Mijn twee correspondenten Jef van de Weerdt en Roland Vandenborne hebben hun verslag van de Montafon-marathon doorgestuurd. Het is altijd prettig het relaas te lezen van twee oude marathonrotten, vooral als je zelf de wedstrijd al hebt betwist. Dat is intussen vier jaar geleden. ( Typ “Montafon” in bij “Zoeken” op de homepagina en je komt bij mijn verslag van 07/07/2007 terecht.) Ik denk zelfs dat ik een van de eerste laaglanders ben geweest die deze prachtloop heeft ontdekt. Achteraf kom ik tot de vaststelling dat ik daar een dijk van een wedstrijd heb gelopen. De (lichte) ontgoocheling van na de wedstrijd was voornamelijk ingegeven door het besef dat ik nog een aantal minuten heb verloren door een wegvergissing. Ik ken me hierbij “postuum” nog een vierde hartje toe. ( Vier hartjes is het maximum.)

Jef: ” Het is vrijdag 1 juli in het Brandnertal in Oostenrijk, wij zijn hier al een kleine week met vakantie en ik wil nog even een klein uurtje gaan loslopen want morgen start ik voor de derde keer in de Montafon-marathon…en het loopt voor geen meter, zeker teveel apfelstrudel en schnitzel gegeten ,maar het kan ook aan het weizenbier liggen… je moet toch iets de schuld geven.
Na een slechte nacht (slaap altijd slecht voor een marathon) ben ik al om 7 uur bij de start, er is bijna niemand…. ik heb me vergist, we starten pas om 9 uur i.p.v 8uur, oh ja beter te vroeg dan te laat. Na een tijdje komt de bus met mijn loopmaten van Atletiek Maastricht. Ze hebben de slaap nog in de ogen want ze werden al om half vijf uit bed gehaald. Verder tref ik nog 2 Belgen( Jean-Pierre en Roland), vrienden van Willy Cortleven. Het gesprek gaat over wat we gaan aandoen, op 2000 m hoogte zou het maar 5 graden worden! Na wat met lopers van de streek gesproken te hebben ( het zou wel mee vallen met de kou ) besloot ik dat 2 t-shirts wel warm genoeg zou zijn daar boven op die berg. Samen met Lucie van Gastel starten we achter in het lopersveld (+/-200 deelnemers). Zij zou veel gaan wandelen en als laatste binnen komen want ze had een flinke trainingsachterstand, zei ze tegen mij. Nu begrijp ik niet veel van vrouwen,een ding weet ik onderhand wel : ze doen meestal iets anders dan ze zeggen. Dus als ik bij haar in de buurt kon blijven zou ik een mooie tijd lopen, met een tijd tussen 5.15 en 5.30 zou ik al tevreden zijn. “

Roland: ” Na een lange rit met horten en stoten omwille van de vele wegenwerken in Duitland kwamen wij, Jean-Pierre Claus en ik, donderdag omstreeks 15u aan in het mondaine Sankt Anton waar de gastvouw van Hotel Goldenes Kreuz ons hartelijk ontving.
Na een korte verkenning van het mooie dorpje besloten we nieuwsgierig op zoek te gaan naar de laatste kilometers en aankomst van de marathon. Wij vonden wel de 39 en 40 km maar niet de 41, nochtans kort bij de aankomstlijn. Die 41 zouden ze morgen wel plaatsen… Na een lekker diner in het Sporthotel, overgoten met een lekkere fles rode wijn, was het tijd om enkele biertjes te nuttigen in een hippe bar. Van die rode wijn krijg ik altijd nadorst… Na een verkwikkende nachtrust waren we vol goede moed om er eens op uit te trekken in de bergen, natuurlijk met de lift omhoog. De weergoden waren Sankt Anton en omstreken niet goed gezind. Regen en koude dwongen ons tot een snelle terugtocht naar het dal en een plaatselijk café waar nog andere marathondeelnemers rust en warmte zochten. Tijd om te vertrekken naar Silbertal (889 m), startplaats van de marathon, voor het afhalen van de startnummers en de pastaparty. De startnummers waren ze vergeten mee te brengen maar de pasta was wel lekker en Limburgers zijn al geen moeilijke mensen…
Zaterdagmorgen, 2 juli, was het vroeg uit de veren zijn om om 6u30 de bus te nemen naar Silbertal waar de startnummers nu toch al aangekomen waren. Na nog wat nuttige raadgevingen van de sympathieke Jef Van de Weert waar ik al veel van gelezen (gehoord) had en die we daar toevallig ontmoeten, was het tijd om te starten om 9u, vol goede moed want wij hadden toch de nodige trainingsarbeid geleverd (3 trails, 2 lange trainingen in Wéris, enz).

Commentaar: de heren hebben in Oostenrijk blijkbaar geen dorst geleden …

Jef: ” Na het tweede klimmetje wist ik het al, ik had geen superbenen vandaag en zou op de kleinste versnelling over die berg moeten zien te komen. Lucie was al uit het zicht verdwenen… (6km in 32.25). Bij km 9 was het zeer steil en zag ik haar weer voor mij lopen, even voorbij de 10km (1.05.45) ging ik haar zelfs voorbij. Er volgde nu een “makkelijker” stuk en weg was ze!
De komende 10km zijn nog zeer zwaar en steil, dus op het gemak naar boven. 20km in 2.24.17. We moeten nu over een pas van 3km, een en al stenen/ blubber en koeien(stront). Je moet het gezien hebben, anders geloof je het niet. Ik doe er weer een dikke 40 minuten over, net als de twee vorige keren en maak maar een kleine val zonder gevolgen. Alleen liggen mijn 2 flesjes met MAGGI-oplossing in de koeienstront. Shit, dan moet ik ze maar ergens in een beekje schoonspoelen, dacht ik! We hebben het ergste gehad, nog een kleine 20 km naar beneden, en de benen voelen nog goed, zelfs beter dan in het begin. Dat kon ik niet zeggen van een loper die aan de kant stond met hevige krampen. Ik bood hem spontaan – zo als ik ben – een MAGGI-blokje aan, die had ik als reserve meegenomen (een flesje geven kon ik niet maken….). Hij zei “wass ist das”. Ja, wat moet je dan zeggen! Ik zei iets van “voor in die suppe” en nog van “Jo Schönbrot gebraugt die auch”. Hij had nog nooit van Jo Schönbrot gehoord…raar! Hij wilde het niet!….ook goed, dan maar niet. Met al dat gedoe ging ik ook nog bijna op mijn gezicht en ik kon me nog net op de been houden. Roland, een van de Belgen is daar wel gevallen en had flinke “lakschade”. Dus nog voorzichtiger naar beneden….3 lopers die een stukje voor mij liepen, maakten een hek open en vroegen aan mij of ik het goed wilde dicht maken zodat de koeien er niet uit konden….voor de zekerheid heb ik er maar een dubbele knoop in gedaan! “

Roland: ” De nummers van de concurrenten Veteranen 3 waren goed in het hoofd geprent en de strijdlust was er. Eerst wat naar beneden en dan 19 km klimmen, dat was het menu voor het eerste deel volgens de raadgevingen. Jean-Pierre had besloten een voorzichtige start te nemen met als eerste doelstelling veilig aankomen. In de dalende eerste kilometers zagen we ene Joseph Geisler direkt wat afstand nemen. Geen probleem, de weg was nog lang. In de drie eerste kimmende kilometers naderde ik tot op een 50-tal meters van de 1ste V3 en steeg het vertrouwen in een mogelijk goede afloop. De steilere stukken kwamen eraan en ik merkte al gauw dat concurrent Geisler bleef lopen waar ik al eens een wandelpauze diende in te lassen en dat hij stilaan uit het gezichtveld verdween. Gaanderweg kwam ik ook tot het besef dat ik niet de benen en de kracht had die ik gewenst had en dat het moeizamer en moeizamer ging. Een Nederlandse loper Mat liep in mijn buurt en beklaagde zich ook over een mindere dag en wandelde de steilere stukken op en kwam telkens weer terug op de vlakkere stukken.
Dan kwamen de 3 à 4 kilometers waarvoor iedereen gewaarschuwd had, een zeer technisch gedeelte en daar liep het helemaal fout. Telkens het verkeerde spoor, uitglijden, te weinig souplesse en behendigheid. Ook Mat verdween uit het gezicht en ik zag hem pas terug na de aankomst. Enkele vrouwen passeerden… Dan maar wat goedmaken in de zeer lange afdaling en wat risico nemen, ge weet maar nooit… Plots deden de benen het weer en was er weer grinta. De vrouwen waren snel weer teruggepakt en ook enkele voorzichtigere lopers. Een fikse tuimelperte maakte echter een abrupt einde aan mijn euforie. Zonder aanwijsbare reden lag ik plots op het grint en met een serieus geschaafde, bebloede linkerkant diende het verder te gaan. Het enthousiasme was eventjes getemperd maar de adrenaline deed weer wonderen. “

Commentaar: Het fameuze bergpad vlak na de top heeft zijn reputatie weer alle eer aangedaan. Jef klopt de spijker op de kop: Je moet het gezien (en gevoeld) hebben, anders geloof je het niet.

Jef: ” We bereikten weer de bewoonde wereld en er kwamen enkele mooie stukken asfalt waar het tempo weer wat omhoog kon. Ik had nog steeds goeie benen en ging nog enkele lopers voorbij, ik zelf werd niet meer ingehaald … vreemd!
De klim bij km 38 was ook geen probleem, nog uitkijken bij de laatste afdaling richting ST Anton en de finish kwam in zicht. Nog een loper voorbij in het laatste stukje omhoog richting streep en ik kwam “vrij fit” im ziel (5.14.27),146e van de 172 uitlopers en 8e van 10 in m60. Met de tijd was ik tevreden, met de plaats wat minder! Voorbij de finish werd ik opgewacht door mijn loopmaten van Atletiek Maastricht…top! (Dus die waren allen voor mij binnen), ook Lucie in een mooie tijd van 4.58.30 en 3e bij de dames w?….en ze zou er 9 uur over doen, ja ja!
Dit was de derde marathon in twee maanden en al weer de vierde dit jaar (in het totaal de 46e), nog 19 te gaan! “

Roland: ” De laatste 10 km verliepen weer vlot en de fikse hellingen die er nog kwamen stelden geen onoverkomelijke moeilijkheid zodat een medeloper me zelfs eventje vergeleek met een gems, wat natuurlijk schromelijk overdreven was.
Ik bereikte km-punt 40 in een nog vrij goede spiertoestand maar dan draaiden we plots de Dorfstrasse in waar ook de aankomst was en waar ik tot mijn verbazing diende te stoppen. De man aan de microfoon kreet heel enthousiast: Vandenborne Roland aus Belgien, 2de in Klasse 60+, wat me toch tevreden stelde. Jean-Pierre eindigde wat later nog vrij fris en diende ook tegengehouden te worden.
In het hotel wachtte ons een fijne verrassing. Mijn familie, die pas ’s morgens vertrokken was uit België, stond juist in te checken aan de balie van het hotel en keek wat verschrikt naar mijn geblutste lijf. Na een voor hen, niet sportievelingen, verwarde uitleg dat vallen en opstaan deel uitmaakt van een bergmarathon, waren ze toch enigszins gerustgesteld. Na het drinken van enkele 73cl Broeder Jacob, een nieuw, lekker bier dat ik van thuis meegebracht had, was het tijd voor de prijsuitreiking die me een echte, authentieke koe-bel opleverde en wat applaus van de meegekomen supporters. Tijd voor een klein feestje en een lekker etentje met veel wijn en bier, dé beloning na een zware dag. Jean-Pierre vatte zondagmorgen alleen de lange terugtocht aan naar Belgie terwijl wij met de familie verder reisden naar Sillian in Ost-Tirol voor nog een weekje bergplezier. “

Commentaar: Roland legde de afstand af in 4.25.43. Jean-Pierre bereikte de finish in 4.45.41. Een dikke proficiat aan mijn drie loopmaten voor hun prestatie en dank aan Roland en Jef voor hun kleurrijk verslag.