopers voor me dreigen te doen. In de krabbenmand na de aankomst stoot ik op Noël Heptia. Hij is luttele seconden voor me geëindigd, zoals ook Françoise Piscart. Geen van beiden heb ik opgemerkt tijdens de loop. Ik zet nog even de kerstmuts op voor de foto en begeef me dan snel naar de luxe douches van het zwembad.

We sluiten de avond af in gezelschap van Rosario Ilardo en Gaetano Falzone en hun dames. Voor wie deze twee heren nu nog niet kent: Rosario is de winnaar van de Condruzien in mijn leeftijdsklasse, Gaetano – eveneens veteraan 3 – is mede-organisator van dezelfde challenge. De prijsuitreiking vindt ook plaats in het zwembad. Jammer genoeg blijven enkele podia gedeeltelijk leeg. “Veel deelnemers verkiezen na de wedstrijd in het gezellige centrum te blijven” stipt ervaringsdeskundige Gaetano aan. Het podium van de veteranen 3 is wel volledig. Daardoor kan de applausmeter toch één keer naar het maximum.

(Foto’s Marie-Paule. Foto 1: Loper met kerstmuts. Foto 2: Het podium bij de veteranen. Eerste Alain Waerts, tweede Noël Heptia. Foto 3: Aan tafel met Gaetano, naast me, Rosario en de twee dames.)