Terwijl mijn vriendjes in het voorbije weekend de koude trotseerden in Tihange, Sart-Tilman of waar ook te lande, bleef ik warm binnen in mijn stulpje in Heukelom. Genietend van een hernia en bijbehorende geknelde zenuw. Waarschijnlijk het gevolg van de klassieke hernia-trigger: een zijdelingse beweging vanuit stilstand gevolgd door een neerwaartse beweging, bij het uittrekken van mijn loopschoenen nota bene. Spierontspanners en pijnstillers brachten wel enig soelaas maar de voorbije dagen heb ik voornamelijk in een soort foetushouding op de zetel (bank voor de Nederlandse lezers) doorgebracht. Ik kan intussen wel al een halve minuut rechtop staan tot de pijn in de rug ter hoogte van de heup en een brandend rechterbeen me weer in een zit- of lighouding dwingen. Als de CT-scan van vanmiddag de averij juist in beeld heeft gebracht zou ik morgenavond meer duidelijkheid moeten hebben, ook over de behandeling. Hopelijk kunnen kinesitherapie of osteopathie me opnieuw in de juiste plooi krijgen. Wordt vervolgd …
We zijn een dag verder. De CT-scan heeft uitgewezen dat het om een L3-L4-hernia gaat, dat is een “verdieping” hoger dan de klassieke zwakke plek in de wervelkolom. De ergste pijn is geweken. Maar ik heb nog altijd een dof gevoel in het rechterbeen. Van veel bewegen is voorlopig nog geen sprake. Medicatie en inspuitingen helpen me hopelijk weer snel te been.